Οι Βρυξέλλες κατά της Δικαιοσύνης

Γράφει ο
Ναπολέων Λιναρδάτος

Μέχρι την καταδίκη του κ. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ, το θέμα ήταν η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Η κυβέρνηση μας έλεγαν, προσπαθεί να επηρεάσει τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Η κυβέρνηση κριτικάρει την δικαιοσύνη επειδή δεν την αρέσουν οι αποφάσεις της. Όλη αυτή η κριτική στην κυβέρνηση ήταν δίκαιη και ακριβής.
Τα μέλη της κυβέρνησης φυσικά είχαν το δικαίωμα να ασκούν κριτική στην δικαιοσύνη, αλλά ο τρόπος που το έκαναν ήταν λάθος. Δεν μπορείς να λες απλά ότι το αποτέλεσμα μιας απόφασης δεν σου αρέσει. Πρέπει να αιτιολογείς νομικά γιατί αυτή η απόφαση ήταν λάθος. Παρερμηνεύτηκαν νόμοι ή άρθρα του συντάγματος; Παραβιάστηκε η δικονομική διαδικασία; Αγνοήθηκαν ουσιώδη
στοιχεία της υπόθεσης; Ο ίδιος ο δικαστής είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει το σύνταγμα και τους νόμους εκεί που το οδηγούν, έστω και αν προσωπικά ή πολιτικά απεχθάνεται αυτό το αποτέλεσμα.   
Ήταν ύψιστη αναγκαιότητα η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης μέχρι την στιγμή της καταδίκης του κ. Γεωργίου. Αμέσως μετά, ουσιαστικά το θέμα ήταν γιατί η κυβέρνηση δεν παρεμβαίνει ώστε η δικαιοσύνη να αφήσει ήσυχο τον κ. Γεωργίου. Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης είναι καλή, αν και εφόσον, οι αποφάσεις της είναι σύμφωνες με τις προτιμήσεις της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ έκανε σημαία την συγκεκριμένη υπόθεση. Για κάποιο περίεργο  νομικά λόγο η γραφειοκρατία των Βρυξελλών έχει το δικαίωμα να αποφασίζει αν οι αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης είναι αποδεχτές ή όχι. «Νέα βαρυσήμαντη παρέμβαση από Κομισιόν» ανακοίνωσε με περιβόητη λαχτάρα το δελτίο του σταθμού. Πως ένα γραφειοκρατικό όργανο αναλαμβάνει να εξετάσει δικαστικές αποφάσεις; Δεν είναι αυτό αρμοδιότητα ανώτερων δικαστηρίων; Γιατί επέβαλαν στην ελληνική κυβέρνηση ο Έλληνας φορολογούμενος να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα του κ. Γεωργίου; Δεν έχουν όλοι οι κατηγορούμενοι ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις;
Τι ακριβώς θα έλεγε το δημοσιογραφικό δυναμικό του ΣΚΑΪ αν μια δικαστική απόφαση γινόταν θέμα συζήτησης στο υπουργικό συμβούλιο; Αν μια ομάδα γραφειοκρατών στα υπουργεία αναλάμβανε πρωτοβουλίες για να ουσιαστικά ακυρώσει το αποτέλεσμα μιας δικαστικής απόφασης; Οι ευρωκράτες δεν τηρούν καν τα προσχήματα. Μπορεί το παραλήρημα της αντιμνημονιακής υστερίας να εξευτέλισε το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά η αλαζονεία και ο αυταρχισμός των ευρωκρατών το επαναφέρουν στο προσκήνιο. Οι ευρωκράτες όχι μόνο θέλουν να αποφασίζουν ποιες δικαστικές αποφάσεις τους αρέσουν και ποιες όχι, αλλά πάνε και ένα βήμα παραπέρα, θέτοντας εαυτούς υπεράνω του νόμου, όπως έκαναν στην περίπτωση του Υπερταμείου για την διαχείριση της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, όπου ζήτησαν και πήραν ασυλία για τα μέλη που συμμετέχουν στο διοικητικό συμβούλιο.  Υπεράνω του νόμου, υπεράνω της δημοκρατίας, υπεράνω ελέγχου και λογοδοσίας, αυτή είναι η ευρωκρατία.