Ο απολογισμός της ζημιάς και η πλήρης αποτίμηση θα πάρει αρκετό χρόνο.
Έως τότε, ο Πρωθυπουργός πρέπει να δώσει τη μάχη στο κόμμα του, εναντίον των συντρόφων του με τους οποίους όπως ο ίδιος είπε, μαζί πορεύτηκαν, μαζί έδωσαν τη μάχη των εκλογών που τους οδήγησαν στη νίκη και τους φόρτωσαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας.Μαζί πορεύθηκαν πράγματι, όμως δεν κοίταζαν όλοι μαζί προς την ίδια κατεύθυνση. Η αριστερή πλατφόρμα είχε άλλη αντίληψη περί διακυβέρνησης, ο κ. Βαρουφάκης είχε τη δική του και ο κ. Τσίπρας, μετά από τις μαραθώνιες διαπραγματεύσεις με τους ευρωπαίους ηγέτες, προσγειώθηκε απότομα και ανώμαλα στη σκληρή πραγματικότητα.
Κατάλαβε ο πρωθυπουργός ότι η διακυβέρνηση της χώρας, πολύ απέχει από τις κομματικές διεργασίες. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης δεν αφορούν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αφορούν εκατομμύρια ανθρώπους, αφορούν το μέλλον των επόμενων γενεών, αφορούν τη θέση της χώρας, την ασφάλεια, τις προοπτικές της, την ευημερία της.
Τώρα ο κ. Τσίπρας πρέπει να απεξαρτηθεί από τους επαναστάτες συντρόφους και να πορευθεί μαζί με την συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών που αλλιώς ονειρεύτηκαν το μέλλον τους. Πρέπει, όσο επίπονο και αν είναι αυτό για τον ίδιο, να αφήσει πίσω του τον κ. Λαφαζάνη, να αναμετρηθεί και εκείνος με την πραγματικότητα, να αναζητήσει και να μετρήσει τους «ονειροπόλους» οπαδούς του, εκείνους που είναι έτοιμοι να γυρίσουν πίσω το χρόνο και να ανακαλύψουν μαζί με τον σύντροφο Παναγιώτη τον μόχθο και το μεγαλείο της χειρονακτικής αγροτικής και βιομηχανικής (σε ποιες βιομηχανίες άραγε;) εργασίας, απαλλαγμένοι από την επάρατη ευρωπαϊκή αγκαλιά.
Ο κ. Τσίπρας ψηφίστηκε –και μαζί του όλες οι πλατφόρμες, αριστερές και νεομπολσεβίκικες- εγγυώμενος την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και υποσχόμενος ότι θα διαπραγματευθεί για να απαλλαγούμε από τα μνημόνια και τις επώδυνες δεσμεύσεις των δανειστών. Δυστυχώς ηττήθηκε τουλάχιστον όσον αφορά το σκέλος των υποσχέσεών του. Και προσγειώθηκε στο ρεαλισμό. Περιέγραψε τα δεινά και τα αδιέξοδα του μη συμβιβασμού, την καταστροφή και την κατάρρευση και ακόμα και αν υποστηρίζει την απόφαση του ολέθριου δημοψηφίσματος, πρέπει να έχει αντιληφθεί και ας μην το παραδέχεται, το τραγικό λάθος. Ένα λάθος που πληρώνεται πανάκριβα από μια χώρα χρεοκοπημένη, κατεστραμμένη και πλήρως εξαρτώμενη από δανεικά.
Τα capital controls δεν είναι η ταλαιπωρία των πολιτών που στήνονται στις ουρές. Είναι μια πολύ μεγαλύτερη καταστροφή που συντελείται καθημερινά. Είναι η αναγκαστική αργία για χιλιάδες εργαζόμενους, είναι η παύση πληρωμών, είναι η αδυναμία εργασιών για εκατοντάδες επιχειρήσεις που βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη τελείως αφερέγγυες. Είναι οι εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δεν έχουν πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό, δεν έχουν πρόσβαση στις αγορές, δεν έχουν πρόσβαση ούτε καν στα χρήματά τους. Και σβήνουν, μαζί με τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας.
Το ανάθεμα στους ξένους και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που έκλεισαν τις τράπεζές μας είναι παιδαριώδες. Οι τράπεζες έκλεισαν μόλις κηρύχθηκε το δημοψήφισμα, μην κοροϊδευόμαστε. Η ΕΚΤ δεν έκλεισε τις στρόφιγγες. Απλώς δεν έδωσε επιπλέον ρευστότητα από τον υφιστάμενο ELA ή έστω έδωσε μερικές σταγόνες για έναν ωκεανό αναγκών. Ποιός σώφρων άνθρωπος θα έδινε, εδώ που τα λέμε, αν άκουγε τις τρέλες του Βαρουφάκη και του Λαφαζάνη που ετοιμάζονταν να μπουκάρουν στο Νομισματοκοπείο;
Ας σοβαρευτούμε έστω και τώρα. Έστω και λίγο. Γιατί το Grexit δεν είναι πλέον έξωθεν απειλή. Αν συνεχίσουμε έτσι, θα φτάσουμε να εκλιπαρούμε εμείς να μας διώξουν. Και θα ζήσουμε το όραμα της πλατφόρμας με την τσάπα στον ώμο, θα ψηθούμε στο καμίνι της πραγματικής ζωής, θα ξαναβάλουμε μπρος τις παγωμένες τσιμινιέρες και θα τραγουδάμε χαρούμενοι τους ύμνους της εργατιάς με μπροστάρη του αγώνα τον καπετάν Λαφαζάνη. Και εκεί θα δούμε πόσα απίδια χωράει ο σάκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου