Η δημοσιοϋπαλληλική «επανάσταση»

Γράφει ο
Τάσος Παπαδόπουλος

Πολλοί όταν μας λένε ότι είμαστε μία μη κανονική χώρα, αντιδρούν και δεν δέχονται αυτό τον χαρακτηρισμό. Όμως πόσο κανονική χώρα είναι αυτή, της οποίας οι δημόσιοι υπάλληλοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, επιστρέφουν ασυμπλήρωτα τα έντυπα της light αξιολόγησης, που με βαριά καρδιά επιχείρησε, λόγω μνημονιακής υποχρέωσης, να κινήσει η παρούσα κυβέρνηση;
Και πόσο ανεύθυνη γι’ αυτή την αποτυχία είναι η λαλίστατη στο παρελθόν αρμόδια υπουργός Όλγα Γεροβασίλη, που αποτυγχάνει να φέρει εις πέρας αυτή την βασική αποστολή του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης;
Όλα αυτά στη σύγχρονη πολιτική σκηνή είναι ψιλά γράμματα, μια και τα δημόσια πρόσωπα είναι κολλημένα στην εξουσία σαν βδέλλες και δεν λένε να την εγκαταλείψουν, μια και η πολιτική
ευθιξία είναι λέξη άγνωστη γι’ αυτούς.
Όταν η αξιολόγηση που επιχειρήθηκε και για την οποία αντέδρασαν στο σύνολό τους οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των δημοσιοϋπαλληλικών κλάδων, είχε την «πρωτοτυπία» ότι δεν προέβλεπε καμία κύρωση σε περίπτωση, που κάποιος υπάλληλος δεν θα συμπλήρωνε το σχετικό έντυπο;
Με αυτό τον τρόπο η υπουργός έκλεινε το μάτι στους δημοσίους υπαλλήλους και περίπου τους έλεγε ότι κι αν δεν συμπληρώσετε το έντυπο δεν τρέχει τίποτα.
Μετά από αυτή την κίνηση συνεπικουρούμενη η δημοσιοϋπαλληλική τάξη από ΑΔΕΔΥ,ΟΛΜΕ και λοιπούς συνδικαλιστικούς φορείς, που έχουν την άποψη ότι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο δεν έχουν ανάγκη καμιάς αξιολόγησης, γιατί δεν αναγνωρίζουν, ούτε συστήματα, ούτε πρόσωπα, που θα μπορούσαν να κρίνουν τα έργα και τις ημέρες τους, φτάσαμε και πάλι σε ένα ακόμη αδιέξοδο, που έχει αντίκτυπο στα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης, σε σχέση με τις μνημονιακές της υποχρεώσεις.
Και είναι ντροπή για να μην πει κανείς κάτι βαρύτερο, η εκτελεστική εξουσία να μην μπορεί να αξιολογήσει το ανθρώπινο δυναμικό που εργάζεται στο δημόσιο, γιατί κάποιοι ξεσηκώνουν τους πολλούς άξιους και έντιμους εργαζόμενους, να ρίχνουν πέπλο προστασίας σε κάποιους τεμπέληδες, διεφθαρμένους και κοπανατζήδες, που λάθρα βιώνουν, απομυζώντας τεράστια ποσά, που πληρώνουν οι φορολογούμενοι, για την επιζήμια πολλαπλώς παρουσία τους στο δημόσιο.
Η κάλυψη των κάθε λογής και μορφής επίορκων, έφτασε στο σημείο να επανέρχονται από την παρούσα κυβέρνηση στην δουλειά τους, άνθρωποι που κατηγορούνται για καταχρήσεις ή  για υπεξαιρέσεις, μια και τα αρμόδια πειθαρχικά συμβούλια για διαφόρους λόγους, είτε δεν συγκροτούνται, είτε δεν συνεδριάζουν.
Όμως για τη σημερινή γάγγραινα της γραφειοκρατίας υπεύθυνοι είναι, από τη μια το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του με την πολυνομία και την κακονομία, που χωρίς σοβαρή επεξεργασία παράγει φασόν η άβουλη Βουλή, και από την άλλη το δημοσιοϋπαλληλικό σύστημα που φροντίζει με την σειρά του, να προβάλει ένα αδιαπέραστο τείχος, μπροστά στον πολίτη που απευθύνεται σε αυτό.
Το απαράδεκτο γραφειοκρατικό σύστημα που κοστίζει στη χώρα μας, σύμφωνα με έρευνα της Dianeosis, περίπου δέκα δισεκατομμύρια ετησίως, έφτασε στο σημείο να διώξει ακόμη και την παραγωγή του δευτέρου μέρους της ταινίας Mama mia, το πρώτο είχε γυριστεί στη Σκόπελο, που κατέφυγε στην Κροατία για τα γυρίσματα, όταν οι άνθρωποι βρέθηκαν μπροστά στο τέρας του ελληνικού δαιδαλώδους δημόσιου τομέα.
Αντί για εκσυγχρονισμό του δημοσίου, βλέπουμε διαδικασίες αύξησής του, μέσω προσλήψεων από την πίσω πόρτα και παράλληλα, αντί για κινητικότητα, προκειμένου υπεράριθμοι να καλύψουν ανάγκες άλλων φορέων, που έχουν ελλείψεις, παρατηρούμε να γίνονται και πάλι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ή μερικής απασχόλησης, που φορτώνουν εκ νέου τις πλάτες των φορολογούμενων πολιτών.
Το φαινόμενο της άρνησης για αξιολόγηση, που η παρούσα κυβέρνηση είχε επικροτήσει όταν ήταν στην αντιπολίτευση, είναι μοναδικό στον σύγχρονο κόσμο και ενδεικτικό της αδυναμίας της χώρας να αλλάξει νοοτροπία. Χώρες που μέχρι πρόσφατα ήταν στις αγκάλες της Σοβιετικής Ένωσης, όπως η Εσθονία έφτιαξαν ένα σύγχρονο σύστημα δημόσιας διοίκησης, που βασίζεται εξ ολοκλήρου στην σημερινή εξέλιξη της τεχνολογίας, στον τομέα της πληροφορικής.
Βεβαίως κάτι τέτοιο ούτε θα μπορούσαμε να διανοηθούμε στη χώρα μας, μια και πολιτικό σύστημα, συντεχνίες αλλά και πάσης φύσεως λαμόγια βολεύονται με το σημερινό χάος και δεν αφήνουν κανέναν εκσυγχρονιστή, να μπει έστω και κατά λάθος στα πόδια τους.
Όμως αν θέλουμε να φτιάξουμε ένα σύγχρονο δημόσιο τομέα με εξαίρεση του δικαστικούς, τους καθηγητές, τους γιατρούς και του στρατιωτικούς, οι υπόλοιποι θα πρέπει χωρίς εξαίρεση, να εργάζονται με τους ίδιους όρους, μισθολογικούς, ωραρίου κλπ, με αυτούς του ιδιωτικού τομέα, να καταργηθεί η μονιμότητα, να δουλεύουν  με συμβάσεις αορίστου χρόνου, να κρίνονται μέσω μιας αυστηρής αξιολόγησης και να έχουν και προσωπική ευθύνη για τις πράξεις τους και τις παραλήψεις τους.
Οι προσλήψεις να γίνονται μόνο μέσω ΑΣΕΠ στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα με βάση σύγχρονα οργανογράμματα, που θα υπηρετούν τους πολίτες και όχι τα πρόσωπα που εργάζονται στο δημόσιο, και κάθε επίορκος να τιμωρείται αυστηρά ακόμη και με δήμευση της περιουσίας του.
Γιατί χωρίς ένα νέο σύγχρονο και αποδοτικό δημόσιο τομέα στην υπηρεσία του πολίτη, η χώρα αυτή δεν θα απαλλαγεί από τα μνημόνια και τις κάθε λογής εξαρτήσεις, θα έχει την ψευδαίσθηση ότι μειώνει την ανεργία, μέσω της φυγής στο εξωτερικό της πλειοψηφίας των νέων και μορφωμένων ανθρώπων της και θα ερημώνει καθημερινά, ανοίγοντας έτσι την όρεξη των επιθετικών γειτόνων μας, που εγείρουν καθημερινά ανιστόρητες διεκδικήσεις…