Θα πρέπει να επισημανθεί ότι μετά την απόφαση που έλαβε η κυβέρνηση για συνολική και γρήγορη απολιγνιτοποίηση, ο ρόλος και η σημασία του φυσικού αερίου έχει αναβαθμιστεί σημαντικά αφού αυτό έρχεται να αντικαταστήσει τον λιγνίτη στην ηλεκτροπαραγωγή. Από ένα ποσοστό που για πολλά χρόνια ήταν γύρω στο 20%, η συμμετοχή του φυσικού αερίου στην ηλεκτροπαραγωγή, έχει αυξηθεί στο 40% +. Σε απόλυτα νούμερα αυτό σημαίνει ότι από μία συνολική κατανάλωση 5,0 δισεκ. κυβ. μέτρα το 2019 -ιστορικό υψηλό- αυτή με ακόμα μεγαλύτερη χρήση στον οικιακό και βιομηχανικό τομέα πρόκειται να έχει υπερδιπλασιασθεί μέχρι το 2030.
Τα περιβαλλοντικά οφέλη από την χρήση φ. αερίου είναι προφανή αφού η καύση του εκπέμπει 50% + λιγότερα αέρια του θερμοκηπίου σε σύγκριση με τον άνθρακα. Για αυτό το αέριο έχει αναδειχθεί σε παγκόσμιο βάση ως το καύσιμο επιλογής που θα στηρίξει την ενεργειακή μετάβαση κατά την επόμενη 30ετια τουλάχιστον. Εν όψει της ευρύτερης χρήσης του φ. αερίου η Ελλάδα προχωρά στην ανάπτυξη νέων υποδομών όπως είναι τα περιφερειακά δίκτυα διανομής, η κατασκευή πλωτών τέρμιναλ LNG, η δημιουργία υπόγειας αποθήκης φ. αερίου, ο Ελληνο -Βουλγαρικός αγωγός, το μεγάλο έργο του αγωγού East Med κλπ.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η το αέριο που χρησιμοποιείται στο ελληνικό ενεργειακό σύστημα εισάγεται 100% με υψηλό ετήσιο κόστος που ξεπερνά το €1,5 δισεκ. ενώ μαζί με το εισαγόμενο πετρέλαιο, το κονδύλι φθάνει τα € 6,0 δισεκ. Την στιγμή μάλιστα που το ελληνικό ενεργειακό σύστημα εξαρτάται σε ποσοστό 65% από εισαγόμενα καύσιμα εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι τόσο για γεωστρατηγικούς όσο και για οικονομικούς λόγους, είναι προς το εθνικό συμφέρον η ανάπτυξη του σημαντικού δυναμικού υδρογονανθράκων που διαθέτει η χώρα και εκτιμάται στα 12 -14 bbl. Με τα εντοπισθέντα αποθέματα αερίου να προσφέρουν την δυνατότητα για σημαντικές εξαγωγές.
Όμως παρά την αναμενόμενη αύξηση της κατανάλωσης φ. αερίου και τον κομβικό ρόλο που αυτό διαδραματίζει σε γεωπολιτικό επίπεδο, από τα δείγματα γραφής που έχουμε έως τώρα συμπεραίνεται ότι η συνέχιση των ερευνών και η ανάπτυξη του σημαντικού εγχώριου δυναμικού υδρογονανθράκων δεν αποτελεί πλέον προτεραιότητα για την κυβέρνηση.
Γιατί πως διαφορετικά να εξηγήσουμε την υποβάθμιση της ΕΔΕΥ με αλλαγή του αντικειμένου και της ηγεσίας της, την άρνηση του ΥΠΕΝ να επαναπροκηρύξει για έρευνα τις περιοχές νότια της Κρήτης (που έχουν οριοθετηθεί ήδη απο το 2014), την κωλυσιεργία στην έκδοση των απαραίτητων περιβαλλοντικών αδειών στα ελεύθερα block νότια της Κρήτης και σε αυτά του Ιονίου και την μετάθεση των γεωτρήσεων στον Πατραϊκό και στο Κατάκολο για το 2022;
Με τον πρωθυπουργό να ομιλεί "περί όνου σκιάς", αναφερόμενος στον ρόλο των υδρογονανθράκων, και την άποψη που εκφράζουν ανοικτά πλέον κυβερνητικά στελέχη περί "παγιδευμένων" και άρα μη εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων (δηλ. stranded assets), προδιαγράφοντας έτσι την απόλυτη, και ανεξαρτήτως κόστους, στροφή στις ΑΠΕ με πλήρη υποβάθμιση του αερίου, δίδεται η εντύπωση ότι το θέμα δεν απασχολεί σοβαρά την κυβέρνηση.
Όμως η εγκατάλειψη της προσπάθειας για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων συνιστά κολοσσιαίο λάθος στρατηγικής για δύο ακόμα λόγους.
Πρώτον, η ανάπτυξη και εδραίωση των εναλλακτικών πηγών ενέργειας κατά την περίοδο της ενεργειακής μετάβασης θα στηριχθεί απόλυτα στην ύπαρξη και διαθεσιμότητα ανταγωνιστικού κόστους φ. αερίου, κάτι που μόνο η εγχώρια παραγωγή μπορεί να εξασφαλίσει.
Δεύτερον, οι έρευνες για υδρογονάνθρακες είναι άμεσα ταυτισμένες με την προάσπιση του εθνικού χώρου μέσω της ολοκλήρωσης καθορισμού της ΑΟΖ και της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ.
*Ο Κ. Ν. Σταμπολής είναι Πρόεδρος & Εκτελεστικός Διευθυντής του Ινστιτούτου Ενέργειας ΝΑ Ευρώπης (ΙΕΝΕ). Το τελευταίο βιβλίο του, «Πετρέλαιο, η Μοιραία Εξάρτηση», κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Αίολος».
(Αναδημοσίευση από ΤΑ ΝΕΑ 16-9-2020)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου