ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

«Τίποτε περισσότερο από την υπερβολή

της δημοκρατίας δεν κινδυνεύει

να την δολοφονήσει»

(Ν. Bobbio)

 Του πολίτη Π. Λ. ΠΑΠΑΓΑΡΥΦΑΛΛΟΥ 

(Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών και Δήμου Αθηναίων).

 Από τότε που το ανθρώπινο γένος άρχισε να πορεύεται με την πολιτική και τη σύμφυτη έννοιά της που λέγεται δημοκρατία, η οποία οικοδομήθηκε σε ετούτη εδώ την πόλη, την Αθήνα, την οποία ο εθνικός μας βάρδος Κ. Παλαμάς χαρακτήρισε ως «διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι». Οι κοινωνίες των ανθρώπων, όπου γης, τη χρησιμοποίησαν ως κοινωνικό εργαλείο και ως πολιτικό εφαλτήριο για την αντιμετώπιση και διαχείριση των κοινών πραγμάτων.

Από την εποχή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, η οποία υπήρξε το αγλάισμα της

ιδιοφυούς διοικητικής μεταρρύθμισης του Κλεισθένη του Αθηναίου (508 π.Χ.) το πολίτευμα αυτό, από την μορφή της άμεσης δημοκρατίας εξελίχθηκε στη σύγχρονη αντιπροσωπευτική. Έτσι, από την περίφημη Πνύκα, η ανθρωπότητα πέρασε στα πολυτελέστατα κοινοβούλια, με στρατιές ειδικών συμβουλών, με δαπάνες αστρονομικές και «αντιπροσώπους» του Έθνους, με τα πολύμορφα προνόμια και τις προκλητικές αμοιβές.

Ο ένας οβολός, ως αμοιβή, του Αθηναίου πολίτη στις συνεδριάσεις της χωμάτινης Πνύκας, υποκαταστάθηκε από τις παχυλότατες αμοιβές των βουλευτών και γερουσιαστών, που συνεδριάζουν σε πολυτελέστατα μέγαρα, έχοντας στη δούλεψη τους δωρεάν υπάλληλους, πολυτελέστατα αυτοκίνητα, σωματοφυλακές του δημοσίου, συντάξεις πρόωρες και παχυλές, δωρεάν ξενοδοχεία, αεροπλάνα, γυμναστήρια και πριν απ' όλα και πάνω απ' όλα την ατομικά και πολιτικά ανήθικη ασυλία! Μια πρόστυχη ασυλία, η οποία τοποθετεί τους βολευτές υπεράνω του νομού, της κοινωνικής ηθικής και του δικαίικου συστήματος που ισχύει για τα εκατομμύρια του «κυριάρχου» λάου.

Κοντά σ' αυτά και τα εκατομμύρια ευρώ που παίρνουν κάθε χρόνο τα «πολιτικά» κόμματα από το δημόσιο προϋπολογισμό για να εξυπηρετήσουν τις «λειτουργικές» τους ανάγκες, δηλαδή να εκμαυλίσουν τους οπαδούς και τα στελέχη τους, τα οποία μπροστά στα ευρώ θα γονατίζουν μπροστά στον αρχηγό, ο οποίος θα φαίνεται μεγάλος, όπως έγραφε και ο Γάλλος θεωρητικός της εξέγερσης Π. Προυντόν στο γνωστό του έργο: «Τι είναι η ιδιοκτησία;» (εκδ. «Αναγνωστιδη», το οποίο προηγήθηκε από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 1848).

Αφού δίνει την απάντηση ότι «η ιδιοκτησία είναι κλοπή» -όσο για τη μεγάλη ιδιοκτησία δεν έχει και πολύ άδικο- καταχεριάζει και τον «κυρίαρχο» λαό, τον οποίο χαρακτηρίζει ως «πίθηκο των Βασιλειάδων» (σελ. 47), που με τη «γενική αμάθεια παράγει τη γενική τυραννία» (σελ. 116).

Από τότε ο Προυντόν (1809-1865) καυτηρίαζε αυτή την αδιάφορη, την αμαθή και την τυραννική πλειοψηφία γράφοντας ότι «η ελευθερία της σκέψης είναι γραμμένη στο Σύνταγμα, (αλλά) η δουλεία σκέψης, με το όνομα υπεροχή των πλειονοτήτων, θεσπίζεται από το Σύνταγμα» (σελ. 116). Θα νόμιζε κάνεις ότι ο Γάλλος επαναστάτης της δεκαετίας του 1830 τα γράφει αυτά για τη συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών Ελλήνων «ιδεολόγων», οι οποίοι στέκουν γονατισμένοι και χειροκροτούντες μπροστά στους αρχηγούς της εναλλασσόμενης εξουσίας! Βουλευτές, οπαδοί και ψηφοφόροι όλα τα εγκρίνουν αρκεί οι κλέφτες και οι πρόστυχοι να είναι δικοί μας!

Κοντά σ' όλα αυτά ο Γάλλος στοχαστής και θεωρητικός του αναρχισμού, που

κατέθεσε το έργου «στα Μέλη της Ακαδημίας Μπεζανσόν», τον Ιούνιο του 1840, έγραψε και τα εξής εν αναφορά προς τον καθαρό λόγο: «Απεχθάνομαι, όσο και τον θάνατο, εκείνον που χρησιμοποιεί περιστροφές στα λόγια του και στην συμπεριφορά του» (σελ. 85).

Το θέμα των υπερβολών και της διαφθοράς της δημοκρατίας όπως τα εκφυλιστικά αυτά φαινόμενα τα κατέγραψε ο γνωστός Γάλλος πολιτικός Φιλόσοφος Σ. Μοντεσκιέ (1689-1755), γράφοντας και τα εξής σχετικά:

«Η διαφθορά κάθε κυβέρνησης αρχίζει σχεδόν πάντα με την διαφθορά των αξιωμάτων της... Ο λαός πέφτει σ' αυτή τη συμφορά, όταν αυτοί στους οποίους έχει εμπιστευθεί τον εαυτό του, επειδή θέλουν να κρύψουν την δίκη τους διαφθορά, ζητούν να τον διαφθείρουν. Για να μην βλέπει τη φιλοδοξία τους, του μιλούν πάντα για το μεγαλείο του. Για να μην καταλαβαίνει την φιλαργυρία τους, κολακεύουν ασταμάτητα το δικό του πνεύμα οικονομίας. Η διαφθορά θα μεγαλώσει ανάμεσα στους διαφθορείς και θ' αυξηθεί ανάμεσα σ' αυτούς που είναι ήδη διεφθαρμένοι. Ο λαός θα μοιρασθεί όλα τα δημόσια χρήματα... Δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάζει όταν βλέπουμε ότι οι ψήφοι δίδονται για το χρήμα. Δεν μπορούν οι κυβερνώντες να παραχωρήσουν πολλά στον λαό χωρίς να ξανατραβήξουν περισσότερα απ' αυτόν. Αλλά για να ξανατραβήξουν απ' αυτόν πρέπει ν' ανατρέψουν το κράτος. Όσο πιο πολύ θα Φαίνεται ότι αποσπά πλεονεκτήματα ο λαός απ' την ελευθέρια του. τόσο πιο γρήγορα θα φτάσει η στιγμή που θα πρέπει να τη χάσει... Σε λίγο αυτό που απομένει από την ελευθερία γίνεται ανυπόφορο. Ένας μόνο τύραννος επιβάλλεται προσωπικά και ο λαός χάνει το παν. ακόμα και τα πλεονεκτήματα που προέκυψαν από τη διαφθορά του..»

Αυτές τις διεισδυτικές επισημάνσεις έκανε εδώ και τρεις αιώνες ο Γάλλος στοχαστής για το θάνατο της δημοκρατίας ως απότοκο της διαφθοράς και της υπερβολής, που τελικά ισοδυναμούν με τη δολοφονία της, όπως είναι και ο τίτλος αυτού του άρθρου.

Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι η Ελλάδα βιώνει έντονα αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα.