Η αποκάλυψη ότι η βουλευτής Φθιώτιδας του ΣΥΡΙΖΑ Βασιλική Λέβα είχε συλληφθεί για κατοχή εκρηκτικών υλών, από μόνη της δεν έχει και τόση σημασία. Μεγαλύτερη σημασία έχει ότι η άλλοτε φοιτήτρια – επαναστάτρια που έριχνε βόμβες μολότοφ βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος από την ώρα που συνομίλησε με τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Και προφανώς από τους χιλιάδες κρατουμένους δεν είναι τυχαίο ότι πήγε στον «Φαρμακοχέρη» για να τον ρωτήσει πώς περνάνε στις φυλακές. Έχει προφανώς μια… ροπή στους ψευτοεπαναστάτες πιστολάδες που σκοτώνουν στο όνομα της δικής τους δημοκρατίας.
Αλλά και πάλι, η Βασιλική Λέβα είναι μια σταγόνα στον ωκεανό της ακροαριστερής, στα όρια της τρομοκρατίας, ιδεολογίας που κυριαρχεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που κυβερνά τη χώρα αλλά που ακόμη δεν έχει επιλύσει βασικά ζητήματα σε ότι αφορά τη Δημοκρατία, την καταδίκη των τρομοκρατών και την αποκήρυξη της ένοπλης βίας.
Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους αναρχικούς και τους μπαχαλάκηδες είναι διαχρονική κι επειδή όπως φαίνεται την πολιτική ιστορία στην Ελλάδα την γράφει και την ελέγχει η Αριστερά ας θυμίσουμε ορισμένα περιστατικά και πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ που σχετίζονται με την τρομοκρατία.
Ο Ν. Μανιός συνομιλεί με τον Γιάννη Σερίφη στην δίκη του υπό το βλέμα του Ηλία ΗλιούΟι βαθιές σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την Τρομοκρατία
Όπως είχε αποκαλύψει παλαιότερα το Antinews, την Δευτέρα 19 Νοέμβρη 1973, δυο ημέρες μετά την βίαια καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι οργανώσεις «Ανεξάρτητη Αριστερά»,«Ομάδα Άρης του Ρήγα Φεραίου»,«Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση» και «20 Οκτώβρη» κυκλοφορούν στην Ιταλία μια προκήρυξη την οποία θα μπορούσε κανείς να την αποκαλέσει «ιδρυτική προκήρυξη του ένοπλου αγώνα στην Ελλάδα» .
Η προκήρυξη της 19/11/73 έχει τίτλο «Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ (εσωτ.) ΚΑΙ Ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ» και γράφει μεταξύ άλλων αναφερόμενη στα γεγονότα του Πολυτεχνείου:
«Τα τελευταία γεγονότα στην Ελλάδα δείχνουν ότι ο μοναδικός δρόμος είναι ο αγώνας του ένοπλου λαού για την κατάκτηση της εξουσίας. Το μαχητικό κίνημα των μαζών με επικεφαλής τους σπουδαστές , τους εργάτες προλετάριους της πόλης και τους χωρικούς, κατέστρεψε τη διαδικασία νεοφασιστικής ομαλοποίησης και γκρέμισε την ρεφορμιστική αυταπάτη για τη δυνατότητα αλλαγής του συστήματος χωρίς βίαια σύγκρουση. Το πολιτικό περιεχόμενο και οι στόχοι που χαράχτηκαν από αυτόν τον αγώνα που ακόμα συνεχίζεται είναι: Αγώνας για το σοσιαλισμό …Σύνδεση του Αγώνα με τα επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματα των άλλων χωρών.. Είναι αδύνατο να ξεχωριστεί ο αντιαμερικανικός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας από τον ταξικό για την σοσιαλιστική κοινωνία.»
Η συνέχεια της προκήρυξης αποτελεί ουσιαστικά το πρελούδιο της ελληνικής τρομοκρατίας:
«..Οι συγκρούσεις αυτών των ημερών δείχνουν μια σειρά μορφών πάλης εξαιρετικά μαχητικές , στενά συνδεδεμένες μ΄ αυτούς του στόχους και γέννησαν μια καινούργια μεθοδολογία και οργανωτική πρακτική. Εμείς τις υποστηρίζουμε πλήρως και πολιτικά και οργανωτικά. Δεχόμαστε σαν δίδαγμα αυτές τις αγωνιστικές εμπειρίες και αναλαμβάνουμε την ευθύνη να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την ανάπτυξη και το πλούτισμα της καινούργιας αυτής φάσης του αγώνα του ελληνικού λαού… Το λαϊκό κίνημα θα εκδικηθεί όλους τους συντρόφους αγωνιστές, νεκρούς, τραυματίες, φυλακισμένους και αυτούς που βασανίζονται»
Η «20 Οκτώβρη»
Ηγέτης της φιλοκινέζικης οργάνωσης «Ανεξάρτητη Αριστερά» ήταν ο Γιάννης Γαλανόπουλος, ο «Καπετάν-Ανέστης» του ΕΛΑΣ, που είχε έδρα την Τεργέστη της Ιταλίας, έναν συγκοινωνιακό κόμβο, με εύκολη πρόσβαση στην τότε Γιουγκοσλαβία και Αλβανία.
Στην "Ομάδας Άρης του Ρήγα Φεραίου" πρωταγωνιστούσε ο Κώστας Αγαπίου ηγετικό στέλεχος του ΕΛΑ αργότερα. Ως γνωστόν "Ρήγας Φεραίος" ονομάστηκε η ναιολαιϊστικη οργάνωση του ΚΚΕεσ.
Η «Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση» ήταν του Γιωτόπουλου της 17Ν. Προέκυψε από την οργάνωση «Κίνημα 29 Μάη» η οποία ιδρύθηκε στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1968 από τους Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, Δημήτρη Σκαρπαλέζο, Βένιο Αγγελόπουλο, Κώστα Βεργόπουλο και Ανδρέα Ζεμπίλα.
Το «Κίνημα 20 Οκτώβρη» ιδρύθηκε στο Παρίσι στις 20 Οκτωβρίου 1969 από πρώην στελέχη της «Δημοκρατικής Άμυνας» και του ΠΑΜ. Όλοι τους ήταν φοιτητές και διανοούμενοι που είχαν βρεθεί στα χρόνια της δικτατορίας στο Παρίσι αλλά γρήγορα επεκτάθηκε και σε εργατικούς χώρους της Γερμανίας αποχτώντας έτσι και μια προλεταριακή πινελιά. Η "πινελιά" ήταν ο Γιάννης Σερίφης που μαζί με τον Χρήστο Κασσίμη θα πρωταγωνιστήσουν έκτοτε στη δράση της οργάνωσης.
Η ονομασία της οφείλεται στην γκεβαρική παράδοση της εποχής να ονοματίζονται οι οργανώσεις με την (πραγματική ή συμβολική) ημερομηνία ιδρύσεώς τους. Η «20 Οκτώβρη» έβαλε τις πρώτες βόμβες της στην Αθηνά, στις 20 Οκτωβρίου 1969.
Τον Οκτώβριο του 1971 θα συλληφθεί στην Ελλάδα ο βασικός ενεργός της πυρήνας, που αποτελείτο από τους Νίκο Μανιό , Νίκο Χρυσανθακόπουλο, Γιώργο Σαγιά και κάποιους ξένους συντρόφους που μετέφεραν εκρηκτικά και άλλα υλικά. Τον ίδιο μήνα (20/10/1971) μια άλλη αντιπροσωπεία της «20 Οκτώβρη» πήρε μέρος σε διεθνή διάσκεψη που οργάνωσε στο Μιλάνο το “Pottere Operaio” υπό την επίβλεψη του θεωρητικού του ιταλικού αντάρτικου πόλεων Τόνι Νέγκρι.
Ο Νίκος Μανιός είναι σήμερα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑΓια τον Ιταλό θεωρητικό της ένοπλης βίας Τόνι Νέγκρι υπενθυμίζουμε το άρθρο του που έχει δημοσιεύσει η ΑΥΓΗ υπό τον τίτλο «Σπάμε τη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού: Ευρώπη, πεδίο του αγώνα» και στο οποίο προσεγγίζεται η εικόνα της Ευρώπης σήμερα, η Αριστερά, οι ευρωεκλογές του Μαΐου και η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα.
Σύμφωνα με το βιβλίο «Βάϊνριχ, η διεθνής καριέρα ενός κορυφαίου Γερμανού Τρομοκράτη» (Carlos - Komplize,Weinrich,die internationale karriere eines deutschenTop-Terroristen) των Γερμανών Fritz Schmaldienst και Klaus Dieter Matsche ο ΕΛΑ ιδρύθηκε από άτομα που ανήκαν προηγουμένως στην «20 Οκτώβρη» και η οποία συνέχισε να τον βοηθά στα πρώτα χρόνια της δράσης του. Εξάλλου ο υπαρχηγός του τρομερού Κάρλος, ο Γιόχαν Βάϊνριχ, γνώριζε πάρα πολλά για την σχέση του ΕΛΑ με την «20 Οκτώβρη», επειδή το δίκτυο του Κάρλος είχε επαφή με την τελευταία από τα χρόνια στο Παρίσι. Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες που έδωσε στην ελληνική αστυνομία η γερμανική ΒΚΑ o Βάϊνριχ είχε και την ευθύνη του τραπεζικού λογαριασμού της «20 Οκτώβρη» (!!!).
Τα γεγονότα της Μεταπολίτευσης
Τα κατακλυσμιαία γεγονότα του Καλοκαιριού του 1974 θα αιφνιδιάσουν τους εραστές της ένοπλης πάλης . Η χούντα των Συνταγματαρχών πέφτει κάτω από το βάρος της Κυπριακής τραγωδίας, οι Τούρκοι εισβάλουν στη Μεγαλόνησο, ο Καραμανλής επιστρέφει, τα κομμουνιστικά κόμματα βγαίνουν από την παρανομία, ο Ανδρέας καταργεί το ΠΑΚ και ιδρύει το ΠΑΣΟΚ, η αστική νομιμότητα σταθεροποιείται , προκηρύσσονται εκλογές.
Τι απομένει λοιπόν για τους εραστές της ένοπλης πάλης; Άπειρα συμπλέγματα καταρχήν, επειδή η χούντα έπεσε χωρίς να προλάβουν να ρίξουν ούτε ένα βόλι εναντίον της και από πάνω έχασαν και το τρένο της ιστορίας, δεν πρόλαβαν το ιστορικό προτσές . Οι απόψεις των θεωρητικών της ένοπλης πάλης εκείνης της εποχής καταγράφονται με τον καλύτερο τρόπο σε ένα κείμενο της «20 Οκτώβρη» που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Αντί» τον Σεπτέμβριο του 1974:
«Για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία του ελληνικού κινήματος στην αριστερά υπάρχουν δυο καθαρά διαφοροποιημένοι χώροι. Της «παραδοσιακής αριστεράς» και της αυτοαποκαλούμενης (γιατί μένει να αποδειχθεί) επαναστατικής. Για να διαφυλάξει τη νομιμότητά της η «παραδοσιακή αριστερά» , με την τακτική της «φρόνησης» και της «μη πρόκλησης» θα εξελιχθεί σε φρουρό και θεματοφύλακα της αστικής νομιμότητας…Θα έχουμε δηλαδή μια κατάσταση, που θα χαρακτηρίζεται από δεξιά κορυφή και αριστερή βάση , με αποτέλεσμα η κορυφή να δρα ανασταλτικά στους διεκδικητικούς αγώνες της βάσης.
Άλλα και στην επαναστατική αριστερά , παρά τη σωστή τακτική σύγκρουσης που απορρέει από την ξεκάθαρη τοποθέτησή της απέναντι στη νέα τάξη πραγμάτων υπάρχουν πολλές ανασταλτικές λειτουργίες. Υποκειμενικές και αντικειμενικές αδυναμίες εμποδίζουν προς το παρόν την έκφραση και δράση αυτού του χώρου, απαραίτητη προϋπόθεση για να φτάσει στο μαζικό κίνημα.
Σαν οργάνωση που κινείται στο χώρο της επαναστατικής αριστεράς, έχουμε αυτή τη στιγμή σαν κύριο στόχο τη συσπείρωση και ενιαία δράση όλων των επαναστατικών δυνάμεων …μέσα από την κοινή πρακτική των οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς στους συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους. Κοινή πρακτική που βασίζεται σε κοινές ιδεολογικές αρχές και σε κοινή αντίληψη στα θέματα τακτικής …Η διαδικασία αυτή θα δράσει σαν καταλύτης …μέσα από αυτήν θα προκύψει και θα αντρωθεί ο φορέας με την επαναστατική προοπτική».
Πότε ιδρύθηκε η 17Ν και πότε ο ΕΛΑ;
Οι συνελεύσεις και διαβουλεύσεις των «επαναστατικών οργανώσεων» που καταγράφονται τους πρώτους μήνες της μεταπολίτευσης ήταν οι δεξαμενές στρατολόγησης, τα πεδία δοκιμής των νεοσύλλεκτων της επαναστατικής βίας. Όπως εκείνη η περίφημη της «Πεντέλης» στην οποία δόθηκε κάθε είδους δημοσιότητα μετά την σύλληψη της 17Ν, το 2002.
Γράφουν μεταξύ άλλων στο βιβλίο τους «Φάκελος 17Ν» οι Παπαχελάς και Τέλλογλου: «Μέλη του Άρη – Ρήγα Φεραίου, της Κ.Ο.Μαχητής, της ΛΕΑ και της 20ης Οκτώβρη συναντιούνται τρεις –τουλάχιστον φορές- στην Πεντέλη, στη Ριζούπολη και στο Κουκάκι. Στη συνάντηση μάλιστα της Ριζούπολης ο Γιωτόπουλος πήγε με έναν σύντροφό του που φορούσε κουκούλα. Στις συζητήσεις αυτές τέθηκε το θέμα των «ανοικτών λογαριασμών, το αν θα έπρεπε να γίνουν ενέργειες εναντίον εκείνων που θεωρούνταν υπεύθυνοι για την επιβολή της δικτατορίας και για την τραγωδία της Κύπρου…Στις μυστικές αυτές συναντήσεις, ο Γιωτόπουλος έχει συχνά εκρηκτικές συζητήσεις με τον Χρήστο Κασσίμη. Δυναμικοί τύποι και οι δύο, με εμφανείς αρχηγικές φιλοδοξίες, συγκρούονται από την πρώτη στιγμή…Ο Γιωτόπουλος εντυπωσιάζει κατά τη διάρκεια αυτών των συναντήσεων με τις πρωτότυπες ιδέες του για ένοπλες ενέργειες…»
Στο σημείο αυτό το βιβλίο συνεχίζει με κάτι καταπληκτικό. Ένας από εκείνους που συμμετείχαν σε μια από εκείνες τις συναντήσεις «θυμάται έντονα» - τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά πρέπει να έχει μνήμη ελέφαντα - – μια σημαδιακή φράση του Γιωτόπουλου: «Πρέπει να κάνουμε δουλειές, να απαγάγουμε ας πούμε τον σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα». Τον έδωσαν δηλαδή στεγνά τον φουκαρά τον Γιωτόπουλο.
Θάνατος στα γενέθλια της «20 Οκτώβρη»
Τη νύκτα της 19ης προς την 20η Οκτωβρίου 1977 – δηλαδή στα γενέθλια της «20 Οκτώβρη» - μια ομάδα του ΕΛΑ αποπειράται να βάλει βόμβα στο εργοστάσιο της AEG, στο Ρέντη . Στην απόπειρα πήραν μέρος τέσσερα μελή του ΕΛΑ με επικεφαλής τον 34χρονο τότε οικονομολόγο Χρήστο Κασσίμη και δυο αυτοκίνητα .
Σκοπός της επιχείρησης ήταν να βάλουν εκρηκτικό μηχανισμό σε μια αποθήκη της AEG σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους εργαζόμενους που είχαν κηρύξει τότε πολυήμερη απεργία. Οι τρεις πέρασαν τον φράκτη και μπήκαν στον περίβολο του εργοστασίου. O Κασσίμης ήταν τελευταίος στη σειρά για να περάσει το κομμένο συρματόπλεγμα, άλλα φαίνεται πως ξέχασε τη μια από τις τρεις βόμβες στο αυτοκίνητο. Γυρνάει για να την πάρει, αλλά τον βλέπουν δυο αστυνομικοί που περιπολούσαν με πολιτική ενδυμασία, τον ακινητοποιούν και τον αφοπλίζουν. Oι άλλοι γυρίζουν πίσω να τον πάρουν. O Κασσίμης ξεφεύγει και τότε άρχισαν να πέφτουν οι πιστολιές. O Κασσίμης πέφτει νεκρός με μια σφαίρα στο κεφάλι. Οι άλλοι τρεις ο Γιάννης Σερίφης, ο Χρήστος Τσουτσουβής και ένας τέταρτος καταφέρνουν να το σκάσουν.
Σε ανακοίνωση που κυκλοφόρησε αργότερα, ο ΕΛΑ υποστηρίζει ότι οι δυο αστυνομικοί πυροβόλησαν και σκότωσαν τον Κασσίμη για να μην διαφύγει . Η Ασφάλεια όμως στρέφει τις υποψίες της στον Γιάννη Σερίφη και βασιζόμενη στις καταθέσεις των δυο αστυνομικών υποστηρίζει ότι αυτός σκότωσε τον Κασσίμη. Το ίδιο υποστηρίζουν στο βιβλίο τους για τον Weinrich και οι Schmaldienst - Matsche: «Ο Χρηστός Κασίμης σκοτώθηκε τον Οκτώβριο του 1977 κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης εναντίον του καταστήματος της AEG στην Αθηνά. Δεν σκοτώθηκε από σφαίρα της αστυνομίας, άλλα από όπλο τρομοκράτη, μέσα στην αναμπουμπούλα της σύγκρουσης . . .»
Στις 18 Δεκεμβρίου 1978, στην αίθουσα ασφαλείας των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού αρχίζει στο Κακουργοδικείο Πειραιά η δίκη του Γιάννη Σερίφη με την κατηγορία ότι αυτός είχε σκοτώσει «άθελά» του τον Κασσίμη. Η δική κράτησε πολλές ήμερες, παρήλασαν δεκάδες μάρτυρες και τελικά ο Σερίφης αθωώθηκε με το σκεπτικό ότι δεν είχαν τεκμηριωθεί οι κατηγορίες.
Στις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε εικονίζονται κορυφαία , τότε , στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως η Μελίνα Μερκούρη και η Αμαλία Φλέμινγκ, καθώς και της επίσημης Αριστεράς, όπως ο Νίκος Μανιός (Βουλευτής σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ), να συμπαραστέκονται επιδεικτικά, μπορεί κάνεις να πει τώρα, σε έναν κατηγορούμενο για φόνο. Μια τόσο σημαντική πολιτική συμπαράσταση δημιούργησε κλίμα αθώωσης. Υπάρχει και ένα παρασκήνιο. Όταν ρώτησαν τον παρευρισκόμενο Στάθη Παναγούλη (Επίσης βουλευτή σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ) ποιος τους κάλεσε να πάνε τόσο οργανωμένα στη δίκη η απάντηση ήταν: "τα παιδιά της 20 Οκτωβρη".
Δίκη Σερίφη: Φλέμινγκ, Μερκούρη, Παναγούλης, Γλέζος κλπΆλλα περιστατικά και πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ που σχετίζονται με την τρομοκρατία
Πρώτη και καλύτερη η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δικηγόρος είναι βέβαια κι έχει δικαίωμα να επιλέγει ποιους θα υπερασπιστεί. Τόσα χρόνια πάντως ήταν συνήγορος του Γιάννη Σερίφη. Τι έλεγε η Πρόεδρος της Βουλής; «Ο Γιάννης Σερίφης, ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος της ανοιχτής δράσης, του ανεξάρτητου συνδικαλισμού, της κοινωνικής πάλης, που με διαφάνεια έδρασε στη ζωή του, βρέθηκε να κατηγορείται ως συμμέτοχος στη 17Ν και αθωώθηκε. Ενώ αθωώθηκε, οι εισαγγελείς που πρότειναν την αθώωσή του, δέκα ημέρες μετά, άσκησαν έφεση κατά της αθωωτικής απόφασης και το μόνο που είχε μεσολαβήσει ήταν μια δήλωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι “δεν τους άρεσε” η αθώωση του Γιάννη Σερίφη. Eνώ ανέμενε να δικαστεί στο εφετείο της 17Ν τον κατηγόρησαν ως μέλος του ΕΛΑ, αθωώθηκε από εκεί και εν συνεχεία πέρασε δεύτερη δίκη για τη 17Ν, όπου πάλι αθωώθηκε».
Ας θυμίσουμε επίσης και άλλα στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που πήγαν μάρτυρες υπεράσπισης τρομοκρατών. Συγκεκριμένα:
Ο αναπληρωτής υπουργός Δημήτρης Στρατούλης, ο αιώνιος συνδικαλιστής, κατέθεσε ή όχι ως μάρτυρας υπεράσπισης του Γιάννη Σερίφη για τον οποίον πάντως οι αρχές δεν κατάφεραν να τον συνδέσουν με συγκεκριμένα εγκλήματα της «17Ν»;
Η προστάτης των μεταναστών, κ. Χριστοδουλοπούλου, δεν ήταν υπερασπίστρια κατηγορούμενων για συμμετοχή στην τρομοκρατική ομάδα ΕΛΑ και συγκεκριμένα του Κώστα Αγαπίου αλλά και της Ειρήνης Αθανασάκη;
Συνήγορος του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου δεν ήταν ο Βένιος Αγγελόπουλος, καθηγητής του ΕΜΠ; Είχε πει στη δίκη ότι θα μπορούσε στο εδώλιο να κάθεται ο ίδιος καθώς ο «Γιωτόπουλος είναι άλλος ένας εγώ»;
Συνήγορος του Ηρακλή Κωστάρη δεν ήταν ο Χρ. Παπαδόπουλος ενώ ο Παναγιώτης Λάμπρου, μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν στους μάρτυρες υπεράσπισης του Ηρακλή Κωστάρη, στο Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, όπου είπε ότι τον ήξερε από το αριστερό κίνημα, τονίζοντας ότι δεν μπορούσε να καταθέσει αν είχε ή όχι ο κατηγορούμενος σχέση με τις τρομοκρατικές ενέργειες της 17 Νοέμβρη;
Υπάρχουν κι άλλοι συνδεδεμένοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Νίκος Γιαννόπουλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, υπερασπίστηκε τον αρχιεκτελεστή της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα ως «αγωνιστή με ευγενή κίνητρα».
Η Μάνια Μπαρσέφσκι, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στη δίκη της 17Ν υπερασπίστηκε τον Σάββα Ξηρό επιμένοντας ότι πρόκειται για «δίκη φρονημάτων».
Ο Δημήτρης Μπελαντής, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ανήκει στην Αριστερή Πλατφόρμα συμμετάσχει σε εκδηλώσεις για την αποφυλάκιση των «πολιτικών κρατουμένων» Αλέκου Γιωτόπουλου και Δημήτρη Κουφοντίνα.
-Οι Μανώλης Σαρρής, Τίτος Καρίμαλης, Γιώργος Μαρκατσέλης και Δημήτρης Καρακώστας, είχαν υπερασπιστεί τον έτερο εκτελεστή της 17Ν Χριστόδουλο Ξηρό.
Όλα αυτά και άλλα πολλά, όπως το γεγονός ότι ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταδίκαζε ξεκάθαρα τους μπαχαλάκηδες που έκαιγαν την Αθήνα, αποδεικνύουν τους στενούς δεσμούς των δύο χώρων. Και ίσως δικαιολογεί αυτό το γεγονός ότι τα πρώτα νομοθετήματα του υπουργείου Δικαιοσύνης αφορούσαν σε φωτογραφικές διατάξεις για την απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού και συγγενών μελών των Πυρήνων της Φωτιάς, καθώς και στην κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας την οποία πολεμούν και οι αναρχικοί που κάνουν πλέον κουμάντο στους δρόμους της Αθήνας.
Copyright, antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου