Το βράδυ των πρώτων εκλογών του 2015 ήμουν στο MEGA για σχολιασμό. Όταν ανακοινώθηκε η κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αυθόρμητα σχολίασα ότι πρόκειται για τερατογέννεση και ότι αργά η γρήγορα πέραν της χώρας και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστεί τις συνέπειες αυτής της πρωτοφανούς συνεργασίας....
Μεθυσμένη από την επιτυχία η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στο πάνελ Ζωή Κωνσταντοπούλου μου απάντησε αυστηρά « Τι είναι αυτά που λέτε , κύριε;» Δυστυχώς για αυτήν, η συνεργασία του κ. Καμμένου με τον ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ανθεκτικότερη από την δική της. Να θυμίσουμε όμως ότι τότε όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ και αυτοί που έμειναν και αυτοί που έφυγαν το καλοκαίρι του 2015 είχαν ασμένως αποδεχθεί αυτήν την παρά φύσιν συνάντηση. Ήταν η εποχή του θριάμβου του εθνικολαϊκισμού, του απόηχου των πλατειών των αγανακτισμένων, ήταν η εποχή που έσφαζαν τα μνημόνια στο γόνατο. Η παρουσία ενός προπαγανδιστή από την άκρα δεξιά ήταν τότε χρήσιμη, περισσότερο διασκεδαστική παρά ντροπιαστική . Οι σκηνές με σύσσωμη την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να αποθεώνει σε κάθε επίθεση του - πχ στην αποστροφή του στα τέσσερα , στα τέσσερα- τον κ. Καμμένο θα αποτελέσει ανεξίτηλο στίγμα για αυτό το κόμμα. Οι πρώτοι που κατήγγειλαν αυτήν την τερατογέννεση ήσαν οι Ευρωπαίοι προοδευτικοί και φιλελεύθεροι , με πρώτους των πρώτων τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές. Ακόμα και σε κάποιους που έβλεπαν με συμπάθεια την « αντιστασιακή» στάση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ακατανόητη και απωθητική η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ. Και είναι γνωστό ότι σε κάθε συνάντηση τους με τον νέο μουσαφίρη στην σοσιαλιστική οικογένεια ζητούσαν το τέλος αυτής της ανάρμοστης σχέσης. Αντιθέτως για την ευρωπαϊκή δεξιά το θέμα ήταν αδιάφορο. Όχι μόνο γιατί κόμματα όπως οι ΑΝΕΛ προέρχονται από τα σπλάχνα της παράταξης αλλά γιατί πανομοιότυπα εθνικολαϊκιστικά κόμματα βρίσκονται μέσα στους κόλπους του Λαϊκού Κόμματος. Μετά το καλοκαίρι του 2015 άρχισε η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Για μια πρώτη περίοδο , σε μια μόνο εκ πρώτης όψεως αντιφατική εξέλιξη, ο κ. Καμμένος διατήρησε ,αν δεν επαύξησε τον ρόλο του. Όσο με την μνημονιακή στροφή αδυνάτιζε η «αντιστασιακή» επιχειρηματολογία, έμενε ως υποκατάστατο η ρητορική του μίσους, η παρελθοντολογία, η λάσπη στους πολιτικούς αντιπάλους. Για κάποιο διάστημα ένας πρόθυμος νταής ήταν ακόμα χρήσιμος. Όμως οι δόσεις ρεαλισμού στην κυβερνητική πολιτική ήσαν πολύ μεγάλες, οι υπογραφές σε υποχρεώσεις και προαπαιτούμενα έπεφταν βροχή και κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, δειλά στην αρχή , πιο θαρραλέα στην συνέχεια, ανακάλυψαν την χρησιμότητα της ευρύτερης συνεννόησης . Ευρύτερη συνεννόηση και Καμμένος είναι πράγματα ασύμβατα. Καπάκι σε αυτά άρχισαν να προστίθενται σωρηδόν και άλλα ασύμβατα με την λογική των ΑΝΕΛ. Η πολιτική ζωή δεν είναι μόνο οικονομία αλλά και εξωτερική πολιτική, ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα και η στάση των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων κινήθηκε σε διαμετρικά αντίθετες τροχιές. Οσάκις προέκυψαν προοδευτικά νομοθετήματα , αυτά πέρασαν με τις ψήφους του Ποταμιού και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ( εσχάτως του Κινήματος Αλλαγής) , ενώ οι ΑΝΕΛ καταψήφιζαν κατά κανόνα μαζί με την ΝΔ. Υπήρξαν δε βουλευτές των ΑΝΕΛ, με πρωτοστάτη τον Δημήτρη Καμένο , που η επιχειρηματολογία τους ελάχιστα διέφερε από αυτήν την Χρυσής Αυγής. Κατά τα άλλα οι ΑΝΕΛ ήσαν οι φύλακες της ηθικής και της χριστιανικής τάξης. Έφτασε και η μητέρα των μαχών, το Μακεδονικό, όπου η απολύτως αρνητική στάση των ΑΝΕΛ όχι μόνο εμφάνισε μια κυβέρνηση χωρισμένη στα δυο αλλά κυρίως έθεσε σε κίνδυνο μια εξαιρετικά σημαντική πρωτοβουλία για την επίλυση ενός μείζονος σημασίας εθνικού ζητήματος. Τους τελευταίους μήνες ο Καμένος και οι βουλευτές του δεν ψυχαγωγούσαν πλέον αλλά εξόργιζαν όλο και περισσοτέρους βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει βεβαίως και μια σκληροπυρηνική ομάδα νέων κυρίως στελεχών που δεν χάνει ευκαιρία να τονίσει την στρατηγική διάσταση της συνεργασίας, η θέση της όμως όλο και αποδυναμώνεται . Ο Καμένος και οι ΑΝΕΛ αποτελούν πλέον βαρίδι για την κυβέρνηση. Στην πρόσφατη συζήτηση στην Βουλή για το Μακεδονικό , μια συζήτηση όπου η ΝΔ εκινείτο ανάμεσα στο Βατερλό και την Νίλα του Δράμαλη, ένα μόνο επιχείρημα είχε ο κ. Μητσοτάκης, την παρουσία του Καμένου στην κυβέρνηση. Παρά τους όρκους πίστης του κ. Καμένου προς τον κ. Τσίπρα στην πανηγυρική εκδήλωση στο Ζάππειο , όλοι ξέρουν ότι το διαζύγιο επέρχεται και το μόνο που συζητείται είναι το συναινετικό η μη του πράγματος. Και αυτό γιατί η επιστροφή στην κανονικότητα προϋποθέτει ως αναγκαίο - αλλά προφανώς όχι και ικανό από μόνο του- όρο το τέλος αυτής της ανάρμοστης σχέσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου