Τελικά δεν έκανε μαύρο χιούμορ δηλώνοντας υπερήφανη για τις πολιτικές που εφήρμοσε ως υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής η Τασία Χριστοδουλοπούλου...

....δείχνοντας ότι μάλλον δεν έχει και μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα και το κοινό αίσθημα. Τι κι αν επί των ημερών της άφησε εποχή με τους... «μετανάστες που λιάζονται στην Ομόνοια», όταν το κέντρο της πρωτεύουσας είχε μετατραπεί σε ένα πελώριο camp παράνομων μεταναστών και καμία σχέση δεν είχε με ευρωπαϊκή μεγαλούπολη. Ξέχασε προφανώς τις εικόνες των λαθρομεταναστών να έχουν βρει κατάλυμα σε πλατείες, πεζοδρόμια και παγκάκια του κέντρου της Αθήνας, όταν η κυρά Τασία υποστήριζε ότι εξαφανίζονται μετά την... ηλιοθεραπεία!...

Στη συνέντευξή της στην «Εφημερίδα των Συντακτών» δήλωσε υπερήφανη και για τον νόμο που χορηγεί ιθαγένεια στα παιδιά λαθρομεταναστών δεύτερης γενιάς και για το ότι με τη θητεία της ανέδειξε τι σημαίνει πρόσφυγας, κάνοντας ολόκληρη καμπάνια κατά του όρου «λαθρομετανάστης». Αυτό, δηλαδή, ήταν για την ίδια η μεγάλη προσφορά της σε αυτόν τον τόπο, που ανακουφίστηκε έτσι από την αφόρητη πίεση την οποία δέχτηκε με τα καραβάνια μεταναστών που έφταναν ανεξέλεγκτα στην Ελλάδα και τους χιλιάδες αλλοδαπούς χωρίς ταυτοποίηση και νόμιμα έγγραφα.

Η περηφάνια πλημμυρίζει την κυρία Χριστοδουλοπούλου γιατί, παρά το τσουνάμι εισόδου προσφύγων «...δεν δημιούργησε ούτε στα νησιά ούτε στην ενδοχώρα ρατσιστικές αντιδράσεις, εχθρικές συμπεριφορές ή φαινόμενα ξενοφοβίας».

Το ότι οι κάτοικοι των νησιών σήκωσαν στις πλάτες τους όλο το φορτίο, χωρίς να υπάρχει μηχανισμός να τους ανακουφίσει, προφανώς σβήστηκε από τη μνήμη της νυν αντιπροέδρου της Βουλής, όπως και οι αμέτρητες κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας.

Πάλι καλά που είχε και δυο καλά λόγια γι' αυτούς, αναγνωρίζοντας ότι «οι κάτοικοι των νησιών έχουν κουραστεί», αν και μια επίσκεψή της θα την έκανε να αναθεωρήσει το αίσθημα υπερηφάνειας της.