Βραζιλία - Ελλάδα: Αντίστροφες ηθικές

Του πολίτη Π. Παπαγαρυφάλλου

Στην πρώτη ο λαός διαδηλώνει στους δρόμους κατά της διαφθοράς. Στη δεύτερη ο λαός "κολυμπά στα σκατά" και για πολλές δεκαετίες στηρίζει - ψηφίζει τους πιο διεφθαρμένους πολιτικούς, απολαμβάνοντας και χειροκροτώντας τη διαφθορά.

Εδώ και δύο δεκαετίες ψέγοντας αυτή την ηθική χλωροφορμίαση του Ελληνικού λαού, ανέδειξα την επίσης αντίστροφη πολιτική ηθική Γαλλίας - Ελλάδος.

Στην πρώτη εξέπεσε βουλευτής του αξιώματός του, επειδή

ξεπέρασε κατά ένα μικρό ποσόν τις προβλεπόμενες δαπάνες του εκλογικού νόμου, ενώ ηγετικό κυβερνητικό στέλεχος αυτοκτόνησε γιατί βρέθηκε μπλεγμένος σε ένα σκάνδαλο ενός διαμερίσματος (βλ. το ομότιτλο άρθρο μου: στα "Πολιτικά Θέματα" της 21/1/1994).

Πρόκειται για ένα θέμα ηθικής τάξεως το οποίο στη βοθροποιημένη Ελλάδα θεωρείται καπατσοσύνη και πολιτική μαγκιά την οποία διδάσκουν κόμματα και εξουσίες.

Αυτή την ηθική αθλιότητα προσπάθησα να αναδείξω και να κριτικάρω εδώ και χρόνια εντελώς… αστόχαστα… (βλ. π.χ. τα άρθρα μου: "Η ύπαρξη πολιτικής ηθικής στην πρακτική των Κομμάτων" στην "Καθημερινή" της 5/4/1985,  "Η ηθική της εξουσίας όρος για την αξιοκρατία"  στην "Καθημερινή" της 4/9/1987, "Η φαυλότητα ως στοιχείο της πολιτικής" στα "Πολιτικά Θέματα" της 25/12/1992, και "Η διαλεκτική της διαφθοράς μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας" στα "Πολιτικά Θέματα" της 21/5/1993),

Σιωπή από παντού. Όσοι μπορούσαν έτρεχαν να μπουν στους πολιτικούς βόθρους, τους οποίους θεωρούν αναπόσπαστο μέρος της ατομικής και πολιτικής ηθικής τους. Πώς αυτός ο βοθροποιημένος λαός - μιλώ πάντα για την μεγάλη του πλειοψηφία - να βρει τη δύναμη της διαμαρτυρίας;