Ιούνιος 1991 . Η αποφοίτηση μου.

Η τελευταία μου φωτογραφία στην τότε Σοβιετική ένωση.

Έτσι ήμουν τότε, αγέλαστο και σοβαρό πλάσμα...

Και οι λόγοι ήταν πολλοί.....

Χωρίς να ξέρω τότε όλη την αλήθεια για τα πάθη και την ιστορία της Ουκρανίας , όπου και γεννήθηκα, ήμουνα πάντα θυμωμένη και οργισμένη για πολλά πράγματα που συνέβαιναν τότε

Όπως , ότι η μητέρα μου έπρεπε να κάνει δύο δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα! Υπήρχαν μέρες που δεν μπορούσε να μου δώσει ούτε 5 λεπτά ( κοπιϊκα) για να πάρω ένα κουλουράκι.

Όπως, δεν είχαμε την πρόσβαση και την δυνατότητα να αγοράσουμε όποτε θέλουμε είτε τα τρόφιμα, είτε τα είδη ενδυμασίας και τα υποδήματα, είτε φρούτα και λαχανικά, είτε κάτι που χρειάζεται ένα σπίτι.

Για όλα όσα χρειζόσουν, έπρεπε να στηθείς σε τεράστιες ουρές . Και αν έπαιρνες κάτι, ήσουνα πανευτυχής!

Για την αγορά τροφίμων είχαμε τα κουπόνια, που έλεγε για πόσα άτομα οικογένειας και πόσο επιτρεπόταν να πάρεις το μήνα, είτε κρέας, σαλάμι ( για δύο άτομα 400 γραμμάρια βραστό η καπνιστό) είτε το τυρί.

Αν και είχαμε κάθε μέρα στα μάρκετ ( γαστρονόμ) το ψωμί και το γάλα, αλλά ήταν συγκεκριμένες ώρες που έπρεπε να πας για να τα πάρεις!

Και πόσο τυχερή ήμουνα εάν είχα δύο ζευγάρια υποδήματα ( καλοκαιρινό και χειμωνιάτικο) το χρόνο!

Για τα παιχνίδια, ούτε λόγος!!!!

Στα 14 μου παράτησα την μουσική σχολή, για να πουλήσουμε το φορτεπιάνο μας για να μπορέσουμε να αγοράσουμε έναν καναπέ και ένα έπιπλο ακόμα για το σπίτι! Όχι ότι είχαμε πολλά.....μια ντουλάπα, δύο κρεβάτια , ένας καθρέφτης και χαλιά .Και το πιάνο που έγινε μετά καναπές.

Είχαμε και εξαναγκαστική εργασία. Μας πήγαιναν με τα λεωφορεία στα χωράφια του κολχόζ, για να μαζεύουμε τις πατάτες και τα καρότα το φθινόπωρο. Και το καλοκαίρι μαζεύαμε διάφορα λαχανικά.

Στα δώδεκα μου ζητασα να πάω στην παιδική κατασκήνωση με εργασία!

Δουλεύαμε 4 ώρες την ημέρα στα χωράφια. Αλλά για αυτό χαιρόμουνα πολύ , γιατί έτσι βοηθούσα την μητέρα μου.

Στα σχολεία μας υποχρέωναν να δίνουμε κάθε μήνα 2 λεπτά ( κοπιίκα) στο κομμουνιστικό κόμμα.

Σε ηλικία 14ον, αν θυμάμαι καλά, μας έδιναν το πιστοποιητικό ότι ανήκουμε στην νεολαία του κομμουνιστικού κόμματος. Εγώ αρνήθηκα να πληρώνω, λέγοντας ότι δεν υπάρχει λόγος να δίνω ακόμα και αυτά τα λίγα για το κόμμα το οποίο δεν μου προσφέρει τίποτα και δεν σκοπεύω να τα ζητάω από την μητέρα μου. Γιατί πρέπει να δίνω, εφόσον δεν έχω δικά μου χρήματα!

Και να τις τιμωρίες, και να τις επιπλήξεις, και να τις απειλές!

" Δεν θα έχεις μέλλον! Δεν θα μπορείς να σπουδάσεις! Είσαι η ντροπή του κράτους" κτλ

Στα 16 μου είχαμε και την υποχρεωτική στρατιωτική εκπαίδευση στο σχολειο!

Μας ετοίμαζαν για τον πόλεμο με την Αμέρικα!!!!!!! Κάναμε ότι κάνουν και οι κανονικοί στρατιώτες! Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες , γιατί θα πάρει πολύ ώρα!

Αλλά όσοι με γνωρίζουν καλά, ,μου έδωσαν το παρατσούκλι " κομάντο".

Ξέχασα.....Είχαμε πάει με την τάξη μου ταξίδι στην Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη το 1988...

Εκεί έφαγα για πρώτη φορά μπανάνα και ανακάλυψα την πράσινη σαλάτα!

Και εκεί ξεχιλησε το ποτήρι....

Μας πήγαν σε διάφορα καταστήματα για ψώνια ( όχι ότι είχαμε και λεφτά).

Με φρίκη διαπίστωσα ότι είχαν τα πάντα σε αφθονία και μάλιστα με προϊόντα από την Ουκρανία τόσα πολλά και τόσο άγνωστα για μένα! Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι όλα αυτά που βλέπω παράγονται στα μέρη μας και εγώ δεν τα έχω δει! Απλά σε μας δεν υπήρχαν!!!! Όλοι δουλεύανε για την Μόσχα!

Δεν μπορούσα να χωνέψω αυτήν την αδικία!

Και βέβαια ρώτησα την δασκάλα μου. Η απάντηση ήταν " Κλείσε το στόμα σου".

Πάντα καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά με το σύστημα.....Και πάντα ήθελα να μάθω τι γίνετε στον κόσμο, πέρα από τα συνορα. Δεν είχαμε καμία ενημέρωση , καμία ιδέα!

Μόνο την προπαγάνδα του Κρεμλίνου για την κακιά Δύση και την Αμερική

Για αυτό όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να φύγω , αποχώρησα αμέσως μετά την αποφοίτηση μοο.

Με μια τσάντα , με μια εικόνα της Παναγίας και με την ευχή της μάνας μου! Και χωρίς το εισιτήριο επιστροφής......