Παραμονές του αχρείαστου δημοψηφίσματος, με σταμάτησε στον δρόμο ένας ηλικιωμένος καθαρόαιμος Κρητικός. Και με νόημα με ρώτησε: «Ποιος κάνει κουμάντο στο νησί μας; Εγώ ή η "Μέρτσελ;"». Τότε δεν έκρινα σκόπιμο να του αναλύσω το αληθινό περιεχόμενο του δημοψηφίσματος. Περιορίστηκα μόνο στην τόνωση του πατριωτικού του συναισθήματος και καθήκοντος. Μόνο με δύο λέξεις.
Είναι γνωστό τι επακολούθησε. Δεν θα το αφηγηθώ. Μολονότι με εντυπωσιάζει η ταχύτητα περιορισμού ή κουρέματος της πρόσφατης μνήμης. Οχι μόνο από το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Αξίζει, όμως, η καταγραφή των γεγονότων ως προς το ιστορικό τους αποτύπωμα.Υπογράψαμε το τρίτο μνημόνιο. Για την ακρίβεια, προσχωρήσαμε σε αυτό. Και αναλάβαμε την υποχρέωση να εκπληρώσουμε έναν μακρύ κατάλογο εντολών. Οχι μόνο των εντελώς προσφάτων, που δημιουργήθηκαν μετά τους τυχοδιωκτισμούς του πρώτου εξαμήνου του 2015. Στο τρίτο μνημόνιο φορτώθηκαν και όλα τα «βερεσέδια» του πρώτου και δεύτερου μνημονίου.
Υπογράψαμε το τρίτο μνημόνιο με την πρόθεση να μην το τηρήσουμε. Δεν απαιτείται θηριώδης ικανότητα απομνημόνευσης του τότε πολιτικού λόγου. Μπορούμε, όμως, να συγκρατήσουμε ότι από κορυφαία κυβερνητικά στελέχη αυτή η διαβόητη υπογραφή χαρακτηρίστηκε «στρατηγικός ελιγμός». Αυτό, άλλωστε, εξηγεί όλα τα τεχνάσματα και τις λαθροχειρίες τής μη επίσημης μεταγραφής ολόκληρης της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου στην εσωτερική έννομη τάξη. Πολλά, κρίσιμα ντοκουμέντα της τότε συμφωνίας «χάθηκαν» στον δρόμο προς το Εθνικό Τυπογραφείο. Οπως εκείνα με τον μακρύ κατάλογο των ιδιωτικοποιήσεων και της πώλησης των χρυσαφικών της χώρας.
Η υλοποίηση του τρίτου μνημονίου έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί μέχρι το φθινόπωρο της προηγούμενης χρονιάς. Η κυβέρνηση αποδείχθηκε ανέτοιμη. Και επιδόθηκε σε ένα θεσμικό «αντάρτικο». Χωρίς ούτε μία επιτυχία. Η κατάσταση στην οικονομία επιδεινώθηκε. Αυτό που διψούσαμε και λαχταρούσαμε, οι επενδύσεις και οι νέες θέσεις εργασίας, δεν ήρθε. Ο κρατικός μηχανισμός παρέμεινε παράλυτος και αδρανής. Και η κυβέρνηση επιδόθηκε στον «κλεφτοπόλεμο» με τους κορυφαίους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας. Να μετατρέψει, δηλαδή, τη Δικαιοσύνη σε «εργαλειοθήκη» των δικών της επικοινωνιακών αναγκών.
Σήμερα, μπορούμε να προβούμε σε έναν πλήρη απολογισμό μιας ιστορικής περιόδου 17 μηνών. Κυρίως, μέσα από την αξιολόγηση της πρόσφατης απόφασης του Eurogroup. Και της σωστής κατανόησής της.
Ας ξεκινήσουμε με μια θετική ματιά. Με την αξιολόγηση, με τόσους πολλούς φανερούς και κρυφούς αστερίσκους, τροχοπέδησαν οι δανειστές-εταίροι μας την καθοδική πορεία της οικονομίας και της χώρας μας. Προσωρινά. Και χωρίς τη δική μας συμμετοχή. Στη φημολογούμενη διαμάχη Γερμανίας - ΔΝΤ η Γερμανία τα πήρε όλα. Και αυτό ήταν περίπου βέβαιο. Η ελληνική πλευρά δεν είχε δικές της προτάσεις και ανέμενε παθητικά την έκβαση της κονταρομαχίας των δύο μεγάλων. Η «Μέρτσελ» έμοιαζε να είναι απούσα. Και δεν επέτρεψε σε κανέναν οποιαδήποτε δήθεν διαρροή ότι αυτή διαφωνούσε ή κρατούσε για τον εαυτό της έναν επόμενο ανώτερο ρόλο. Οι γερμανικές εκλογές του 2017 είναι και αυτές ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας.
Τι μας έχει κοστίσει το 17μηνο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ.; Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος προσδιόρισε δύο στοιχεία. Ενα πρόσθετο δημόσιο χρέος 86 δισ. ευρώ. Και τα capital controls με κλειστές ουσιαστικά τις τράπεζες. Ενώ το Lisbon Council, μια σπουδαία και έγκυρη δεξαμενή σκέψης με αντικειμενική και έξω από τα σύνορα της Ελλάδας έρευνα επιχείρησε να υπολογίσει με εξαιρετική λεπτομέρεια το κόστος της διαπραγμάτευσης: 45 δισ. ευρώ. Το 25% του ΑΕΠ! Το ΑΕΠ φέτος θα είναι κατά 6,5% μικρότερο από όσο θα έπρεπε να είναι κανονικά με τις συνθήκες του 2014. Το Δημόσιο έχασε στη διετία έσοδα 8 δισ. ευρώ. Ενώ άλλα 12 δισ. ευρώ κόστισε η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ολα αυτά τεκμηριωμένα. Γι’ αυτό και οι αναλυτές επέλεξαν ως τίτλο της έρευνάς τους το «The Greek Tragedy».
Και οι προοπτικές; Ακόμα πιο οδυνηρή συρρίκνωση της οικονομίας. Ακόμα πιο ταπεινωτική συρρίκνωση της εθνικής μας κυριαρχίας.
Δεν ξέρω αν θα συναντήσω ξανά τον Κρητικό της πρώτης παραγράφου. Θα ’θελα να του εξομολογηθώ ότι και οι δύο δώσαμε λάθος απάντηση στο ερώτημά του. Και στο δίλημμά του. Ούτε εκείνος, ούτε εγώ είχαμε διατυπώσει σωστά το δίλημμα. Γιατί στο τέλος κουμάντο έκανε και κάνει ο Σόιμπλε. Και ό,τι αυτός εκπροσωπεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου