Η Κοινωνία σε κρίση

Γράφει ο
Αθανάσιος Μπουρούνης

Μαζί με την οικονομική χρεωκοπία την οποία αναλύσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας, ταυτόχρονα βρίσκονται σε εξέλιξη άλλες λιγότερες ορατές χρεωκοπίες. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
Πρώτον:   Τη χρεωκοπία της Αριστεράς ως δύναμη εξουσίας.
Η κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστερά » μέσα σε έξι περίπου μήνες διακυβέρνησης:
Προβάλλει άπραγη και μετά τη ψηφοφορία της Παρασκευής στη Βουλή, θεωρητικά απονομιμοποιημένη.
Προκάλεσε μεγάλο πλήγμα στην οικονομία, χωρίς καν να έχει μια κοινωνική κατάκτηση στο ενεργητικό της.
Συνέπραξε με την εθνικιστική  Δεξιά, της οποίας την πρακτική
και το λόγο, σε μεγάλο βαθμό, έχει υιοθετήσει.
Χρειάστηκαν έξι περίπου μήνες για να καταρρεύσει ο μύθος της Αριστεράς ως προστάτης των αδύναμων κοινωνικών ομάδων, για να διαψευστούν οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού που είχε επενδύσει τόσο πολύ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερον: Τη θεσμική χρεωκοπία της χώρας.
Υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι προσπαθούν να δώσουν μια αντικειμενική και ψύχραιμη απάντηση όσον αφορά τις αιτίες των προβλημάτων της Ελλάδας, μέσω της διερεύνησης των Θεσμών της, καθώς επίσης  και των οικονομικών δομών που παράγουν οι συγκεκριμένοι Θεσμοί.
Οι δημοκρατικοί και οι κρατικοί Θεσμοί της χώρας δεν μπορούν να θεωρηθούν αποτελεσματικοί και αποδοτικοί. Ειδικότερα η συνειδησιακή υπευθυνότητάς τους απέναντι στο σύνολο της κοινωνίας, είναι ελάχιστα εξελιγμένη.
Η κατάσταση αυτή δεν έχει σχέση βέβαια με την ιδιαιτερότητα ή με τον κακό χαρακτήρα των Ελλήνων. Αλλά με τα «στάδια εξέλιξης» των δημοσίων Θεσμών, λόγω των οδυνηρών ιστορικών εμπειριών της χώρας.
Επομένως οι Θεσμοί της χώρας δεν κατάφεραν ποτέ να εξελιχθούν, ενώ οι πολίτες της δεν μπόρεσαν ποτέ να τους εμπιστευθούν, με αποτέλεσμα να αποτελούν σήμερα τη βασική αιτία των προβλημάτων.
Η κορύφωση της θεσμικής χρεωκοπίας της χώρας έγινε με τη διενέργεια του διχαστικού και έωλου  δημοψηφίσματος, το οποίο ενώ φαινομενικά ήταν μια σημαντική νίκη της κυβέρνησης, οδήγησε σε περαιτέρω επιδείνωση την ελληνική οικονομία.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό δείγμα χρεωκοπίας ήταν η στάση της Προέδρου της Βουλής κ. Κωνσταντοπούλου, ενός από τους ανώτατους πολιτειακούς παράγοντες, η οποία κράτησε για οκτώ ώρες ομήρους τη Βουλή και τη χώρα.
Στόχος της ήταν να μεταθέσει τη συζήτηση για την εξουσιοδότηση του Πρωθυπουργού, του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και του Υπουργού Οικονομικών   για το Σάββατο 11-7-2015 το πρωί, ώστε να μην υπάρχει ο εύλογος χρόνος να ταξιδεύσει ο υπουργός οικονομικών κ. Τσακαλώτος στις Βρυξέλλες προκειμένου να συμμετάσχει στη συνεδρίαση του Eurogroup της ίδιας ημέρας, θέλοντας, πιθανόν, να παρεμποδίσει τη λήψη της επιθυμητής και πιθανής συμφωνίας.  
Τρίτον: Τη γεωπολιτική χρεωκοπία της χώρας.
Στη σημερινή συγκυρία, που είναι δυσμενέστατη για την Ελλάδα, έχει προέχουσα σημασία να κερδηθεί χρόνος χωρίς να απωλεστεί   έδαφος, με την ελπίδα ότι οι μελλοντικές ανακατατάξεις στον πλανητικό συσχετισμό δυνάμεων, θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να πάρει μια Ιστορική ανάσα. Αν όμως απωλεστεί έδαφος στο προσεχές διάστημα, οι απώλειες θα είναι ανεπανόρθωτες και πιθανότατα μοιραίες.
Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με κυριαρχικά δικαιώματα, των οποίων η κυρίαρχη άσκηση εξαρτάται από τη βούληση και τις αντιδράσεις τρίτων, ενώ παράλληλα η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική.
Στο πλαίσιο αυτό μια Ελλάδα που δεν κατορθώνει να συμφωνήσει με τους εταίρους, είναι μια χαμένη υπόθεση και  για την Ευρώπη και για τις ΗΠΑ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία θα επιδιώξει να πάρει από την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι περισσότερο μπορεί. Όμως για την  Τουρκία, η Ευρώπη είναι μόνο ένα πεδίο δραστηριότητας ανάμεσα σε άλλα, ενώ για την Ελλάδα αποτελεί ουσιαστικά το μοναδικό, γιατί στα Βαλκάνια δεν έχει ούτε την οικονομική ούτε τη στρατιωτική δύναμη να παίξει ηγεμονικό ρόλο.      
Για τη Ρωσία η Ελλάδα ήταν ένα εργαλείο εκνευρισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τίποτα άλλο. Συγκεκριμένα ο κ. Πούτιν  δήλωσε ότι «η Ελλάδα δεν έχει ζητήσει βοήθεια από  τη Ρωσία, προκειμένου να ξεπεράσει τα προβλήματά της» και επέκρινε την Ευρωπαϊκή Ένωση για τους χειρισμούς της, αναρωτώμενος πού ήταν  όταν συσσωρεύονταν τα προβλήματα στην Ελλάδα.
Για την Κίνα η Ελλάδα είναι τόπος ενδιαφέροντος για επενδύσεις, με την προϋπόθεση ότι η χώρα θα βρίσκεται εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης και  Ευρωζώνης. Και τούτο  διότι έτσι εξασφαλίζεται η ταχύτατη και ασφαλής μεταφορά των εμπορευμάτων τους στη μεγάλη αγορά της Ευρώπης.
Τέταρτον: Τη χρεωκοπία των συναισθημάτων των Ελλήνων.
Σύμφωνα με τη διεθνή κοινή γνώμη, ο χαρακτήρας των Ελλήνων, η ιδιομορφία τους καλύτερα, είναι αυτή που εμποδίζει την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Οι ίδιοι οι Έλληνες ενοχοποιούν τις προηγούμενες κυβερνήσεις τους, τον εαυτόν τους και κυρίως το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωρίζοντας παράλληλα πως κάτω από τις σημερινές συνθήκες, η έξοδος από το ευρώ θα ήταν συνώνυμο με την απόλυτη καταστροφή.
Κάτω από το βάρος των ανωτέρω, οι Έλληνες φαίνονται να βαδίζουν αβοήθητοι, εξουθενωμένοι και ανασφαλής σε ένα μέλλον αχαρτογράφητο και χαοτικό.
Πέμπτο: Τη χρεωκοπία του πατριωτισμού στην Ελλάδα.
Στη Βουλή οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, συνεπικουρούμενοι από τους εκπροσώπους των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής, δεν χάνουν ευκαιρία να κάνουν « κηρύγματα πατριωτισμού» κουνώντας το δάχτυλο στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Παίζουν σε επικίνδυνο ταμπλό, χωρίζοντας εσκεμμένα  τους Έλληνες σε πατριώτες και αντιπατριώτες.
Δεν γνωρίζουν όμως, ή κάνουν πως δεν γνωρίζουν, ότι ο σύγχρονος πατριωτισμός δεν είναι να περιχαρακώνεσαι στο εσωτερικό της χώρας.
Είναι να συμμετέχεις στο διεθνές περιβάλλον και να μεταφέρεις το μήνυμα και τις αξίες της χώρας σου.
Είναι να προστατεύεις τη χώρα σου από τις παθογένειές της και να υπερασπίζεσαι την αξιοκρατία και τα δικαιώματα όλων των πολιτών.
Έκτο: Τη χρεωκοπία του πολιτικού και κοινωνικού διχασμού.
Τελειώνοντας θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ ανδρώθηκαν, έχτισαν την αντιπολιτευτική τους πολιτική, καθώς και την κυβερνητική τους ρητορική, με το διαχωρισμό των πολιτικών κομμάτων, των πολιτικών και της κοινωνίας, σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς.
Ο κ. Τσίπρας όμως, όπως και ο προκάτοχός του  κ. Σαμαράς, αναγκάστηκε να επιδιώξει την υπογραφή μιας επώδυνης συμφωνίας με τους εταίρους, (βλέπε νέο μνημόνιο), προκειμένου να σώσει τη χώρα από την απόλυτη καταστροφή. Προσχώρησε δηλαδή και αυτός στο Μνημονιακό στρατόπεδο, ενώ στο Αντιμνημονιακό παρέμειναν και διεκδικούν την αρχηγία του ο κ. Λαφαζάνης με την Αριστερή του Πλατφόρμα, καθώς  και η φιλόδοξη κ. Κωνσταντοπούλου.
Μένει να δούμε αν και στην κοινωνία υπάρχει ακόμη ικανός αριθμός ψηφοφόρων οι οποίοι θα μπορούσαν να συντηρήσουν, με αξιοπρεπή ποσοστά,  ένα Αντιμνημονιακό κόμμα.

-Ο κ. Αθανάσιος Μπουρούνης είναι Επίτιμος Δ/ντής Σχολικής Μονάδας Δ,Ε.