Δημοψήφισμα: Η πύλη της Κολάσεως

Η προτείνουσα «αριστερή» κυβέρνηση προβάλλει ως επιχείρημα μια νέα νωπή εντολή – αποδοκιμασίας των μέτρων των δανειστών, το πλήρες περιεχόμενο των οποίων αγνοούν οι ψηφοφόροι.

Παρακάμπτοντας τα μύρια όσα πρακτικά ζητήματα, τα οποία προκύπτουν για την διεξαγωγή του, επισημαίνω επιγραμματικά τα εξής προκύπτοντα πολιτικά – εθνικά ζητήματα:

Πρώτον: Η κυβέρνηση, με τη νωπή λαϊκή εντολή της 25 Ιανουαρίου, διαπραγματεύθηκε επί πενταμήνου χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Δεύτερον: Κατά το διάστημα αυτό η ίδια υποχρεώθηκε από τα πράγματα να ξεσκίσει το προεκλογικό της πρόγραμμα αντί να το κάνει για τα μνημόνια.

Τρίτον: Για να δικαιολογήσει την ατολμία της, την ανικανότητά της και τη θολή και έωλη πολιτική της, καταφεύγει στο εθνικό τρικ του δημοψηφίσματος ως Πόντιος Πιλάτος, μεταθέτουσα

τις ευθύνες της στο λαό.

Τέταρτον: Ο τρόπος του ερωτήματος είναι (μάλλον) βέβαιο ότι θα πάρει το ΌΧΙ που επιδιώκει, γιατί κανένας ψηφοφόρος, δεν θέλει να πεινά, να είναι άνεργος και να υποφέρει. Πρόκειται για μια αυτονόητη βιολογική συμπεριφορά.

Πέμπτον: Σ’ αυτό το δημοψήφισμα – που δεν είναι δημοψήφισμα – θα κληθεί να ψηφίσει ο ίδιος «κυρίαρχος» λαός, η συντριπτικές πλειοψηφίες του οποίου σαράντα ολόκληρα χρόνια κατατυράννησαν το δημόσιο βίο, ψηφίζοντας και αναπαράγοντας το εκφυλισμένο πολιτικό σύστημα.

Έκτον: Αυτή η ένοχη πλειοψηφία – η οποία συνετέλεσε κι αυτή στα σημερινά οικονομικά και εθνικά αδιέξοδα – καλείται ν’ αποδοκιμάσει τον εαυτό της και την ψήφο της, των σαράντα χρόνων. Αυτό θα το κάνει ασμένως ενεργώντας τυχοδιωκτικά όπως τα περασμένα χρόνια.

Έβδομον: Ταγοί και λαός οικοδόμησαν ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, το οποίο, και στο όνομα της κομματικής πελατείας, υπερχρέωσαν την Ελλάδα και την κατέστησαν επαίτη των δανειστών και αιχμάλωτη των «Αγορών» για έναν αιώνα!

Όγδοον: Με τη νέα νωπή απόφαση του δημοψηφίσματος στο χέρι η κυβέρνηση πηγαίνει στο «Λάκκο των Λεόντων» - αυτός ήταν ο τίτλος της διπλωματικής μου εργασίας το 1964 στο Παν/μιο Αθηνών – για την τότε ΕΟΚ – και την καταθέτει εν χορδαίς και οργάνοις.

Έννατον: Την παίρνουν οι δανειστές την κάνουν πακέτο, μαζί με την νωπή εντολή του Γενάρη, και την επιστρέφουν στου Μαξίμου.

Δέκατον: Κανένας δανειστής δεν υποχρεούται να χορηγήσει δάνειο και μάλιστα αμφιβόλου επιστροφής.

Ενδέκατον: Κλείνουν οι κρουνοί των «θεσμών» και η ελληνική οικονομία στεγνώνει. Δεν υπάρχει σάλιο, όπως μας είπε ένας «σοσιαλιστής» του ΠΑΣΟΚ, που ακόμη κυκλοφορεί και αγορεύει στη βουλή.

Δωδέκατον: Ο «κυρίαρχος» λαός λιμοκτονεί και σκούζει, κρατώντας την «υπερηφάνιά» του, την οποία απεμπόλησε εθελουσίως όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Δέκατον τρίτον: Επειδή Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ ωρύονται και παριστάνουν τις ανεύθυνες μιξοπαρθένες, αγνοούν σκόπιμα και πρόστυχα τις δικές τους ευθύνες, ανασκολοπίζοντας τη Διαλεκτική Λογική, που διδάσκει ότι η κοινωνία έχει ιστορικό περιεχόμενο και δεν παράγεται ξαφνικά όπως βγαίνει η σφαίρα από την κάννη του όπλου.

Δέκατον τέταρτον (και σημαδιακό στο ‘31): Στο βάθος της εθνικής τραγωδίας του δημοψηφίσματος ελλοχεύει η επιστροφή της ηρωϊκής εξόδου από το «Λάκκο των Λεόντων» και επιστροφή στη δραχμούλα.

Αυτή όμως η επιστροφή είναι πιο αξιοπρεπές, πιο αληθινό και πιο πατριωτικό και εθνικό να ειπωθεί μετά παρρησίας στον «κυρίαρχο» λαό, ο οποίος οφείλει ν’ αποφασίσει να υποφέρει και όχι ν’ απαιτεί βούτυρο, μέλι και γλυκιά ζωή με δανεικά.

Μ’ αυτή την έννοια χαρακτηρίζω το δημοψήφισμα ως απενενοημένη κυβερνητική ενέργεια, η οποία ανοίγει τις Πύλες της Κολάσεως και της εθνικής τραγωδίας.

Ό,τι και να αποφασίσει ο «κυρίαρχος» λαός ένα δεν  μπορεί ν’ αποφύγει: Τα δάκρυα, τον πόνο και τη Ζωή εν τάφω.

Καταλήγοντας θα έλεγα: Πλανώνται πλάνην οικτράν όλοι οι οικονομιμένοι και μιζαδόροι κάθε λογής ότι θα τους ακούσουν οι πεινασμένοι να πάνε μαζί τους και να κάνουν… υπομονή. Μας χωρίζει χάος τρόπου ζωής, βιοτικό επίπεδο και ηθικές αξίες. Έγραφε ο Μαρξ στο «κεφάλαιο»: «Η βία είναι η μαμμή κάθε παλαιάς κοινωνίας, η οποία εγκυμονεί μια καινούρια. Αποτελεί και η ίδια οικονομική δύναμη» (Αναφέρεται από τον Π. Κονδύλη: «Θεωρία του Πολέμου», γ’ έκδοση «Θεμέλιο», Αθήνα 1999, σελ. 193).

Αυτή όμως προϋποθέτει λαό όρθιο και όχι στα… τέσσερα, η κυβέρνηση Σαμαρά!