ΠΕΡΙ κ. ΑΛΑΒΑΝΟΥ. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ;; ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΟ ΚΑΤΩΤΕΡΩ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ 2007 ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟΝ κ. ΑΛΑΒΑΝΟ. Του Ε.ΜΠΙΛΛΗ

Τον κ. Αλαβάνο, γνώρισα πριν μερικά χρόνια σε μία παρουσίαση ενός βιβλίου για το Κυπριακό, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου. Όπου του είχα κάνει μία ερώτηση και με εξέπληξε η απάντηση του. Θυμάμαι επίσης κάποια γεγονότα στην Ιταλία, νομίζω στη Γένοβα . Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια κατακρίνει τον κ. Τσίπρα που υπήρξε τέκνο ...

 Όμως ακούγοντας τον πριν λίγες μέρες να λέει ότι προσπαθεί να βάλει και τον "σκοπιανό" Βαρουφάκη σε μία ομάδα , ομολογώ ότι άρχισα να αμφιβάλλω... Και θυμήθηκα  το κατωτέρω άρθρο του 2007  του Χρήστου Γιανναρά που αναφέρεται ΑΚΡΙΒΩΣ στον ΑΛΑΒΑΝΟ. Και που τον περιγράφει. Και το κοινοποιώ στην κρίση όλων.

Παρατήρηση: Το άρθρο θα το βρείτε σήμερα, με υβριστικά σχόλια για τον Καθηγητή Γιανναρά στο https://www.athens.indymedia.org/post/649108/. Με τον επίσης υβριστικό τίτλο για τον Καθηγητή Γιανναρά, «Γιανναράς σε ρόλο δοσίλογου...»

Διάλυση και ποιος να την καρπωθεί

Του Χρήστου Γιανναρά

Εικόνα σοβαρού πολιτικού, ξεχωριστής ανθρώπινης ποιότητας. Ήταν (κρίνει ο συντάκτης αυτών εδώ των γραμμών) η εικόνα που είχε δημιουργήσει ως ευρωβουλευτής, με θητεία πολλών πενταετιών, ο σημερινός πρόεδρος του κόμματος του καλούμενου «Συνασπισμός». Μπορούσε να επενδύσει κανείς στο πρόσωπό του ελπίδες: Αν ποτέ επέστρεφε στην εγχώρια πολιτική σκηνή, έμοιαζε ικανός να οικοδομήσει, εξ υπαρχής, τις προϋποθέσεις για μια τίμια Αριστερά, δηλαδή ένα με συνέπεια κοινωνιοκεντρικό πολιτικό σχήμα. Σχήμα ανυπότακτο σε αναχρονιστικά ψυχολογήματα και αντικοινωνικές (εκβιαστικές) μεθόδους.

Όμως, τεκμήριο αδιάσειστο της ανήκεστης παρακμής στην οποία βυθίζεται, με ραγδαία επιτάχυνση, η ελληνική κοινωνία, είναι και η αλλοτριωτική εξαλλαγή προσώπων του ηγετικού προσκηνίου (και όχι μόνο) – η δραματική ανακολουθία της εκκίνησης και της κατάληξής τους. Πώς να συγκρίνει κανείς τη δημιουργική και μαχητική, νηφάλια ευπρέπεια του άλλοτε ευρωβουλευτή, με τον σημερινό αχαλίνωτο λαϊκισμό του κομματικού αρχηγού. Με την ευκολία του να μπαίνει σήμερα μπροστάρης σε κάθε οργανωμένη εκβιαστική ιδιοτέλεια, στην κάθε φτηνών συμφερόντων καπηλεία της Αριστεράς.

Μπροστάρης με φυσική παρουσία σε κάθε διαδήλωση, για οποιοδήποτε θέμα, αρκεί να είναι αντικυβερνητική. Δογματικά υπέρμαχος των διαδηλώσεων «κοινωνικού κόστους», δηλαδή του εκβιασμού και βασανισμού εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών - βιοπαλαιστών από αριθμητικά ασήμαντες ομάδες που νεκρώνουν τη ζωή στην πρωτεύουσα, σχεδόν καθημερινά, απαιτώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Ασυναγώνιστος στο να κολακεύει τα δύστυχα παιδάρια, που το «μαθητικό κίνημα» τα εκπαιδεύει στη διαστροφή των «καταλήψεων» και των βανδαλισμών ή τους φοιτητές - λακέδες των συμφερόντων της επαγγελματικής πολιτικής, της χυδαίας κομματοκρατίας.

Εμφανίζεται ο άλλοτε εύελπις ευρωβουλευτής να διακηρύττει ανενδοίαστα, ηγούμενος των καθημερινών συλλαλητηρίων: «η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος δεν θα περάσει»! Οταν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση ψηφίζουν την αναθεώρηση, η σιγουριά της εξαγγελίας ότι η απόφαση της πλειοψηφίας θα ανατραπεί από ένα κόμμα που εκπροσωπεί το 2,5% των ψηφοφόρων, είναι ή δεν είναι ωμός φασισμός; Ποια λογική δικαιώνει αυτή την αλαζονική άρνηση των αρχών της δημοκρατίας;

Τα ίδια και με την εξόφθαλμη καπηλεία του «πανεπιστημιακού ασύλου»: Υπέρμαχος ο πρόεδρος του «Συνασπισμού» της σημερινής ξέφραγης ασυδοσίας, της κακουργηματικής βίας και τρομοκρατίας που κρατάει σε τυραννική ομηρεία την ελλαδική κοινωνία τρεις σχεδόν δεκαετίες τώρα. Μα την αλήθεια, ύστερα από θητεία τόσο μακρά στα ευρωπαϊκά περιβάλλοντα, θα μπορούσε ο ηγέτης του «Συνασπισμού» να παραπέμψει σε μια, έστω, ευρωπαϊκή χώρα (ακόμα και από αυτές που γνώρισαν στυγνές δικτατορίες, μαύρες ή κόκκινες, για πολλές δεκαετίες) με ανάλογη παραχώρηση των πανεπιστημιακών κτηρίων και του εξοπλισμού τους στο έλεος δυστυχισμένων ψυχανώμαλων βανδάλων, τάχα στο όνομα της «δημοκρατικής» λειτουργίας των πανεπιστημίων; Σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχει κοινωνία που να ανέχεται τέτοιον παραλογισμό;

Κοινωνίες με υψηλή κατά κεφαλήν καλλιέργεια, με προτεραιότητα ενδιαφέροντος για ποιότητα ζωής και σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πανεπιστημιακούς δασκάλους με τους οποίους συνδιαδηλώνει αδιαλλαξία ο πρόεδρος του «Συνασπισμού», θα τους παρέπεμπαν (αυτονόητα) να κριθούν για ασύγγνωστη αντικοινωνική συμπεριφορά. Στο Ελλαδέξ θα ήταν υπεραρκετό, αν τους ζητούσε η πολιτεία να εντοπίσουν και κατονομάσουν την κοινωνία που ενσαρκώνει τον στόχο των «αγώνων» και της «πάλης» τους, το «δημοκρατικό» τους ιδεώδες. Να υποδείξουν, οπουδήποτε της γης, κράτος με στοιχειώδη έννομη τάξη, όπου διαδηλώσεις και κακουργηματικοί βανδαλισμοί αποτελούν καθημερινή ρουτίνα. Οπου δυναμικές μειοψηφίες κλείνουν με «καταλήψεις» τα σχολειά και τα πανεπιστήμια, για εβδομάδες ή και για μήνες, απαιτώντας να καθορίζουν αυτές (οι ελάχιστες μειοψηφίες) ετσιθελικά την πορεία της κοινωνίας – όχι η ψήφος των πολιτών.

Κολακεύει άραγε τη «συνασπισμένη» συντεχνία των πανεπιστημιακών δασκάλων η μοναδική στην υφήλιο εξωτερική εμφάνιση των ελλαδικών Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων; Θεωρούν «κατάκτηση» την εφιαλτική καταρρύπανση των χώρων της σπουδής και της έρευνας, με συνθήματα παντού και αφισοκολλήσεις; Καυχώνται γι’ αυτή τη βαναυσότητα, την ασύδοτη εκτόνωση πρωτογονισμού και υπανάπτυξης; Επιμένουν ότι συνιστά «έννομη τάξη»;

Όλον αυτό τον χειμώνα η Ελλάδα δίνει την εικόνα διαλυμένης χώρας. Η ασυδοσία, η αυθαιρεσία, η βία συνθέτουν καθημερινά την αίσθηση αναρχούμενης ζούγκλας, καθεστώς τρομοκρατίας εξουθενωτικό για τον ανυπεράσπιστο πολίτη. Η κυβέρνηση δραματικά ανίκανη, κυριολεκτικά ασπόνδυλη δίχως ραχοκοκαλιά κοινωνικών στόχων, νομίζει πως θα επιβιώσει με μια χαρτογιακάδικη διαχειριστική πολιτική, ενώ δεν πιστεύει σε τίποτα – ποντάρει στην αυτοματική επανεκλογή της. Και η διάλυση διαχέεται στο κοινωνικό σώμα σαν λοιμική πρωτογονισμού της συμπεριφοράς, αδιάντροπου εγωκεντρισμού, επιθετικής ιδιοτέλειας. Σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας.

Αυτή τη διάλυση οι συντεχνίες της φενακισμένης Αριστεράς νομίζουν ότι θα την καρπωθούν αν την οδηγήσουν στα άκρα, αν επιτείνουν στο έπακρο τα αντικοινωνικά ορμέμφυτα απερίσκεπτων μαζών. Στην Ελλάδα σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις που υπονομεύουν δραστικά τις κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες της Αριστεράς, είναι οι καπηλικότατα αυτο-ονομαζόμενες «αριστερές»: Αυτές συσπειρώνουν αδίστακτα ατομοκεντρικά συμφέροντα, τις αναιδείς φιλοδοξίες της μετριότητας, πλήθη παγιδευμένα στον φόβο της ενηλικίωσης και γι’ αυτό έτοιμα να δουλωθούν σε δόγματα και ξύλινες ντιρεχτίβες. Τραγική φιγούρα «ποιμενάρχη» τέτοιων «προοδευτικών» δυνάμεων ο άλλοτε εύελπις ευρωβουλευτής. Αντικομφορμιστική εμφάνιση (αξύριστος, χωρίς γραβάτα) με λόγο σπαραχτικά κομφορμιστικό.

Έχει πολύ θυμό η σημερινή επιφυλλίδα. Γιατί είναι μεγάλη η απογοήτευση από το συγκεκριμένο πρόσωπο, που η ποιότητά του επέτρεπε επένδυση πολλών ελπίδων.