Όλες οι ντρίμπλες που επιχειρεί κι όλες οι εφεδρείες από διάφορους γεφυρατζήδες, που ρίχνει στη «μάχη της επικοινωνίας», καίγονται πριν καν χρησιμοποιηθούν, καθώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βιώνει με σκληρό τρόπο την απόλυτη άρνηση της κοινωνίας να ακούσει, έστω, όσα ο ίδιος επιθυμεί να δηλώσει.
Στην ουσία, όσο και αν αποφεύγει να το παραδεχθεί ζει την μαύρη,
για κάθε πολιτικό ηγέτη, περίοδο να αντιμετωπίζεται με την ανώτατη μορφή αντίδρασης που είναι το γέλιο. Οι απέναντι του έχουν σταματήσει να εξοργίζονται με όσα ακούν και βλέπουν. Γελάνε μαζί του.
Γνώριζε ο κ.Τσίπρας όσα (έγιναν έως τώρα γνωστά ότι) εξελίσσονταν στο κόμμα και στην κυβέρνηση ή όχι; Ήταν σε γνώση του τα διάφορα μαγαζάκια που είχαν στηθεί γύρω από το κεντρικό μαγαζί, «το έτεμναν», σύμφωνα με τη φράση του κ. Παππά και κονομούσαν πολλά λεφτά ή όχι; Οι δουλειές του Νίκου Παππά με τον ΣάμπυΜιωνή, του κ. Παπαγγελόπουλου με δικαστές και εισαγγελείς, του Καμμένου με τα όπλα και τη Σαουδική Αραβία και της συζύγου του με διάφορους αστυνομικούς, ποινικούς και άλλα μπουμπούκια και άλλες ων ουκ έστιν αριθμός, αλλά θα προκύψουν τώρα που άνοιξαν τα στόματα, περνούσαν ή όχι από το γραφείο του;
Οι επισκέψεις επιχειρηματιών στο Μαξίμου από την διπλανή πόρτα συμφωνούνταν χωρίς ο ίδιος να μαθαίνει τι συμβαίνει;
Δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις. Μάλλον, είναι πολύ δύσκολες. Είναι, όμως, απολύτως απαραίτητες. Εδώ δεν υπάρχουν δημοψηφισματικά διλήμματα και διάφορες μπουτούδες να χορεύουν στο Σύνταγμα υπό τους ήχους των κλαρίνων.
Το δίλημμα που έχει τεθεί από την ίδια την πραγματικότητα μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό ανάλογα με την απάντηση. Μεταξύ μας, ο «ηρωικός χαρακτήρας» της αριστεράς, έτσι όπως ο ίδιος ο Τσίπρας και το άμεσο περιβάλλον του υποστηρίζουν ότι διαμορφώθηκε στην πορεία των χρόνων, στην παραδοχή της γνώσης οδηγεί. Με άλλα λόγια, είναι προτιμότερο για τον κ. Τσίπρα να ανακοινώσει πως γνώριζε τις δραστηριότητες των διάφορων που τον περιτριγύριζαν, αλλά δεν πήρε σε αυτές μέρος και να αφήσει τον λαό να εκτιμήσει τη στάση του αυτή.
Αν επιλέξει το δεύτερο σκέλος του διλήμματος η καταστροφή θα είναι τέλεια. Μην ξεχνάμε πως ο ελληνικός λαός μεγάλωσε θεωρώντας τη βλακεία μια αστεία, γελοία στην ακραία εκδοχή της, υπόθεση και γέλασε πολύ με την κινηματογραφική αποτύπωση της.
Οι σαλτιμπαγκισμοί και οι γέφυρες με χώρους απροσδιόριστους και με συνεχώς μειούμενη επιρροή έχει αποδειχθεί πως δεν οδηγούν πουθενά ή μάλλον οδηγούν στην απόλυτη απαξίωση.
Στις μέρες που πέρασαν και σε αυτές, τις απείρως χειρότερες, που θα έρθουν ο κ. Τσίπρας συνειδητοποιεί και κάτι άλλο. Είναι εντελώς μόνος. Ο χώρος, που έχει για να κινηθεί και να επιχειρήσει να αλλάξει τις ισορροπίες, είναι μηδενικός. Δείγμα κι αυτό της αμετροέπειας με την οποία πορεύτηκε τόσα χρόνια στο κόμμα εκκαθαρίζοντας συνεχώς, με σταλινική συνέπεια, όλες τις παλιές και δοκιμασμένες προσωπικότητες, που τον πήραν στην πλάτη τους και τον ανέδειξαν σε πρωθυπουργό, φροντίζοντας, ταυτόχρονα, να καλύπτουν, με το δικό τους ειδικό κομματικό βάρος, την αγραμματοσύνη του και την παροιμιώδη ανικανότητα του.
Σήμερα, κανείς από αυτούς δεν είναι δίπλα του, κανείς δεν στεναχωριέται για την προσωπική εικόνα του παραπαίοντος τέως πρωθυπουργού, κανείς δεν δείχνει ίχνος προθυμίας να ξαναβάλει πλάτη για να ισιώσουν τα πράγματα.
Τα δημοσιεύματα για ποιους είναι έτοιμος ο κ. Τσίπρας να απομονώσει στον ΣΥΡΙΖΑ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να υλοποιήσει μια πολιτική φυγής προς τα εμπρός είναι χαρακτηριστικά. Πρόκειται για την παλιά φρουρά του κόμματος, για την οποία δεν υπάρχει αύριο στην Κουμουνδούρου.
Αν κι αυτή η επιλογή του επιβεβαιωθεί τότε θα μιλάμε για τον ιδανικό αυτόχειρα. Αυτόν που θυσίασε στο βωμό μιας δήθεν διεύρυνσης την ιστορική ηγετική ομάδα του κόμματος και πήγε αγκαζέ τον Μπίστη με τη Μαριλίζα και τονΡαγκούση για επιβιώσει πολιτικά.
Η απόλυτη παράνοια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου