Κόκκινος Στρατός: Ναι μεν, αλλά… – μερικές σκληρές ιστορικές αλήθειες

 Γράφει ο Γιώργος Μενεσιάν, Διεθνολόγος, επιστημονικός συνεργάτης Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (Ι.ΔΙ.Σ.) και ερευνητής στο Washington Institute for Defence and Security.

 Κανείς, μα κάνεις δεν μπορεί να αμφισβητήσει την συμβολή του Κόκκινου Στρατού στην ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το γεγονός ότι το σοβιετικό καθεστώς ήταν ένα εξίσου ολοκληρωτικό και αυταρχικό καθεστώς με εκείνο του Γ’ Ράιχ, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να αναγνωρίσουμε την συμβολή της Μόσχας στην ήττα του Χίτλερ.

Ωστόσο, είναι καλό να ακουστούν και οι εξής ιστορικές αλήθειες:

1. Η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης δεν ξεκίνησε έναν ιδεολογικό πόλεμο με τους Ναζί. Ο Στάλιν δεν ήταν υπέρ της Ελευθερίας ούτε της ανεξαρτησίας των εθνών (βλ. εισβολή στις Βαλτικές χώρες και την Πολωνία). Ήταν ένας πόλεμος που προέκυψε από την παραβίαση του γερμανοσοβιετικού Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότωφ και μάλιστα από την μεριά του Βερολίνου.
2. Ο Κόκκινος Στρατός πραγματοποίησε εθνοκαθάρσεις εναντίον των Πολωνών (1939-1941) και των Γερμανών (1945).
3. Όσο βρισκόταν σε εξέλιξη ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, το σταλινικό καθεστώς πραγματοποίησε εκτεταμένες εθνοκαθάρσεις (κατά πολλούς γενοκτονίες) εναντίον των Τατάρων της Κριμαίας, των Τσετσένων και των Ινγκουσέτιων, δηλαδή εναντίον των πολιτών του.

ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ:

4. Ο Κόκκινος Στρατός, μπορεί να έδιωξε το καρκίνωμα του ναζισμού από την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, αλλά δεν ήταν απελευθερωτικός. Απλώς αντικατέστησε τον γερμανικό ως στρατού κατοχής και κατέλυσε την ανεξαρτησία χώρων όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία και η Βουλγαρία. Ευτυχώς η Ελλάς παρέμεινε ελεύθερη χάρη στην γεωστρατηγική της αξία η οποία λήφθηκε υπόψη από τους Βρετανούς κατά την λεγόμενη «Συμφωνία των ποσοστών» μεταξύ Τσώρτσιλ και Στάλιν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τιμούμε την θυσία πολλών, εκατοντάδων χιλιάδων, μπορεί και εκατομμυρίων, Σοβιετικών (όχι μόνο Ρώσων) στρατιωτών και εθελοντών ανταρτών οι οποίοι πολέμησαν, όχι επειδή εκτελούσαν εντολές, αλλά γιατί πίστεψαν πράγματι στην ελευθερία των λαών (κάτι το οποίο δεν έκανε το καθεστώς τους).

Φυσικά, σε ορισμένες περιπτώσεις, ο Κόκκινος Στρατός, πέραν των προαναφερθεισών εθνοκαθάρσεων, πραγματοποίησε και άλλα εγκλήματα (π.χ., βιασμούς) όσο «απελευθέρωνε» την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, κάτι το οποίο δεν παρατηρήθηκε από τους Αμερικανούς και Βρετανούς στρατιώτες που απελευθέρωσαν την Ιταλία, την Γαλλία και τις BENELUX.

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα του πουτινικού καθεστώτος το οποίο έχει πολιτικοποιήσει την 9η Μαΐου και την χρησιμοποιεί ως αφήγημα του νέου σκληρού και επεκτατικού ρωσικού εθνικισμού.