Ο πανικός προέρχεται από τον Θεό Παν.

«Εστίν ειμαρμένα πάντα» (όλα είναι γραμμένα), είχε πει ο Ηράκλειτος (544-484 π.Χ.).
«Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και μάλλον είχαν δίκιο. Όλα είναι γραμμένο στο “κισμέτ” λένε οι μουσουλμάνοι. Κάτι ανάλογο ισχυρίζονται όλες οι σημερινές θρησκείες, που ενσωμάτωσαν την αντίληψη του Πλάτωνα πως “Την ειμαρμένην ουδ' αν εις εκφύγοι””, δηλαδή πως κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του.
Οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν από πολύ νωρίς με τη μοίρα (Αισχύλος, Πίνδαρος, Πλάτων, Αριστοτέλης, Στωικοί κ.ά.). Ο Ησίοδος αναφέρει τις τρεις θεότητες που καθόριζαν τη μοίρα και το πεπρωμένο του ανθρώπου. H Κλωθώ έκλωθε το νήμα της ζωής του ανθρώπου, η Λάχεση καθόριζε τι θα λάχει στον καθένα (εξού και λαχείο) και η κακάσχημη Άτροπος με τα μυτερά της δόντια έκοβε αναπάντεχα το νήμα της ζωής."Η λέξη Πεπρωμένο προέρχεται από το ρήμα Πόρω, που σημαίνει Εκτελώ, Επινοώ... ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΗΝ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ.
Το Πεπρωμένο είναι κάτι, που έχει ήδη εκτελεστεί ή έχει ήδη επινοηθεί... Μας δίνει την έννοια, της κατάληξης...
Είναι οι καταστάσεις στις οποίες, δεν έχουμε την δύναμη να τις αλλάξουμε.
Το πεπρωμένο υπονοεί, την απουσία επιλογής.
Ενώ η μοίρα βασίζεται, στις δυνατότητες του ανθρώπου, για να προσδιορίσει το μέλλον του...
Ο Πάνας (αρχ. Παν) είναι αρχαία ελληνική, ιδεατή, ανθρωπόμορφη και δευτερεύουσα θεότητα, που ήταν συνυφασμένη με την «πανίδα» της Φύσης,(άνθρωποι και ζώα) σε μια αμφίδρομη σχέση προστασίας, αλλά και προσωποποίση της γενετικής δύναμης της ζωής.
Ήταν ο μυθικός αγροτικός Θεός της Αρκαδίας, προστάτης των βοσκών.Ο τραγοπόδαρος θεός, όπως τον αποκαλούσαν, είχε και δυο κέρατα κατσίκας στο κεφάλι. Ήταν τόσο δύσμορφος, που, όταν τον πρωτοαντίκρισε η μητέρα του, τρομαγμένη τον εγκατέλειψε. Ο Ερμής τον λυπήθηκε, τον μετέφερε στον Όλυμπο, όπου τον καλοδέχτηκαν οι άλλοι Θεοί. Μετά επέστρεψε στην Αρκαδία και ανατράφηκε από τις Νύμφες. Εκτός από τους βοσκούς προστάτευε και τους κυνηγούς και τους ψαράδες.
Όταν είχαν έρθει οι Πέρσες στην μάχη του Μαραθώνα, ο Παν θέλοντας να βοηθήσει τους Αθηναίους,άρχισε να κάνει κραυγές και τρομακτικούς θορύβους σε όλα τα δάση,από την Πάρνηθα έως την Πεντέλη.Το αποτέλεσμα ήταν να σπείρει στους Πέρσες τον πανικό.
Ο πανικός προέρχεται από τον Θεό Παν.
Ένας Θεός που δεν είχε όπλα, που δεν ήταν πολεμικός,τρομοκράτησε έναν τεράστιο στρατό.Πως το έκανε?Με τον φόβο.Τους επέβαλλε τον πανικό.
Ο Πάνας περνούσε την ώρα του με περιπλανήσεις στην άγρια φύση, παίζοντας μελωδίες με τη φλογέρα του, προσέχοντας τους βοσκούς και τα κοπάδια τους και αναζητώντας ερωτικές απολαύσεις. Ο ξαφνικός, συχνά ανεξήγητος φόβος που ωθεί τα κοπάδια σε φυγή αποδιδόταν στον Πάνα που περιπλανιόταν ανάμεσά τους και έμεινε γνωστός ως πανικός...
Η λατρεία του έλαβε μέγιστη ανάπτυξη παράλληλα με εκείνη του Δία και των άλλων Ολύμπιων Θεών σε όλο τον ελλαδικό χώρο και πέραν αυτού.
Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς πρόσωπο του, οι Αθηναίοι ίδρυσαν ένα ιερό σε μια σπηλιά στη βορειοδυτική κλιτύ της Ακρόπολης. Στη σπηλιά αυτή υπήρχε άγαλμα του θεού με την παρακάτω επιγραφή, η οποία αποδίδεται στον Σιμωνίδη τον Κείο: "τον τραγόπουν εμέ Πάνα τον Αρκάδα, τον κατά Μήδων, τον μετ' Αθηναίων στήσατο Μιλτιάδης".
Η Εκκλησία στα πρώτα χρόνια του βίου της σε μια προσπάθεια να δαιμονοποιήσει την προηγούμενη θρησκεία , βρήκε στο πρόσωπο του Πάνα τον “αποδιοπομπαίο τράγο” και από τότε ο ίδιος ο Διάβολος εμφανίζεται συχνά ως τραγόμορφος , τραγοπόδαρος κτλ.
Σήμερα σε όλο τον κόσμο,η ανθρωπότητα βιώνει τον πανικό.Ο πανικός παραλύει την λογική και οδηγεί τον άνθρωπο σε καταστάσεις που δεν ελέγχει. Γι'' αυτό συνιστούμε σε όλους ψυχραιμία.
Ο εχθρός της σωστής σκέψης,είναι ο υπέρμετρος φόβος.
«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», είχε πει ο Σόλων στον Κροίσο και η φράση του πέρασε στην αιωνιότητα...Δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση «μην μακαρίζεις κανένα πριν το τέλος του ή μη βγάζεις συμπεράσματα πριν το τέλος.