Υπέρ το δέον χαρμόσυνες οι μετρήσεις για το ΚΙΝΑΛ. Η χθεσινή της Marc για το Πρώτο Θέμα, δείχνει εκτίναξη στο 15,2%, μόλις 4 μονάδες πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πέφτει το 19.2%.
Φυσικά, ως γνωστόν και χιλιοειπωμένο οι δημοσκοπήσεις είναι οι φωτογραφίες της στιγμής. Δεν προδιαγράφουν το μέλλον, πολύ περισσότερο όταν ενσωματώνουν τις εντυπώσεις πρόσφατων διθυραμβικών γεγονότων. Όπως ας πούμε τον εντυπωσιακό αριθμό των 270 χιλιάδων ψηφοφόρων για ένα μικρό και κατασυκοφαντημένο κόμμα, και την εκλογή ενός νέου και αδοκίμαστου (εξ ου και φερέλπιδος) αρχηγού.
Ως εκ τούτου μικρή σημασία, καθότι πέραν πολιτικής αξιολόγησης, έχει και ο επόμενος δείκτης κατά τον οποίο η κοινή γνώμη αναδεικνύει τον Νίκο Ανδρουλάκη σε δεύτερο πιο δημοφιλή αρχηγό, μετά τον Μητσοτάκη. Άλλωστε ο δείκτης δημοφιλίας αναδεικνύει συμπαθή προσωπικά χαρακτηριστικά των πολιτικών που δεν μεταφράζονται εκλογική επιλογή.
Γνωστή η ρήση Κύρκου «μας ερωτεύονται αλλά δεν μας παντρεύονται», όταν ο γλυκύς ηγέτης της Ανανεωτικής Αριστεράς απολάμβανε θηριώδεις δείκτες δημοφιλίας τα χρόνια που το κόμμα του φυτοζωούσε.
Αν ωστόσο η δημοφιλία δεν μεταφράζεται σε εκλογική επιτυχία, δεν ισχύει τον ίδιο για την αντιπάθεια. Ενδέχεται να μην ψηφίζεις αυτόν για τον οποίο έχεις θετική γνώμη επειδή σε κρατούν σε απόσταση οι πολιτικές σας διαφορές, αλλά σίγουρα δεν ψηφίζεις αυτόν για τον οποίο έχεις αρνητική γνώμη. Και εδώ ο Τσίπρας είναι χαμένος από χέρι. Ενώ οι αρνητικές γνώμες για τον Μητσοτάκη φτάνουν στο 47%, για τον ίδιο εκτινάσσονται στο 68,6%!
Μοιάζουν σαν σβησμένα κεριά του Καβάφη οι εποχές που συγκέντρωνε απίστευτα ποσοστά δημοτικότητας που έφταναν… στο 80 % (όπως τον Απρίλιο του 2015). Ως προσωπικότητα ανταποκρινόταν στις εποχές του θυμού. Γι’ αυτούς είχε μεγαλώσει, γι’ αυτούς τον προόριζε η πολιτική του κουλτούρα. Η ίδια που τώρα τον κάνει αντιπαθή, στραπατσάρει την εικόνα του και τον ωθεί σε λάθη.
Όπως προχθές στη Βουλή. Ίσως να ήθελε να αναβιώσει εκτός τόπου και χρόνου το παλλαϊκό 1-1-4, αλλά κατάφερε να δημιουργήσει μια καρικατούρα. Ζήτησε από τους Έλληνες πολίτες να αντισταθούν, τους κάλεσε να επιβάλουν το συνταγματικό τους καθήκον και δικαίωμα.
Περιχαρής το άκουσε ο αρχηγέτης της οργάνωσης «Θεματοφύλακες του Συντάγματος» Πάνος Αποστολόπουλος και έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα: «Ο Τσίπρας ζήτησε από εμάς να φυλάξουμε το Σύνταγμα… κι ο Κυριάκος του είπε τις ίδιες απόψεις έχουν και οι θεματοφύλακες. Μήπως κλείνουν προς τα εσάς…!» Και καταλήγει προς τους ομοϊδεάτες του: Τι είπαμε ότι θα έχει η γέννηση του Κυρίου; Δωράκι δεν σας είπα;» (η υπογράμμιση δική μας).
Εκ του αποτελέσματος το δωράκι έγινε (και θα έχει πλάκα όταν τους μπουζουριάζουν να επικαλούνται τo κάλεσμα Τσίπρα). Φυσικά, και δεν υπάρχει ιδεολογική συνάφεια. Ακόμη και αν τους έκλεισε το μάτι, το έκανε από κεκτημένη ταχύτητα, όπως το κάνει με κάθε πικραμένο, αγανακτισμένο και διαμαρτυρόμενο ανά την επικράτεια. Μαζεύει και ας είναι και ρόγες.
Όταν όμως οι αρνητικές γνώμες για κάποιον αρχηγό προσεγγίζουν το 70%, αυτός έχει τελειώσει, τουλάχιστον σαν «αυριανός Πρωθυπουργός». Το ξέρει γι’ αυτό και η αντισταθμιστική πίεση θα διοχετευθεί προς δύο κατευθύνσεις:
Αφενός σε έξαλλη αντιπολίτευση προς τον Μητσοτάκη, όπως ήδη κάνει (ο μοναδικός αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ευρώπη που κάνει αντιπολίτευση με τον κορονοϊό. Στις υπόλοιπες χώρες κάνουν μόνο οργανωμένες ακροδεξιές αποφύσεις).
Η έξαλλη αντιπολίτευση τροφοδοτεί τον φανατισμό, και περιχαρακώνει το ποίμνιο, αλλά συμβάλει και να αποκρύπτει τον νεοεισερχόμενο Ανδρουλάκη. Οι σκληρές μονομαχίες θα περιλαμβάνουν τους δύο, οι προβολείς θα πέφτουν σε αυτούς, και επειδή το ΚΙΝΑΛ θα ασκεί σοβαρή αντιπολίτευση (όπως έκανε στη συζήτηση του Προϋπολογισμού) θα μένει στη σκιά. Είναι μια τακτική που σαφώς συμφέρει και τον Μητσοτάκη προκειμένου να αποκρύπτεται το ΚΙΝΑΛ, αφού έτσι και αλλιώς δεν έχει διαρροές προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η δεύτερη κατεύθυνση είναι η πίεση προς το ΚΙΝΑΛ, να ενταχθεί στις συντεταγμένες της «Προοδευτικής Διακυβέρνησης». Η πίεση δεν είναι ουσίας. Θα ήταν εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε πρώτο κόμμα, κάτι που επ’ ουδενί θα συμβεί. Όμως αποσκοπεί στο να δείξει ότι έχει προοπτική και να κατηγορήσει το ΚΙΝΑΛ ότι προτίθεται να γίνει «ουρά της δεξιάς», προκειμένου να συγκρατήσει δικούς του ψηφοφόρους.
Απομένει στο ΚΙΝΑΛ να βρει τρόπους να εξουδετερώσει την πίεση, κάτι που δεν προβλέπεται εύκολο σε αυτό το κλίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου