ΚΚΕ, ρεβιζιονισμός και μαρξισμός.

Γράφει ο πολίτης Π. Παπαγαρυφάλλου

Είναι γνωστό ότι συχνά – πυκνά το ΚΚΕ στρέφεται κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ασκώντας του κριτική για ρεβιζιονισμό και το ίδιο κάνει και για το τμήμα του που αποχώρησε και συγκρότησε τη «Λαϊκή Ενότητα».

Πρόκειται για τον κόσμο της Αριστεράς, ο οποίος πριν γίνει ΣΥΡΙΖΑ και πριν γίνει Λαϊκή Ενότητα – το στελεχιακό δυναμικό – πέρασε από τις δικές του γραμμές, άλλοι από ιδεολογία και οι πιο πολλοί για καριέρα, από τη μεταπολίτευση και δώθε (Αυτούς τους «Επαναστάτες» της καριέρας τους άσκησα κριτική ή δη από το 1977 σε κάποια εργασία μου για την τοπική αυτοδιοίκηση).

Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ καταγγέλλοντας τους ρεβιζιονιστές – που «αποτελούν ανάχωμα στο εργατικό κίνημα» -  αγνοεί ότι ο ρεβιζιονισμός αποτελεί παιδί του μαρξισμού και θα έλεγα ότι το

παιδί αποτελεί σάρκα από τη σάρκα του πατέρα.

Ο ρεβιζιονισμός (αναθεώρηση) αποτελεί σύμφυτο στοιχείο του μαρξισμού και έχει τόση μακρά ιστορία όση και ο μαρξισμός.

Πόσο μελάνι και πόσες συζητήσεις σε έντυπα και σε διασκέψεις δεν έγιναν όλα αυτά τα περασμένα χρόνια για το τι ακριβώς εκφράζει η κομμουνιστική ορθοδοξία και ποιοι και πως την εκφράζουν.

Θα παρακάμψω τις ηγετικές φυσιογνωμίες του ρεβιζιονισμού – ο αντίποδάς του είναι ο σεχταρισμός -  και θ’ αναφερθώ μόνο σε τούτα τα γεγονότα που είναι ευρέως γνωστά:

Πρώτο: Εν όψει του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, πραγματοποιήθηκε η διάσπαση της Β’ Σοσιαλιστικής Διεθνούς, γιατί οι εργάτες που την συγκροτούσαν έσπευσαν να πολεμήσουν για τις πατρίδες τους εγκαταλείποντας τον νεφελώδη διεθνισμό (τα ζητήματα αυτά αναπτύσσονται στο έργο μου «Η Κομμουνιστική Ουτοπία»).

Μετά από τη διάλυση αυτή ο Λένιν έσπευσε να κάνει την Γ’ Διεθνή, η οποία τόσο αίμα και τόσο δάκρυ, στοίχησε στους Έλληνες κομμουνιστές. (Σημειώνω με την ευκαιρία ότι ως παιδιά, κατά τη διάρκεια της κατοχής στη Λάρισα, τραγουδούσαμε την Γ’ Διεθνή του Λένιν – Στάλιν, χωρίς να ξέρουμε τι ήταν).

Δεύτερο: Στα 1956 (Φεβρουάριο) έγινε το περίφημο 20^ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, το οποίο αποκαθήλωσε τον Στάλιν και τα εγκλήματά του, στο όνομα της κομμουνιστικής ορθοδοξίας.

Τις αποφάσεις αυτού του κοσμοϊστορικού Συνεδρίου, που, άλλαξε την πορεία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, ο Μάο Τσε Τουνκ και το Κ. Κ. Κίνας τις κατάγγειλαν για ρεβιζιονισμό. Από τότε επήλθε το μεγάλο σχίσμα ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τη Λαϊκή Κίνα (Εντελώς ενδεικτικά παραπέμπω στο έργο του ηγετικού στελέχους του Κ.Κ. Γαλλίας του γνωστού Ροζέ Γκαρωντύ: «Το κινέζικο πρόβλημα», τι μας χωρίζει από τους συντρόφους της Κίνας, Αθήνα 1971).

Τρίτο: Στη γνωστή και σημαδιακή 12^η ολομέλεια του ΚΚΕ που έγινε το 1968 στο Εξωτερικό έγινε η διάσπασή του με εκατέρωθεν κατηγορίες για ρεβιζιονισμό και σεχταρισμό. Ήταν μια οδυνηρή διάσπαση, η οποία μεταφέρθηκε στους τόπους εξορίας και τις φυλακές, κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού καθεστώτος, που είχε ως συνέπεια τη διακοπή των ανθρωπίνων και αγωνιστικών δεσμών ανάμεσα στους (ανανεωτές) ρεβιζιονιστές και στους… ορθόδοξους.

Οι πρώτοι συγκρότησαν το ΚΚΕ (Εσωτερικού) και οι δεύτεροι το τότε λεγόμενο ΚΚΕ (Εξωτερικού).

Μια διάσπαση (την οποία έζησε ο γράφων στο παρθένι της Λέρου) η οποία από τότε κυριαρχεί στον κόσμο της κομμουνιστικής Αριστεράς και δεν πρόκειται να τελειώσει.

Απόδειξη τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Το ΚΚΕ αποκλείεται να συμπράξει τόσο με το ΣΥΡΙΖΑ όσο και με τον πρόσφατο ρεβιζιονισμό της «Λαϊκής Ενότητας»!

Διακηρύσσει ότι είναι ο σημαιοφόρος της μαρξικής και κομμουνιστικής ορθοδοξίας, αποκρύπτοντας το μεγάλο μυστικό ότι κι’ αυτό έστριψε προς τον ρεβιζιονισμό μετά τη μεταπολίτευση του 1974.

Τέταρτο: Ιδού πως και το ΚΚΕ «εμήδησε» προς τον ρεβιζιονισμό: Ο τότε γραμματέας του ΚΚΕ Χαρ. Φλωράκης, με την υπ’ αριθμ. 5855/04-10-1974 Δήλωση προς τον Άρειο Πάγο έλεγε: «Αι αρχαί του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδας αντιτίθεται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την δια της βιας κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος» (τα πλήρη στοιχεία αυτής της «Δήλωσης» περιλαμβάνονται στο έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία», εκδ. β’ «Πελασγός» - Γιαννάκενας, Αθήνα 2013, σελ. 543).

Αυτή και μόνο η παραίτηση του ΚΚΕ – την οποία ασφαλώς αγνοούν όλοι οι «Επαναστάτες»-που διαδηλώνουν πειθαρχημένα από Ομόνοια Σύνταγμα και τανάπαλιν – δεν συνιστά απεμπόληση θεμελιώδους και πάγιας καταστατικής αρχής του ΚΚΕ;

Συνεπώς: Αυτή η παραίτηση δεν αποτελεί πανηγυρική αποδοχή του ρεβιζιονισμού;

Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα έλεγα ότι: Ολόκληρο το φάσμα της κομμουνιστικής Αριστεράς που περνά τις ώρες του στο σάπιο και καπιταλιστικό κοινοβούλιο και μάλιστα σιτίζεται από το «βρώμικο» χρήμα του, είναι με τα μπούνια στον ρεβιζιονισμό.

Αλίμονο στους κομμουνιστές που δεν έκαναν «Δήλωση» και εκτελέστηκαν και σ’ εκείνους που την αρνήθηκαν παίρνοντας το δρόμο της εξορίας, των φυλακών και της πείνας.

ΣΗΜ. Στο πιο πάνω έργο μου υπάρχει ειδικό κεφάλαιο: «Μαρξισμός και Ρεβιζιονισμός» (σελ. 535-545).

Θα έκανε καλό τόσο στους αστούς όσο και στους «σοσιαλιστές» και «κομμουνιστές» εντός και εκτός βουλής να το διαβάσουν.

Ποτέ η γνώση και η αλήθεια δεν έκαναν κακό και είναι αυτά τα θεμελιώδη πολιτικά αγαθά τα οποία σπανίζουν στο δημόσιο βίο της χώρας, ο οποίος πλέει σε πελάγη τιποτολογίας, υποκρισίας και παχυλής άγνοιας. Τι θ’ απαντήσουν στον Μαρξ οι… επαναστάτες του γλυκού νερού που έλεγε: «Η βία είναι η μαμμή της ιστορίας»; (βλ. Π. Κονδύλη: «Θεωρία του πολέμου», εκδ. γ’ «Θεμέλιο», Αθήνα 1999, σελ. 193).

Μήπως δώσουν την απάντηση που έδωσε ο Ένγκελς στον Γάλλο σοσιαλιστή Μπέμπελ, που τον ρωτούσε: «τι κάνει το αγγλικό προλεταριάτο;».

Κι αυτός του απάντησε: «Τρώει το βρώμικο παντεσπάνι των αποικιών»!

Το ΚΚΕ παριστάνοντας τον ανήξερο και τον ανεύθυνο αποφεύγει να κάνει την αυτοκριτική του και ν’ αναρωτηθεί: Γιατί, ενώ φέρνει στους ώμους του έναν αιώνα αγώνων, αίματος πόνου και ποτάμια δάκρυ έχει πιο λίγους ψήφους από το «ποτάμι», που ιδρύθηκε πρόσφατα από τους διαύλους των ΜΜΕ;

Τι φταίει και μέσα σ’ αυτή την πρωτοφανή, οικονομική κρίση και την πείνα ο λαός δεν το ψηφίζει; Πότε θα την τολμήσει;