200 χρόνια μετά

Κώστα  Δημ Χρονόπουλου

(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)

 

-         200 χρόνια συναπτά.

Μνήμες, θύμησες, έπη ιστορικά.

Ο Ελληνισμός ενωμένος προχωρά μπροστά,

με την διχόνοια όμως βαδίζει καρκινοβατικά.

 

-         Μύθοι, θρύλοι και κρυφά Σχολειά.

Βαθουλωμένα μάγουλα ασκητικά,

μάτια  που λάμπουνε εκτυφλωτικά

με πυρωμένη την καρδιά  να σκιρτά.

 

-         Βαθύς αβάσταχτος ο πόνος του ραγιά,

μα με το εθνικό του φρόνημα ψηλά.

Λαβωμένος αητός που συνεχίζει να πετά,

πάνω απ’ όλους περήφανα, Ελληνικά.

 

-         Δεν ήτανε δα και η πρώτη φορά.

Πάντοτε γνώριζε ο Ελληνισμός τον κίνδυνο να αψηφά,

να μην λυγίζει, όπως ο Λεωνίδας πιο παλιά.

Ο Κολοκοτρώνης στων Δερβενακίων τα στενά.

 

-         Κι όταν σίμωσε εκείνη η ώρα η ελληνικιά,

τότε όλοι είπανε με μια φωνή: «Ζήτω η Λευτεριά».

Στον Μεσολόγγι γίνανε πράγματα εξωπραγματικά

ο Σαμουήλ (εκ) τίναξε ζωές στα επουράνια ευλαβικά!

 

-         Τι να πρωτοθυμηθείς, τι να πρωτοθαυμάσεις από ετούτα τα θαυμαστά.

Τι να τραγουδήσεις για να τιμήσεις την αθάνατη λεβεντιά.

Πως και πόσο να δοξάσεις αυτούς που πέσανε ηρωικά,

με την καρδιά τους θυσίες και ολοκαυτώματα να τους ζητά.

 

-         200 χρόνια  περάσανε σαν τρεχούμενα νερά.

Σταγόνες μέσα στις χιλιετίες, ιστορικά.

Ο Ελληνισμός συνεχίζει να βαδίζει με τον Χριστιανισμό αγκαλιαστά.

Είναι της μοίρας του γραφτό έτσι τον κάθε κατακτητή να κατανικά.

 

 

 

-         Όμως ο αντίλαλος του μηνύματος ακούγεται διαχρονικά,

σαν ηχώ ίδια και απαράλλακτη που αντηχεί τρανταχτά:

«Ό Έλληνας όταν ενώνεται πραγματικά

ο Ελληνισμός πάντοτε επιβάλλεται δυναμικά».

 

-         Ας διδαχτούμε επιτέλους από των ξεχωριστών προγόνων μας την προσφορά.

Η εγγενής διχόνοια και ο φθόνος, δεν επιτρέπεται να μας κυβερνά,

ούτε η πολιτική και τα κόμματα να υποδαυλίζουν το σαράκι που μας τρώει τα σωθικά.

Δεν έχει νόημα μόνον να τιμούμε χωρίς να διδασκόμαστε, φτάνει πια!...