Οι αλήθειες που κρύβουν για τον αρχισφαγέα και προδότη της Ελλάδας Μπελογιάννη

 

Πέρα από το βομβαρδισμό με ψεύδη από τους ιστοριογράφους της αριστεράς, πόσοι ακριβώς γνωρίζουν τι έγινε στη μεσσηνιακή πόλη, αλλά και σε άλλες πόλεις της Πελοποννήσου, οι οποίες μαρτύρησαν υπό τα χέρια των δολοφόνων του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα την πρώτη (από τον Οκτώβριο του 1943 μέχρι τον Αύγουστο του 1944) αλλά και τη δεύτερη περίοδο (από τον Οκτώβριο του 1944 ως το Φεβρουάριο του 1945) της «κόκκινης τρομοκρατίας»; 

Πέρα από το βομβαρδισμό με ψεύδη από τους ιστοριογράφους της αριστεράς, πόσοι ακριβώς γνωρίζουν τι έγινε στη μεσσηνιακή πόλη, αλλά και σε άλλες πόλεις της Πελοποννήσου, οι οποίες μαρτύρησαν υπό τα χέρια των δολοφόνων του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα την πρώτη (από τον Οκτώβριο του 1943 μέχρι τον Αύγουστο του 1944) αλλά και τη δεύτερη περίοδο (από τον Οκτώβριο του 1944 ως το Φεβρουάριο του 1945) της «κόκκινης τρομοκρατίας»;

Λίγοι, ιδιαίτερα στους κόλπους των νέων.

Οι υστερικές κραυγές της αριστεριστικής ιστοριογραφίας, μέσω των κατευθυνόμενων γραφίδων των σταλινιστών, κάνοντας λόγο για «γιορτές μίσους», κάθε φορά που οι πατριώτες έσπευδαν να τιμήσουν τους νεκρούς τους, κάλυψαν το κενό που υπήρχε και δημιούργησαν «πρότυπα», μετατρέποντας μορφές διεστραμμένων σφαγέων, όπως ο Βελουχιώτης (αλήθεια, γιατί πολλοί σιωπούν για την υπόθεση Μαραθέα;), ο καπετάν Γιώτης ή Χαρίλαος Φλωράκης και ο Μπελογιάννης, σε φυσιογνωμίες «ηρώων».

Όμως, όσο κι αν προσπαθούν οι της κομμουνιστικής αριστεράς, τα εγκλήματα βγαίνουν στη φόρα…

Είναι και αυτοί οι σπηλαιολόγοι που καταδύθηκαν στα άδυτα του σπηλαίου στο Φενεό, αεικίνητοι.
Σήμερα, τα στερεότυπα υποχωρούν και νέοι επιστήμονες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αποζητούν να διαμορφώσουν μόνοι τους άποψη, αρνούμενοι να αναμασήσουν τα προπαγανδιστικά κείμενα των στρατευμένων γραφίδων του ΚΚΕ και της ευρύτερης αριστεράς.

Πως φτάσαμε στη σφαγή

Ο ΕΛΑΣ έδειξε από νωρίς τις προθέσεις του στην Πελοπόννησο.

Η διάλυση της αντιστασιακής ομάδας του Στούπα, με τη μάχη της Λεύκης και οι πρώτες σφαγές (κατόπιν φρικτών βασανιστηρίων, οι επώνυμες μαρτυρίες αναρίθμητες) αθώων Ελλήνων πολιτών από τον ΕΛΑΣ, έδειξαν που πήγαινε το πράγμα.

Κι όμως, αν και στην Αθήνα αλλά και αλλού ήδη είχαν αρχίσει να γίνονται πολλά «παράξενα», λίγοι μπόρεσαν να υποθέσουν που πήγαινε το πράγμα. 

Αυτό, αν και ήδη οι μισοί Έλληνες και παραπάνω (όσοι αρνούνταν να συμπλεύσουν με το όργιο αίματος) είχαν ήδη χαρακτηριστεί από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ «δωσίλογοι», «προδότες», «ταγματασφαλίτες», «φασίστες» και βάλτε.

Ακολούθησαν οι δολοφονίες του ταγματάρχη Χρήστου Καραχάλιου και του ίλαρχου Τηλέμαχου Βρεττάκου, αλλά και των δεκάδων συναγωνιστών τους ανταρτών. 

Φυσικά, οι κομμουνιστές απέκρυπταν μέσω τρομοκρατικών μεθόδων τη γνωστοποίηση της ύπαρξης των στρατοπέδων συγκέντρωσης όπως εκείνα στο χωριό Χαλβάτσου και στην Ποταμιά (δύο από τα περίπου 35 στρατόπεδα που διατηρούσε ο ΕΛΑΣ), όπου δεινοπάθησαν εκατοντάδες Έλληνες. 

Όλα δια χειρός του αιμοσταγούς και διεστραμμένου Γενικού Αρχηγού του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου Θανάση Κλάρα ή Άρη Βελουχιώτη (ανέλαβε το πόστο τον Απρίλιο του 1944, σκορπώντας τον όλεθρο), που έπνιξε στο αίμα το Βαλτέτσι (σκότωσαν εκεί οι κομμουνιστοσυμμορίτες πολλά γυναικόπαιδα), στο όνομα της «εκστρατείας» για το «κυνήγι της αντίδρασης», αλλά και το Φενεό, όπου χάθηκαν εκατοντάδες Έλληνες, που ρίχτηκαν στο εκεί σπήλαιο. 

Την ίδια ώρα, ο προδότης Μπελογιάννης, ο ηθικός αυτουργός των σφαγών στην Πελοπόννησο, οργάνωνε τους κομμουνιστές φανατίζοντάς τους, επιβάλλοντας μάλιστα την αρχή της «οικογενειακής ευθύνης» που οδήγησε στις μαζικές σφαγές.

Ακολούθησε η μάχη του Μελιγαλά (13-15 Σεπτεμβρίου 1944) και η σφαγή , μετά την πτώση της πόλης, άνω των χιλίων κατοίκων.

Ο Μπελογιάννης, μαζί με τον Κουλαμπά και τον Πανταζή Φράγκο, ζήτησαν από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να μη μείνει τίποτα όρθιο και ζωντανό στο Μελιγαλά, ενώ από τον ασύρματο ο σφαγέας Άρης Βελουχιώτης διέταζε «προκειμένου περί ταγματασφαλιτών δεν πρέπει να γίνεται λόγος περί αιχμαλώτων», όπως διαβάζουμε στο εξαιρετικό βιβλίο του διαπρεπούς ομογενή μας Γιάννη Μπουγά (με τίτλο «Ματωμένες μνήμες 1940-45», εκδόσεις Πελασγός και γεμάτο αυθεντικές προσωπικές μαρτυρίες, ηχογραφημένες, από μάρτυρες των γεγονότων, στο συγγραφέα)

Μελιγαλάς, η τραγωδία

Τη μάχη και την πτώση της πόλης στα χέρια των δολοφόνων του ΕΛΑΣ, ακολούθησαν πλιάτσικο και εγκλήματα φρικτά.

Όλα τα σπίτια των μη αριστερών λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν, ενώ οι «αντιδραστικοί» οδηγούνταν δεμένοι με καλώδια και σύρματα και κατά δεκάδες στην Πηγάδα στο Μπεζεστένι (δύο χλμ ΒΔ του Μελιγαλά), όπου και δολοφονούνταν, αλλά και στα γύρω χωριά (μόνο στο Νεοχώρι εκτελέστηκαν 150 άτομα, ενώ στο Σολάκιο και στην Ανθούσα, 200).

Τα πτώματά τους τα πετούσαν στο βάραθρο.

Αυτές ήταν οι εντολές από τους Άρη Βελουχιώτη, Νίκο Μπελογιάννη, Νικολόπουλο, Κλάπα, Ρουμπέα, Μπλάνα, Ωριών, Κουλαμπά, Ακρίτα, Βασίλη Μπράβο, Στάθη Καναβό, Τάκη Δορκοφίκη, Γιάννη Καραμούζη, Ηλία Δεδούση και Στέλιο Διακουμογιαννόπουλο και την κομμουνιστική σία που παρείχε τις «καταστάσεις» του ΕΑΜ (πολλοί εκ των δραστών των δολοφονιών στο Μπεζεστένι ζουν ακόμη και παίρνουν σύνταξη αντιστασιακού, εκ των οποίων και κάποιος αντάρτης του ΕΛΑΣ από το χωριό Πλατύ, ο Μ., που έσφαξε ενώπιον πολλών μαρτύρων τον ίδιο τον αδελφό του, θέλοντας προφανώς να δώσει τα διαπιστευτήριά του). 

Παραθέτουμε ονόματα μερικών εκ των κομμουνιστών δραστών των μαζικών δολοφονιών στην Πηγάδα, για την ιστορία: Κωνσταντίνος Μπράβος, Διονύσιος Ελ. Σκλήρης, Ηλίας Σκλήρης, Σπύρος Ξιάρχος, Σπύρος Τζαβελέας, Χρήστος Νερούλιας, Αλέξανδρος Καραβίτης, Θόδωρος Καραβίτης, Παναγιώτης Νέζης, Γεώργιος Νέζης, Κωνσταντίνος Μάνεσης, Κυριάκος Μακρής, Χρήστος Γεωργανάς…
Δεν τους ξεχνούμε. Οικογένειες ολόκληρες Ελλήνων ξεκληρίστηκαν διαχειρός τους.

Ο ίδιος ο Καραμούζης γράφει ότι «ο Άρης και οι αντιπρόσωποι του κόμματος Κουλαμπάς και Ν. Μπελογιάννης είχαν πάρει την απόφασιν.
Όλοι έπρεπε να εκτελεσθούν…»….

Τα φρικτά βασανιστήρια

«Οι εις το Μπεζεστένι ευρισκόμενοι ήσαν εις την διάθεσιν του κάθε καπετάνιου, όστις πήγαινε μέσα και συνελάμβανε όποιον ήθελε της αρεσκείας του, όπως ο τσοπάνος διαλέγει το σφακτό που θέλει να σφάξη, τον οδηγούσε έξω και τον εκτελούσε.

Τους έκοβαν, άλλων το κεφάλι, τα χέρια, την μύτην, δηλαδή τους κακοποιούσαν, τους εβασάνιζαν πρώτα επάνω εις ένα κορμόν συκιάς με μάχαιραν ή πέλεκυν και τους έρριπτον εις την Πηγάδα έως ότου εκκαθάριζον εκείνους που ήθελον», μαρτυρεί ο ιερέας Παν. Παπαδόπουλος.

Έσπαζαν σε πολλές περιπτώσεις όλα τα άκρα των θυμάτων και τους τύφλωναν, ενώ δολοφονούσαν τα παιδιά με τσεκούρια και μπαλτάδες (αλλά και με κλαδευτήρια!) μπροστά στους γονείς, ικανοποιώντας έτσι τα σαδιστικά τους ένστικτα.

Οι δολοφονημένοι στην Πηγάδα υπολογίζονται σε 1154 (άνω των 50 ήταν γυναίκες, ενώ υπάρχει και αριθμός ανήλικων θυμάτων, μεταξύ τους και κοριτσιών), ενώ ο Καραμούζης ανεβάζει τον αριθμό στους 1200.

Μιλάμε για περίπου 13 κουστωδίες κρατουμένων…

Η σφαγή των (κυρίως αμάχων) διήρκεσε από τις 17 ως τις 20 Σεπτεμβρίου.

Oι κομμουνιστές δεν σταμάτησαν ποτέ να προκαλούν

Κι όμως ακολούθησαν περισσότερες κομμουνιστικές μεθοδεύσεις, όπως η συστηματική σπίλωση της μνήμης των θυμάτων με σκοπό την ηθική δολοφονία τους, μετά τη φυσική.

Η αγυρτεία και η αλητεία στο απόγειό τους!

Για την ιστορία: από την Πηγάδα η Ιατροδικαστική Υπηρεσία Αθηνών έβγαλε 500 ως 600 πτώματα (αδύνατον να αναγνωριστούν οι περισσότεροι, λόγω προχωρημένης αποσύνθεσης, η ίδια κατάσταση και στο Φενεό) τον Σεπτέμβριο του 1945 και σταμάτησε λόγω των συνθηκών και της απειλής κατά της δημόσιας υγείας, αν και υπήρχαν ακόμα πολλά πτώματα στο βάραθρο.

Για τη σφαγή στο Μελιγαλά δικάστηκαν 31 άτομα από το στρατοδικείο της Καλαμάτας το καλοκαίρι του 1949.

Εξ αυτών, όπως μας πληροφορεί ο Γιάννης Μπουγάς (επικαλούμενος δημοσιεύματα της εποχής των εφημερίδων της πόλης «Θάρρος» και «Σημαία»), 13 κομμουνιστές φονιάδες καταδικάστηκαν σε θάνατο, 11 σε ισόβια και επτά αθωώθηκαν.

Εμείς δεν ξεχνούμε και κάθε χρόνο τέτοια εποχή θα είμαστε εκεί.

makeleio.gr