Βίαιες Αρπαγές Ανηλίκων ως Φόρος Αίματος – Παιδομάζωμα, Χαρέμια & Γιανίτσαροι

 

Γράφει ο Αλέξιος Παναγόπουλος (Academic.Prof.DDDr.Habil.) – ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ

Η Βίαιη Αρπαγή των Ανηλίκων και το Παιδομάζωμα ως Φόρος Αίματος, ρήμαξε από την αρχή το Γένος των Ορθόδοξων Ρωμιών. Το παιδομάζωμα ή ντεβσιρμέ, ήταν η βάρβαρη Οθωμανική συνήθεια και βίαιη πρακτική της απαγωγής των νέων αγοριών. Αργότερα ακολούθησε και η αρπαγή των Χριστιανών Κοριτσιών για τα Χαρέμια των μουσουλμάνων αξιωματούχων και για να τους γεννούν νέους μουσουλμάνους, με χριστιανικό αίμα. Έγιναν οι φοβεροί πολεμιστές Γιανίτσαροι, που πολεμούσαν το ίδιο τους το αίμα. Χάρις στην δαιμονική πονηρία του Ισλάμ. Αυτοί ήταν Χριστιανοί νέοι κυρίως από τα Ορθόδοξα Βαλκάνια, με σκοπό την σκληρή ανατροφή τους ως επίλεκτων στρατιωτών για τη στελέχωση των υπηρεσιών του Σουλτάνου.

Κάποιοι θα το ονομάσουν «παιδολόγι» ή «γενιτσαριά». Έγινε μια

πάγια Οθωμανική τακτική με μια καλή κεντρική οργανωμένη διαδικασία, ενώ εμπνευστής φέρεται ως να είναι ο αδίστακτος Καρά Χαλίλ Πασάς, ο μεγάλος Βεζίρης, κατά την εποχή του Σουλτάνου Μουράτ Α’ που βασίλευσε 1359 έως 1389. Ως όρο «παιδομάζωμα» θα τον συναντήσουμε ως πρώτη φορά σε έντυπο το έτος 1675. Στο βιβλίο: «Ιστορίαι παλαιαί της περιφήμου πόλεως Αθήνης» εκ του ιερέα Γεωργίου Κονταρή, από τα Σέρβια Κοζάνης. Ως «παιδιομάζωμα» θα το συναντήσουμε το έτος 1677 από το Νεκτάριο Ιεροσολύμων τον Κρήτα. Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, ως όρος θα χρησιμοποιηθεί σε εκπομπές των ΜΜΕ, στη βιβλιογραφία, στη πολιτική και στη Δημόσια Διοίκηση. Θα περιγράψει την βίαιη Αποστολή παιδιών από τη Βόρεια Ελλάδα σε Αθεϊστικές ή Λαϊκές Κομμουνιστικές Δημοκρατίες. Πολλά από αυτά τα παιδιά θα πεθάνουν μέσα στα κρύα του Χειμώνα, τα έβλεπαν να κοκαλώνουν μέσα στο κρύο και στην πολύωρη πεζοπορία, όπως ζωντανά εμένα μου τα διηγήθηκε, κι ένα από αυτά τα παιδιά, που έζησε και γέρασε στο Βελιγράδι. Ο Απόστολος Βακαλόπουλος σημειώνει ότι το παιδομάζωμα άρχισε να εφαρμόζεται συστηματικά λίγο πριν το έτος 1430, επί του Μουράτ του Β’, ενώ πιο πρίν γινόταν κατά περίσταση και τοπικά.

Η πρώτη σχεδόν αναφορά σε παιδομάζωμα γίνεται σε ελληνική πηγή περί το 1395. Τότε που στη Θεσσαλονίκη βίαια δίχως οίκτο δόθηκε η εντολή για τη στρατολόγηση νέων παιδιών από τον Βαγιαζίτ Α΄. Η μαρτυρία έρχεται από την ομιλία του τότε αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Ισιδώρου, ο οποίος προσπαθεί να παρηγορήσει τους Ορθόδοξους Γονείς των παιδιών, με τον τίτλο: «Ομιλία περί της Αρπαγής των Παίδων κατά το του Αμηρά επίταγμα και περί της μελλούσης κρίσεως». Ο τότε Θεσσαλονίκης Ισίδωρος δεν φοβήθηκε τον κατακτητή και μίλησε την Κυριακή των Νηστειών, στις 28 Φεβρουαρίου του 1395. Κάνει δημόσια λόγο στην ομιλία του, για τον Αναγκαστικό Εξισλαμισμό των ορθόδοξων νέων παιδιών, κατόπιν για τη σκληρή εκπαίδευσή τους, την γύμνασή τους με τη χρήση σκυλιών και γερακιών.

Οι αρπαγές αυτές των Ορθόδοξων νέων παιδιών ως φόρος αίματος, άρχισε να εφαρμόζεται από τον Οθωμανό κατακτητή όταν κατάλαβε ότι το οθωμανικό κράτος δεν θα μπορούσε πλέον να βασιστεί στον πληθυσμό του. Οι τουρκομάνοι μωαμεθανοί, επιπλέον ήταν ολιγάριθμοι, οκνηροί και απείθαρχοι. Ο δαιμόνιος ισλαμικός επεκτατισμός με το Τζιχάντ, δημιούργησε στρατό από εξισλαμισμένους νέους χριστιανούς, για την τήρηση της πειθαρχίας, αλλά και για να προσελκύσει κι άλλους χριστιανούς στο Τζιχάντ και στο Ισλάμ. Τα νέα παιδιά των Χριστιανικών οικογενειών εξισλαμίζονταν, εκπαιδεύονταν και στελέχωναν τις Οθωμανικές Κρατικές Υπηρεσίες. Τα περισσότερα παιδιά θα υπηρετούσαν ως εξισλαμισμένα στα τάγματα των φοβερών και αδίστακτων Γιανίτσαρων, ενώ κάποια άλλα θα υπηρετούσαν στο Ισλαμικό Παλάτι του σουλτάνου, ποιός ξέρει σε τι ρόλους. Ο Κεφαλικός Φόρος ή Φόρος Αίματος ήταν υποχρεωτικός για τις Χριστιανικές Οικογένειες. Η ηλικία των αγοριών όπως πληροφορούμαστε ήταν ποικίλη, γιατί αναφέρεται ακόμα και από των οκτώ ετών, έως των είκοσι ετών. Εδώ δημιουργούνται πολλά ερωτήματα για τη δίκαιη χρήση των παιδιών αυτών. Τα Οθωμανικά κιτάπια του 17ου αιώνα μνημονεύουν ηλικίες μεταξύ 15-20 ετών, αλλά αυτό δεν μπορεί να ληφθεί απόλυτα σοβαρά υπόψη.

Ο Φόρος Αίματος δεν είχε σταματημό, συνέβαινε σε τακτά χρονικά διαστήματα και όχι μια φορά το χρόνο ή σχεδόν κάθε πέντε χρόνια, όπως θέλουν κάποιοι να κάνουν εκτιμήσεις. Οι Αρπαγές γίνονταν ανάλογα με τις δόλιες ανάγκες των σουλτάνων. Οι μαρτυρίες και οι αναφορές δεν είναι ξεκάθαρες για το πλήθος των Ορθοδόξων παιδιών που θα δυστυχούσαν να στρατολογηθούν στο Τζιχάντ. Κάποιοι υποστηρίζουν πως στρατολογούσαν έναν συγκεκριμένο αριθμό, χριστιανόπαιδων, οι θεωρητικές εκτιμήσεις, είναι αβάσιμες, ενώ μιλούν για ένα ανά πέντε αγόρια ή έως ένα ανά τρία. Σε Ισλαμικό Φιρμάνι του 16ου αιώνα αναφέρεται ότι ο αριθμός της Αρπαγής των Παιδιών ήταν προσχεδιασμένος, από 14-18 ετών ανά 40 οικογένειες, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα, γιατί γίνονταν Αρπαγές και Ολόκληρης Οικόγενειας. Μπορεί στην αρχή να εμφανίστηκε στη περιοχή των Βαλκανίων, όμως από τα τέλη του 15ου αιώνα επεκτείνεται και αλλού. Αρκετά δύστυχα χριστιανόπουλα που δεν εκτελούσαν τις βάρβαρες εντολές του Τζιχάντ, θα κατέληγαν σκλάβοι, να πωληθούν για 25 άσπρα, σε υπανάπτυκτους ή αδίστακτους Τούρκους γεωργούς ή εργάτες ή βοσκούς, για χαμάλης. Το αδίστακτο Τζιχάντ ήταν αρκετά πονηρό, εάν αυτά τα χριστιανόπουλα θα κατάγονταν από τη Ρούμελη, θα τα έστελναν στην βαθειά Ανατολή και το αντίστροφο, για να μην βρούν ποτέ το δρόμο της διαφυγής. Η Αρπαγή ως φόρος αίματος με την πρακτική του παιδομαζώματος δεν εμφανίζεται σε μεγάλες πόλεις της Οθωμανικής κυριαρχίας, κι ούτε αρπάζουν τα τέκνα των τεχνιτών γονέων σε αγροτικές περιοχές, από φόβο μήπως κάτι τέτοιο γίνει επιζήμιο για το γενικό εμπόριο. Κάποιες φορές ίσως να εξαιρούσαν τα μοναχοπαίδια, τα ορφανά, τους σπανούς, τους κοντούς, τους ψηλούς, τους παντρεμένους, τους τεχνίτες, κ.ά. Αρκετοί χριστιανοί γονείς για να σώσουν το παιδί τους απ’ το παιδομάζωμα θα το αρραβώνιαζαν και θα το πάντρευαν σε ηλικία 8, 9 και 10 ετών. Αλλά αυτό το χριστιανικό κόλπο δεν έπιανε πάντοτε γιατί ο Τούρκος ήταν αδίστακτος. Αρκετοί Τούρκοι έβρισκαν ευκαιρία να εκβιάσουν τους χριστιανούς γονείς για να πάρουν χρήματα. Αυτοί οι αδίστακτοι εισπράκτορες σε φόρο αίματος δεν αναγνώριζαν νόμους ή συνήθειες. Απ’ την ίδια οικογένεια έπαιρναν δύο και τρία παιδιά, δεν έκανα εξαιρέσεις ούτε σε μοναχογιό, εκβίαζαν και θα τα έδιναν πίσω τα παιδιά, μόνο εάν θα έπαιρναν 60, 70 χρυσά νομίσματα. Οι πιο ευκατάστατοι χριστιανοί θα αγόραζαν την ελευθερία των παιδιών τους. Όταν έκαναν την διαλογή και όσα θα περίσσευαν θα τα πωλούσαν για χαμάληδες. Κάποιοι γονείς που δεν είχαν τα προς το ζειν ως σπάνιες περιπτώσεις λόγω της φτώχειας έδιναν τα παιδιά τους, δίχως φασαρίες. Χριστιανοί νέοι κάποιοι που αναζητώντας μια καλύτερη ζωή δέχονταν να υπηρετήσουν τον σουλτάνο.

Ο φόρος αίματος με το παιδομάζωμα δεν αφορούσε τους Εβραίους, επειδή είχαν καταφέρει να έχουν κάνει ειδική συμφωνία και γιατί οι περισσότεροι ζούσαν σε μεγάλες πόλεις. Αρκετές φορές είχαν καταφέρει να εξαιρεθούν από το Φόρο Αίματος του Παιδομαζώματος και οι Αρμένιοι. Επειδή στη Βοσνία αρκετοί Σέρβοι Ορθόδοξοι είχαν εξισλαμιστεί και για πολλά χρόνια ήταν μουσουλμάνοι, γνωστοί ως μουσουλμάνοι της Βοσνίας, ήταν υποχρεωμένοι σε στρατολόγηση, αλλά αυτοί θα υπηρετούσαν απευθείας στο παλάτι του σουλτάνου αντί του γενικού στρατού.

Περί το έτος 1601, σε Φιρμάνι της Υψηλής Πύλης με παραλήπτες τους Οθωμανούς Φορο-εισπράκτορες αίματος της Ρούμελης, από 29 Μαρτίου, σημείωνε ότι: «Οι νέοι των απίστων (για Γιανίτσαροι) έπρεπε να είναι καλλίμορφοι, αρτιμελείς και προς πόλεμον κατάλληλοι. Όταν κανείς αντιστεί εις την παράδοσιν των γενιτσάρων ν’ απαγχονίζεται ευθύς εις το κατώφλι της θύρας του».

Έτσι, από το 1609-1635 εμφανίζεται μια ισχυρή αύξηση του αριθμού των γενίτσαρων σε βάρος των Σπαχήδων. Τα εξισλαμισμένα χριστιανόπαιδα, από το αρχικό σε αριθμό 1.000 γενίτσαρους, τώρα θα φτάσουν να είναι πάνω από 100.000 πεζικάριοι, ενώ οι τούρκοι Σπαχήδες από 70.000 να μειώνονται σε λιγότερους από 9.000 σε Ιππικό. Ο Χριστιανικός Φόρος Αίματος, δυστυχώς, τελικά κατάφερε να ανδρώσει τον Οθωμανικό Ισλαμικό Στρατό του Τζιχάντ, κι αυτό το επιτύγχαναν με το αφθαίρετο βίαιο παιδομάζωμα ακόμα κι από τις ηλικίες των 5-8 ετών.

Ένας Τούρκος περιηγητής του 17ου αιώνα ονόματι Εβλιγιά Τσελεμπί, γράφει για το Χριστιανικό Παιδομάζωμα στη πόλη Στάροβα, σήμερα η πόλη ανήκει στην Αλβανία: «Σύμφωνα με τον Νόμο του Σουλεϊμάν Χαν έρχεται στην πόλη αυτή από το γενιτσαρικό σώμα ένας τσορμπατζή-αγάς του παιδομαζώματος (corbaci degsime agasi) για το ιδιαίτερο παλάτι του μεγαλειότατου σουλτάνου. Από εδώ μαζεύει εκατοντάδες διαλεχτά παιδιά Βουλγάρων και Ελλήνων, βάζει στα κεφάλια τους κόκκινα κωνικά σκουφιά και στις πλάτες τους κόκκινους μανδύες από αμπά και οδηγεί τα αγόρια του παιδομαζώματος στην πρωτεύουσα. Είναι υπερβολικά αξιαγάπητα. Όσα είναι από ευγενική γενιά τα κάνουν ιδιαίτερους υπηρέτες του σουλτάνου. Ακόμη τους νέους τους δίνουν, στο σώμα των μποσταντζήδων και στο σώμα των γενιτσάρων. Αυτούς πάλι που δεν έχουν παράστημα, τους δίνουν στα σώματα των πυροβολητών και των οπλοποιών. Από τα παιδιά του παιδομαζώματος, όμως των άλλων καζάδων, δίνουν σε κάθε σώμα και στους μεγάλους προύχοντες, με κατάλογο. Αφού αποκτήσουν γνώσεις, αρετές και δεξιότητες, περνούν στο μισθό των δοκίμων. Από εκεί προάγονται, στο στρατόπεδο των γενιτσάρων και από εκεί στο στρατόπεδο των σπαχήδων. Με θέλημα του Θεού πολλοί από αυτούς έχουν γίνει μεγάλοι βεζίρηδες, μουφτήδες και μολάδες».

Ο ίδιος ο Τούρκος ιστοριογράφος, ο Τσελεμπί, κάνει λόγο, για αρπαγές και βίαιο εξισλαμισμό, στη Βέροια και στην Έδεσσα, την ημέρα του Πάσχα, όπου γινόταν κατ’ έθιμο: «Στην πόλη ακόμη αυτή (τη Βέροια) υπάρχει ένα αρχαίο θέαμα, που είναι παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει στην πόλη των Βοδενών. Όταν στην πόλη αυτή οι άπιστοι έχουν την κακόφημη γιορτή τους, δηλαδή όταν είναι οι μέρες των Κόκκινων Αυγών, επειδή τα Βοδενά και η πόλη αυτή, η Βέροια, κατακτήθηκαν τις ημέρες των Κόκκινων Αυγών, την ημέρα εκείνη όλοι οι άπιστοι, θα κλειδωθούν στα σπίτια τους, θα ντυθούν και θα οπλιστούν και δεν θα βγουν έξω από τα καταραμένα σπίτια τους. Όλοι οι μουσουλμάνοι τις ημέρες εκείνες των Κόκκινων Αυγών ντύνονται και ζώνονται τα άρματα, σαν να είναι μεγάλη γιορτή και σαν να είναι το Κουρμπάν Μπαϊράμι. Όλοι οι μαχητές γαζήδες, κατάφορτοι με πολεμικά άρματα, εκείνη την ημέρα, ώσπου να φτάση το βράδυ, ρίχνουν κανονιές και τουφεκιές και φωνάζοντας την πολεμική κραυγή των μουσουλμάνων «Αλλάχ, Αλλάχ», συγκεντρωμένοι σε ομάδες γυρνούν και ψάχνουν να βρουν τους άπιστους, που βγαίνουν έξω, τα όμορφα άπιστα αγόρια και τα κορίτσια των απίστων. Αν ως το βράδυ, βρουν έξω, έναν άπιστο, αμέσως τον περιτέμνουν και τον τιμούν κάνοντάς τον μουσουλμάνο».

Παρότι σε Μπεράτια, έδιναν κούφιες υποσχέσεις, για να πάρουν το Χαράτσι, για το διορισμό των Πατριαρχών και των Μητροπολιτών, κι ενώ θα σημείωναν την νόμιμη πρόβλεψη, ότι κανείς Ορθόδοξος Χριστιανός δεν θα εξισλαμισθεί βίαια, εάν δεν θα το επιθυμούσε, δυστυχώς, αυτό, σχεδόν ποτέ, δεν θα το λάμβαναν υπόψη τους οι Οθωμανοί τοπικοί διοικητές. Θέλησε ή μάλλον σκέφθηκε να καταργήσει το παιδομάζωμα ο σουλτάνος Οσμάν Β’, περί το 1622, ενώ είχε μαζέψει αρκετούς Γιανίτσαρους, κι ενώ στη συνέχεια για κάποιο διάστημα το ανέβαλε ο Μουράτ Δ’. Έτσι, θα ανέβαλαν κατά καιρούς, το βίαιο Παιδομάζωμα του Εξισλαμισμού, όμως ποτέ δεν σταμάτησαν να συλλέγουν Χαρέμια, από τις ωραιότερες Χριστιανές κοπέλες, για να τους γεννούν τους απευθείας μουσουλμάνους γενίτσαρους.

Κάποιοι, ατυχώς, υποστηρίζουν ότι απ’ τα μέσα του 17ου αιώνα, το παιδομάζωμα μειώνεται, όμως καταγράφονται γεγονότα βίαια μέχρι και τις αρχές του 18ου αιώνα. Καταγεγραμμένο βίαιο παιδομάζωμα επιχειρήθηκε στη Νάουσα το έτος 1705, γεγονός που έγινε αιτία εξέγερσης των Ναουσαίων. Επειδή ο αδίστακτος τότε σουλτάνος Αχμέτ Γ΄ είχε διατάξει: «τάχιστα περισυλλογή και αποστολή νέων γενιτσάρων». Στην περιφέρεια της Νάουσας υπήρχε η εντολή να επιλεγούν βίαια 50 νέοι Χριστιανοί «κατά το κρατούν παλαιόν έθιμον» του παιδομαζώματος. Ο γενναίος αρματολός Ζήσης Καραδήμος με τους δύο γιούς του Βασίλη και Δημήτρη επαναστατούν και σκοτώνουν τον Σελιχτάρη αρμόδιο για το βίαιο παιδομάζωμα. Δημιουργούν σύντομα στρατιωτικό αρματολίτικο σώμα με περίπου 100 άνδρες και αρχίζουν να επιτίθενται στους Οθωμανούς στην ύπαιθρο των καζάδων Βέροιας και Νάουσας. Οι Οθωμανοί θέλοντας να αμυνθούν δημιούργησαν ένοπλο σώμα με 1000 ισλαμιστές και κατεδίωξαν τους Αρματολούς. Μέσα Ιουνίου 1705 κοντά στη Νάουσα αφού τους περικύκλωσαν στο στενό της Αραπίτσας, σκότωσαν το Ζήση Καραδήμο, ενώ τους γιούς του τους θανάτωσαν μέσα στη Βέροια. Δεν μας είναι γνωστό εάν ξανά συνέχισαν στις περιοχές εκείνες το βίαιο παιδομάζωμα. Σε Βεράτιο, του έτους 1738 (1150/1738), εξαιρείται ο γιος ενός Χριστιανού υποτελούς από το βίαιο παιδομάζωμα. Ενώ ο θρήνος των Χριστιανών μητέρων για τα Χριστιανόπουλα παιδιά τους, υπάρχει στα Δημοτικά Τραγούδια:

«Ανάθεμά σε, βασιλιά, και τρις ανάθεμα σε,

με το κακό οπόκαμες, και το κακό που κάνεις.

Στέλνεις, δένεις τους γέροντας, τους πρώτους τους παπάδες.

Να μάσης παιδομάζωμα, να κάμης γενιτσάρους.

Κλαιν’ οι γοναίοι τα παιδιά, κ’ οι αδελφές τ’ αδέλφια,

Κλαίγω κ’ εγώ και καίγομαι και όσο θα ζω θα κλαίγω.

Πέρσι πήραν τον γιόκα μου, φέτο τον αδελφό μου.[13]

Μωρή Δεροπολίτισσα, μωρή καϋμένη.

Αυτού που πας στην εκκλησιά, ζηλεμένη[…]

Για μας μετάνοια κάνε μια:

Να μη μας πάρει η Τουρκιά,

Μη μας γράψουν στη Γενιτσαριά.

Και μας παν, εις τον Κισλά.

Ωσάν τ’ αρνιά την Πασχαλιά.

Ο Κισλά, ήταν ο αδίστακτος βάρβαρος κισλάρ αγάς, που αναλάμβανε την βίαιη απαγωγή των Χριστιανών παιδιών μέσα από τα σπιτικά τους, για το παιδομάζωμα και τον εξισλαμισμό. Αλλά, δεν έφτανε μόνο αυτό που τα αγόρια θα τα έκαναν Γιανίτσαρους, προχωρούσε ο βάρβαρος Κισλά και σε αρπαγές των ωραιότερων κοριτσιών, για να τις πάνε πεσκέσι στα Χαρέμια του σουλτάνου και των άλλων αισχρών αξιωματούχων του.

Αρκετοί Έλληνες θα γίνουν «Νενέκοι» εξισλαμισμένοι και γιανίτσαροι με δική τους επιθυμία για να ζούν καλύτερα. Έτσι, αρκετοί ως «Τούρκοι» της Πελοποννήσου, ήταν πρίν Έλληνες και νυν εξισλαμισμένοι. Γι’ αυτό κι είχαν διατηρήσει τα ελληνικά επώνυμα. Περί το 1821, ο πληθυσμός της Πελοποννήσου θα ήταν 400.000 Χριστιανοί και 40.000 μωαμεθανοί. Περί το 1823, σύμφωνα με τα στοιχεία της Επαναστατικής Ελληνικής Κυβέρνησης της Α΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, η Πελοπόννησος θα είχε πληθυσμό 407.500 Χριστιανούς και μόλις 16.500 μωαμεθανούς. Την εποχή της Οθωμανικής κυριαρχίας, η λέξη «Τούρκος» στα ελληνικά, θα σήμαινε γενικά τον μουσουλμάνο ή ειδικότερα τον μουσουλμάνο υπήκοο του σουλτάνου, μέσα σε μια πολυεθνική αυτοκρατορία. Δεν υπήρχε εθνικό τουρκικό κράτος, πολυεθνοτική ήταν και η σύνθεση της τάξης των Οθωμανών αξιωματούχων που θα ασκούσε την εξουσία, να σημειωθεί ότι ελάχιστοι από τους οποίους θα είχαν καθαρή τουρκική καταγωγή.

Μέχρι το 19ο αιώνα, τα μέλη των ανώτερων στρωμάτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν θα αυτοπροσδιορίζονται ως «Τούρκοι», αλλά ως Μουσουλμάνοι, και ως Οθωμανοί. Η λέξη «Τούρκος», χρησίμευε να διακρίνει τους μη-Τούρκους. Σήμαινε τον Τουρκμένο (από Τουρκμενιστάν), δηλ. τον μουσουλμάνο αγρότη ή νομάδα της βαθειάς Ανατολίας και θα το χρησιμοποιούσαν υβριστικά, για να δηλωθεί κάποιος ως άξεστος, αγροίκος, βάρβαρος και απολίτιστος. Όταν στη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας θα γίνει το παιδομάζωμα και ο βίαιος εξισλαμισμός, των μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού στα διάφορα μέρη της Ελλάδας και της Μικράς Ασίας, θα επιφέρει σημαντικές πολιτισμικές, δημογραφικές και οικονομικές αλλαγές. Αίτια ήταν η νομικά κατώτερη θέση των μη-μουσουλμάνων, η πολύ βαρύτερη φορολογία, οι καθημερινές βάρβαρες και βίαιες ταπεινώσεις εκ μέρους των Τούρκων. Οι μαζικοί εξισλαμισμοί θα γίνονταν αμέσως μετά από τις αποτυχημένες επαναστάσεις, με τον εξαναγκασμό των αιχμαλώτων, με το φρικτό παιδομάζωμα, με τις αρπαγές Χριστιανών κοριτσιών για τα Χαρέμια, για να γεννούν μουσουλμάνους.

Οι περισσότεροι ομαδικοί βίαιοι εξισλαμισμοί και αρκετά σε αριθμό εξισλαμισθέντων έγιναν στην Μικρά Ασία, στο Πόντο, στη Θράκη, στη Καππαδοκία, στην Ήπειρο, στην Μακεδονία και λιγότερο σε Στερεά, σε Πελοπόννησο, σε μεγάλα αστικά κέντρα Κωνσταντινούπολης, κ.ά. Από τους βίαιους εξισλαμισμούς μεγάλης έκτασης που έγιναν ήταν και στην Κρήτη, έτσι περί το 1821, περίπου ο μισός πληθυσμός του νησιού να είναι Τουρκοκρητικοί. Γινόταν και μαζικός εξισλαμισμός ολόκληρων χωριών με μια απλή τελετή από έναν Χότζα. Κάποιοι άλλοι Χριστιανοί θα άλλαζαν το θρήσκευμα μόνο επιφανειακά και κρυφά θα παρέμεναν Κρυπτοχριστιανοί, απ’ τους οποίους σήμερα υπάρχουν αρκετοί μέσα στην Τουρκία.

Σε μερικές περιοχές θα δημιουργηθούν και Κοινότητες των «ατελώς εξισλαμισμένων», όπως οι Βαλαάδες της Μακεδονίας, οι οποίοι θα διατηρούσαν την ελληνική γλώσσα τους και τα έθιμά τους. Επίσης, οι Ντονμέδες Εβραίοι, ή οι «Σαμπάνηδες» ή «Μουρτάτες» Αρβανίτες πρώην Χριστιανοί της Καρύστου. Άλλοι όπως οι νέο-μουσουλμάνοι Λαζοί του Πόντου, θα γίνονταν αρκετά φανατισμένοι και θα ανάγκαζαν σε βιαιοπραγίες και σε εξισλαμισμό τους Έλληνες που έμεναν πιστοί Χριστιανοί. Το 1856, με το «Xάτι Xουμαγιούν» αρκετοί Κρυπτοχριστιανοί θα επανέλθουν στη Χριστιανική Πίστη, αλλά κατόπιν θα υποστούν τις φοβερές διώξεις από το Τουρκικό Κράτος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει κατάλογο με πλήθος ονομάτων Νεομαρτύρων, που είναι περιπτώσεις εξισλαμισμένων Χριστιανών, που θέλησαν να επανέλθουν στο Χριστιανισμό, γι’ αυτό τους εκτέλεσαν αδίστακτα με μαρτυρικό τρόπο. Ο βίαιος εξισλαμισμός έγινε γνωστός και ως εκτουρκισμός ή «Τούρκεμα», αφού θρηνήθηκε στη δημώδη γλώσσα, με τα δημώδη άσματα του Λαού μας.

Ο εκδότης Άμπραχαμ Τζον Βάλπρι (Abraham John Valpy) θεωρεί ότι: «το πιο βάρβαρο απ’ όλα, είναι η προσπάθεια μερικών, να εξομοιώσουν το ελληνικό χαρακτηριστικό της «συστηματικής σκληρότητας», όπως το λένε, με εκείνο των ίδιων των Τούρκων, και για το λόγο αυτό αναφέρονται συνεχώς στην ιστορία των βαρβαροτήτων που πραγματοποιήθηκαν στην Τριπολιτσά. Εάν μιλάμε για συστηματικές σκληρότητες, δεν θα πρέπει να δώσουμε προσοχή, τόσο στις φρικτές πράξεις του πολέμου, αν και είναι τρομερές, όσο σε εκείνες που για τέσσερις συνεχείς αιώνες εφαρμόσθηκαν μονομερώς ενάντια στα αθώα θύματά τους». Ο Τζ. Ίρβινγκ Μάνατ, έχει γράψει, ότι: «Η ελληνική προσπάθεια δεν μπορεί ποτέ να γίνει κατανοητή χωρίς παραστατική εξέταση τετρακοσίων ετών τουρκικής κυριαρχίας». Έγινε «το φυσιολογικό αποτέλεσμα της εμπειρίας τετρακοσίων ετών, υπό τους μουσουλμάνους, της υποταγής των Ελλήνων στο ελληνικό έδαφος, σε μια χούφτα αλλοδαπών κατακτητών, εκ διαμέτρου αντίθετων, στη φυλή, τη θρησκεία και τον πολιτισμό, οι οποίοι στραγγίζουν το καλύτερο αίμα τους, για την ικανοποίηση του πάθους τους, για άναρχη δύναμη και την επιβολή της, έως ότου ωριμάζει η συσσωρευμένη καταπίεση με αναπόφευκτη συγκομιδή μια εθνική βεντέτα». «Μόλις δοθεί το ιστορικό υπόβαθρο, βλέπουμε ότι εκ φύσεως μια ελληνική εξέγερση σήμανε έναν πόλεμο εξολόθρευσης». Μάλιστα μη ξεχνούμε ότι σε 50 χρόνια πριν την επανάσταση 1821, όταν είχε γίνει η μεγάλη σφαγή των Ελλήνων της Πελοποννήσου. Να σημειωθεί ότι σε αυτά τα 50 χρόνια πριν, είχε πραγματοποιηθεί αυτή η εκτεταμένη σφαγή ανελέητα των Ελλήνων στην Πελοπόννησο, ως συνέπεια της αποτυχημένης ελληνικής επανάστασης του 1770 (Ορλωφικά). Δεν πρέπει να το ξεχνούμε ποτέ, ότι η Οθωμανική βαρβαρότητα εμφανίστηκε στην Πελοπόννησο το έτος 1774, με συνθήκες που επικράτησαν μετά από την καταστολή της ελληνικής αυτής επανάστασης, κι ήταν φοβερές και αβάστακτες για τους Έλληνες. Τότε πολλοί θα επιθυμήσουν να εξισλαμιστούν για να γλυτώσουν τα δεινά.

Οι ΤουρκΑλβανοί, τους οποίους οι Τούρκοι είχαν εξαπολύσει κατά των Ελλήνων, επί εννέα χρόνια, θα λεηλατούσαν αδίστακτα όλη τη Χερσόνησο του Μωριά, θα έκαιγαν, θα έσφαζαν, θα βίαζαν, θα εξανδραπόδιζαν, θα έκανα παιδομάζωμα και θα πουλούσαν τις ωραιότερες κοπέλες σε Χαρέμια και τους κατοίκους για σκλάβους. Οι κάτοικοι της πόλης της Βοστίτσας (σήμερα Αίγιο) θα σφάχτουν όλοι αδιάκριτα ως γενοκτονία, κι οι Σπέτσες ερημώθηκαν. Όταν δεν θα έβρισκαν μια πρόχειρη λεία θα εξανάγκαζαν οι ΤουρκΑλβανοί τους Πελοποννήσιους, να τους υπογράψουν χρεωστικές Ομολογίες, πολλοί είχαν τέτοιες στα χέρια τους, για πεντακόσιες ή εξακόσιες χιλιάδες γρόσια. Όταν δεν είχαν να πληρώσουν θα τους πωλούσαν ως δούλους στα σκλαβοπάζαρα, τους ίδιους με τις γυναίκες και τα ανήλικα τέκνα τους. Ο ιστορικός περιηγητής Φρ. Πουκεβίλ, αναφέρει ότι περίπου 20.000 Πελοποννήσιοι θα πουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα στην Αφρική και σε Τούρκους της Ρούμελης. Όσοι Έλληνες της Πελοποννήσου πρόφθασαν ή μπόρεσαν, κρύφτηκαν στα βουνά, κι άλλοι κατέφυγαν στα Επτάνησα. Ακόμα και οι Μανιάτες κρύφθηκαν και ανέβηκαν στα κρησφύγετα του Ταΰγετου. Αφού οι οικισμοί τους λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν, ισοπεδώθηκαν. Όπως αναφέρει κι ο Σάθας: «Τα πάντα είχεν αφανίσει η Αλβανική πανώλης. Εκεί ένθα προ ολίγου υπήρχον πόλεις και κώμαι πολύανδροι και ευδαίμονες, ήδη έβλεπέ τις θανάτου ερήμωσιν, και πυριφλεγή ερείπια. Η Πελοπόννησος πάσα είχε σχεδόν απογυμνωθή κατοίκων». Στο βιβλίο του ο γράφων: Αχαϊα-Μωριάς-Πελοπόννησος, σελ. 512, κάνει αναφορά για το ηρωϊκό: Σαλμενίκο. Το γνωστό φρούριο της περιοχής, που κατά το καιρό της Επαναστάσεως του 1821, βρίσκεται πάνω στο Παναχαϊκό Όρος. Αλλά, ο λόγος γίνεται για πολύ πριν, περί το 1460, όταν ο Μωάμεθ Β’ έκανε έφοδο στην Αχαΐα, στο φρούριο του Σαλμενίκου κατέφυγε πλήθος Ελλήνων και ντόπιων Αρβανιτών, για να γλυτώσουν από τις βαρβαρότητες των Οθωμανών Τούρκων κατακτητών. Μετά από μία εβδομάδα πολιορκίας, του φρουρίου παραδόθηκαν περίπου 6.000 κάτοικοι και πολιορκημένοι. Τους οποίους αρκετούς οι Οθωμανοί θανάτωσαν κακώς κάκιστα. Εδώ έχουμε εθελούσιο εξισλαμισμό υπό την απειλή. Κάποιοι νέοι για να γλυτώσουν απ’ τον άδικο και βάρβαρο χαμό, μεταξύ αυτών οι 900 περίπου νέοι νεαροί του Σαλμενίκου θα δεχθούν να γίνουν Γιανίτσαροι και να υπηρετήσουν τον Μωάμεθ. Ο διοικητής του κάστρου ήταν ο Παλαιολόγος Γραίτζας, που μαζί με τους στρατιώτες της προσωπικής φρουράς του, δεν θέλησαν να παραδοθούν παρά μόνο συνθηκολόγησαν για να φύγουν, για τη βενετοκρατούμενη τότε Ναύπακτο. Το Σαλμενίκο ήταν άλλοτε χωριό του Ερινεού και έδρα του τότε δήμου Ερινεού έως το έτος 1911. Απο κεί περνούσε η γνωστή οδός Πατρών – Βοστίτζας(Αιγίου), την οποία επέβλεπε και περιφρουρούσε το ελληνικό στρατόπεδο των Σελλών, απο το 1821 έως ότου το έτος 1828, όταν έφτασε ο Καποδίστριας για Κυβερνήτης. Η περιοχή της Πελοποννήσου έζησε από την αρχή φρικτές στιγμές βαρβαρότητας γι’ αυτό και τακτικά οργανώνονταν σε ομάδες επαναστατών μη αντέχοντας τη σκλαβιά.

Όπως και νάχει, η κάθε περιοχή έζησε τη βαρβαρότητα των Οθωμανών. Το Ισλάμ απέδειξε ότι είναι θρησκεία επεκτατισμού και υποδούλωσης των Λαών, κυρίως των Ορθοδόξων Χριστιανικών Λαών. Η βαρβαρότητα, η βιαιότητα και το Τζιχάντ με τον ιερό πόλεμο είναι η πολιτική ιδεολογία που δεν μπορεί να διαχωριστεί από την καθημερινότητά τους. Το πλήθος των Νεομαρτύρων ομολογεί για την Αληθινή Πίστη και γίνεται πρότυπο παραδείγματος. Στην Παγκόσμια ιστορία δεν έχουμε ξαναβιώσει ποτέ σε τέτοια έκταση και τόσο ανελέητα τον βίαιο εξισλαμισμό των νέων Ορθοδόξων Χριστιανών, θα ακολουθήσουν και οι αρπαγές των ωραίων Χριστιανικών Κοριτσιών για τα Χαρέμια των ανελέητων αξιωματούχων του Οθωμανισμού, για να γεννούν μέσω του χριστιανικού αίματος νέους μουσουλμάνους. Μέσα από αυτά τα βασανιστήρια των 400 ετών της Σκλαβιάς ο Έλληνας έμεινε αγράμματος με μόνη παρηγοριά την Σπίθα της Πίστης και το κρυφό σχολειό. Το θαύμα μετά από τόσους αιώνες, έγινε, κι η Ανάσταση ήρθε και γέμισε με τη χαρά. Η ελπίδα και η πίστη δεν εγκατέλειψε το Γένος.

Βιβλιογραφία:

1. Αναστασίου, Ιωάννης, Ε., Οι Νεομάρτυρες της Θεσσαλονίκης, Η Θεσσαλονίκη, 1 (1985), Έκδοση Δήμου Θεσσαλονίκης, Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης, σελ. 485-487. Για τα αποσπάσματα από τον Τσελεμπί παραπέμπει στο Β. Δημητριάδη, «Η Κεντρική και Δυτική Μακεδονία κατά τον Εβλιγιά Τσελεμπή», Θεσσαλονίκη, 1973, σελ. 258, 312.
   
2. Αποστολόπουλος, Γ. Δ., «Νέοι Έλληνες». Ο νεολογισμός και τα συνδηλούμενά του στα 1675, Ο Ερανιστής, 25 (2005), σελ. 98, υποσημ. 35. Του ιδίου, Τα παιδιά του Εμφυλίου «Παιδομάζωμα», μια φρικτή λέξη από την περίοδο του οθωμανικού ζυγού έμελλε να στοιχειώσει ξανά, με χειρότερους όρους, την Ιστορία μας, Το Βήμα, 25/10/2009. «Ούτε έναν, ούτε δύο ή δέκα, αλλά 85 φακέλους μόνο της Κεντρικής Υπηρεσίας- περιόδου 1948- 1952- εντόπισε με τη χρήση της λέξης-«κλειδί» «παιδομάζωμα» το πρόγραμμα ηλεκτρονικής διαχείρισης αρχείων που εφαρμόζει το ΥΠΕΞ».
   
3. Βακαλόπουλος Απόστολος, Προβλήματα της ιστορίας του παιδομαζώματος, «Ελληνικά», τομ. 13 (1954), σελ. 281. Του ιδίου: Βακαλόπουλος Ε. Απόστολος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τομ. Β΄ Τουρκοκρατία 1453-1669. Θεσσαλονίκη, 1964, σ. 50 κ.ε.
   
4. «Devshirme», The Encyclopedia of Islam, τομ. 2, E.J. Brill, Leiden: 1991.
   
5. Δημαράς, Κ, Θ., «Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος, προλεγόμενα», Αθήνα, 1970, σελ. 171. Αναφέρεται στο Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, «Τουρκοκρατία», εκδόσεις «Ακρίτας», έκδ. 6η, 2005, σελ. 194, 195.
   
6. Δημητράκος Β. Δημήτριος, Νέον ορθογραφικόν και ερμηνευτικόν λεξικόν, 1970: «Παιδομάζωμα, Η επί τουρκοκρατίας αρπαγή μικρών χριστιανοπαίδων. Παιδολόγι».
   
7. Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου, Βιβλίο Ιστορίας ΣΤ’ Δημοτικού, ηλεκτρονική έκδοση. Κεφ. 2, Οι συνθήκες ζωής των υποδούλων. http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2188/Istoria_ST-Dimotikou_html-empl/
   
8. Παναγόπουλος Αλέξιος, Αχαϊα-Μωριάς-Πελοπόννησος, Αθήνα 2009, σελ. 512. Του ιδίου: Επαναστάσεις & Ανάσταση του Γένους – τα δίκαια των Ελλήνων του Μωριά, https://www.pemptousia.gr/2021/02/300854/
   
9. Παναγόπουλος Αλέξιος, Κάστριον Πόλισμα, Παναχαιός 1997. Του ιδίου: Πολιτεία Αχαιών, Αθήνα 2005.
   
10. Παπαδόπουλος Στέφανος Ι., Μνεία παιδομαζώματος στη Θεσσαλονίκη κατά την πρώτη κατοχή της πόλης από τους Τούρκους, Χριστιανική Θεσσαλονίκη., (11ος-15ος μ.Χ.), Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 71-77.
    
11. Παπούλια Βασιλική, Καταγωγή και υφή του παιδομαζώματος στο Οθωμανικό κράτος, εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 2011.
    
12. Shaw, Stanford, Ezel Kural Shaw. History of the Ottoman Empire and Modern Turkey, Volume I, Cambridge University Press, 1976, σελ. 114.
    
13. Χαλκοκονδύλης, Λ., Αποδείξεις Ιστοριών, έκδ. Ε’, Darko, τ. Β’, Βουδαπέστη 1927, β.Θ’, σσ. 234, 238.
    
14. Χριστόδουλος, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ομιλία, δημοσιευμένη στην εφημερίδα «Το Παρόν», ηλεκτρον. έκδ. , 27/03/2011, σελ. 2.
    
15. Quataert, Donald. The Ottoman Empire, 1700–1922, Cambridge University Press, New York 2005, σελ.99.