Κωνσταντίνος Χαροκόπος

Διαβάζουμε ότι η αντιπολιτευτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ «δεν μπορεί να βρίσκεται μόνο στο επίπεδο κατάθεσης προτάσεων και εναλλακτικών θέσεων» και γι’ αυτό και προβαίνει σε αίτημα για εκλογές, αφού «αποδείχθηκαν με τον πλέον σκληρό τρόπο οι εγκληματικές πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης». Μύρισε άραγε ξαφνικά άρωμα Χιλιανών εκλογών ή κρασιών, από την Atacama, το Coquimbo, την Aconcagua και τη Valle Central;

Το κοστούμι της Σοσιαλδημοκρατίας δεν ταιριάζει στον ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλο που το προβάρει τακτικά στις συναντήσεις και εκδηλώσεις του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PES). Δίχως καθαρή φυσιογνωμία και ιδεολογία και δίχως σαφείς θέσεις, πορεύεται σαν αλιευτικό ανάμεσα στα κύματα, προσπαθώντας να αλιεύσει ψήφους από όπου μπορεί.

Εναγωνίως προσπαθεί να προσεταιριστεί ορισμένα πολιτικά μοντέλα

που διατηρούν κάποια «πατίνα» επαναστατικότητας, αμφισβήτησης, αγωνιστικότητας και σοσιαλιστικού οράματος, αποσκοπώντας στην συναισθηματική διέγερση των οπαδών του. Όλοι θυμόμαστε τα πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ήταν άλλα από την Κούβα και τη Βενεζουέλα. Μετά ακολούθησε και ο σφιχτός εναγκαλισμός με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας των Ποδέμος της Ισπανίας, μέχρι τη στιγμή που ο αντισυστημικός Ισπανός πολιτικός εξαφανίστηκε από την πολιτική σκηνή και απομονώθηκε στη βίλα του.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, βρήκε νέο αγωνιστικό σύμβολο, στο πρόσωπο του νέου προέδρου της Χιλής, Γκάμπριελ Μπόριτς. Και ξαφνικά στις παραμονές του 2022, η καιροσκοπική μηχανή του χρόνου του Σύριζα ταξίδεψε πίσω στο 1973 και στην ανατροπή της κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε από τον δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ. Ταξίδεψε πενήντα χρόνια πίσω «στην κοιτίδα του νεοφιλελευθερισμού», στα «Chicago boys», στο σκληρό και αιματηρό πραξικόπημα και στη δικτατορία που επακολούθησε.

Και όλα αυτά για να θεμελιώσει το αφήγημα του, ότι μετά τη εκλογή του Προέδρου Μπάιντεν στις ΗΠΑ και την αλλαγή πολιτικής σκυτάλης στη Γερμανία, οι παγκόσμιοι πολιτικοί συσχετισμοί αναδιατάσσονται, ρέποντας προς τα αριστερά, λες και παίζουμε μια παρτίδα stratego.

«Συγχαρητήρια Γκαμπριέλ Μπορίτς για την ιστορική νίκη. Η ελπίδα μπορεί να κερδίσει τον φόβο και το σκοτάδι. Ο λαός της Χιλής άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Στεκόμαστε μαζί με τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις στη Λατινική Αμερική», ανέφερε στο μήνυμα του, ο αρχηγός του Σύριζα.

Ωστόσο, από το 1973 έχουν περάσει πενήντα χρόνια. Και από την επάνοδο της Δημοκρατίας στη Χιλή, έχουν περάσει 31 χρόνια. Μικρές λεπτομέρειες για τον δήθεν επαναστατικό οίστρο της εγχώριας αντιπολίτευσης. Μέσα σε αυτήν τριακονταετία έχουν εκλεγεί επτά διαφορετικοί Πρόεδροι της Δημοκρατίας στη Χιλή, Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλιστές, Ανεξάρτητοι, Κεντρώοι, Κεντροαριστεροί, Κεντροδεξιοί. Μάλιστα δύο εξ αυτών των προέδρων, ήταν γυναίκες. Είχε ασχοληθεί ποτέ ο Σύριζα όλα αυτά τα χρόνια, με τη Χιλή; Είχε σηκώσει γροθιές συμπαράστασης;

Όχι. Το κάνει σήμερα. Γιατί; Διότι κατά πρώτον, πολλά από τα συνθήματα και από τις εξαγγελίες του νέου Χιλιανού Προέδρου, εμπεριέχουν μέρος των επιθυμιών του Σύριζα, που μετά τη γνωστή στροφή του προς το ρεαλισμό, είτε τις άφησε ανεκπλήρωτες, είτε δεν τις προώθησε. Κατά δεύτερον ο αέρας του νέου προέδρου λόγω της μικρής του ηλικίας, του ανοικτού πουκάμισου, της απουσίας γραβάτας και του «αμφιθεατρικού» και «συνδικαλιστικού» του παρελθόντος, δίνει κάποια πνοή στο πολιτικό συνονθύλευμα του Σύριζα, που αντιμετωπίζει διαρροές και αποσυσπείρωση.

Ίσως να κάνει καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να αντλήσει ακτινοβολία και προοπτική από τις πολιτικές εξελίξεις στη Χιλή, έτσι ώστε να διατηρεί σε εγρήγορση το κομματικό του πελατολόγιο. Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν, ο θαυμασμός προς το καθεστώς της Κούβας, προς τον Μαδούρο και τη Βενεζουέλα και προς τους Ποδέμος, δεν του έχει αποδώσει τα αναμενόμενα. Και το πιθανότερο είναι ότι θα γευθεί και μια ακόμα απογοήτευση από τη Λατινική Αμερική.

Ο αναδασμός της καλλιεργήσιμης γης και η επιστροφή της σε ντόπιους γεωργούς, η σεισάχθεια για τα δάνεια των φοιτητών, η πλήρη αποποινικοποίηση των αμβλώσεων, η αύξηση των κρατικών κονδυλίων για υγεία και εκπαίδευση και η αναστολή των έργων εξόρυξης χαλκού του project Dominga ύψους $2,5 δισ., μένει να αποδειχθεί αν είναι επιτεύξιμοι στόχοι ή όχι. Και μένει να αποδειχθεί αν η επίτευξη αυτών των στόχων στη μακρινή Χιλή, θα προσφέρουν δικαίωση στον Σύριζα.

Ωστόσο είναι σίγουρο, ότι η «θριαμβευτική δήλωση για το συντριπτικό πλήγμα που δέχθηκε ο νεοφιλελευθερισμός στη Χιλή», ο «πανηγυρισμός για τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής Κούβας» και ο «θαυμασμός προς τις επιτυχίες της Βενεζουέλας», δεν ξεπερνούν τα στενά όρια της κομματικής γραφικότητας. Ας βγει ο ΣΥΡΙΖΑ να προτείνει δυο τρία σοβαρά πράγματα και ας καταθέσει κάποιες σοβαρές προτάσεις για την πορεία της χώρας και ας αφήσει τις ονειρώξεις των «τουπαμάρος» και των «βενσερέμος», εκεί που ανήκουν. Δηλαδή στο ιστορικό παρελθόν.