Αποφυγή διάπραξης κοινωνικού εγκλήματος

Κώστα  Δημ  Χρονόπουλου 

(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)

Επανέρχομαι στο  ζήτημα της συνεπιμέλειας των τέκνων χωρισμένων γονέων. Θεωρώ ότι επιβάλλεται να ληφθεί υπόψη κυρίως η η λ ι κ ί α του παιδιού. Δεν υπάρχουν ούτε εύκολες, ούτε μαγικές λύσεις, ιδίως όταν το πρόβλημα σχετίζεται με διαφορετικής ψυχοσύνθεσης άτομα.  Σε κάθε όμως περίπτωση, πρέπει να προτάσσεται το παιδί. Ενυπάρχει και ένας αρνητικός παράγοντας  ανάμεσα  στους  διαζευγμένους  γονείς : Διάσταση απόψεων, αντιπαλότητα, διαφωνίες ή ενίοτε και μίσος. Κάποιοι χρησιμοποιούν –ανεπίτρεπτα, ανάλγητα και ανήθικα –το παιδί, ως μοχλό πίεσης, μέσον εκβιασμού, για επίτευξη δικών τους στοχεύσεων. Θλιβερό! 

Συνοπτικά:

Η προτεινόμενη κατά περίπτωση αντιμετώπιση περιπτωσιολογικά ( και μάλιστα με την βοήθεια Συμβούλου ειδικού) είναι ορθή θεωρητικά, αλλά –πρακτικά- δυσχερής , χρονοβόρα, δυσεφάρμοστη.

Το  παιδί, στα πρώτα τουλάχιστον χρόνια της ζωής του, δεν επιτρέπεται επ’ ουδενί να αλλάζει περιβάλλον /διαμονή, συνήθειες διαβίωσης. Διαφορετικά θα βρίσκεται αναπόφευκτα  σε σύγχυση. 

Που θα πρέπει να διαμείνει το παιδί; 

(Αν δεν αντιμετωπίζεται περίπτωση αδιάφορης, ναρκομανούς ή ανήθικης μητέρας ή αντίστοιχα: ακατάλληλου , μέθυσου, βίαιου πατέρα) το σωστό είναι να διαμένει με την μητέρα!. Όχι επειδή το θέλω εγώ , εσείς, σύλλογοι διαζευγμένων γυναικών κ. α ενδιαφερόμενοι. Αλλά γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό, ο νόμος της Φύσης. 

Δεν νοείται να φεύγει το παιδάκι από την αγκαλιά της μητέρας του για να κοιμηθεί το βράδυ με την γιαγιά (μητέρα του πατέρα, αφού οι άνδρες συνηθέστατα δεν μπορούν να το «περιποιηθούν») ή την (τυχόν) νέα σύζυγο του πατέρα του ή με κάποια baby sitter . 

Το κάθε παιδάκι έχει –και πρέπει να έχει- ένα συγκεκριμένο ωράριο, ύπνου, φαγητού, εξόδου κ.ο.κ.

Αν κάθε λίγο αυτά αλλάζουν, τότε, εξυπακούεται, πως αποβαίνει εις βάρος του παιδιού.  

    Μόνον άσχετοι, αντικοινωνικοί, αφύσικοι και διανοητικά καθυστερημένοι, έχουν το προνόμιο να αγνοούν τους  λογικούς κανόνες και νόμους, για δικές τους σκοπιμότητες. Ανεπίτρεπτο. 

Το επαναλαμβάνω: εφόσον δεν συντρέχουν  ειδικοί  λόγοι  που απαγορεύουν την συνεχή /μη διακοπτόμενη παραμονή του παιδιού (ιδίως του μικρού), θα πρέπει να ζει με την μητέρα του. 

Όλοι μας υπήρξαμε παιδιά. Τι πιο πολύτιμο είχαμε από την μητέρα μας; (Όσο και αν θαυμάζαμε ή –και – αγαπούσαμε τον πατέρα μας)

Αυτός ο εμπλουτισμός : το «συν» της  συνεπιμέλειας  είναι –υποθέτω – ο μοναδικός που δεν προσθέτει (ως: «Συν»), αλλά … αφαιρεί , σε βαθμό ακύρωσης μάλιστα, την έννοια και χρησιμότητα της «επιμέλειας». Αν εφαρμοστεί το ανοσιούργημα της  συνεπιμέλειας , το παιδί θα απωλέσει την αυταπόδεικτη ασπίδα προστασίας του: την πραγματική επιμέλεια. Θα του προσφερθούν … «επιμέλειες» ποικίλες και αλληλοαναιρούμενες! Είναι τόσο δύσκολο –ακόμη και για νομοθετούντες μη ειδικούς (σ.σ ψυχιάτρους, ψυχολόγους και κοινωνιολόγους κ. α όφειλαν να συμβουλευτούν και όχι απλούς βουλευτές ή κυβερνώντες) να αντιληφθούν οι αρμόδιοι τι διακυβεύεται εδώ; Ότι δηλαδή θα οδηγηθούμε σε μη αναστρέψιμα κοινωνικά δράματα, με θύματα τα παιδιά, που υποτίθεται θέλουμε να προστατεύσουμε. 

ΝΑΙ! Να δοθεί περισσότερος χρόνος στον πατέρα να βλέπει το παιδί του. Αλλά – τουλάχιστον στα αρχικά, τρυφερά χρόνια – το παιδί επιβάλλεται να διανυκτερεύει μόνον εκεί που μόνιμα διαμένει με την μητέρα του. 

Δεν θα πρέπει η συνεπιμέλεια να χρησιμοποιηθεί ως μέσο αποφυγής της οφειλόμενης καταβολής διατροφής.  Αυτό θα το βρούμε μπροστά μας.  

Το παιδί δεν είναι ταξιδιώτης ή εργαζόμενος που πρέπει να αλλάζει συνεχώς τόπο διαμονής. Ούτε αντικείμενο /βαλίτσα που την μεταφέρει κανείς από δω και από κει. Θα σεβαστούν επιτέλους την ψυχολογία οι αψυχολόγητα ενεργούντες; 

Απαιτείται περισυλλογή, ενδελεχής μελέτη, γνώμες (εξωκοινοβουλευτικών) ειδικών, προκειμένου να αποφευχθούν καίρια ψυχικά τραύματα στα αθώα πλάσματα που –καλώς ή κακώς – χώρισαν οι γονείς τους. 

Αντί παντός να αποφευχθεί η διάπραξη ενός ανοσιουργήματος. Κοινωνικού εγκλήματος. 

     ΥΓ Ευελπιστώ πως δεν θα τεθεί κομματική πειθαρχία κατά την ψηφοφορία του νομοσχεδίου. 

Μόνον ελεύθερες συνειδήσεις επιβάλλεται να τοποθετηθούν πάνω σε ένα τέτοιο κολοσσιαίας σημασίας ζήτημα.