«Με τις λέξεις και τη λογική είναι δυνατό να δικαιολογηθεί οτιδήποτε»

Την άποψη αυτή διατύπωσε ο Ούγγρος νομπελίστας βιολόγος Τ. Γκιέργκυϊ επικαλούμενος τον Σωκράτη που έλεγε: «Πες μου κάτι και θα αποδείξω το αντίθετο, κατόπιν πες μου το αντίθετο και θ’ αποδείξω και αυτού το αντίθετο» Πρόκειται για μια ορθή κοινωνιολογική διαπίστωση, της οποίας απότοκο είναι η θολούρα, η οποία επικρατεί, κυρίως, στο λεγόμενο δημόσιο βίο, όπου οι αντιμαχόμενοι «ιδεολόγοι» κάνουν το μαύρο άσπρο και αντιστρόφως, ανάλογα με το κάθε φορά εναλλασσόμενο συμφέρον τους, εν όψει του γεγονότος ότι, όπως προσθέτει ο ίδιος: «Με σπάνιες εξαιρέσεις, οι άνθρωποι στην πραγματικότητα ενδιαφέρονται για ένα και μόνο: τον εαυτό τους».

Αυτή τη φυσική και κοινωνιολογική αλήθεια διατύπωσε ήδη ο Αριστοτέλης γράφοντας: «Έκαστος άνθρωπος επιθυμεί τα αγαθά

προς χάριν του εαυτού του… και επιθυμεί να διάγει την ζωήν του έχων ως σύντροφον τον εαυτόν του». Ο Μαρξ, ερμήνευσε αυτό το συμφέρον, και το διατύπωσε με τούτη την επιστημονική ορολογία, στον πρόλογο της Πολιτικής Οικονομίας, το 1859: «Το τι είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους αλλά, αντίθετα, το κοινωνικό τους είναι καθορίζει τη συνείδησή τους».

Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα έλεγα ότι οι άνθρωποι, όταν χρησιμοποιούν τις λέξεις και τη «λογική» το κάνουν για την υπεράσπιση και προώθηση του ατομικού συμφέροντος παραχαράσσοντας και τη λογική και την έννοια των λέξεων.

Αυτή η παραχάραξη, ως προς τη λογική, είναι η ίδια τόσο για την τυπική όσο και για τη διαλεκτική λογική.

Για όλους αυτούς – και όχι μόνο – τους λόγους ο άνθρωπος αλλάζει πρόσωπο και φοράει μάσκες ανάλογα με το τι υπαγορεύει το κάθε φορά συμφέρον του, γεγονός το οποίο ο Ιταλός θεατράνθρωπος Λ. Πιραντέλο απέδωσε γράφοντας ότι «ένας άνθρωπος έχει μέσα του εκατό πιθανούς ανθρωπαρίους», ενώ ο Γάλλος ακαδημαϊκός Α. Μωρουά θα πει: «Η ζωή είναι ένας χορός μασκοφόρων» (βλ. το «Ανοιχτό Γράμμα σ’ ένα νέο», Αθήνα 1972, σελ. 130-135 όπου το κεφάλαιο: «Ο χορός των μεταμφιεσμένων. Πρβλ και το πιο πάνω έργο μου, σελ. 472 επ). Μια ολόκληρη ζωή ο άνθρωπος υποκρίνεται, μεταμφιέζεται, ψεύδεται για να υπηρετήσει το ατομικό συμφέρον, την απληστεία, τη ματαιοδοξία, τη διάκριση και τα πλείστα ένστικτά του (Για τα ζητήματα αυτά βλ. το πιο πάνω έργο μου, σελ. 91 επ όπου το κεφάλαιο: «Η φύση του ανθρώπου και τα τρωτά χαρακτηριστικά του).

Καταλήγοντας θα έλεγα ότι ο άνθρωπος παίζει με τις λέξεις και τη λογική, που τις χρησιμοποιεί για τη συσκότιση και τη διαστροφή της αλήθειας, για την οποία ο εθνικός μας βάρδος Κωστής Παλαμάς είπε:

«Κι’ η αλήθεια είναι μικρή

Μισόσβηστη καντήλα

που μας δείχνει πιο πηχτή

τριγύρω τη μαυρίλα» («Τάφος»)

Συμπέρασμα:  Οι άνθρωποι αλληλοκοροϊδεύονται εν γνώσει τους κυκλοφορώντας ως μασκοφόροι στο αέναο θέατρο της πολιτικής και όχι μόνο.

Κατά κανόνα, η φαινομενική ασυνεννοησία είναι αποτέλεσμα υπεράσπισης του ατομικού και κομματικού συμφέροντος.