Περί "ανεξαρτησίας" της Δικαιοσύνης!

Του πολίτη Π. Παπαγαρυφάλλου

Είναι διαπιστωμένο πλέον και διαρκώς γενικά ομολογούμενο, ότι ένα από τα θεμελιώδη αίτια της σημερινής κακοδαιμονίας της χώρας είναι και η ανυπαρξία της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, η οποία πολλάκις ή αδρανεί, ενώ έπρεπε να κινείται ταχέως ή ενεργεί εντελώς επιλεκτικά για τη δίωξη των ιδίων ποινικών αδικημάτων.

Πρόκειται για μία παμπάλαια αμαρτία που δικαϊκού μας συστήματος, το οποίο επηρεάζει θανάσιμα το δημόσιο βίο της Χώρας και αυτή τούτη τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, η οποία πλέον συνειδητοποίησε ότι η Δικαιοσύνη χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά για να ικανοποιήσει τις επιλογές και

θελήσεις της Εκτελεστικής εξουσίας.

Γιατί συμβαίνει αυτό το αντιδημοκρατικό φαινόμενο, το οποίο δυναμιτίζει και την ηθική υπόσταση της ελληνικής κοινωνίας;

Μας το λέει το άρθρο 90 παραγρ. 5 του Συντάγματος, στην οποία διαβάζουμε και τα εξής: "Οι προαγωγές στις θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργούνται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ, με επιλογή μεταξύ των μελών… Η προαγωγή στη θέση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ενεργείται με ΟΜΟΙΟ διάταγμα… και των αντιεισαγγελέων του…"

Ώστε, λοιπόν, το κάθε φορά πλειοψηφούν κόμμα, που ασκεί την Εκτελεστική εξουσία, εν προκειμένω το Υπουργικό Συμβούλιο, επιλέγει και διορίζει τις κορυφές της Δικαιοσύνης, οι οποίες θέλουν δε θέλουν έχουν ώσμωση μαζί της.

Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν διόρισε ποτέ σε αυτές τις θέσεις δικαστές αντιθέτου φρονήματος, γιατί και οι δικαστές ως πολίτες έχουν πολιτικά φρονήματα.

Όταν η εκτελεστική εξουσία, με τον αρμόδιο υπουργό, διορίζει και ελέγχει και τον τμηματάρχη κάποιας υπηρεσίας, θα ήτο αδιανόητο να δεχθούμε ότι δεν κάνει το ίδιο - και μάλιστα πολύ περισσότερο - για την ηγεσία της Δικαιοσύνης.

Συνεπώς τα περί "Ανεξαρτησίας" της Δικαιοσύνης αποτελούν ένα κραυγαλέο μύθο, τον οποίο ο γράφων καυτηρίασε ήδη από το 1977, ερμηνεύοντας τη διάταξη του άρθρου 102 του Συντάγματος για τις απολύσεις των δημοτικών αρχόντων από την εκτελεστική εξουσία.

Πέρασαν δεκαετίες εν μέσω απολύτου σιωπής των κομμάτων, των νομικών και των δημοσιογράφων.

Τώρα είναι αργά, πολύ αργά.

Όλοι "πέφτουν από τα σύννεφα"!