Ἀποκαλυπτικά στοιχεῖα για τό διαπραχθέν ἒγκλημα

Γράφει ο
Κώστας Δούκας

Ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα τελεῖ σέ ἀναβρασμό γιά τήν ἐπικύρωση τῆς ἐπαίσχυντης συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν, ὃλοι οἱ Ἓλληνες πιά, διαισθανόμενοι τούς κινδύνους πού διατρέχει ἡ χώρα μας, ἀντιλαμβάνονται ὃτι ἓνα ἀπό τά  δεινά πού ἀναγνώρισε ἡ ἑλληνική κυβέρνηση στήν ΠΓΔΜ εἶναι ἡ γλῶσσα. Σ᾽ αὐτή τήν παράμετρο θά ἐπιμείνουμε στό σημείωμα αὐτό. Στό <ὁμόγλωσσον> τοῦ Ἡροδότου καί στήν σημασία του γιά τήν ὓπαρξη ἑνός ἒθνους.
Ἢδη, καί μετά τήν ἒντονη ἀντίδραση τῆς Βουλγαρίας, ἡ ἡγεσία τῆς ὁποίας δέν ἀναγνωρίζει οὒτε ὃτι ὑπάρχει κράτος <Βόρεια Μακεδονία> οὒτε <μακεδονική> γλῶσσα, ἒρχεται καί πάλι στήν ἐπικαιρότητα τό θέμα τῆς γλώσσας, πού καί ἂλλοτε ἀναλύσαμε.

 
Ἡ γλῶσσα τῶν Σκοπίων εἶναι μία σερβοβουλγαρική γλῶσσα, καθώς ἡ βουλγαρική γλῶσσα ἐπί Τίτο ἐμπλουτίστηκε μέ πολλές σερβικές λέξεις, γιά νά ἐξισορροπηθεῖ κάπως ἡ γλωσσική ὁμοιομορφία τῆς περιοχῆς. Εἰδικότερα οἱ Βούλγαροι, σύμφωνα μέ τόν καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη, ὀνόμασαν τήν σκοπιανή γλῶσσα κολισέφσκικη (ἀπό τόν Σκοπιανό Κολισέφσκι). Αὐτή τήν γλῶσσα ἐμεῖς ἀναγνωρίσαμε ὡς <μακεδονική>, ἐπειδή οἱ Σκοπιανοί τήν εἶπαν ἒτσι γιά νά ἀποφύγουν τίς βουλγαρικές διεκδικήσεις καί, ταυτόχρονα, νά ἀποκρύψουν τήν βουλγαρική προέλευση τῆς γλώσσας τους.

Κατά γενική ἐπιστημονική παραδοχή τῶν γλωσσολόγων, σέ ὃλες τίς παραμεθόριες περιοχές ὁμόρων χωρῶν, ὑπάρχει ὀλιγάριθμος πληθυσμός πού ὁμιλεῖ ἓνα γλωσσικό κράμα. Τό ἲδιο συμβαίνει καί μέ τήν Μακεδονία μας. Στίς συνοριακές περιοχές ὑπῆρχε ἀπό παλαιότερα καί ὑπάρχει ἀκόμη μικρός ἀριθμός Ἑλλήνων πού, παράλληλα μέ τήν μητρική τους ἑλληνική γλῶσσα, μιλοῦν καί τήν παραμεθόριο διάλεκτο. Ἒτσι τά Σκόπια ἰδιοποιήθηκαν αὐτά τά <σλαβομακεδόνικα> γιά νά ἰσχυρισθοῦν ὃτι ὑπάρχει ψευδώνυμη <μακεδονική γλῶσσα>, ὣστε νά στηρίξουν ἀργότερα ὓπαρξη <μακεδονκῆς μειονότητας>. Πρόκειται περί παραφροσύνης, λέει ὁ κ. Μπαμπινιώτης, νά μετατρέπεται ἡ <σερβοβουλγαρική> σέ <μακεδονική> γλῶσσα.

Ἢδη ἀπό τόν 19ο αἰῶνα, οἱ ἐπιστήμονες γλωσσολόγοι διέκριναν τήν σλαβομακεδονική γλῶσσα ἀπό τήν βουλγαρική. Δύο ξένοι γλωσσολόγοι χαρακτήρισαν τήν γλῶσσα τῶν Σκοπίων, πού ἐμεῖς ἀναγνωρίσαμε ὡς <μακεδονική>, ὡς παραφθορά τῆς βουλγαρικῆς. Ὁ γλωσσολόγος Βάτροσλαβ Γιάγκιτς, καθηγητής στό πανεπιστήμιο τῆς Βιέννης (1886-1908) χαρακτήρισε τήν προσπάθεια νά καλλιεργηθεῖ ἡ σκοπιανή γλῶσσα ὡς γραπτή, σάν <περιττή σπατάλη πνευματικῶν δυνάμεων>.

Γιά νά καταλάβουμε τό ἒγκλημα πού διεπράχθη στό γλωσσικό μέ τήν συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, δέν ἒχομε παρά νά παραθέσουμε δύο διαλόγους, ἓνα φανταστικό σημερινό καί ἓνα πραγματικό ἀρχαῖο ἱστορικό. Συναντῶνται λοιπόν δύο Σκοπιανοί <Μακεδόνες> καί ἀνταλλάσσουν ἓνα μικρό διάλογο:

- Ζντράβο (γειά σου).

- Ντομπροβέτσερ (καλησπέρα).

- Κάκο σί; (πῶς εἶσαι;)

- Ντομπροσούμ (εἶμαι καλά)

- Πόζντραβ (δῶσε χαιρετίσματα)

- Μπλαγκοντάραμ (εὐχαριστῶ)

- Μόλαμ (παρακαλῶ).

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Ἀς διαβάσουμε τώρα τόν Πλούταρχο στόν ἱστορικό καί πασίγνωστο διάλογο πού ἒγινε στήν Κόρινθο μεταξύ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου καί τοῦ κυνικοῦ φιλοσόφου Διογένη. Τό ἀρχαῖο κείμενο:

<αὐτός (ὁ Ἀλεξανδρος) ἐπορεύετο πρός αὐτόν (τόν Διογένη). ἒτυχε δέ κατακείμενος ἐν ἡλίω. καί μικρόν μέν ἀνεκάθισεν, ἀνθρώπων τοσούτων ἐπερχομένων, καί διέβλεψε πρός τόν Ἀλέξανδρον. ὡς δ᾽ ἐκεῖνος ἀσπασάμενος καί προσειπών αὐτόν ἡρώτησε, εἲ τινός τυγχάνει δεόμενος, <μικρόν> εἶπεν <ἀπό τοῦ ἡλίου μετάστηθι>. πρός τοῦτο λέγεται τόν Ἀλέξανδρον οὓτω διατεθῆναι καί θαυμάσαι καταφρονηθέντα τήν ὑπεροψίαν καί τό μέγεθος τοῦ ἀνδρός, ὣστε τόν περί αὐτόν ἀπήεσαν διαγελώντων καί σκοπτώντων, <ἀλλά μην ἐγώ> εἶπεν <εἲ μή Ἀλέξανδρος ἢμην, Διογένης ἢμην>.
Μετάφραση:
(Γι᾽ αὐτό ὁ Ἀλέξανδρος πῆγε πρός αὐτόν, πού ἒτυχε νά εἶναι ξαπλωμένος στόν ἣλιο. Καί καθώς τόσοι ἂνθρωποι ἒρχονταν πρός τό μέρος του, ἀνακάθισε λίγο καί κοίταξε πρός τόν Ἀλέξανδρο. Καί ὃταν ὁ Ἀλέξανδρος μετά τόν χαιρετισμό καί τήν προσφώνηση τόν ρώτησε ἂν χρειάζεται κάτι, τοῦ εἶπε: <Παραμέρισε λίγο ἀπό τόν ἣλιο>. Λένε πώς ὁ Ἀλέξανδρος ἐνοχλήθκε ἀπό αὐτό καί, μολονότι ἒνοιωσε ταπεινωμένος, θαύμασε τήν ὑπερηφάνεια καί τήν μεγαλοφροσύνη τοῦ ἀνδρός τόσο πολύ, ὣστε καθώς ἒφευγαν καί οἱ τῆς ἀκολουθίας του γελοῦσαν συνεχῶς καί κορόϊδευαν, εἶπε: <Ἐγώ ὡστόσο ἂν δέν ἢμουν Ἀλέξανδρος, θά ἢμουν Διογένης>.

Στήν πραγματικότητα ὁ διάλογος πού διαμοίφθηκε μεταξύ Ἀλεξάνδρου καί Διογένους ἦταν, σέ νέα ἑλληνική, ὁ ἑξῆς:

- Εἶμαι ὁ βασιλιάς Ἀλέξανδρος.

- Κι ἐγώ ὁ Διογένης ὁ κυνικός.

- Δέν μέ φοβᾶσαι;

- Τί εἶσαι, καλό ἢ κακό;

Ὁ Ἀλέξανδρος προβληματίστηκε ἀπό τό ἒξυπνο ἐρώτημα καί ἀπέφυγε νά δώσει ἀπάντηση, ἀλλά τόν ρώτησε:)

- Τί χάρη θέλεις νά σοῦ κάνω;

-Μή μοῦ κρύβεις τόν ἣλιο (ἀποσκότισόν με).

Αὐτή τήν γλῶσσα μιλοῦσε ὁ Ἀλέξανδρος καί ὃλοι οἱ Μακεδόνες. Τήν ἀρχαία ἑλληνική. Τήν γλῶσσα τοῦ Ὁμήρου, καθώς εἶχε πάντα κάτω ἀπό τό προσκέφαλό του τήν Ἰλιάδα, πού τήν διάβαζε συνεχῶς. Δέν μιλοῦσε <μακεδονικά>. Ἑλληνικά μιλοῦσε. Τήν ἑλληνική γλῶσσα διέδωσε στά πέρατα  τῆς οἰκουμένης. Τήν χώρα τους τήν εἶπαν Μακεδονία ἀπό τήν λέξη τοῦ Ὁμήρου στήν ραψωδία η 106: <οἶα τε φύλλα μακεδνής αἰγείροιο> (σάν τά φύλλα τῆς ἐπιμήκους λεύκας). Γιατί μακεδνός σημαίνει μακρύς, ὃπως ἠ χώρα τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἡ λέξη ἐτυμολογεῖται στό μῆκας ἢ μάκος στήν Δωρική διάλεκτο. Οἱ ἀρχαῖοι Μακεδόνες μιλοῦσαν τήν δωρική διάλεκτο, ἀλλά ἒγραφαν στήν ἀττική διάλεκτο.

 Αὐτή τήν γλῶσσα ἀναγνωρίσαμε ἀφρόνως ὡς <μακεδονική> στούς Σκοπιανούς, ἐνῶ δέν μιλοῦν ὃπως εἲδαμε, παρά μία παραφθορά τῆς βουλγαρικῆς.

Μέ τήν γλῶσσα δέν παίζουμε λοιπόν καί τίς ἀρχαῖες καταβολές της, διότι αὐτή εἶναι τό κύριο συστατικό τῆς παλαιότητος καί τῆς ἱστορικότητος ἑνός λαοῦ. Τώρα τά δεινά βρίσκονται μπροστά μας.

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ



Ὁ διαπρεπής φιλόλογος Ι. Καλλέρης παραθέτει σέ μελέτη του 11 σημεῖα, ἀπό τά ὁποῖα προκύπτει ἡ ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας. Τά παραθέτουμε γιά τούς ἀνιστόρητους κυβερνῆτες μας καί λοιπούς ἀδαεῖς:

1) Κοινά μακεδονικά ὀνόματα εἶναι ἑλληνικά ὡς πρός τήν ρίζα, τόν τύπο καί τήν ἒννοια.

2)Τά μακεδονικά ὀνόματα προσώπων ἒχουν ρίζα ἑλληνική καί τύπο ἑλληνικό, ἀλλά ταυτόχρονα εἶναι ἀρχικά καί ὂχι ἰδιωματικά.

3) Τό ἐθνικό ὂνομα πού εἶχε ἀνέκαθεν ὁ μακεδονικός λαός εἶναι καθαρά ἑλληνικό.

4) Τά περισσότερα ἀπό τά μακεδονικά τοπωνύμια ἒχουν ρίζα ἑλληνική καί τύπο καί ὃταν ἀκόμη ἡ ρίζα εἶναι ἀσαφής καί μή ἑλληνική.

5) Οἱ Μακεδόνες ποτέ δέν μίλησαν ἢ ἒγραψαν ἂλλη γλῶσσα ἐκτός ἀπό τήν δική τους.

6)Λάστρεψαν τούς ἲδιους θεούς μέ ἐκείνους τῶν ἂλλων Ἑλλήνων, τό ἡμερολόγιό τους ἦταν ἑλληνικῆς καταγωγῆς, ἀλλά σαφῶς αὐτόχθονο.

7) Δέν εἶχαν πολιτικούς θεσμούς ἢ ἢθη καί ἒθιμα ξένα πρός ἐκεῖνα τῶν ὑπολοίπων Ἑλλήνων.

8) Μάλιστα στό θέμα αὐτό, ὃπως καί σέ ὃλα τά ὑπόλοιπα, διακρίνονταν ἀπό τούς Ἰλλυριούς καί τούς Θράκες.

9) Οἱ ξένοι λαοί τῆς Ἀσίας καί τῆς Ἀφρικῆς τούς θεωροῦσαν ἀνέκαθεν Ἓλληνες.

10) Ἀλλά καί οἱ ὑπόλοιποι Ἓλληνες διακήρυξαν συχνά αὐτή τήν φυλετική ταυτότητα.

11) Καί οἱ ἲδιοι οἱ Μακεδόνες ἀποκαλοῦντο Ἓλληνες.