Μεταρρυθμίσεις προς τα… πίσω

Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος

Δεν είναι λίγες οι φορές που το θυμικό υπερτερεί της λογικής, με αποτέλεσμα πολλοί από εμάς να αντιδρούμε αρνητικά, σε κάθε τι που δεν μας αρέσει, χωρίς να εξετάζουμε αν αυτό που μας λένε, εκφράζει ένα πραγματικό ή ένα φανταστικό γεγονός.
Το γερμανικό περιοδικό Spiegel στο τελευταίο του τεύχος μεταξύ άλλων αναφέρει για την χώρα μας :
 «Οι ελληνικές κυβερνήσεις ανεξαρτήτως χρώματος έλεγαν μεγάλα λόγια για τις μεταρρυθμίσεις που θα υλοποιούσαν και αποτύγχαναν όταν έρχονταν η ώρα να το κάνουν. Ελλείψεις στη δημόσια διοίκηση, καθυστερήσεις στις ιδιωτικοποιήσεις, το πρόγραμμα διάσωσης λειτουργούσε σύμφωνα με ένα εύκολο σχήμα: οι Έλληνες καμώνονταν ότι μεταρρύθμιζαν, οι δανειστές καμώνονταν ότι τους πίστευαν.
Διπλή αυταπάτη αυτού του τύπου ισούται με οργανωμένη ανευθυνότητα».
Βεβαίως επειδή αυτά τα λέει κάποιος από την Γερμανία, απορρίπτονται για πολλούς, χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Κι αυτό γιατί στη χώρα μας οι μεταρρυθμίσεις έχουν ταυτισθεί με της μειώσεις μισθών και συντάξεων, καθώς και με τους πολλούς και ιδιαίτερα υπέρβαρους, για τις πλάτες των περισσοτέρων φόρους.
Σε αυτό το πεδίο όλες οι κυβερνήσεις έχουν κάνει πρωταθλητισμό. Όμως σε άλλους τομείς, όπου οι μεταρρυθμίσεις δεν αφορούν μέτρα που πλήττουν ευθέως τους πολίτες, οι ελληνικές κυβερνήσεις πράσινες, γαλάζιες και ροζ αποδείχθηκαν ουραγοί.
Η ολοκλήρωση του κτηματολογίου, για το οποίο η χώρα επιδοτείται από κοινοτικούς πόρους, γιατί δεν έχει άραγε ολοκληρωθεί μέχρι σήμερα;
Οι δασικοί χάρτες, που ήδη δημοσιεύθηκαν έχουν προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, μια και θεωρούν δασική έκταση περιοχές, που για πολλές δεκαετίες έχουν άλλη χρήση.
Η αποκομματικοποίηση του κράτους έχει άραγε προχωρήσει και σε ποιο βαθμό μέχρι σήμερα;
Έχουν ήδη προσληφθεί πάνω από δύο χιλιάδες μετακλητοί υπάλληλοι, γράφε κομματικά στελέχη και 75.000 με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό με εκατοντάδες εκατομμύρια, τα οποία πληρώνουν οι συνταξιούχοι με τις μειώσεις των συντάξεών τους.
Πολλές μεταρρυθμίσεις, που ψηφίζονται κατ’ επιταγή των μνημονίων και δεν αφορούν βάρη για τους πολίτες, δεν υλοποιούνται στην πράξη, μια και δεν εκδίδονται στη συνέχεια οι αντίστοιχες υπουργικές αποφάσεις.
Αλήθεια τι έχει γίνει με την αξιολόγηση στο δημόσιο; Τι έχει γίνει με την διαφθορά; Τι με την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή; Τι με το λαθρεμπόριο καυσίμων και καπνικών προϊόντων; Τι με τους επίορκους υπαλλήλους στο δημόσιο τομέα;
Σιγή ασυρμάτου επικρατεί σε όλους αυτούς και πολλούς άλλους τομείς.
Αντίθετα βλέπουμε η νομοθετική πρωτοβουλία να επικεντρώνεται στην επάνοδο σε καταστάσεις και πρακτικές του παρελθόντος, που κομματικοποίησαν υπέρμετρα ακόμη και την εκλογή των πρυτανικών αρχών, με την συμμετοχή των κομματικών παρατάξεων στη διοίκηση των πανεπιστημίων.
Αλλά και το άσυλο «θωρακίζεται», όχι βεβαίως για να προστατεύσει τις ακαδημαϊκές ελευθερίες, αλλά για να εμποδίσει τους αστυνομικούς να συλλάβουν τους κάθε λογής μπαχαλάκηδες, που χρησιμοποιούν το πολυτεχνείο ως ορμητήριο, προκειμένου να εφορμούν από αυτό και να καίνε λεωφορεία και τρόλεϊ και ότι άλλο βρεθεί στο πέρασμά  τους.
Με το νομοσχέδιο που προωθούν, θα πρέπει να συνέλθει το πρυτανικό συμβούλιο, τα άγρια μεσάνυχτα και εν μέσω των οδομαχιών, προκειμένου να αποφανθεί αν συντελούνται εγκληματικές πράξεις για να υπάρξει άδεια στα όργανα της τάξης να επέμβουν, πράγμα απίθανο. Έτσι τα εκπαιδευτικά ιδρύματα παραδίδονται βορά σε κάθε τύπο, που θα τα χρησιμοποιεί κατά βούληση. 
Βεβαίως ούτε λόγος για πρυτανικά συμβούλια, που και νομοθετικά καταργούνται, προκειμένου να αντικατασταθούν, όπως λένε, με άλλα που θα αποτελούν εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλων κρατικών λειτουργών.
Οι εγνωσμένης αξίας καθηγητές από μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού, με εμπειρία και τεχνογνωσία δεν τους έκαναν και τώρα τους αντικαθιστούν με υπαλλήλους, που φυσικά θα δίνουν λογαριασμό στο κομματικό κράτος.
Όλες αυτές οι «αλλαγές» οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση την ώρα που δεν κάνει τίποτα για την ανάπτυξη, που θα δώσει εργασία σε χιλιάδες ανέργους, κινείται στην κατεύθυνση της ικανοποίησης της νεολαίας της και του πυρήνα της κομματικής της βάσης του 4%, αδιαφορώντας για την κοινωνία που αγκομαχάει, αδυνατώντας να τραβήξει το κάρο στην ανηφόρα.
Τι τους νοιάζει άλλωστε… Το βουλευτιλίκι είναι μια ιδιαίτερα επικερδής ενασχόληση. Οι υποχρεώσεις τους έχει περιοριστεί στο να μας παραμυθιάζουν και να μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια, την ώρα που ο μικρομεσαίος για κάθε του δραστηριότητα πληρώνει με το καλημέρα 53% ΦΠΑ & Φόροι, οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα είναι απλήρωτοι για μήνες και δουλεύουν με τις λεγόμενες ευέλικτες μορφές εργασίας, και οι συνταξιούχοι περιμένουν με τρόμο να δουν τις συντάξεις τους να περιορίζονται μεταξύ 400 και 800 ευρώ…