Το ΚΚΕ θέλει να διχοτομηθεί η Ελλάδα

Ο Μοίραρχος Θεόδωρος Μπαγλανέας διοικητής του Κέντρου Αλλοδαπών Έδεσσας, που απεκάλυψε ότι το ΝΟΦ είχε εγκαταστήσει χωριστή κυβέρνηση στην Έδεσσα και λόγω των επίπονων προσπαθειών του οποίου αποκαλυφτήκαν τα σχέδια και η διάρθρωση της Σλαβικής αυτής οργανώσεως.

Δηλαδή, γνωρίζει ο Μάρκος Βαφειάδης όχι μόνον ότι τον Ιούνιον του 1946, ο Νίκος Ζαχαριάδης συνεφώνησεν από κοινού μετά του Τίτο όπως ή Μακεδονία εκχωρηθή εις την Ομόσπονδον Λαϊκήν Δημοκρατίαν των Σκοπίων, εις αντάλλαγμα της υποστηρίξεως υπό της Νοτιοσλαυΐας του Συμμοριτοπολέμου, αλλά και μας αποκαλύπτει ότι, εις την σύναψιν της περίφημου προδοτικής «Άγραφου Συμφωνίας», έλαβε μέρος και ο ηγέτης και καθοδηγητής των Σλαβομακεδονικών οργανώσεων της Ελληνικής Μακεδονίας Πασκάλ Μητρόφσκυ (Πασχάλης Μητρόπουλος).

Ούτος ήτο ο πολιτικός εγκέφαλος του διαβόητου «Στρατηγού» των Νοτιοσλαύων Γκότσεφ (Δημάκης). Επίσης, ούτος, διετέλεσε και «Υπουργός» της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» του Κ.Κ.Ε., από της 31ης Ιανουαρίου 1949.

Εν συνεχεία, ο Πασκάλ Μητρόφσκυ. επαρασημοφορήθη υπό του Τίτο, «δια την συμβολήν του εις τον εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα του Μακεδόνικου λαού».

Τέλος, κατά την επάνοδόν του εκ του εξωτερικού, ήτοι μετά την σύναψιν της «Άγραφου Συμφωνίας», ο Νίκος Ζαχαριάδης, όπως γράφει ο Ά. Παυλόπουλος, εις την σελίδα 9 του βιβλίου του «Εθνοπροδοσίαι και ψευδολογίαι του Κ.Κ.Ε.»:

«Διεκήρυξεν εις την Θεσσαλονίκην και τας Αθήνας, εις κλειστά «αχτίφ» (στελεχών των κομμουνιστικών οργανώσεων των δύο τούτων πόλεων) ότι «όσο πιο κάτω κατεβαίνουν οι Σλάβοι κομμουνιστές της Βαλκανικής, τόσο το καλύτερο δια το Κ.Κ.Ε.».

Ενα έτος βραδύτερον, ήτοι την 21ην Απριλίου 1947, ο Νίκος Ζαχαριάδης, συναντάται και πάλιν, προσωπικώς, μετά του Τίτο.

Κατά την συνάντησιν αυτήν επικυρούται και επισήμως ή διαμελιστική πολιτική του Κ.Κ.Ε. διά την δημιουργίαν δύο Κρατών, ενός εις την Νότιον Ελλάδα και ενός κομμουνιστικού εις την Βόρειον Ελλάδα, κατά το πρότυπον της Κορέας και του Βιετνάμ. 

Προς τον σκοπόν αυτόν, μάλιστα, ολίγας ημέρας ενωρίτερον, ήτοι την 17ην Απριλίου 1947, ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε διαβιβάσει διά σήματος, προς τον «Αρχιστράτηγον» του «Δημοκρατικού Στρατού» Μάρκον Βαφειάδην, την εντολήν να εκπόνηση σχέδιον καταλήψεως της Θεσσαλονίκης, προκειμένου αυτή να αποτελέση την πρωτεύουσαν της κομμουνιστικής Βορείου Ελλάδος.

Αυτή, συμφώνως προς την εντολήν, θα περιελάμβανε την Μακεδονίαν και την Θράκην, ει δυνατόν δε και την Ήπειρον.

Η διαβιβασθείσα δι’ ασυρμάτου εκ Βελιγραδίου, την 17ην Απριλίου 1947, σχετική «ντιρεχτίβα», του Νίκου Ζαχαριάδη, προς τον Μάρκον Βαφειάδην, όπως προκύπτει εκ των δημοσιευθέντος αρχείων του Κ.Κ.Ε., αναφέρει εις την τελευταίαν παράγραφον της, επί λέξει τα έξης:

«… Βασική επιδίωξη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας είναι ή κατάληψη της Θεσσαλονίκης πού θα φέρει αποφασιστική αλλαγή (στην κατάσταση και θα λύσει βασικά όλο το πρόβλημα μας». (Έφημερίς «Αυγή» 11ης Δεκεμβρίου 1979).

Μετ’ ολίγας ημέρας, ήτοι την 13ην Μαΐου 1947, ο Νίκος Ζαχαριάδης, φθάνει εις την Μόσχαν, όπου συναντάται διά δευτέραν φοράν μετά του Ιωσήφ Στάλιν, παρουσία του υπουργού Εξωτερικών της Σοβιετικής Ενώσεως Βιατσεσλάβ Μολότωφ και του υπευθύνου διά τα Βαλκάνια Ά. Ζντάνωφ, ιδρυτού της ανασυσταθείσης κατά το έτος 1947 Κομινφόρμ.

Κατά την συνάντησίν του εκείνην, ο Νίκος Ζαχαριάδης υποβάλλει προς τον Στάλιν και σχετικόν υπόμνημα, εις το όποιον, μεταξύ άλλων, αναφέρει ως ημερομηνίαν λήψεως της αποφάσεως διά την έναρξιν του Συμμοριτοπολέμου, την 12ην Φεβρουαρίου 1946, ήτοι την ημερομηνίαν συγκλήσεως της 2ας Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε.

Μετά την επιστροφήν του εις Βελιγράδιον, ο Γιάννης Ιωαννίδης τηλεγράφησε προς το Πολιτικόν Γραφείον του Κ.Κ.Ε., εις Αθήνας, τα εξής:

«Τις τελευταίες εβδομάδες ο Κούκος (Ν. Ζαχαριάδης) αντάμωσε τον Παππού (Ι. Στάλιν), όπου συζητήθηκαν αποτελεσματικά και τα ζητήματα μας.

Απ’ τα αποτελέσματα των συζητήσεων αυτών πρέπει να είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι».

Έξ αυτού αποδεικνύεται, ότι μεταξύ Στάλιν και Ζαχαριάδη υπήρξε σύμπτωσις απόψεων.

Δεν προκύπτει, όμως, εξ αυτού, ποία ήσαν τα ανταλλάγματα, τα οποία υπεσχέθη ο Ζαχαριάδης προς τον Στάλιν.

Ταύτα θα φανούν βραδύτερον.

Πάντως, εκ των εγκριθέντων σχεδίων και αναληφθεισών δεσμεύσεων της συναντήσεως εκείνης, το πρώτον φαίνεται ότι ήτο η διακήρυξις. υπό του αρχισυμμορίτου Μάρκου Βαφειάδη, της Ιδρύσεως του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» και ή έκδοσις «Συντακτικών Πράξεων» – δηλαδή ο διαχωρισμός της Ελλάδος κατά το πρότυπον της Κορέας και του Βιετνάμ.