Βουλευτική και κομματική ανηθικότητα

Γράφει ο
Ιωάννης Γ. Κουλούρης

Γενική είναι η διαπίστωση ότι η αξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της ιστορίας της, και συνεχώς υποβαθμίζεται. Κατά την άποψή μου τα χαρακτηριστικότερα  σημεία της είναι η ανευθυνότητα, ο καιροσκοπισμός και δυστυχώς η  ανηθικότητα τόσο των μεμονωμένων βουλευτών όσο και των κομμάτων.
Η Βουλή που προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές είναι σίγουρα χαρακτηριστικό δείγμα της κατάπτωσης αυτής.
Οι εκλογές αυτές έγιναν με το απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό σύστημα της λίστας, που σημαίνει ότι οι αρχηγοί των κομμάτων κατέταξαν τους υποψήφιους βουλευτές σε όποια σειρά ήθελαν. Επομένως όσοι βουλευτές εκλέχτηκαν δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι τους εξέλεξε ο λαός, αφού δεν είναι εκλεγμένοι αλλά διορισμένοι από τον αρχηγό του κόμματός τους, και προφανώς για νατους επιλέξει είχαν αποδεχθεί, (είτε ρητά είτε σιωπηλά),  ότι θα τηρήσουν πιστά τη γραμμή του κόμματος.
Επομένως όσοι εκ των υστέρων, με διάφορες προφάσεις,
διαφοροποιούνται από τη γραμμή και τις επίσημες αποφάσεις του κόμματος, είναι εκβιαστές και ανήθικοι, και εφόσον ισχύουν οι λόγοι που προφασίζονται για τη διαφοροποίησή τους, (συνήθως προσχηματικοί λόγοι συνείδησης), θα πρέπει να παραιτηθούν από το (διορισμένο) βουλευτικό τους αξίωμα και να παραδώσουν την έδρα τους.
Δεν έχουν κανένα τυπικό και ηθικό δικαίωμα να θέτουν σε κίνδυνο την πολιτική σταθερότητα της χώρας τις κρίσιμες αυτές στιγμές !!
Από το άλλο μέρος οι αρχηγοί των κομμάτων δεν είναι νοητό να συμπεριφέρονται ως δικτάτορες και να καθορίζουν την επίσημη γραμμή του κόμματος κατά τη βούλησή τους, ή με τη συνεργασία μόνο ορισμένων προσώπων του στενού τους περιβάλλοντος, είτε «συμβούλων» είτε υπουργών. Είναι αυτονόητο ότι για τα σοβαρά και κρίσιμα θέματα, οι στοιχειώδεις κανόνες της δημοκρατικότητας επιβάλλουν να λαμβάνουν τη γνώμη της πλειοψηφίας της κοινοβουλευτικής τους ομάδας, κατά τη συνεδρίαση της οποίας κάθε βουλευτής θα έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει την άποψή του και να ψηφίσει σύμφωνα με τη συνείδησή του, η δε κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Αυτό είναι ιδιαίτερα επιτακτικό στις περιπτώσεις που οι αποφάσεις της κυβέρνησης διαφοροποιούνται, ή στην ακραία περίπτωση είναι αντίθετες με τις προεκλογικές υποσχέσεις του κόμματος.
Στην περίπτωση που δεν το κάνουν τόσο οι ίδιοι όσο και το κόμμα τους είναι εκβιαστές, ανήθικοι και υπόλογοι απέναντι στο έθνος και την πατρίδα. Η ανηθικότητα όμως αυτή δεν δικαιολογεί με κανένα τρόπο την ανήθικη συμπεριφορά των μεμονωμένων βουλευτών.
Αυτά ισχύουν ασφαλώς και για τα κόμματα και τους βουλευτές της αντιπολίτευσης.
Η μόνη περίπτωση που δικαιολογεί κατά την άποψή μου τη διαφοροποίηση των βουλευτών από την επίσημη θέση του κόμματος, είναι κατά τη συζήτηση πρότασης μομφής κατά της Κυβέρνησης, η οποία αποτελεί κορυφαίο θεσμό του πολιτεύματος και έχει θεσπιστεί από το Σύνταγμα ακριβώς για το σκοπό αυτό, έχουν δε τεθεί και οι γνωστοί περιορισμοί για να μην γίνεται κατάχρησή της εκ μέρους της αντιπολίτευσης.
Με βάση τις ανωτέρω θέσεις η σημερινή πολιτική πραγματικότητα εμφανίζεται ως εξής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε εκλογές και τις κέρδισε με μοναδικό στόχο να εφαρμόσει τη συμφωνία που υπέγραψε με τους δανειστές , και η οποία σαφώς συνεπαγόταν την εφαρμογή ορισμένων μέτρων που θα έθιγαν ομάδες του πληθυσμού. Βέβαια κατά την προεκλογική περίοδο παραπλάνησε πολλούς από τους εκλογείς που ανήκουν στις ομάδες αυτές, ισχυριζόμενος ότι είχε εκπονήσει παράλληλο πρόγραμμα, με ισοδύναμα και άλλες «σαπουνόφουσκες», τα οποία προφανώς δεν υπήρχαν και ούτε υπήρξαν ποτέ. Το ότι ο λαός τον πίστεψε είναι άλλο θέμα που αφορά στην ωριμότητα του λαού μας και στην αναξιοπιστία των αντιπολιτευομένων κομμάτων.
Ήδη καλείται να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις του μνημονίου και εάν δεν το κάνει θα είναι υπόλογος όχι μόνο απέναντι στους ξένους, οι οποίοι αποτελούν το άλλο μέρος της συμφωνίας, αλλά και απέναντι στη χώρα, η οποία θα κινδυνεύσει να βρεθεί και πάλι στο χείλος του γκρεμού.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης πάλι, εκτός των δύο ακραίων, έχοντας ψηφίσει και αυτά τη συμφωνία, έχασαν τις εκλογές γιατί δεν είχαν να προτείνουν καμία άλλη εναλλακτική λύση και δεν είχαν εκπονήσει κανένα πρόγραμμα. Δεν έχουν επομένως τώρα το δικαίωμα ούτε δικαιολογούνται να μην ψηφίζουν τους νόμους που φέρνει η κυβέρνηση, γιατί έτσι αποδεικνύονται και αυτά αναξιόπιστα έναντι των ξένων και της χώρας. Το μόνο που ενδεχομένως δικαιολογούνται να κάνουν είναι να απέχουν από τις σχετικές ψηφοφορίες αφήνοντας στην κυβέρνηση την πλήρη ευθύνη για τις πράξεις της.
Εκείνο που πρέπει να κάνουν είναι να ασκούν μεν κριτική,  αλλά  να προτείνουν ταυτόχρονα εναλλακτικές λύσεις και προτάσεις για τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις που φέρνει για ψήφιση η Κυβέρνηση. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να έχουν καταρτίσει συγκεκριμένο και ολοκληρωμένο πρόγραμμα, και κάτι τέτοιο δυστυχώς ούτε έχουν κάνει ούτε κάνουν αλλά αρκούνται στο να καταψηφίζουν τις προτάσεις νόμων που φέρνει η Κυβέρνηση.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως έχω τονίσει και σε άλλα άρθρα μου,  αντί να φανεί αντάξιο του κρίσιμου ρόλου που θα έπρεπε να έχει απέναντι στη χειρότερη ίσως κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ η χώρα, αυτοεξευτελίζεται με την κωμωδία της ανάδειξης νέου αρχηγού από τη βάση, ωσάν να μην είχε αρχηγό και το θέμα να ήταν πιο επείγον από τα προβλήματα της χώρας.
Τα υπόλοιπα κόμματα κινούνται χωρίς πρόγραμμα και πυξίδα χαμένα στην ασημαντότητά τους ή στο  προβληματικό παρελθόν τους.
Το κερασάκι στην τούρτα της παρούσας βουλής είναι η ύπαρξη ενός γραφικού κόμματος, χωρίς πρόγραμμα και ιδεολογία, που το μόνο που κάνει είναι να ανεμίζει εννέα λαϊκίστικα συνθήματα, ( ωσάν αυτά να έχουν θεϊκή προέλευση όπως οι  δέκα εντολές του Μωυσή), και να ζητεί οικουμενική κυβέρνηση ( η οποία μπορεί να ακούγεται ωραία, αλλά στην ουσία σημαίνει πλήρη ανευθυνότητα όλων, συγκάλυψη όλων των σκανδάλων του παρελθόντος και ασυλία για όσα δημιουργηθούν). Το ότι τα ΜΜΕ δίνουν τέτοια προβολή και ασχολούνται σοβαρά με το κόμμα αυτό, γεννά ασφαλώς πολλές απορίες και προβληματισμούς τόσο για το πώς κατάφερε το κόμμα αυτό να μπει στη Βουλή αλλά  και για το τι ακριβώς ρόλο παίζει.
Με βάση όλα τα ανωτέρω θεωρώ ότι μία πρέπει να είναι η εντολή του λαού προς τους πολιτικούς του:
Κύριοι επί τέλους σοβαρευτείτε! Η χώρα κινδυνεύει περισσότερο παρά ποτέ.