30 Αυγούστου 1949. Η Ελλάδα παρέμεινε στον Ελεύθερο κόσμο

Του Σάκη Μουμτζή

Σαν σήμερα, πριν από 68 χρόνια, στις δέκα η ώρα το πρωί, και ο τελευταίος αντάρτης εγκατέλειπε το Ελληνικό έδαφος. Το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ που συνεδρίασε στις 28 Αυγούστου, αποφάσισε οι ανταρτικές δυνάμεις να περάσουν στο Αλβανικό έδαφος, γιατί ήταν θέμα ωρών η περικύκλωσή τους.

Η εκκένωση του Ελληνικού εδάφους είχε προγραμματιστεί να αρχίσει το βράδυ της 29^ης Αυγούστου και να έχει τερματιστεί μέχρι το ξημέρωμα της 30^ης, πριν αρχίσει να επιχειρεί η αεροπορία. Επειδή όμως ο όγκος των ανταρτικών δυνάμεων ήταν μεγάλος και στις τάξεις του υπήρχαν τραυματίες, ηλικιωμένοι και

γυναικόπαιδα, καθυστέρησε η αποχώρηση τους, με αποτέλεσμα από τις 6 το πρωί να πολυβολείται η πορεία από τα αεροπλάνα των Εθνικών δυνάμεων.

Έτσι έληξε ο αιματηρός Εμφύλιος πόλεμος, που ουσιαστικά άρχισε την άνοιξη του 1943. Αναμφίβολα, κάθε εμφύλιος πόλεμος είναι ένα καταστροφικό γεγονός για την χώρα που τον υφίσταται. Αναμφίβολα όμως, από την στιγμή που καθίσταται αναπόφευκτος, γίνεται η αξιολόγηση  των διακυβεύσεων του και ο καθένας επιλέγει πλευρά. Υπάρχουν δε, νικητές και ηττημένοι.

Η νίκη των Εθνικών δυνάμεων, στην προκειμένη περίπτωση, σήμαινε, πρώτον, την παραμονή της χώρας μας στον κόσμο των Δυτικών Δημοκρατιών και, δεύτερον, στην διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας της.

Γιατί αυτές ήταν οι δύο διακυβεύσεις του Ελληνικού Εμφυλίου πολέμου. Οι  κομμουνιστές επεδίωκαν την ένταξη της Ελλάδος στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, και στην συνέχεια, όπως είπε ο Τίτο στον Α. Τζήμα «το Μακεδονικό ζήτημα θα λυθεί στο πλαίσιο των σοσιαλιστικών Βαλκανίων».

Άλλωστε, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως το, Γιουγκοσλαβικής εμπνεύσεως, «Σχέδιο Λίμνες», που εγκρίθηκε από την Γ΄Ολομέλεια του ΚΚΕ τον Σεπτέμβριο του 1947, απέβλεπε ουσιαστικά στην απόσπαση της Β.Ελλάδος από τον Εθνικό κορμό.

Γιατί απέτυχε; Γιατί δεν μπόρεσε ο στρατός του ΚΚΕ να συγκεντρώσει  50.000 μαχητές, όπως προέβλεπε το σχέδιο. Και γιατί δεν μπόρεσε να τους συγκεντρώσει; Γιατί ο Ελληνικός λαός απεχθανόταν τον κομμουνισμό. Δεν ήθελε να στρατευθεί στις τάξεις του.

Απόδειξη το γεγονός, πως οι κάτοικοι των χωριών και των πόλεων που καταλάμβαναν οι αντάρτες, τους αντιμετώπιζαν ως πλιατσικολόγους –επιδρομείς και όχι ως απελευθερωτές. Δεν έβγαιναν στους δρόμους να τους υποδεχθούν με κόκκινες σημαίες, αλλά κλειδώνονταν στα σπίτια τους και κρυβόταν στα υπόγεια τους, για να μην εκτελεσθούν, ή «στρατολογηθούν», ή συλληφθούν ως όμηροι.

Κανένας «επαναστατικός» στρατός δεν μπορεί να κερδίσει έναν Εμφύλιο πόλεμο, αν δεν έχει τον λαό με το μέρος του. Αυτό δείχνει η Ιστορία. Και αυτό έγινε και στην Ελλάδα. 

Ακόμα και οι ίδιοι οι κομμουνιστές δεν ήθελαν να βγουν στο βουνό να πολεμήσουν και προτίμησαν τις εξορίες και την Μακρόνησο. Δυσάρεστες αλήθειες για τους Αριστερούς, αλλά είναι αλήθειες.

Οι νικητές του Εμφυλίου πολέμου, δηλαδή όλες οι πολιτικές δυνάμεις πλην του ΚΚΕ—που εκπροσωπούσαν το 85-90% του Ελληνικού λαού—είδαν στο βάθος του χρόνου να δικαιώνονται για την νίκη τους στον Εμφύλιο πόλεμο.

Η Ελλάδα: 1) παρέμεινε στον Δυτικό κόσμο, και η ένταξη της σε αυτόν ολοκληρώθηκε το 1979, 2) είχαμε το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με όλες τις ασθένειες που κουβαλούσε λόγω του Εμφυλίου, αλλά που τελικά οδήγησαν, μέσα από την λάβα της δικτατορίας, στην εγκαθίδρυση, το 1974, μιας σύγχρονης Δημοκρατίας. Και, 3) το 1989 με την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, οι νικητές είδαν τις ιδέες για τις οποίες πολέμησαν να δικαιώνονται και οικουμενικά. Γιατί διαφορετικά, θα είχαμε « δυό γενιές χαμένες πίσω, δυστυχώς».

Ας αναλογισθεί  λοιπόν,ο αναγνώστης τι θα γινόταν αν επικρατούσε ο στρατός του ΚΚΕ, και ας αισθάνεται μιαν απέραντη ευγνωμοσύνη γι΄αυτούς που κράτησαν την Ελλάδα όρθια.

Άλλωστε, όταν οι ηττημένοι γιορτάζουν την ήττα τους, τι πρέπει να κάνουν οι νικητές για την νίκη τους; Ο μονομερής κατευνασμός και η αυτολογοκρισία, είναι οι χειρότερες επιλογές.