Συνέντευξη του Κώστα Καραγκούνη στην εφημερίδα "ΜΠΑΜ του ρεπορτάζ"
Βλέπουμε να σηκώνεται πολύ το θέμα Κουφοντίνα από την αντιπολίτευση. Γιατί το κάνει; Εσείς τι λέτε; Η πολιτεία πρέπει να αποδεχτεί το αίτημά του ή αυτό δεν πρέπει να γίνει ποτέ και ας χάσει τη ζωή του; Σας ρωτώ και από την πλευρά του μάχιμου νομικού;
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σύριζα παίζει το ρόλο του υποστηρικτή των αιτημάτων του ισοβίτη Δημήτρη Κουφοντίνα ή και άλλων τρομοκρατών. Το έχω πει πολλές φορές, δυστυχώς η
παράταξη αυτή και αρκετά στελέχη του είτε με δηλώσεις τους ή και με παρουσία τους ακόμη και στις αίθουσες των δικαστηρίων εμφανίζονται ως αλληλέγγυοι όλων αυτών των τρομοκρατών. Άλλωστε ο ίδιος ο κύριος Τσίπρας σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και με ομιλίες του στην Βουλή έχει λειτουργήσει στην πράξη όχι ως πολιτικός αρχηγός αλλά ως συνήγορος υπεράσπισης ενός τρομοκράτη.Νομίζω ότι πρόκειται για ψευδοδίλλημα γιατί συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Η απεργία πείνας του κατάδικου Κουφοντίνα είναι ατομική του απόφαση και επιλογή. Δεν έχει συλλογικό ενδιαφέρον, αυτό θέλει να κάνει αυτό κάνει. Η πολιτεία όμως έχει υποχρέωση να λειτουργεί με συνολικά κριτήρια, αλλιώς θα αυτοκαταργηθεί. Επομένως και με αυτή την έννοια δεν μπορεί να έρχεται κάποιος ιδιώτης και με ατομική του απόφαση και επιλογή να βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του και μετά να εκβιάζει τους συλλογικούς θεσμούς της πολιτείας για να συναλλαχθούν σε ατομικό επίπεδο μαζί του. Σκεφτείτε το με ένα άλλο απλό, διαφορετικό παράδειγμα, κάποιος χρωστάει από φόρους στο δημόσιο ένα τεράστιο ποσό, παραπάνω απ’ όση είναι η ατομική του περιουσία. Και έρχεται και κάνει απεργία πείνας επικαλούμενος ότι αν του πάρουν ότι έχει και δεν έχει, δεν θα έχει τα μέσα να ζήσει. Τι πρέπει να κάνει στην περίπτωση αυτή το κράτος; Προφανώς το ένστικτό μας ακόμα και σε αυτή την περίπτωση που δεν έχει ποινικό ενδιαφέρον και με την έννοια αυτή είναι λιγότερο σοβαρή, μας λέει ότι το κράτος δεν μπορεί να συναλλαχθεί, διότι αν συναλλαχθεί θα πάψει να υπάρχει ο νόμος ο οποίος ακριβώς είναι απρόσωπος και χωρίς τον απρόσωπο νόμο θα επιστρέψουμε πολύ γρήγορα στην κοινωνία της ζούγκλας. Οπότε το ίδιο ισχύει δέκα και εκατό φορές στην περίπτωση του κατάδικου Κουφοντίνα.
Αν ως νομικός, θεωρητικό εντελώς το ερώτημα, σας ερωτούσε η πλευρά Κουφοντίνα τι πρέπει να κάνει, τι θα συμβουλεύατε;
Δεν θα αναλάμβανα ποτέ μια υπόθεση όπως του Κουφοντίνα. Γιατί για να αναλάβω μια ποινική υπόθεση θα έπρεπε είτε να πεισθώ για την αθωότητα του κατηγορουμένου είτε να πεισθώ ότι αξίζει μιας επιεικούς τουλάχιστον ποινικής μεταχείρισης είτε λόγω προσωπικότητας, είτε λόγω περιστάσεων, είτε ειδικών περιστάσεων της πράξης του, γιατί όταν αυτά δεν ισχύουν ο ρόλος του συνηγόρου αναγκαστικά γίνεται διεκπεραιωτικός. Διότι παρά τις εντυπώσεις που καμιά φορά δημιουργούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ο ρόλος των δικηγόρων είναι να συμβάλλουν γενικότερα στην απονομή της δικαιοσύνης και όχι να στήνουν έξυπνες κατασκευές για να την γλιτώνουν αποδεδειγμένοι βιαστές και δολοφόνοι- αυτά γίνονται στον κινηματογράφο. Οπότε ειδικά στην περίπτωση του Κουφοντίνα δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να αρνηθώ την υπεράσπισή του διότι αποτελεί μια σπανιότατη περίπτωση καταδίκου ο οποίος όχι απλώς δεν αρνήθηκε ποτέ τις πράξεις του, όχι απλώς έστω δεν ζήτησε επιείκεια για αυτές και την ελάχιστη συγγνώμη από τα θύματα ώστε να δικαιούται επιείκειας, αλλά αντίθετα ακόμη και σήμερα επαίρεται για τις πράξεις του, τις οποίες και θεωρεί κατορθώματα αλλά και σκυλεύει την μνήμη των θυμάτων του διαρκώς επιχαίροντας για όσα προκάλεσε.
Στην περίπτωση που ο Κουφοντίνας επιμένει και μοιραία φύγει από τη ζωή. Μπορεί να το αντέξει αυτό η ελληνική κοινωνία και η κυβέρνηση, δηλαδή, να αντέξει τις αντιδράσεις;
Καταλαβαίνετε ότι τώρα μπαίνουμε σε σουρεαλιστική συζήτηση. Ένα κράτος δικαίου ποτέ δεν είναι εκδικητικό και προφανώς δεν αποζητά τη θανάτωση κανενός. Από ‘δω και πέρα γίνονται προσωπικές επιλογές για τις οποίες το κράτος δεν φέρει καμία ευθύνη. Μόνο ένα σχόλιο έχω να κάνω γι’ αυτό που με ρωτάτε. Είναι σουρεαλιστικό την ώρα που ζούμε την χειρότερη υγειονομική κρίση των τελευταίων 100 ετών να υπάρχουνε κάθε μέρα εκατοντάδες άνθρωποι οι οποίοι κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν υπέρ του πειθαναγκασμού της Ελληνικής δημοκρατίας στα καπρίτσια ενός σειριακού δολοφόνου.
Η υπόθεση Λιγνάδη ακόμα δεν έχει κοπάσει. Τι λάθος έκανε η Κυβέρνηση σε αυτή την ιστορία, αν πιστεύετε ότι έκανε κάποιο λάθος.
Κοιτάξτε το έχω ξαναπεί, τα κριτήρια της επιλογής του κυρίου Λιγνάδη υπήρξαν λόγω της ιδιότητας του και λόγω της θέσης που κατέλαβε αμιγώς καλλιτεχνικά. Με άλλα λόγια ο κ. Λιγνάδης επιλέχθηκε για το εθνικό θέατρο με την αξιοκρατική λογική ότι είχε όλα τα προσόντα τυπικά και ουσιαστικά για να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Δυστυχώς γι’ αυτόν ενεπλάκη κατηγορούμενος σε υποθέσεις που εάν τελικώς καταδικαστεί θα σημάνουν ότι ήταν ένας άνθρωπος με βαθιά ηθικά παραπτώματα και ότι στο ντουλάπι του υπήρχαν πολλοί σκελετοί. Όμως αυτό η κυβέρνηση ούτε το γνώριζε, ούτε και θα μπορούσε να το γνωρίζει διότι αντιλαμβάνεστε σε ένα δυτικό κράτος οι απλές φήμες δεν αρκούν για να λειτουργούν σε βάρος κάποιου, ιδίως όταν αυτός διαθέτει εκ πρώτης όψεως όλα τα προσόντα που αξιοκρατικά απαιτούνται. Οπότε ως προς την κυβέρνηση το θέμα Λιγνάδη έχει κατά την άποψή μου πλήρως εξαντληθεί. Τώρα το λόγο έχει η δικαιοσύνη και όταν αυτή ολοκληρώσει το έργο της, το ξανασυζητάμε.
Τι προτείνετε εσείς να αλλάξει στη νομοθεσία για τους βιαστές, τους παιδεραστές, τη σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση; Στη Βουλή ακούσαμε από την Ελληνική Λύση και έναν σύγχρονο ευνουχισμό…
Μια ευνομούμενη πολιτεία και ένα κράτος δικαίου δεν μπορεί να νομοθετεί για τον βασανισμό των ανθρώπων αλλά για να αποτρέπει ή να προλαμβάνει εγκληματικές συμπεριφορές και πράξεις. Να θυμίσω ότι για την πρόταση περί χημικού ευνουχισμού η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων με έκθεσή της, θεωρεί ως «υποτιμητική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια» την χρήση της μεθόδου αυτής ως μέσο σωφρονισμού των εγκληματιών σεξουαλικών παραπτωμάτων κάνοντας λόγο για «ανυπολόγιστες και μη-αναστρέψιμες συνέπειες στη φυσιολογία του ατόμου που υφίσταται τη διαδικασία αυτή».
Η πρόταση που κατέθεσα έχει δυο σκέλη.
Διότι μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις γενετήσιας εκμετάλλευσης ανηλίκων στην χώρα μας και της ιδιαίτερης κοινωνικής απαξίας που επέχουν στο κοινωνικό σύνολο τέτοιες εγκληματικές πράξεις με θύματα ανήλικα παιδιά νομίζω ότι θα πρέπει να κινηθούμε στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός αυτοτελούς κεφαλαίου στον ΠΚ περί εγκλημάτων σε βάρος ανηλίκων που θα περιλαμβάνει προφανώς και τα σεξουαλικά εγκλήματα.
Επειδή η παραπάνω εργασία δηλαδή η δημιουργία νέου κεφαλαίου στον ΠΚ είναι σύνθετη και χρονοβόρα θα απαιτηθεί κάποιο ικανό διάστημα προπαρασκευής. Μέχρι τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα το έγκλημα του βιασμού σε βάρος ανηλίκου διότι δεν νοείται ο βιασμός κατά ανηλίκου παιδιού να αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο της ποινής ακριβώς όπως και ο βιασμός σε βάρος ενηλίκου. Δεν είναι το ίδιο πράγμα και δεν περιέχει της ίδιας έντασης κοινωνική αποδοκιμασία».
Αυτό λοιπόν που πρότεινα είναι να τροποποιηθεί το άρθρο 336 του Ποινικού Κώδικα περί βιασμού και στην παράγραφο 3 όπου εισάγεται επιβαρυντική περίσταση του εγκλήματος (δηλαδή 2 περιπτώσεις που ο βιασμός επιφέρει βαρύτερη ποινή) να προστεθεί και η περίπτωση του βιασμού ανηλίκου (ηλικίας μέχρι 16 ετών) έγκλημα που θα επισύρει ποινή ισόβιας κάθειρξης ή και τουλάχιστον 15 ετών». Θα μπορούσε μάλιστα να γίνει μια διαβάθμιση στις ποινές που προτείνω ανάλογα με την ηλικία του θύματος.
Σε αυτή την περίπτωση δηλαδή ο δράστης ενός τέτοιου εγκλήματος θα κινδυνεύει ακόμα και με ισόβια.
Η Κυβέρνηση εξελέγη με ένα πρόγραμμα στο οποίο πίστεψε ο ελληνικός λαός, αλλά κλήθηκε να διαχειριστεί μία κρίση. Τελικά έχει πετύχει περισσότερα από ότι υποσχέθηκε ή δεν τα κατάφερε λόγω της πανδημίας;
Είναι κάτι που το έχω επισημάνει και εγώ πολλές φορές, απλά δεν θα συμφωνήσω με την ορολογία σας. Διότι εδώ δεν τίθεται ζήτημα αν τα κατάφερε ή δεν τα κατάφερε όπως είπατε. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη κρίση η οποία υπερκάλυψε όλες τις άλλες προτεραιότητες. Ήταν περίπου σαν να βρεθήκαμε ξαφνικά αντιμέτωποι με πόλεμο. Οπότε μοιραία η κυβέρνηση προσαρμόστηκε στην πραγματικότητα προτάσσοντας αυτόν τον «πόλεμο» γιατί δεν είχε άλλη επιλογή. Και ενώ τα κατάφερε πολύ καλά στην αντιμετώπιση της κρίσης, συγκριτικά με τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, το έχω ξαναπεί ότι για την κυβέρνηση αλλά και για όλους εμάς η υπέρβαση της κρίσης έχει διπλή σημασία. Όχι μόνο την αυτονόητη σημασία που έχει για όλο τον κόσμο, αλλά για εμάς στη Νέα Δημοκρατία την επιπρόσθετη σημασία ότι η κρίση μας υποχρέωσε να παρεκκλίνουμε από την εντολή μας. Αλλά αυτό όπως είπα ήταν απαραίτητο και όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις ο ελληνικός λαός το πιστώνει στην κυβέρνηση και πολύ απλά όλοι εμείς είμαστε τώρα διπλά έτοιμοι, μόλις η κρίση τελειώσει, να επανέλθουμε από εκεί που ξεκινήσαμε και σε αυτό που θέλει και θα θέλει ο ελληνικός λαός, μια ανοιχτή φιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ελλάδα της ανάπτυξης, των ευκαιριών και της ελπίδας για όλους. Λίγη υπομονή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου