Θανάσης Παπαδημητρίου, Δημοσιογράφος -
Τον Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο οι περισσότεροι δεν τον ζήσαμε. Αυτό που ζούμε μπορεί
να μην έχει να κάνει με όπλα και βόμβες η μεθοδολογία άλλαξε, όμως τα
αποτελέσματα είναι τα ίδια με εκείνα ενός κανονικού πολέμου, όσον αφορά
τις ανθρώπινες ψυχές.
Κάτι ακόμα διαφορετικό είναι η διατήρηση των χωρών, των πόλεων των σπιτιών. Η έλλειψη εκρηκτικών είναι η πρόοδος.
Ο πρωταγωνιστής πάλι ο ίδιος, η Γερμανία, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, που προσπαθεί απεγνωσμένα εδώ και δεκαετίες
να αναρριχηθεί στην κορυφή του κόσμου.
Στη σημερινή εποχή φυσικά έχουν αλλάξει εντελώς οι όροι της αντιπαράθεσης, κάτι που έρχεται ως συνέπεια και του καταστροφικού αποτελέσματος που θα μπορούσε να έχει ένας πόλεμος με πυρηνικά για το σύνολο της ανθρωπότητας. Ζούμε πλέον τον ακήρυχτο πόλεμο των κεφαλαίων.
Η Γερμανία έκανε υπομονή δούλεψε από το τέλος του Δεύτερου Πολέμου, μέχρι τη στιγμή της επανένωσης. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια χώρα όπως τη Γαλλία ή τη Βρετανία.
Η Γερμανία πατάει στην πραγματική οικονομία. Δεν ξόδεψε για εξοπλισμούς όλα αυτά τα χρόνια ενώ παράλληλα δεν έμεινε στον αέρα όπως η Βρετανία βασιζόμενη σε μεγάλο βαθμό στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Η μεγάλη της δύναμη είναι οι εξαγωγές.
Από το 1989 κι έπειτα τα Γερμανικά κεφάλαια με κάθε τρόπο διεισδύουν κυρίως στις ευρωπαϊκές χώρες ενώ όταν δημιουργείται η Ευρωζώνη είναι η χώρα που καταφέρνει να ξεπεράσει τον αρνητικό αντίκτυπο από τον δανεισμό του ευρώ, κάτι που δεν καταφέρνουν οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης ακριβώς επειδή πατάει στην πραγματική της οικονομία.
Το 2000 οι εξαγωγές της Γερμανίας είναι το 33% του ΑΕΠ ενώ το 2010 φτάνουν στο 48%. Όταν οι άλλοι αρχίζουν να βουλιάζουν η Γερμανία συνεχίζει να ανεβαίνει.
Αυτό που όλοι περίμεναν να συμβεί, δηλαδή η κατάσταση στις χώρες της Ευρωζώνης να παρασύρει την οικονομία της Γερμανίας, παρ όλους τους κραδασμούς φαίνεται η Γερμανία να το ξεπερνάει με τη σταδιακή πτώση του ευρώ έναντι του δολαρίου, ανοίγοντας τον δρόμο για μεγαλύτερη διείσδυση των Γερμανικών προϊόντων στις ΗΠΑ.
Η κρίση στην Ελλάδα μοιάζει να χρησιμοποιείται για να μη πούμε να έχει προκληθεί ώστε για 5 χρόνια το ευρώ να φαίνεται ότι βρίσκεται σε κινούμενη άμμο, με αποτέλεσμα την πτώση της ισοτιμίας και την άνοδο των εξαγωγών στις ΗΠΑ.
Στην ουσία το Βερολίνο δούλεψε μεθοδικά για να καταφέρει από μια εξαρτημένη χώρα το 1945 να διεκδικεί τα σκήπτρα με αξιώσεις στη Ευρώπη ή όπως θέλουν να σκέφτονται στο Βερολίνο στη Γερμανική Ευρώπη. Ένα μόνο μειονέκτημα ή ανεπάρκεια σε ενέργεια. Η έλλειψη στρατού είχε και τα αρνητικά της, με πρώτο την αδυναμία να ελέγχει περιοχές κάτι που μπορεί να κάνουν οι ΗΠΑ με την τεράστια ισχύ που διαθέτουν.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τα βλέμματα του Βερολίνου είναι στραμμένα στην περιοχή όπου κυριαρχεί ο Ελληνισμός, δηλαδή Ελλάδα και Κύπρος.
Τα πολλά υποσχόμενα για το μέλλον στοιχεία, που έρχονται συνεχώς στο φως για την ύπαρξη τεράστιων ποσοτήτων από υδρογονάνθρακες, κάνει τη Γερμανία να δείχνει μια άλλου είδους συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Εδώ δεν συμπεριφέρεται απλά ως κυρίαρχη χώρα, εδώ απαιτεί την αρπαγή και το κομμάτιασμα της κρατικής οντότητάς μας.
Για όσους παρακολουθούν το τεράστιας σημασίας γεωπολιτικό παιχνίδι που βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή μας, κάτι που έχω επισημάνει σε δυο προηγούμενα κείμενα, «Άρχισε η κάμψη της Γερμανίας – Από την Τουρκία στην Ουκρανία» και «HΠΑ και Ρωσία διαλύουν την Τουρκία και χαράσσουν νέα σύνορα στη Μ. Ανατολή», γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ελλάδα δεν είναι ένα ξεκομμένο ζήτημα που αφορά την Ευρωζώνη, όπως προσπαθούσαν να μας πείσουν μέχρι τώρα οι κάθε λογής αναλυτές και πολιτικοί φορείς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Η χώρα μας βρίσκεται στο κέντρο του κυκλώνα στη μέση μιας από τις πιο σκληρές αντιπαραθέσεις που διεξάγονται αυτή τη στιγμή.
Από τη μια έχουμε τη Γερμανία που έχει ανάγκη από ενέργεια. Το όνειρό της να γίνει η κυρίαρχη της Ευρώπης με 550 εκατομμύρια πολίτες, οι ΗΠΑ έχουν 330 και η Ρωσία 145, σταματάει για άλλη μια φορά στην έλλειψη ενέργειας.
Δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς μια υπερδύναμη που να είναι εξαρτημένη από μια άλλη όπως είναι η Ρωσία που της προμηθεύει τεράστιες ποσότητες.
Σε αυτό το παιχνίδι οι βασικοί σύμμαχοί της, Τουρκία και Σαουδική Αραβία κατά κύριο λόγο, μέχρι τώρα δημιουργούν τους αντίστοιχους αντιπερισπασμούς, η μεν Τουρκία με την έμμεση απειλή που φροντίζουν σταθερά να μας θυμίζουν οι εδώ καλοθελητές, ενώ η Σαουδική Αραβία είναι αυτή που φροντίζει να ανεβοκατεβάζει τις τιμές του πετρελαίου στην παγκόσμια αγορά.
Από την άλλη οι ΗΠΑ θεωρούν ότι ο χώρος τους ανήκει ενώ παράλληλα δεν μπορούν να διανοηθούν μια Γερμανία να συνομιλεί επί ίσοις όροις με την Ουάσιγκτον.
Φυσικά βασικό ρόλο έρχεται να παίξει και το Ισραήλ, που από τη μια θέλει να προωθήσει στην ευρωπαϊκή αγορά τις μεγάλες ποσότητες αερίου που έχει εντοπίσει αλλά παράλληλα δεν μπορεί να ανεχθεί να είναι περικυκλωμένο από φονταμενταλιστές ισλαμιστές.
Στον «ειρηνικό πόλεμο» που διεξάγεται, φυσικά το Βερολίνο έχει το πλεονέκτημα. Παίζει στο γήπεδό του, δηλαδή έχει τη δυνατότητα να ελιχθεί, λόγω της Ευρωζώνης.
Η ηγεσία του δεν θα μπορούσε να φανταστεί μια Ελλάδα έξω από ευρώ, γιατί αυτό θα σήμαινε και την απώλεια του ελέγχου. Τα διάφορα GREXIT περισσότερο λειτούργησαν για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης παρά είχαν ίχνος σοβαρότητας. Από την άλλη οι ΗΠΑ στον αγώνα τους να αδυνατίσουν τους ελιγμούς του Βερολίνου, εδώ και 5 χρόνια προσπαθεί αν πείσει για τη αναγκαιότητα της διαγραφής του ελληνικού χρέους, προβάλλοντας φυσικά τους ανθρωπιστικούς λόγους.
Όσα όμως απ ότι φαίνεται δεν κατάφερε η τακτική της συμπαράστασης για ανθρωπιστικούς λόγους φαίνεται να καταφέρνει η αποσταθεροποίηση στη περιοχή της Αραβικής χερσονήσου.
Εκεί οι ΗΠΑ μοιάζουν να ελέγχου πλήρως το παιχνίδι δείχνοντας παράλληλα ότι η ήττα του Βερολίνου θα ρθει με τον ακρωτηριασμό, δηλαδή με τη διάλυση της συμμαχίας Γερμανίας – Τουρκίας – Σαουδικής Αραβίας.
Οι τελευταίες εξελίξεις στη Σαουδική Αραβία και η σύναψη της συμφωνίας για το Ιράν, έχουν προκαλέσει εκνευρισμό στο Βερολίνο.
Η απαίτηση να υποθηκεύσει άμεσα τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες, να πετάξει τη μάσκα που τόσο περίτεχνα φορούσε όλο αυτό το διάστημα, ένα πράγμα δείχνει, ότι το Βερολίνο χάνει έδαφος χάνει συμμάχους και επιταχύνει τις διαδικασίες.
Χάνει το άλλοθι μέσω του οποίου κατάφερε να υποτάξει και τις άλλες μεγάλες χώρες της Ευρωζώνης οι οποίες βρήκαν την ευκαιρία να συμπαραταχθούν με τους Αμερικανούς.
Ο εκνευρισμός όμως και το ξεμπρόστιασμα είναι ήττα σε ένα πόλεμο που μέχρι τώρα κυριάρχησαν λογικές δικαιοσύνης δηλαδή αποπληρωμή των οφειλών των «τεμπέληδων Ελλήνων» προς τους «δουλευταράδες λαούς» της υπόλοιπης Ευρώπης.
Με την απαίτηση αυτή έπεσαν οι μάσκες. Το τέρας δεν μπορεί άλλο να κρύβεται και το χειρότερο, όλο αυτό το διάστημα παρέμεινε άοπλο από συμβατικά πραγματικά όπλα.
Πλέον μπήκαμε σε μια άλλη φάση. Οι αντίπαλοι της Γερμανίας φαίνεται να παίρνουν προβάδισμα. Κάτι που σε πρώτη φάση για μας είναι θετικό. Αν σκεφτούμε όμως σοβαρά, ο καθένας που κερδίζει έναν πόλεμο παίρνει και τα λάφυρα και μεις σε αυτή τη περίπτωση είμαστε άοπλοι και όταν λέω άοπλοι εννοώ δεν έχουμε εκείνο το δυναμικό που έχουν τα μικρά κράτη που καταφέρνουν επιτυχίες.
Δεν έχουμε πολιτικές ηγεσίες άξιες των περιστάσεων. Έχουμε παρατηρητές σε ένα αγώνα όπου το τρόπαιο είμαστε εμείς.
Έχουμε ηγεσίες που αδυνατούν να διαβάσουν τις εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής και πέφτουν από τα σύννεφα όταν ο εχθρός παύει να παίζει όπως η γάτα με το ποντίκι, κάτι που κάνει εδώ και 5 χρόνια, και απαιτεί την άμεση εκτέλεσή μας.
Πηγή: tribune.gr
Πηγή: http://www.analystsforchange.org/2015/07/blog-post_797.html
Κάτι ακόμα διαφορετικό είναι η διατήρηση των χωρών, των πόλεων των σπιτιών. Η έλλειψη εκρηκτικών είναι η πρόοδος.
Ο πρωταγωνιστής πάλι ο ίδιος, η Γερμανία, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, που προσπαθεί απεγνωσμένα εδώ και δεκαετίες
να αναρριχηθεί στην κορυφή του κόσμου.
Στη σημερινή εποχή φυσικά έχουν αλλάξει εντελώς οι όροι της αντιπαράθεσης, κάτι που έρχεται ως συνέπεια και του καταστροφικού αποτελέσματος που θα μπορούσε να έχει ένας πόλεμος με πυρηνικά για το σύνολο της ανθρωπότητας. Ζούμε πλέον τον ακήρυχτο πόλεμο των κεφαλαίων.
Η Γερμανία έκανε υπομονή δούλεψε από το τέλος του Δεύτερου Πολέμου, μέχρι τη στιγμή της επανένωσης. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια χώρα όπως τη Γαλλία ή τη Βρετανία.
Η Γερμανία πατάει στην πραγματική οικονομία. Δεν ξόδεψε για εξοπλισμούς όλα αυτά τα χρόνια ενώ παράλληλα δεν έμεινε στον αέρα όπως η Βρετανία βασιζόμενη σε μεγάλο βαθμό στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Η μεγάλη της δύναμη είναι οι εξαγωγές.
Από το 1989 κι έπειτα τα Γερμανικά κεφάλαια με κάθε τρόπο διεισδύουν κυρίως στις ευρωπαϊκές χώρες ενώ όταν δημιουργείται η Ευρωζώνη είναι η χώρα που καταφέρνει να ξεπεράσει τον αρνητικό αντίκτυπο από τον δανεισμό του ευρώ, κάτι που δεν καταφέρνουν οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης ακριβώς επειδή πατάει στην πραγματική της οικονομία.
Το 2000 οι εξαγωγές της Γερμανίας είναι το 33% του ΑΕΠ ενώ το 2010 φτάνουν στο 48%. Όταν οι άλλοι αρχίζουν να βουλιάζουν η Γερμανία συνεχίζει να ανεβαίνει.
Αυτό που όλοι περίμεναν να συμβεί, δηλαδή η κατάσταση στις χώρες της Ευρωζώνης να παρασύρει την οικονομία της Γερμανίας, παρ όλους τους κραδασμούς φαίνεται η Γερμανία να το ξεπερνάει με τη σταδιακή πτώση του ευρώ έναντι του δολαρίου, ανοίγοντας τον δρόμο για μεγαλύτερη διείσδυση των Γερμανικών προϊόντων στις ΗΠΑ.
Η κρίση στην Ελλάδα μοιάζει να χρησιμοποιείται για να μη πούμε να έχει προκληθεί ώστε για 5 χρόνια το ευρώ να φαίνεται ότι βρίσκεται σε κινούμενη άμμο, με αποτέλεσμα την πτώση της ισοτιμίας και την άνοδο των εξαγωγών στις ΗΠΑ.
Στην ουσία το Βερολίνο δούλεψε μεθοδικά για να καταφέρει από μια εξαρτημένη χώρα το 1945 να διεκδικεί τα σκήπτρα με αξιώσεις στη Ευρώπη ή όπως θέλουν να σκέφτονται στο Βερολίνο στη Γερμανική Ευρώπη. Ένα μόνο μειονέκτημα ή ανεπάρκεια σε ενέργεια. Η έλλειψη στρατού είχε και τα αρνητικά της, με πρώτο την αδυναμία να ελέγχει περιοχές κάτι που μπορεί να κάνουν οι ΗΠΑ με την τεράστια ισχύ που διαθέτουν.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που τα βλέμματα του Βερολίνου είναι στραμμένα στην περιοχή όπου κυριαρχεί ο Ελληνισμός, δηλαδή Ελλάδα και Κύπρος.
Τα πολλά υποσχόμενα για το μέλλον στοιχεία, που έρχονται συνεχώς στο φως για την ύπαρξη τεράστιων ποσοτήτων από υδρογονάνθρακες, κάνει τη Γερμανία να δείχνει μια άλλου είδους συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Εδώ δεν συμπεριφέρεται απλά ως κυρίαρχη χώρα, εδώ απαιτεί την αρπαγή και το κομμάτιασμα της κρατικής οντότητάς μας.
Για όσους παρακολουθούν το τεράστιας σημασίας γεωπολιτικό παιχνίδι που βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή μας, κάτι που έχω επισημάνει σε δυο προηγούμενα κείμενα, «Άρχισε η κάμψη της Γερμανίας – Από την Τουρκία στην Ουκρανία» και «HΠΑ και Ρωσία διαλύουν την Τουρκία και χαράσσουν νέα σύνορα στη Μ. Ανατολή», γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ελλάδα δεν είναι ένα ξεκομμένο ζήτημα που αφορά την Ευρωζώνη, όπως προσπαθούσαν να μας πείσουν μέχρι τώρα οι κάθε λογής αναλυτές και πολιτικοί φορείς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Η χώρα μας βρίσκεται στο κέντρο του κυκλώνα στη μέση μιας από τις πιο σκληρές αντιπαραθέσεις που διεξάγονται αυτή τη στιγμή.
Από τη μια έχουμε τη Γερμανία που έχει ανάγκη από ενέργεια. Το όνειρό της να γίνει η κυρίαρχη της Ευρώπης με 550 εκατομμύρια πολίτες, οι ΗΠΑ έχουν 330 και η Ρωσία 145, σταματάει για άλλη μια φορά στην έλλειψη ενέργειας.
Δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς μια υπερδύναμη που να είναι εξαρτημένη από μια άλλη όπως είναι η Ρωσία που της προμηθεύει τεράστιες ποσότητες.
Σε αυτό το παιχνίδι οι βασικοί σύμμαχοί της, Τουρκία και Σαουδική Αραβία κατά κύριο λόγο, μέχρι τώρα δημιουργούν τους αντίστοιχους αντιπερισπασμούς, η μεν Τουρκία με την έμμεση απειλή που φροντίζουν σταθερά να μας θυμίζουν οι εδώ καλοθελητές, ενώ η Σαουδική Αραβία είναι αυτή που φροντίζει να ανεβοκατεβάζει τις τιμές του πετρελαίου στην παγκόσμια αγορά.
Από την άλλη οι ΗΠΑ θεωρούν ότι ο χώρος τους ανήκει ενώ παράλληλα δεν μπορούν να διανοηθούν μια Γερμανία να συνομιλεί επί ίσοις όροις με την Ουάσιγκτον.
Φυσικά βασικό ρόλο έρχεται να παίξει και το Ισραήλ, που από τη μια θέλει να προωθήσει στην ευρωπαϊκή αγορά τις μεγάλες ποσότητες αερίου που έχει εντοπίσει αλλά παράλληλα δεν μπορεί να ανεχθεί να είναι περικυκλωμένο από φονταμενταλιστές ισλαμιστές.
Στον «ειρηνικό πόλεμο» που διεξάγεται, φυσικά το Βερολίνο έχει το πλεονέκτημα. Παίζει στο γήπεδό του, δηλαδή έχει τη δυνατότητα να ελιχθεί, λόγω της Ευρωζώνης.
Η ηγεσία του δεν θα μπορούσε να φανταστεί μια Ελλάδα έξω από ευρώ, γιατί αυτό θα σήμαινε και την απώλεια του ελέγχου. Τα διάφορα GREXIT περισσότερο λειτούργησαν για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης παρά είχαν ίχνος σοβαρότητας. Από την άλλη οι ΗΠΑ στον αγώνα τους να αδυνατίσουν τους ελιγμούς του Βερολίνου, εδώ και 5 χρόνια προσπαθεί αν πείσει για τη αναγκαιότητα της διαγραφής του ελληνικού χρέους, προβάλλοντας φυσικά τους ανθρωπιστικούς λόγους.
Όσα όμως απ ότι φαίνεται δεν κατάφερε η τακτική της συμπαράστασης για ανθρωπιστικούς λόγους φαίνεται να καταφέρνει η αποσταθεροποίηση στη περιοχή της Αραβικής χερσονήσου.
Εκεί οι ΗΠΑ μοιάζουν να ελέγχου πλήρως το παιχνίδι δείχνοντας παράλληλα ότι η ήττα του Βερολίνου θα ρθει με τον ακρωτηριασμό, δηλαδή με τη διάλυση της συμμαχίας Γερμανίας – Τουρκίας – Σαουδικής Αραβίας.
Οι τελευταίες εξελίξεις στη Σαουδική Αραβία και η σύναψη της συμφωνίας για το Ιράν, έχουν προκαλέσει εκνευρισμό στο Βερολίνο.
Η απαίτηση να υποθηκεύσει άμεσα τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες, να πετάξει τη μάσκα που τόσο περίτεχνα φορούσε όλο αυτό το διάστημα, ένα πράγμα δείχνει, ότι το Βερολίνο χάνει έδαφος χάνει συμμάχους και επιταχύνει τις διαδικασίες.
Χάνει το άλλοθι μέσω του οποίου κατάφερε να υποτάξει και τις άλλες μεγάλες χώρες της Ευρωζώνης οι οποίες βρήκαν την ευκαιρία να συμπαραταχθούν με τους Αμερικανούς.
Ο εκνευρισμός όμως και το ξεμπρόστιασμα είναι ήττα σε ένα πόλεμο που μέχρι τώρα κυριάρχησαν λογικές δικαιοσύνης δηλαδή αποπληρωμή των οφειλών των «τεμπέληδων Ελλήνων» προς τους «δουλευταράδες λαούς» της υπόλοιπης Ευρώπης.
Με την απαίτηση αυτή έπεσαν οι μάσκες. Το τέρας δεν μπορεί άλλο να κρύβεται και το χειρότερο, όλο αυτό το διάστημα παρέμεινε άοπλο από συμβατικά πραγματικά όπλα.
Πλέον μπήκαμε σε μια άλλη φάση. Οι αντίπαλοι της Γερμανίας φαίνεται να παίρνουν προβάδισμα. Κάτι που σε πρώτη φάση για μας είναι θετικό. Αν σκεφτούμε όμως σοβαρά, ο καθένας που κερδίζει έναν πόλεμο παίρνει και τα λάφυρα και μεις σε αυτή τη περίπτωση είμαστε άοπλοι και όταν λέω άοπλοι εννοώ δεν έχουμε εκείνο το δυναμικό που έχουν τα μικρά κράτη που καταφέρνουν επιτυχίες.
Δεν έχουμε πολιτικές ηγεσίες άξιες των περιστάσεων. Έχουμε παρατηρητές σε ένα αγώνα όπου το τρόπαιο είμαστε εμείς.
Έχουμε ηγεσίες που αδυνατούν να διαβάσουν τις εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής και πέφτουν από τα σύννεφα όταν ο εχθρός παύει να παίζει όπως η γάτα με το ποντίκι, κάτι που κάνει εδώ και 5 χρόνια, και απαιτεί την άμεση εκτέλεσή μας.
Πηγή: tribune.gr
Πηγή: http://www.analystsforchange.org/2015/07/blog-post_797.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου