Ένα από τα μεγαλύτερα και απεχθέστερα εγκλήματα των κομμουνιστών την περίοδο της Κόκκινης Τρομοκρατίας. Το επαναφέρω για πολλούς λόγους, ο κυρότερος των οποίων είναι ότι πολλαπλασιάζονται οι εκδηλώσεις Λαοκρατίας και οι δηλώσεις δημοκρατικών πολιτικών υπερ θυτών και υμνητών θυτών που δείχνει ότι «Η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί, και ο λαός να μην το αντιληφθεί ότι είχε ξαναγίνει»!
Επίσης, το ανακινώ γιατί ενώ έχω γράψει για τη σφαγή στο έργο μου «ΑΘΩΩΝ ΑΙΜΑ, «Ελεύθερος Μωριάς» 1943-44» δεν είχα μπορέσει μέχρι τώρα να επισκεφθώ τον τόπο της τελικής τραγωδίας, το ΒΑΡΑΘΡΟ ΤΟΥ ΖΑΡΑΚΑ, σε μιά απόμακρη πλαγιά στο πευκοδάσος κοντά στο Σοφικό προς τον Κόρφο, όπου πιστεύεται ότι ακόμη βρίσκονται τα οστά των περισσοτέρων από τα 50 περίπου θύματα που ρίχτηκαν εκεί.
Χάρη στη βοήθεια καλών φίλων και καλών πατριωτών από το Σοφικό, και με αρκετή δυσκολία, -τα τελευταία 700-800 μέτρα ήταν πορεία μέσα στο πευκοδάσος, σε πετρώδες έδαφος, χωρίς δρόμο ή μονοπάτι, και με τη συνεχή σκέψη «πως οι εγκληματίες κομμουνιστές οδήγησαν εκεί τα θύματα τότε δεμένα με τα χέρια πίσω ή δύο-δύο για τη σφαγή τους και τη ρίψη τους στο βάραθρο"- επισκεφθήκαμε το βάραθρο στις 13 Απριλίου.
Ελπίζουμε ότι πριν το τέλος των διακοπών μου στην πατρίδα, και με ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΕΙΔΙΚΩΝ ΣΠΗΛΑΙΟΛΟΓΩΝ, ΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ θα μπορέσουμε να ανασύρουμε τα οστά των θυμάτων.
Παραθέτω στη συνέχεια μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα για το έγκλημα από το έργο μου. Περισσότερα εκεί.
«Ἀκόμη φοβερότερο μακελειό ἔκανε τό ΕΑΜ μέ τήν ΟΠΛΑ στό Σοφικό, τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Μεταξύ 10 καί 13 Αὐγούστου 1944, ἄνδρες τῆς ΟΠΛΑ καί τοῦ ἐφεδρικοῦ ΕΛΑΣ συνέλαβαν γύρω στά 100 ἄτομα ἀπό τά χωριά: Ἅγιος Βασίλειος, Ἅγιος Ἰωάννης, Ἁγιονόρι, Ἀθίκια, Ἁλμυρή, Γαλατάκι, Κατακάλι καί Στεφάνι καί τούς μετέφεραν στό Μοναστήρι τῆς Παναγίας, κοντά στό Σοφικό.» [...]
«..Ἀπεσταλμένοι πού ἔφθασαν ἀπό τά γύρω χωριά, κατόρθωσαν νά ἐλευθερώσουν μερικούς». [...] «..Μέ αὐτά καί μ᾽ ἐκεῖνα, οἱ 8 Ριζογιανναῖοι ἐλευθερώθηκαν ἀπό τό μοναστήρι τοῦ Σοφικοῦ τό ἀπόγευμα τῆς 14ης Αὐγούστου, λίγες ὧρες πρίν ἀπό τή σφαγή τῶν ὑπολοίπων κρατουμένων». [...] «...Ἐκτός τῆς οἰκογένειας τῶν Ριζογιανναίων, λίγα ἀκόμη ἄτομα γλύτωσαν τό μαχαίρι καί ἔφυγαν ζωντανοί ἀπό τό μοναστήρι τῆς Παναγίας στό Σοφικό. Τρία μέλη τῆς ΤΕ τοῦ ΕΑΜ ἀπό τό Γαλατάκι, πῆγαν καί ἐλευθέρωσαν τόν ἱερέα τοῦ χωριοῦ τους, τόν παπά-Μιχάλη. Ὁ νεαρός Νικόλαος Στέκας ἀπό τό Κατακάλι γλύτωσε τή σφαγή ἀπό τήν ἐπέμβαση μιά νεαρῆς ΕΠΟΝίτισσας ἀπό τό Σοφικό....». [...]
«...Ὅσοι ἀπέμειναν στό μοναστήρι, ἐσφάγησαν τό ἴδιο βράδυ τῆς 14ης Αὐγούστου 1944. Αὐτούς πού λόγω βασανισμοῦ δέν μποροῦσαν νά βαδίσουν, τούς ἔσφαξαν ἐπί τόπου. Τίς σορούς τους τίς ἔριξαν σέ ἕνα παλαιό ἀσβεστοκάμινο κοντά στό μοναστήρι. Τούς πιό δυνατούς τούς ὁδήγησαν δεμένους περίπου 3 χιλιόμετρα μακρύτερα, σέ μιά καταβόθρα, γνωστή ὡς Τρῦπα τοῦ Ζάρακα. Ἐκεῖ τούς ἔσφαξαν καί ἔριξαν τίς σορούς τους στήν Τρῦπα.
Ὅπως συνέβη καί σέ ἄλλες περιπτώσεις, ἡ ΟΠΛΑ ἔριξε καί ζωντανούς ἀνθρώπους ἐκεῖνο τό βράδυ στό Ζάρακα, ἴσως ἐπειδή γνώριζαν ὅτι ἦταν ἀδύνατον νά βγοῦν. Στό τέλος πέταξαν πέτρες καί χοντρά ξύλα πάνω στά θύματά τους πού εἶχαν ρίξει στό βάραθρο. Παρ᾽ ὅλα αὐτά, ἕνα τουλάχιστον θῦμα, μιά Σούκουλη ἀπό τό χωριό Ἅγιος Ἰωάννης, ἔμεινε ζωντανή γιά ἀρκετές ἡμέρες καί καλοῦσε σέ βοήθεια, πού ποτέ δέν ἔφθασε. Πολλοί ἀπέδωσαν τήν πολυήμερη ἐπιβίωσή της μέσα στό βάραθρο σέ ὑπερφυσικές δυνάμεις, ἀλλά ἡ ἐξήγηση μᾶλλον εἶναι τό κομμάτι ψωμιοῦ πού εἶχε δεμένο στήν ποδιά της ὅταν τήν συνέλαβαν, καθ᾽ ὁδόν γιά τό κοπάδι της.
Πόσοι ἀκριβῶς ἄνθρωποι ἐσφάγησαν ἐκεῖνο τό βράδυ, δέν ἔγινε ποτέ γνωστό. Οἱ καλύτεροι ὑπολογισμοί τούς φέρουν γύρω στούς 70. Στά χωριά τῆς περιοχῆς μάλιστα, τά ἑπόμενα χρόνια ἀκουγόταν ὅτι στό καμίνι ρίχτηκαν οἱ σοροί 47 θυμάτων.
Στούς γνωστούς σφαγεῖς τοῦ κλιμακίου τῆς ΟΠΛΑ Σολυγείας -Ἀετός, Βόλγας, μπάρμπα-Τάσσος, Δαναός, Ἀχιλλέας, Δαίδαλος, Ἴκαρος, κ.λπ.- προστέθηκαν καί δύο νεαρές ΕΠΟΝίτισσες. Ἡ Τούλα Γ. Μπάρτζη καί ἡ Μαρίνα Ἀπ. Μπάτση, ἀπό τό Σοφικό, ἔσφαξαν ἀνθρώπους στό μοναστήρι καί στό βάραθρο τοῦ Ζάρακα!».
[...] «Στήν καταβόθρα τοῦ Ζάρακα ρίχτηκαν 6 μέλη τῆς οἰκογένεια Σούκουλη. Ἡ γυναίκα πού παρέμεινε ζωντανή καί καλοῦσε σέ βοήθεια, πιστεύεται ὅτι ἦταν ἡ Γεωργία Σούκουλη, σύζυγος τοῦ Σωτηρίου Σούκουλη, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε συλληφθεῖ. Κάποιες μαρτυρίες, ὅτι ὁ σύζυγος πῆγε σέ βοήθεια ἀλλά ἡ Γεωργία εἶχε ἐν τῷ μεταξύ πεθάνει, δέν ἐπιβεβαιώθηκαν ποτέ.».
Ioannis Bougas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου