Έλληνα ξεχνάς τη φρίκη του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ;

Πριν από μερικές ημέρες ο Δ. Κουτσούμπας, Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε, εγκαινίασε το Μουσείο και το μνημείο του Δ.Σ.Ε. στο χωριό Θεοτόκος του Δήμου Κονίτσης. Μουσείο και μνημείο για τους σφαγείς Ελλήνων, για τους υπαίτιους πληθώρας φρικτών εγκλημάτων, τα οποία βεβαίως δεν μηρυκάζονται και δεν υπερτονίζονται συνεχώς στον μεταπολεμικό, δημοκρατικό μας κόσμο, ακριβώς όπως επιτάσσει η επιβεβλημένη πολιτική

ορθότητα.

Ο κομμουνισμός, έχοντας επικρατήσει στον Β’ ΠΠ, έχει υπάρξει ο κύριος διαμορφωτής συνειδήσεων και της κοινής γνώμης εδώ και δεκαετίες. Ως νικητής του πολέμου, είναι αυτός που έχει γράψει την ιστορία. Και φυσικά, όπως κάθε νικητής, την έχει γράψει στα μέτρα του. Με την ανοχή της δεξιάς, βεβαίως, η οποία επιμελώς αποσιώπησε τα εγκλήματά του και κοίταζε δήθεν αδιάφορα αλλού, όσα χρόνια η δημοκρατία εξέτρεφε στα σπλάχνα της την ιερή αυτήν αγελάδα.

Η ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη

Παρ’ όλο που οι κομμουνιστές αργότερα ηττήθηκαν στον Συμμοριτοπόλεμο, στην πορεία μεθοδικά και στρατηγικά κατέλαβαν όλες τις θέσεις – κλειδιά της πολιτείας, όλες εκείνες τις θέσεις, δηλαδή, που έχουν δύναμη κι ασκούν επιρροή στη μάζα, την χειραγωγούν και την κατευθύνουν κατά το δοκούν. Άνθρωποι του θεάματος, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και – σήμερα πλέον – και κυβέρνηση, όλοι αυτοί είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους ιδεολογικοί – και όχι μόνο – απόγονοι συμμοριτών του ΔΣΕ, της ΟΠΛΑ και του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Όλοι αυτοί, που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο εισβάλλουν στην καθημερινότητά σου και σου λένε τι επιτρέπεται να σκέφτεσαι και τι όχι, σου περνούν ιδέες, παίζουν με το μυαλό σου και το διαμορφώνουν ακόμη κι αν εσύ δεν το αντιλαμβάνεσαι.

Έτσι οι σωροί νεκρών αμάχων κρύφτηκαν κάτω από το χαλί, οι ξεκοιλιασμένες έγκυοι και τα σφαγμένα νήπια δικαιολογήθηκαν με ένα ξερό «ήταν φασίστες», τα παιδομαζώματα δεν έγιναν ποτέ και οι χιλιάδες που λιμοκτόνησαν στα χωριά, όπου οι συμμορίτες έμπαιναν για πλιάτσικο κι άρπαζαν τα πάντα, ήταν «παράπλευρες απώλειες». Στον αντίποδα η αριστερά, με τη δύναμη της ιδεολογικής ηγεμονίας της, φροντίζει εδώ και χρόνια να μας ταΐζει τη μεταπολεμική καραμέλα των εγκλημάτων του ναζισμού, για να καλύπτει τις δικές της θηριωδίες, οι οποίες υπήρξαν σαφέστατα τρισαθλιότερες, πιο κτηνώδεις απ’ οτιδήποτε μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Ουδεμία αναφορά ποτέ στα δικά τους εγκλήματα και, αν τολμήσεις να ψελλίσεις κάτι, είσαι φασίστας, ακροδεξιός κι εχθρός της δημοκρατίας.

Οι χιλιάδες νεκροί από την αρχή του Β’ΠΠ μέχρι και το τέλος του Συμμοριτοπολέμου πνίγονται στη σιωπή, ενώ οι αιμοσταγείς φονιάδες σαν τον Κλάρα (Άρη Βελουχιώτη) και το Μπελογιάννη παρουσιάζονται σαν ήρωες κι ενώ οι εγκληματούντες κατά των άμαχων Ελλήνων συμμορίτες υποτίθεται πως έκαναν αντίσταση κατά των Γερμανών. Όσες προσπάθειες έγιναν να δειχτεί κι η άλλη πλευρά, πολεμήθηκαν με μανία από την αριστερά, όπως έγινε στην περίπτωση της ταινίας «Ελένη». Όσες φωνές τόλμησαν να τα φωνάξουν φιμώθηκαν, χαρακτηρίστηκαν και τέθηκαν στο περιθώριο. Κι έτσι σιγά-σιγά, γενιά με γενιά, πολλά πράγματα σβήστηκαν από τη μνήμη του κόσμου.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που ακόμη θυμούνται. Αυτοί που αρνούνται πεισματικά να ξεχάσουν το Μελιγαλά και την Ούλεν, τα Καλάβρυτα και τους Γαργαλιάνους, το Αγιονόρι, το Φενεό και τη Στιμάγκα, τη Νικήτη και το Λια. Χωριά που βίωσαν την αγριότητα των κομμουνιστών σε όλο της το μεγαλείο και ξεκληρίστηκαν με αίμα και φωτιά ή τόποι ανηλεών σφαγών, μαζικών εκτελέσεων και μαρτυρίου. Κάποιοι δεν θα τα ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε τα εγκλήματα αυτά ξανά και ξανά, ώσπου ο κόσμος να μάθει. Ώσπου ν’ αρχίσει να θυμάται μαζί μας όλα εκείνα, που οι απόγονοι των νικητών «ξεχνούν» ν’ αναφέρουν στα σχολικά βιβλία, στις τηλεοπτικές εκπομπές και στα ντοκυμαντέρ, ενώ παράλληλα μας έχουν φλομώσει στα αντίστοιχα αντιναζιστικά, τα οποία ούτε σε συχνότητα ούτε σε αγριότητα μπορούν να συγκριθούν μ’ εκείνα των «συμπατριωτών» μας κομμουνιστών.

Αν, λοιπόν, πρέπει να χαρακτηριστεί ο ναζισμός ως εγκληματική ιδεολογία, τι θα πρέπει να γίνει με τον κομμουνισμό, από τον οποίο χάσαμε πολύ περισσότερους Έλληνες; Αντί να ποινικοποιηθεί όμως, αντί να στιγματιστούν ως εγκληματικές οργανώσεις όλα τ’ αριστερά κόμματα και σχήματα, που γεννήθηκαν από τη μήτρα του ΚΚΕ, ο λαός παρ’ όλα αυτά εξέλεξε κομμουνιστική κυβέρνηση. Τους έδωσε το τιμόνι της χώρας, συναινώντας στη μπολσεβικοποίησή της. Κι αυτό γιατί πραγματικά ο λαός δεν γνώριζε τι σημαίνει αριστερά.

Παρακάτω, λοιπόν, μερικά παραδείγματα από τα «αντιστασιακά» τους κατορθώματα και την μετέπειτα «πατριωτική» τους δράση, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι:

Το δεύτερον 15νθήμερον του Αυγούστου 1942, εξετελέσθησαν διά μαχαίρας, κατ’ εντολήν του Άρη, αι δύο αθώαι κόρες (12 και 13 ετών) του I. Κόρδα εκ Κοχλιών Ευρυτανίας, διά τον λόγον ότι ούτος εγκατέλειψε τον ΕΛΑΣ, εις τον οποίον είχε καταταγή δι’ ολίγας ημέρας. Τα δύο αυτά αθώα πλάσματα, εσφάγησαν διά μαχαίρας από δύο αντάρτας του ΕΛΑΣ, εις τους οποίους δεν είχεν εμπιστοσύνην ο Άρης και τους οποίους ήθελε να αναμείξη εις το έγκλημα. Οι δύο αντάρτες έγιναν εκτελεστοί, παρά την θέλησίν των, της εγκληματικής και απαίσιας αυτής πράξεως, υπό την απειλήν σφαγής των διά μαχαίρας υπό δύο καπεταναίων του Άρη: «Ή θα τα σφάξετε, ή θα σφάξουμε εμείς εσάς». («Εθνική αντίστασις του 5/42 Σ.Ε. Ψαρρού, 1941-1944» – Ιωάννης Καΐμάρας)

«Ο Δημοκρατικός Στρατός έκανε επίθεση τη νύχτα, αιφνιδιαστικά σε χωριά και σε πόλεις και έπαιρνε ανεξέλεγκτα αγόρια και κορίτσια, έστω κι αν ακόμα το στόμα τους μύρισε γάλα. Οι μάνες έκρυβαν τα παιδιά τους στους αχερώνες, στα μπαούλα, μα οι αντάρτες τα βρίσκανε και τα παίρνανε μαζί τους στα βουνά. Από τη θαλπωρή του σπιτιού τους, από τη μητρική αγκαλιά, από την πατρική φροντίδα, βρίσκονταν μονομιάς σ’ ένα κρύο αμπρί, στο χιόνι, στον παγωμένο αέρα του βουνού, στην πείνα. Και έπρεπε ο Δημοκρατικός Στρατός να πολεμήσει μ’ αυτούς… Στις συσκέψεις που κάναμε στα διά­φορα τμήματα με τις υπεύθυνες γυ­ναικών των ταγμάτων, των λόχων, των ταξιαρχιών, μαθαίναμε ότι οι μικρές κοπέλες των 13, 14 και 15 χρονών, που τις επιστρατεύαμε, άμαθες και α­νεκπαίδευτες όπως ήταν, σκοτώνονταν στις πρώτες μάχες, που τις στέλναμε. Η εντολή από “Πάνω” -από το Γενικό Αρχηγείο-, ήταν να τους καταδι­κάσουμε όλους σε θάνατο. Μας περίμε­ναν δύσκολες μάχες, έπρεπε με το μα­χαίρι να τα σταματήσουμε όλα αυτά, έπρεπε να επιβάλουμε τιμωρία σκληρή προς παραδειγματισμό και εκφοβισμό».

(Μαργαρίτα Λαζαρίδου, καπετάνισσα και «δικαστής» του ΔΣΕ)

«Στην περιφέρεια Κονίτσης εκτελούσαν κατά ομάδες πολίτες, μητέρες, γέροντες, παπάδες, ως δήθεν “πράκτορες του μοναρχοφασισμού”. Ο κόσμος έτρεμε, ακούγοντας το όνομα “πράκτωρ”. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα είχε την τύχη να του πέσει τέτοιος χαρακτηρισμός. Και τέτοιους χαρακτηρισμούς ήταν εύκολα να κάμει και ο πιο άξεστος συμμορίτης και διά μόνο τον λόγο, ότι κάποιος του αρνήθηκε να δώσει το ζώο ή ένα κομμάτι ψωμί… Από μερικά κομματικά μέλη άκουσα, μου ήλθε στα αυτιά μου, μια φοβερή είδησις. Πως κάτι παιδιά του Παιδομαζώματος από τη Ρουμανία, εστάλησαν να πολεμήσουν στην Ελλάδα!… Αισθάνθηκα τη μεγαλύτερη ντροπή! Συλλογιζόμουν το κατάντημά μας! Την ψευτιά μας! Την δολιότητα! Την απάτη! Την προδοσία! Την κακουργία και το έγκλημα! Γελάσαμε τους γονείς πως τα παιδιά θα “ζούσαν ευτυχισμένα, μακρυά από αεροπλάνα και πολέμους”! Και τώρα, μετά από έναν χρόνο “ανάπαυση” τα στέλναμε στον πόλεμο! Να πολεμήσουν εναντίον εκείνων που όφειλαν να σέβονται! Σκέφθηκα, ότι δεν είχαμε ούτε μιας δεκάρας φιλότιμο! Διότι αν είχαν έστω και μιας δεκάρας φιλότιμο εκείνοι που διέπραξαν τέτοιο ανοσιούργημα, έπρεπε να πέσουν στον Δούναβη να ξεπλύνουν την ντροπή και το αίσχος απ’ το κατάντημά τους! Αλλά που ντροπή!»

(Γεώργιος Μανούκας, εκ των υπευθύνων του Παιδομαζώματος)

Από τις παντρεμένες Βαλτετσιώτισσες που κλείστηκαν στο στρατόπεδο του Άη Γιώργη στον Φενεό, οι τρεις ήταν έγκυοι (η Βασίλω Γ. Στάικου, η Αγγελική Γ. Μπαμή και η Μαρίτσα Γ. Κοκκάλα). Η Βασίλω Στάικου, 34 ετών, εγέννησε εκείνες τις ήμερες στο στρατόπεδο. Όπως μας είπαν, ο ξεναγός μας και ο καλόγερος, το βρέφος έκλαιγε συνεχώς, διότι η μητέρα του από τις στερήσεις και τις κακουχίες δεν είχε αρκετό γάλα για να χορτάσει. Ενοχλημένος από το κλάμα ένας άγριος ΕΛΑΣίτης το άρπαξε από την αγκαλιά της μάνας του, λέγοντας: «Θα το ταΐσω εγώ». Μάταια η Βασίλω προσπάθησε με κλάματα ν’ αντισταθεί σαν τις μάνες των πουλιών, όταν κάποιος τους παίρνει από τη φωλιά τα μικρά τους. Εκείνος το εκσφενδόνισε έξω από τη μάντρα του μοναστηριού, όπου βρήκε τον θάνατο. Κανένας δεν τόλμησε να το περισυλλέξει. («Βαλτέτσι 1944» – Κώστας Σαραντόπουλος)

Τον Δεκέμβριον του 1944, οι κομμουνισταί, δεν προέβησαν μόνον εις παντοειδείς καταστροφάς, λεηλασίας, αρπαγάς, αλλά και με αφάνταστη μανία, εστράφησαν εναντίον όλων των τάξεων του ελληνικού λαού. Επί πλέον κατέσφαξαν με αγριότητα εκλεκτούς ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης, όπως την μεγάλην μας τραγωδόν Ελένη Παπαδάκη, τον καθηγητήν του Πανεπιστημίου Τ. Θεοφανόπουλον, τον υφηγητήν Ν. Ευσταθιανόν και πληθώρα άλλων εκλεκτών πολιτών.

Εξετέλεσαν αναριθμήτους στρατιωτικούς και αναπήρους πολέμου, πολεμιστάς του Έπους 1940—1941. Παραλλήλως προέβησαν σε συλλήψεις και ωδήγησαν σε ομηρεία χιλιάδας πολιτών, πολλούς εκ των οποίων εξετέλεσαν εν πορεία. Μεταξύ των ομήρων εκείνων, ήτο και ο ε.α. στρατηγός Αγαμέμνων Μεταξάς, με τον γυιο του Νικόλαο 22 ετών, φοιτητή Ιατρικής. Ο μικρότερες γυιος του, εύελπις, είχε διαφύγει εις Μέσην Ανατολήν.
Κατά την πορεία, εχώρισαν τους άνδρες από τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους από τους νέους. Ύστερα από εξαντλητική πορεία ωρών, οι συμμορίτες κάπου εστάθμευσαν διά να ξεκουραστούν. Φυσικά εστάθμευσαν και οι όμηροι. Ένας βαθμοφόρος ΕΛΑΣίτης, πλησίασε τον στρατηγό Αγ. Μεταξά και με την συνήθη βάρβαρη, ανάγωγη φρασεολογία και συμπεριφορά που τους διέκρινε, τον ρώτησε:
– «Κουράστηκες γέρο;». Σημειωτέον ότι ο στρατηγός ήτο μόλις 54 ετών.
– «Κουράστηκα παιδί μου», απήντησε περίλυπος ο ένδοξος πολέμαρχος, κυττάζοντας ερευνητικά με την ματιά του τους ομήρους, μήπως αντικρύση το παιδί του.
– «Πεινάς;», τον ρώτησε πάλι ο ΕΛΑΣίτης.
– «Πεινάω…», ήταν η απάντησις.
– «Θέλεις να φας;», τον ξαναρώτησε ο συμμορίτης.
– «Αν σας περισσεύη τίποτε, δώστε μου», είπε ο Αγ. Μεταξάς.
Σε λίγο, έφεραν στον στρατηγό για να τον περιποιηθούν συκώτια ψημένα. Ο στρατηγός τα έφαγε. Ο ΕΛΑΣίτης τον ρώτησε:
– «Καλός ο μεζές, γέρο;».
– «Καλός, παιδί μου, ευχαριστώ», ήταν η απάντησις του ταλαίπωρου στρατηγού.
Τότε, δύο άλλοι συμμορίτες, σέρνοντας το νεανικό καταματωμένο πτώμα του φοιτητού υιού του το πέταξαν στα πόδια του στρατηγού λέγοντάς του με σαρκασμό: «Σκατόγερε, έφαγες τα συκώτια του γυιου σου…». Και άρχισαν να γελούν χλευαστικά, τα ανθρωπόμορφα εκείνα τέρατα, διά το μέγα κατόρθωμά των… Οι αιμοσταγείς εγκληματίας αφού κατέσφαξαν τον 22 χρόνων νεαρό γυιο του αφήρεσαν τα εντόσθια του, τα έψησαν και τα προσέφερον, εις τον ανίδεο τραγικό πατέρα, να τα φάη. Ο δύσμοιρος γονιός, στο άκουσμα των φοβερών εκείνων λόγων και στο αντίκρυσμα του αγρίως κατασφαγιασθέντος παιδιού του, σύρθηκε ως το άψυχο σώμα του, το αγκάλιασε με σπασμωδικές κινήσεις και με γοερούς θρήνους κρατώντας το σφικτά, άφησε την τελευταία του πνοή στο καταξεσχισμένο, καταματωμένο νεκρό κορμί του. Το τραγικό αυτό περιστατικό ανέφερε ο τότε Διοικητής της 94 Σ.ΔΙ. υποστράτηγος Κωνσταντίνος Λουμάκης, εις το θερινόν θέατρον του ΚΕΕΜ Σπάρτης, στις 24 Ιουνίου 1966.

(«Με το φωτοστέφανο του μαρτυρίου» – Τελέσιλλα Ιωαννίδου-Λαμπέα)

Ο Σάββας Κοτζαμάνης και η κόρη του Ελένη, μόλις 1½ έτους. Έχασαν τη ζωή τους από αντάρτες του ΔΣΕ, λίγο έξω από την Αριδαία Πέλλας. Την μικρή Ελένη την στραγγάλισαν, αφού προηγουμένως την βίασαν…

Victoria

Δες και Churchill: «Το ΕΑΜ με εξαπάτησε»