Αυτοί οι άνθρωποι κυβερνούσαν την χώρα;

Tου Λέανδρου Ρακιντζή

Σήμερα στα ΜΜΕ κυριαρχεί η τηλεοπτική δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ  Σάκη Παπαδοπούλου: «το να πιέζει ένας  Υπουργός έναν εισαγγελέα δεν είναι ποινικό αδίκημα».

Σαφώς με τη παραπάνω απλή διατύπωση δεν υπάρχει τέτοιο ποινικό αδίκημα στον ισχύοντα τότε [2017] Ποινικό Κώδικα, αλλά βάση δικανικού συλλογισμού τα πραγματικά περιστατικά υπάγονται στον προσήκοντα κανόνα δικαίου. Για να διακριβωθεί

εάν  υπάρχει και ποιο  τετελεσμένο ή εν αποπείρα  ποινικό αδίκημα. Και αν αποδειχθούν οι  πιέσεις  μπορεί να στοιχειοθετηθούν από τους αρμόδιου εισαγγελείς κάποια.

Βάση της αρχής της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης είναι ανεπίτρεπτο  ακόμη και ο Υπουργός Δικαιοσύνης  να ζητά από ένα δικαστικό λειτουργό πληροφορίες για τη πορεία μιας υποθέσεως. Πόσω μάλλον να του υποδεικνύει  πώς να ενεργήσει, γιατί αυτό συνιστά χειραγώγηση της υπόθεσης. Για ένα δικαστικό λειτουργό ακόμα και να τον πάρει ο Υπουργός της Δικαιοσύνης στο τηλέφωνο,  συνιστά πίεση, πόσω μάλλον, όταν τον  απειλήσει. Και εάν έχει  ηχογραφηθεί, δεν αποδεικνύεται  παρά μόνο  βάση της αρχής της ηθικής αποδείξεως. Φυσικά  αν  ο κ. Υπουργός  πίεσε τη κα Ράικου με απειλές να παραπέμψει τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, ως προς  μεν τις  απειλές, είναι θέμα αποδείξεων, αλλά η πρόθεση παραπομπής των πολιτικών προσώπων αποδεικνύεται  από τη παραπομπή από τη κα Τολουπάκη των πολιτικών αυτών προσώπων.

Όλοι  προσπαθούν να προσδιορίσουν ποία αδικήματα  τέλεσε  ο κ.Υπουργός, αλλά το όλο ζήτημα πρέπει να εξετασθεί συνολικά  λαμβάνοντας υπόψη  όλη την υπόθεση, τους συνεργούς και συμμέτοχους , την υπαιτιότητα ενός έκαστου.  Και τον βαθμό συμμετοχής του. Και ενδεχομένως να αποκαλυφθεί και ο ρόλος μιας φαιάς εξοχότητας, που εκ των παρασκηνίων συντόνιζε την υπόθεση, όπως φημολογείται. Σημαντικό ρόλο έπαιζε  η τότε ηγεσία της δικαιοσύνης για την  επιλογή συγκεκριμένων εισαγγελικών λειτουργών σε θέσεις κλειδιά.

Πάντως η εντύπωση, που επικρατεί στη πλειονότητα του ελληνικού λαού  είναι, ότι εκ μέρους κάποιων μελών  της προηγούμενης κυβέρνησης έγινε εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης για πολιτικούς σκοπούς. Για να πληγούν πολιτικοί αντίπαλοι της τότε κυβέρνησης.  Και ότι στην προσπάθεια αυτή  συνέβαλαν κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί που  , εφόσον δεν τέλεσαν ποινικά αδικήματα, ενδεχομένως υπέπεσαν σε πειθαρχικά αδικήματα. Αλλά η πειθαρχική διαδικασία είναι απόρρητη!

Για το πότε υπάρχει  ανάμειξη ξένων προσώπων στη πορεία μιάς υποθέσεως  κλασσικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του κατά το 1964 Εισαγγελέα του  Αρείου Πάγου Κ.Κόλλια, που παρενέβη στον ανακριτή της δολοφονίας Γ.Λαμπράκη κ.Σαρτζετάκη  και του υπέδειξε πώς να χειρισθεί την ανάκριση. Η παρέμβαση του θεωρήθηκε ανεπίτρεπτη και τιμωρήθηκε με παύση έξη μηνών.

Γεγονός είναι ότι κάποιοι υψηλά ιστάμενοι του ΣΥΡΙΖΑ έβλεπαν τη Δικαιοσύνη από άλλη γωνία και είχαν ένα δικό τους δικαιικό κώδικα με το δόγμα το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Που αντιμετώπιζε τις καταστάσεις όχι βάση των αρχών του δικαίου και του έργου που πρέπει να προσφέρει στην κοινωνία η δικαιοσύνη προς ίδιον όφελος. Εξαιτίας αυτού  βέβαια, και με κάποιες όχι και τόσο επιτυχείς επιλογές  στην ηγεσία της, η δικαιοσύνη  και με την ανάμειξη της στη πολιτική, δεν πέρασε και τις ευτυχέστερες ημέρες της. Μεγίστη ζημία στη λειτουργία της δικαιοσύνης προκάλεσαν οι νέοι κώδικες (Ποινικός και Ποινικής  Δικονομίας) και πρέπει τάχιστα οι δυσλειτουργίες να αποκατασταθούν.

Δυστυχώς η όλη υπόθεση, που μόλις τώρα άνοιξε με την πρόταση παραπομπής του κ.Παπαγγελόπουλου και τις συναφείς υποθέσεις, που θα επακολουθήσουν, θα διαρκέσει αρκετά χρόνια. Και όπου εμπλέκεται η πολιτική με τη δικαιοσύνη υποφέρει η δικαιοσύνη. Αλλά κάποτε πρέπει να σταματήσομε να βάζουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.

*Αρεοπαγίτης ε.τ.