Υπάρχουν κι άγγελοι εδώ κάτω…

Εγινα μάρτυρας ενός περιστατικού που αποδεικνύει πόσο μεγαλοπρεπής μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος και πόσο πολύτιμη μπορεί να είναι μια ανθρώπινη ζωή.

Βρέθηκα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν για μια παθολογική αιτία ένας φίλος μου. Στο τρίκλινο δωμάτιο μαζί με το φίλο μου νοσηλεύονταν ένας άνδρας αλλοδαπός και μια γυναίκα μεσήλικας. Από τις πρώτες κουβέντες με τον φίλο μου κατάλαβα ότι ο άνδρας στο διπλανό δωμάτιο ήταν σε αρκετά σοβαρή κατάσταση. Αυτό φαινόταν μάλιστα και από το γεγονός ότι οι νοσηλεύτριες βρισκόταν συνέχεια από πάνω του. Κάθε φορά μάλιστα που έμπαιναν μέσα, ζητούσαν ευγενικά αλλά επιτακτικά ως έπρεπε να περάσω έξω. Την τρίτη φορά που συνέβη αυτό βγήκε μαζί μου και ο φίλος μου για να μου κρατήσει συντροφιά μέχρι να τελειώσουν οι νοσοκόμες… Η κυρία που βρισκόταν στο ακριανό κρεβάτι ενοχλήθηκε με τη συνεχή «επίσκεψη» του νοσηλευτικού προσωπικού, που δεν άντεξε λέγοντας «αμάν πια με τα πέρα δώθε, δεν μπορεί να ησυχάσει κανείς». Η απάντηση μιας νοσηλεύτριας την έκανε να γυρίσει τσαντισμένη την πλάτη της. «Κύρια μου δεν ερχόμαστε για βόλτα, ο άνθρωπος χρειάζεται τη φροντίδα μας. Αλλωστε εδώ δεν είναι ξενοδοχείο, αλλά νοσοκομείο».
Ο αλλοδαπός ασθενής μαθημένος φαίνεται από την ελληνική νοοτροπία κάποιων, είπε σιγανά: «Πιο σιγά κορίτσια, ενοχλούμε την κυρία», για να πάρει κι αυτός την απάντησή του. «Κοίτα εσύ να γίνεις καλά, να μην μας ταλαιπωρείς κι άσε την κυρία, δεν παθαίνει τίποτα».
Ρώτησα το φίλο μου αν ήξερε τι συμβαίνει και μου είπε: «Εχει σπάσει κάποιο αγγείο και αιμορραγεί. Προσπάθησαν να βρουν το σημείο αλλά ούτε με γαστροσκόπηση το βρήκαν, ούτε με κολονοσκόπηση, μόνο αν τον ανοίξουν μπορούν να το βρουν. Και ο άνθρωπος χάνει από… πίσω συνέχεια αίμα πολύ. Γι’ αυτό έρχονται οι νοσηλεύτριες συνέχεια. Για να τον καθαρίσουν. «Και καλά. Γιατί δεν τον ανοίγουν», ρώτησα εγώ. «Ηρθαν οι χειρουργοί, αλλά είπαν ότι είναι χαμένη υπόθεση, ότι δεν θα αντέξει». «Καλώς, ακόμη κι αν πεθάνει κανείς δεν θα τους ζητήσει ευθύνη. Γιατί δεν
κάνουν μια προσπάθεια μήπως…», αλλά πριν προλάβω να τελειώσω με διέκοψε ο φίλος μου. «Και τα έξοδα του χειρουργείου ποιος θα τα πληρώσει» μου πε ο φίλος μου και πριν προλάβω να βγάλω βιαστικά συμπεράσματα συμπλήρωσε «ασφάλεια έχει ΙΚΑ, αλλά σου λέει τσάμπα έξοδα».
Πραγματικά αυτά τα λόγια με σκοτείνιασαν. Αναλώσιμοι λοιπόν και οι άνθρωποι για να γλιτώσουμε τα έξοδα. Μα τότε τι νόημα έχει να υπάρχει το νοσοκομείο!
Κάπου εκεί ήρθε και το δικό μου δηλητήριο: «Ε! καλά δεν θα έχει να δώσει και φακελάκι στους γιατρούς, γι’ αυτό τον θεωρούν τελειωμένο». Το πικρό χαμόγελο του φίλου μου επιβεβαίωσε τα λεγόμενα μου.
Εκατσα άλλη μισή ώρα με το φίλο μου. Τον αλλοδαπό τον ετοίμαζαν για μια ακόμη εξέταση, μη τυχόν και έβρισκαν το σημείο που αιμορραγούσε. Κάποια στιγμή είπε σε μία νοσηλεύτρια. «Κοίτα θα έρθουν κάτι φίλοι μου. Πες τους να περιμένουν. Δωσ’ τους και το κινητό μου. Αν μου συμβεί τίποτα, πες τους να ειδοποιήσουν κάτω…»
Την ώρα που έφευγε τον κοίταξα λίγο. Ήταν άσπρος σαν το σεντόνι… «Καλή επιτυχία» είπα, «Γειά σου φίλε μου είπε» και ο νοσοκόμος τον απομάκρυνε με το καροτσάκι.
Μετά από λίγη ώρα έφυγα. Στο διάδρομο ένας γιατρός μιλούσε σε τρεις αλλοδαπούς, φυσιολογικά στους φίλους του ασθενή στο δωμάτιο του φίλου μου. Ο ένας ήταν δακρυσμένος, ενώ ο άλλος χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο. Εσκυψα το κεφάλι και απομακρύνθηκα. Πραγματικά το όλο συμβάν με είχε συγκλονίσει.
Την άλλη μέρα πήρα τηλέφωνο το φίλο μου να δω τι κάνει και να μάθω τι απέγινε με τον αλλοδαπό. Ο φίλος μου ήταν χαρούμενος. «Ρε συ τη γλίτωσε! Τον χειρούργησαν σήμερα το πρωί. Τη βρήκαν τη ζημιά και τη διόρθωσαν είπαν. Όταν έφυγε το πρωί, ίσα - ίσα που ανέπνεε. 8 αιματοκρίτη είχε. Τώρα 22. Χαμογελάει και φιλάει τα χέρια των νοσηλευτριών και των γιατρών. Μέχρι και η στυφνή η κυρία, είπε καλό λόγο στα κορίτσια: “Εσας δεν σας πιάνει κανείς, ούτε στο μικρό το δαχτυλάκι τους”». Κάπως έτσι έκλεισα το τηλέφωνο, περιχαρής. Λες και ήταν δικός μου άνθρωπος. Λες
και η «ανάστασή» του είχε λυτρώσει και μένα και τον φίλο μου και την κυρία στο τρίτο κρεββάτι.
Τελικά μια ανθρώπινη ζωή μοιράζει φως σε όλους μας. Οι γιατροί τίμησαν τον όρκο τους, παρά τις δικές μας πικρίες, και εξασφάλισαν στον άνθρωπο λίγο, πολύ – ο Θεός θα αποφασίσει – χρόνο ζωής! Χαμογελούσαν και αυτοί σίγουρα και ας μην τους είδα! Μπορεί και αυτοί να μαγεύονται από το χρήμα, όπως άλλωστε όλοι μας, αλλά δεν ξεχνούν ότι είναι γιατροί και απέδειξαν ότι η ζωή μετράει περισσότερο!
Αυτοί μπορούν να εκτιμήσουν το δώρο της ζωής γιατί καθημερινά μάχονται για αυτήν και έχουν δει πολλές να χάνονται άδικα! Όσο ποιητικό κι αν φαίνεται τους ένιωσα σαν αγγέλους επί γης, που στάλθηκαν για να μας προστατεύουν. Ξέρω πως είναι μια καλή σκέψη. Κι όμως μας χρειάζονται οι καλές σκέψεις στις μέρες μας, όταν οι περισσότεροι προτιμούν να κάνουν οικονομία ακόμη και σε κοινωνικά αγαθά και να βλέπουν τους ανθρώπους σαν αναλώσιμα, μόνο και μόνο για να έχουν να γεμίσουν το ρεζερβουάρ της πολυτελέστατης λιμουζίνας τους…

ΥΓ. Δεν ξέρω αν ο αλλοδαπός θα τη γλιτώσει μακάρι ο θεός του (μου, μας) να αποδειχθεί φιλεύσπλαχνος, όσο και οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό του δημόσιου νοσοκομείου, που αντιστέκονται στην απανθρωπιά των πολιτικών και προτιμούν να σώζουν ζωές από το να «εξυγιάνουν» νούμερα και αριθμούς…

ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΟΥΛΑΣ
Πηγη