Η εθνική μας μοναξιά

 

20-10-2021

Παναγιώτης Λιάκος

Σε μια καθημαγμένη χώρα, που εποικίζεται με ραγδαίους ρυθμούς, περιφρονούνται οι μόνοι που στάθηκαν δίπλα στον λαό

• Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Πλησιάζει η 28η Οκτωβρίου, το κλίμα στη χώρα είναι ζοφερό και αναπόφευκτα ο νους ταξιδεύει στους καιρούς και στα πρόσωπα που έδωσαν την ευκαιρία στην Ελλάδα να αισιοδοξήσει, να δημιουργήσει, να παλέψει για κάτι μεγάλο και σπουδαίο και ιερό: την ελευθερία.

Ο Ιωάννης Μεταξάς, ο πρωθυπουργός του ΟΧΙ και της νίκης, τιμάται από την Ιστορία και από εκείνους που καταλαβαίνουν

την αλήθεια και την αποδέχονται. Αγνοείται, όμως, από τους περισσότερους εκ των κληρονόμων όσοι ευνοήθηκαν από τις αποφάσεις, τις πολιτικές, τις εμπνεύσεις και τη στάση του απέναντι στις εκάστοτε προκλήσεις. Οταν το όνομά του μνημονεύεται σε δημόσια συζήτηση, εκείνοι που έχουν παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους ξένους και μια και δυο και τρεις φορές, τον αποκαλούν «δικτάτορα». Πίσω από αυτή τη λέξη κρύβουν τη δική τους αναξιότητα απέναντι στον λαό και στην πατρίδα. Ο δικτάτορας κινητοποίησε τους Ελληνες και όλοι μαζί, λαός και ηγεσία, νίκησαν μια αυτοκρατορία. Αυτό δεν του συγχωρούν εκείνοι που ηττώνται ακόμα κι από κρατίδια – εθνοτικές κουρελούδες, όπως τα Σκόπια. Ουδείς ωφέλησε την Ελλάδα ατιμώρητος∙ και ο Ιωάννης Μεταξάς «τιμωρείται» από τη χρεοκοπημένη αναξιοκρατία με απόπειρα διαγραφής του ονόματός του από την ιστορική μνήμη. Ματαιοπονούν όσοι το προσπαθούν. Το παρελθόν δεν κατακτάται – τουλάχιστον μέχρι να εφευρεθεί η χρονομηχανή, που θα επιτρέπει απόπειρες μεταβολής των πεπραγμένων του παρελθόντος.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει ένα υπερτιμημένο (από το καθεστώς) πρόσωπο: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Έχει γεμίσει η Ελλάδα με δρόμους, λεωφόρους, πάρκα, συνοικίες Ελευθερίου Βενιζέλου. Ακόμα και το κεντρικό αεροδρόμιο της χώρας ονομάζεται Ελευθέριος Βενιζέλος. Για να μη μακρηγορούμε, θέλοντας να καταδειχθεί το ανάρμοστον τόσων τιμών, πρέπει να επισημάνουμε μόνο ένα: αυτός ο άνθρωπος έγινε πρωθυπουργός με τα ξένα όπλα, με τον βομβαρδισμό Αθηνών και Πειραιώς (στα Νοεμβριανά του 1916) και την υποταγή της πρωτεύουσας στα στρατεύματα των Αγγλογάλλων.

Πάντα μας περισσεύουν τιμές και δόξες για όλους όσοι καταπρόδωσαν τη χώρα και τον λαό.