Συγκλονιστική είναι και η αποκάλυψη του καθηγητού, JEAN-PIERRE VERNANT ο οποίος στο βιβλίο «Προβλήματα Πολέμου εις την Αρχαία Ελλάδα» που εξεδόθη από το Γ.Ε.Σ.
Συγκεκριμένα γράφει:
«Κατά τους αρχαίους χρόνους, οι Μεγαρείς δεν αποτελούν ακόμη ένα και το αυτό Άστυ. Ζούσαν μέσα σε χωριά, κατανεμημένοι εις πέντε διαφορετικές ομάδες. Όταν συνέβαινε να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους και συνελάμβαναν κάποιον αιχμάλωτο, τον οδηγούσαν εις την οικία τους τον προσέφεραν φαγητό και κατόπιν αφού συμβολικά του έδιναν ως δώρο αλάτι, τον άφηναν ελεύθερο να επιστρέψει στο χωριό του. (Ίσως από αυτό το Μεγαρικό έθιμο να βγήκε η παροιμία «φάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι»). Ο πρώην αιχμάλωτος παρέμενε δια παντός ο φίλος του νικητή. Ονομαζόταν δε δοριάλωτος, που σημαίνει «αιχμάλωτος δια του δόρατος» ή δορύξενος που σημαίνει «φιλοξενούμενος δια του δόρατος».
Από την συγκλονιστική αυτή αποκάλυψη του κυρίου καθηγητού βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι πρόγονοί μας Μεγαρείς προηγήθησαν κατά πολύ σε ήθος και ανθρωπιά και πολιτισμό του σημερινού Διεθνούς Δικαίου διότι όχι μόνο δεν κακομεταχειρίζονταν τον αιχμάλωτο πολέμου, αλλά έφταναν στο σημείο να τον έχουν και ομοτράπεζο, δείγμα του υψηλού πολιτιστικού ηθικού και πνευματικού τους επιπέδου. Αυτό που επιβάλλεται σήμερα δια του νόμου οι Μεγαρείς το εφήρμοζαν χιλιάδες χρόνια πριν, ακολουθώντας την δική τους εσωτερική ηθική παρόρμηση.
Σημειωτέο ότι η νομική θέση των αιχμαλώτων πολέμου καθορίζεται σήμερα από τις διεθνείς συνθήκες της Χάγης του 1899 και του 1907 και, ιδιαιτέρως, της Γενεύης του 1949 (Ερυθρού Σταυρού). Υπό των συμβάσεων αυτών προβλέπονται τα εξής:
1) Μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου σύμφωνα με τις αρχές του ανθρωπισμού.
2)Απαγόρευση ασκήσεως κατ’ αυτών αντιποίνων. 3) Απαγόρευση ασκήσεως βίας, προς απόσπαση πληροφοριών κ.λ.π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου