Μικρομέτοχοι του βίου μας

Γράφει ο
Ηλίας Καραβόλιας

Σε όλη την μεταπολίτευση το Δημόσιο ήταν ο πιστός μας συνέταιρος. Με την κρίση όμως έγινε και μεγαλομέτοχος, στα σπίτια και στις δουλειές μας. Η πλάκα είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ''αύξηση'' μετοχικού κεφαλαίου και να απαλλαγούμε από την ''μετοχική'' πλειοψηφία που έχει στις ζωές μας.
Ξεκινώ με τα παραπάνω γιατί τελικά δεν μπορείς να κάνεις παύση του αυτονόητου. Και δεν γίνεται να μην επαναλαμβάνεις, στον δημόσιο λόγο, τις ορθολογικές αναγκαίες επιλογές που μοιάζουν με ελλειπτικές επιθυμίες σε τούτη την χώρα. Πορευόμαστε με βάση την δημοσιονομική προσαρμογή και γινόμαστε έρμαιο στα χέρια τεχνοκρατών που δεν μετρούν ανθρώπους αλλά αριθμούς.
Και στην αρχή ''παίζουν'' με το αυτονόητο ώστε να μας κάνουν να τους ακούμε.
Η κα Βελκουλέσκου του ΔΝΤ, για παράδειγμα, είπε το απλό που το ξέρουν και οι ηλικιωμένοι πλέον: οι φόροι αναστέλλουν τις επενδύσεις. Και αντί να προτείνει να τους μειώσουμε και να μας δείξει εναλλακτική αντισταθμιστική πολιτική (πχ. περικοπές σε σπατάλες του Δημοσίου και σε εξοπλιστικά προγράμματα),αν υπάρξει υστέρηση εσόδων λόγω μη προσέλκυσης επενδυτών, μας προτείνει το διεθνές χάπι της μακροοικονομικής ισορροπίας : διεύρυνση φορολογικής βάσης (δηλ. να πέσει και άλλο το αφορολόγητο) και νέες περικοπές συντάξεων, ώστε να γίνει βιώσιμο το ασφαλιστικό. Μα, τι ωραία Οικονομικά είναι αυτά ! Μοιάζει η κατάσταση σαν εκείνη όπου ο παχύσαρκος πάει στον γιατρό και αυτός του λέει έτσι απλά: ''χρειάζεσαι δίαιτα''...
Δεν ξέρω αν κατανοούμε ότι γίναμε πλέον κοινωνία διαχειρίσιμων αριθμών και μητρώων. Ένα σύνολο από ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, και κλίμακες εισοδήματος - δαπάνης. Μας αντιμετωπίζουν ως στατιστικό πληθυσμό που πρέπει να προσαρμοστεί σε μέσους όρους, στην ουσία όμως πρόκειται για προσαρμογή σε μεγέθη που καταγράφονται σε χώρες με χαμηλή την αμοιβή της εργασίας. Γιατί εκεί βρίσκεται ο μόνιμος και αφανής στόχος: στον χαμηλό μισθό.
Η κυβέρνηση νομίζει ότι συμμόρφωσε την οικονομία, με τους περιοριστικούς κανόνες που της επέβαλλαν οι αριθμοί και με την σικέ έκδοση ομολόγου. Νομίζει ότι σταθεροποίησε την αγορά με την δημοσιονομική προσαρμογή. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η κοινωνία είναι εκτός του μακροοικονομικού παίγνιου. Δεν θέλει να κατανοήσει ότι οι πολίτες δεν παρακολουθούν πλέον το νοικοκύρεμα του Κράτους.
Δυστυχώς θα συνεχίσουμε να παλινδρομούμε ως ''διαχωρισμένο σώμα '': άλλο η οικονομία, άλλο η κοινωνία. Θα αξιολογούμαστε θετικά από τους δανειστές την ώρα που ως πολίτες θα υποβαθμίζουμε την ζωή μας. Μικρομέτοχοι στα μαγαζιά και στα σπιτικά μας, μειοψηφία στον συνεταιρισμό με την Ελλάδα Α.Ε, θα πορευόμαστε ως υπήκοοι και ακόλουθοι, όχι ως συνοδοιπόροι του μακροοικονομικού πλαισίου ισορροπίας
Λύσεις υπάρχουν. Πολλές και ορθολογικές. Ούτε ρήξη με την Ευρώπη, ούτε παράλληλα συστήματα. Οι φωνές που επικαλούνται τα δήθεν αυτονόητα, ίσως να πρέπει να σιγήσουν και αυτές προσωρινά. Και αυτό γιατί πχ. δεν είναι αυτονόητη η ανάπτυξη όταν πέσουν οι φόροι και δημιουργηθούν ελλείμματα. Πάλι ύφεση θα γεννηθεί (αφού θα προκύψουν ελλείμματα και θα ματώσουμε να τα καλύψουμε) αν δεν συνδράμουν και άλλοι παράγοντες για προσέλκυση επενδύσεων. Δεν είναι αυτονόητο το όφελος των ιδιωτικοποιήσεων σε τέτοια ευτελή επίπεδα αποτίμησης κρατικής περιουσίας. Κοινώς, δεν λειτουργεί το περίφημο αόρατο χέρι σε μια επί δεκαετίες στρεβλή και ανισόρροπή οικονομία, άσχετα αν ισορροπεί τώρα δημοσιονομικά.
Πρέπει να παντρέψουμε τις δημόσιες δαπάνες με τις ιδιωτικές επενδύσεις και να εισάγουμε στην πρωτογενή παραγωγή νέους εργαζόμενους. Τα συστημικά θέσφατα που διδαχθήκαμε στις σχολές των Οικονομικών δεν λειτουργούν. Και μαζί τους δεν λειτουργούν οι ιδεοληπτικές συνταγές των νεοαριστερών της εξουσίας (φορολόγηση, κρατισμός, διορισμοί).
Η Οικονομία χρειάζεται δραστική απαλλαγή από τον μεγαλοσυνέταιρο που λέγεται Δημόσιο το οποίο όμως πρέπει πρώτα να μας καταβάλλει το μέρισμα από τον πλεονασματικό ''ισολογισμό'' του. Μέρισμα που δικαιούμαστε σαν πολίτες επειδή ματώσαμε και θα ματώνουμε για να γράφονται πλεονάσματα. Αυτό το μέρισμα καλείται πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων για συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα.
Χωρίς να ξαναγίνει επιχειρηματίας το Κράτος, οφείλει να επιδοτήσει την ελληνική κοινωνία όχι με ελπίδα αλλά με παραγωγικές δουλειές στον πρωτογενή τομέα και με θέσεις εργασίας σε μεγάλα έργα υποδομών που θα διαμορφώσουν κλίμα και περιβάλλον με ιδιωτικές επενδύσεις. Και το κλίμα δεν φτιάχνεται έτσι απλά, όταν ρίξεις τους φόρους και πατάξεις την γραφειοκρατία. Χρειάζεται να πέσουν λεφτά στην οικονομική αλυσίδα. Και κάποιος πρέπει να ξεκινήσει να τα ρίχνει.
Αυτός ο κάποιος είναι το Δημόσιο (Σημ: όσοι νομίζουν ότι αυτό είναι κρατισμός απλά δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, πιστέψτε με). Μόνο έτσι θα νιώσει η Οικονομία νέους μισθούς, νέα εισοδήματα. Και όταν με το καλό τα αποκτήσουμε, τότε μπορούμε να ''διώξουμε'' σταδιακά το Κράτος από την θέση του μεγαλομετόχου που πήρε στην ζωή μας....