Κώστα Δημ Χρονόπουλου
Στο ερώτημα : «Τι άραγε είμαστε εμείς», μπορείς πολύπλευρα /πολυεπίπεδα να τοποθετηθείς. Πχ να ισχυριστείς πως: «είμαστε ένας εκτεταμένος Οίκος Ανοχής». Ή : «Μία χώρα ενοχής». Ή ακόμη: «Μια κοινωνία άφατης δυσπερίγραπτης ανεκτικότητας – ανοχής». Ή : «Τόπος εκτεταμένης σήψης και αποφοράς αηδιαστικής». Υπάρχει αναντίλεκτα δυσχέρεια επακριβούς και ακριβοδίκαιης περιγραφής. Συνελόντι ειπείν: «Είμαστε ό, τι δεν θα έπρεπε να είμαστε οι Έλληνες, εμείς». Αδιαφιλονίκητα περάσαμε το δυσάρεστο στάδιο της παρακμής. Προχωρήσαμε στην αλλοίωση /αποσύνθεση , στην οζώδη σήψη, περιπέσαμε σε κατάσταση γάγγραινας που χρήζει άμεσης επεμβάσεως διασωστικής. Σε κάθε περίπτωση δημιουργείται σύγχυση, επακολουθεί σύγχιση αφού το παιχνίδι της εξυγίανσης παίζεται εν ου παικτοίς. Αναζητούνται ένοχοι μόνον σε «οίκους ανοχής», ενώ θα έπρεπε η επικέντρωση να εστιάζεται, κυρίως αλλού, αν πράγματι υπάρχει βούληση αλλαγής πραγματικής: στους ανεκτικούς «ανθρωπιστές», στους αδιάφορους ωχαδερφιστές, στους πολιτικούς υπευθυνοανεύθυνους, στους επιεικείς νομοθετούντες, και στο κοινωνικό σύνολο μιας εκφυλισμένης , μοντέρνας εποχής. Η χαρά του κάθε ανθρωποειδούς
