Παρ(ω)ντολογικά

Κώστα  Δημ  Χρονόπουλου 

(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)

Τελικά είθισται εν Ελλάδι και Βουλή να έχουμε κόμματα …ωσεί παρόντα. 

Σωματικά βουλευτικά όντα παρόντα, αλλά ψυχικά –και διανοητικά –απόντα (;). 

Υποτίθεται πως εκλέχτηκαν και αμείβονται για να έχουν –και να διατυπώνουν- συγκεκριμένη γνώμη για τα τεκταινόμενα, ως υπεύθυνα όντα. Περιέργως –και α-λόγως- αντί των κοινών, εξυπηρετούν ίδια προσωπικά και κομματικά συμφέροντα.  Φοβού τον κάθε ιδιοτελή ιδεοληπτικό και «δώρα αποχής» φέροντα. 

Η ιστορία δεν είναι νέα, ούτε νεοφανής.  Έχει παρελθόν, παρόν και ασφαλώς και μέλλον, όπως και να το δεις.  Αυθαιρετούντες (επιλεγμένοι) εξουσιαστές, συμπεριφέρονται ως καιροσκόποι περιωπής. Μας πωλούν και μας αγοράζουν μισοτιμής.  Άγνωροι

υποχρεώσεων, άγευστοι κοινοβουλευτισμού, επιλήσμονες καθηκόντων. Αποκομμένοι, απόμακροι, άβουλοι, αμέτοχοι, (εξαιρείται βέβαια η βουλευτική τους αποζημίωση στην λήψη της οποίας είναι παρόντες και απόλυτα συνεπείς). 

Αλήθεια τι χρειαζόμαστε όλους αυτούς τους άβουλους …αποντοπαρόντες βουλευτές, που πλέον είναι δύσκολο να τους ανεχτείς;  Τι θέλουν άραγε οι μοιραίοι ετούτοι  Ε θ ν ο γ ο ν ε ί ς  (ορθότερος όρος του αναντίστοιχου: Εθνοπατέρες); Να πληρώνονται την φυσική παρουσία τους –αντιαισθητική μάλιστα για ορισμένους λόγω συμπεριφοράς πεζοδρομιακής-; 

Υπάρχει ΝΑΙ –συναινώ /συμφωνώ /ψηφίζω –και ΟΧΙ –διαφωνώ /καταψηφίζω, διαφορετικά εμφανίζεται εικόνα …Μαργιωρής κοινοβουλευτικής. Αν κάποιος Εθνογονιός, δεν θέλει συμμετοχή, ανάληψη ευθύνης για λόγους κομματικής ή προσωπικής τακτικής, ας καθίσει σπίτι του να τύχει αποβλάκωσης τηλεοπτικής. 

Το κοινοβουλευτικό «παρών» είναι ανέντιμο, αντιδεοντολογικό, αντιδημοκρατικό, προκλητικό, άξιο διαγραφής /απαλοιφής. Αν φυσικά θέλουμε να έχουμε … παρόν της προκοπής.  Αλλά και μέλλον με βουλευτικές συνεδριάσεις αξιοπρεπείς. Το εκλογικό σώμα οφείλει να απορρίψει /περιθωριοποιήσει τα πρόσωπα και τις κομματικές παρατάξεις που εκστομούν την ύβρη (περί ύβρεως πρόκειται έναντι της αποστολής τους και των εντολών τους) ολκής! 

Το ζήτημα δεν αφορά μόνον στην τελευταία σύγκρουση για τα γεγονότα της  εξωτερικής μας πολιτικής. 

Διαχρονικά όλα, σχεδόν, τα κόμματα, κατέφευγαν περιστασιακά στο «παρών» ως «επιχείρημα» επιλογής- διαφυγής /ευθυνών αποφυγής! 

Άραγε θα  υπάρξει αλλαγή νοοτροπίας, πλεύσης, πρακτικής;  Θα γίνει κάποτε γενναία ανάληψη ευθυνών, θα επιστρατευτούν το θάρρος  της γνώμης, οι ξεκάθαρες κουβέντες, οι διαυγείς θέσεις – καθώς και η επίκληση του καθήκοντος και της λογικής- ; 

ΥΓ Πάντως η Δημοκρατία /το Κ.Δ.Πολίτευμα, φαίνεται πως επιβιώνει  και με απόντες, και με παρόντες, και με ωσεί παρόντες (;). 

Βέβαια η παρουσία παρ(ώ)ντων –αντί παρόντων δεν συνάδει με δημοκρατικές  διαδικασίες και αντιλήψεις, δεν κουμπώνει. Αλλά μήπως η ίδια η Δημοκρατία – με τις εγγενείς αντιφάσεις και τα κουσούρια της – είναι δυνατόν με όλους να συμβιώνει;  

Αδυναμία που πληγώνει!