Πότε θα ακούσουμε την αλήθεια;

Τάσος Καραμήτσος

Αν δεν ήταν τέλη Ιουλίου και δεν είχε αφόρητη ζέστη στο Σύνταγμα, μήπως θα ήταν σωστότερο, ίσως και επιβεβλημένο από τους ηθικούς κώδικες της Αριστεράς, να κάναμε, όλοι εμείς που παρασύραμε τον Τσίπρα, μια συγκέντρωση για να του ζητήσουμε συγγνώμη;

Ολοι εμείς που του επιβάλαμε επί έξι μήνες έναν ημιπαράφρονα τύπο για υπουργό Οικονομικών και ορισμένους τρελούς ιδεοληπτικούς άσχετους και μηδέποτε εργασθέντες ψευτοαριστερούς να σπρώχνουν τη χώρα σε μια τεράστια άγνωστη περιπέτεια και μάλιστα έτσι στον βρόντο, χωρίς κανένα σχέδιο. Γιατί σχέδιο οργανωμένης μετάβασης σε εθνικό νόμισμα είδαμε ποιος είχε και δεν ήταν άλλος από τον Σόιμπλε. Ναι μεν σκληρός ο Γερμανός, αλλά τουλάχιστον όχι άσχετος και επικίνδυνος χαβαλές όπως οι δικοί μας.
Στο λούνα παρκ της Αριστεράς, όπου ξύπνησε πρωθυπουργός της χώρας ο Αλέξης στις 25 Ιανουαρίου, χωράγανε όλα σε ένα. Ο Βαρουφάκης για τη διαπραγμάτευση που, όπως δήλωσε προεκλογικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός, θα υποχρέωνε τη Μέρκελ «να κάνει πίσω 1 εκατομμύριο τοις εκατό και θα είναι και μέρα μεσημέρι». Ο Λαφαζάνης, ως βασικός οπλαρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και ελέγχοντας 40 βουλευτές και το μισό κόμμα,  υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας με αρχές και ιδέες τελείως αντίθετες από αυτές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Βασικά κατά του ευρώ και υπέρ της δραχμής. Δεν τελειώνει ο κατάλογος από τις γκάφες ή τις «εγκληματικά ελαφρές» κινήσεις-τοποθετήσεις υπουργών και στελεχών του πρωθυπουργού της πρώτης του κυβέρνησης, αλλά, δυστυχώς, δεν φαίνεται να έμαθε και πολλά αν κρίνει κανείς από τη δεύτερη κυβέρνησή του. Τέλος πάντων, ας αναμένουμε λίγο ακόμα να κρίνουμε ανθρώπους που δεν έχουν διοικήσει. Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι ο Χαϊκάλης, ακριβώς επειδή έχει δουλέψει στη ζωή του, έστω και ως ηθοποιός, θα αποδειχτεί απείρως  καλύτερος από τους μια ζωή «επάγγελμα συνδικαλιστής».

Για τον σταθερό και... φυσικό σύμμαχο του αριστερού Τσίπρα, αυτόν που… «δεν θα δια­πραγματευόταν στα 4» όπως όλοι οι υπόλοιποι «γερμανοτσολιάδες», δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά. Οι ομιλίες του, ειδικά υπό την «επήρεια της νυχτερινής κόπωσης» στη Βουλή, το ύφος και το στυλ του αφιερώνονται στον κόσμο της αριστερής κουλτούρας και διανόησης, στον κόσμο της τέχνης και του πολιτισμού, που μας μεγάλωσαν και μας γοήτευσαν όλους εμάς από τη Μεταπολίτευση και μετά. Με αυτούς διάλεξε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να συμμαχήσει στην πρώτη και στη δεύτερη κυβέρνησή της και μάλιστα το χαίρεται και το διασκεδάζει ολόψυχα. Γιατί άραγε;

Και να πει, λοιπόν, κανείς ότι χάθηκαν έξι μήνες και μερικά δισ. ευρώ, όπως και ότι θα χαθούν επίσης μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας ακόμη με την ύφεση (κλείνουν σπίτια για να το πούμε αντιμνημονιακά, έτσι;), αλλά τώρα κατάλαβε τα σφάλματα ο αρχηγός, έχει καλώς.
Ελα, όμως, που ή δεν κατάλαβε ακόμα ή απλά κοροϊδεύει και δεν μας το λέει. Δηλαδή πώς αλλιώς μπορεί να εκληφθεί το τραβάτε με κι ας κλαίω στο μνημόνιο; Τι σημαίνει «δεν πιστεύω αυτό που υπογράφω αλλά το κάνω για να μη χρεοκοπήσουμε»; Δηλαδή αν θα πάμε σε εκλογές τον Σεπτέμβριο, που διακαώς επιθυμεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ποιο θα είναι το σλόγκαν του; Ψηφίστε μας για να διώξουμε το μνημόνιο που μόλις υπογράψαμε με το ζόρι; Ψηφίστε μας γιατί τώρα ξέρουμε πώς να κάνουμε τη Μέρκελ να υποχωρήσει «δύο εκατομμύρια τοις εκατό και θα είναι μέρα μεσημέρι»; Ή ψηφίστε μας για να σας βάλουμε πιο γλυκά το μνημόνιο στη ζωή σας απ’ ό,τι οι δεξιοί γερμανοτσολιάδες;
Μήπως τελικά και η αλήθεια έχει κάποια στιγμή την αξία της να ειπωθεί ως έχει;