Οι «τρεις σωματοφύλακες» χωρίς γραβάτα

Του πολίτη Π. Παπαγαρυφάλλου

Βλέποντας τον πρωθυπουργό, με τους δύο άμεσους συνεργάτες του στις Συνόδους Κορυφής χωρίς γραβάτα, μου ήρθε στο νου το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά (1824-1896).

Τους βλέπουν σαν την μύγα μέσα στο γάλα.

Αυτή η εμφάνιση εν μέσω δεκάδων ηγετών που φορούν γραβάτα δεν συνιστά επαναστατική πράξη.

Αποτελεί μια σνομπίζουσα συμπεριφορά για συνοικιακό καφενείο. Στη ζωή των ανθρώπων, όπως αυτή διαμορφώθηκε στην εποχή μας διαπλάστηκαν κάποιοι κανόνες, τους οποίους οι «πολιτισμένοι» άνθρωποι τηρούν, έστω και με τα «κατά συνθήκη ψεύδη» του Μαξ Νορντάου.

Έτσι, όταν οι Έλληνες καλούμαστε σε μια γιορτή ή σ’  ένα γάμο πηγαίνουμε με γραβάτα, για να τιμήσουμε τον οικοδεσπότη ή το

ζευγάρι που παντρευόταν.

Θεωρούμε τη στιγμή ως σημαντική και ξέχωρη.

Στη δεκαετία του ‘ 50, και προπολεμικά ήταν αδιανόητο να παραστεί δικηγόρος στο δικαστήριο χωρίς γραβάτα και νομίζω αυτό ισχύει και σήμερα. Πρόκειται για πράξη που δείχνει σεβασμό στο θεσμό της δικαιοσύνης.

Το ίδιο ισχύει και για τους δικαστές.

Θυμάμαι περιστατικό κατά το οποίο δικαστής υπέδειξε στον χωρίς γραβάτα δικηγόρο «να φορέσει τον λαιμοδέτη του».

Πολύ περισσότερο θεωρείται αδιανόητο στους διπλωμάτες να συσκέπτονται και να διαπραγματεύονται στα υπουργεία και τα πολυτελή μέγαρα χωρίς γραβάτα ενώ παλαιότερα φορούσαν παπιγιόν και φράκο, όπως συνέβαινε και μεταπολεμικά κατά την ορκωμοσία των κυβερνήσεων. Αν οι «επαναστάτες» του ΣΥΡΙΖΑ, ανατρέξουν στις δίκες των Έκτακτων Στρατοδικείων και των τακτικών δικαστηρίων, που δίκαζαν τους κομμουνιστές, θα δουν ότι φορούσαν όλοι γραβάτα και κοστούμια όσο παλιά κι’ αν ήταν. Την επαναστατική τους στάση δεν την εξαρτούσαν από τη γραβάτα αλλά από τη θυσία τους για το κόμμα και τις ιδέες που υπεράσπιζαν. Ας ανατρέξουν στις φωτογραφίες εκείνης της εποχής.

Προχωρώντας θα τους συνιστούσα να δουν και φωτογραφίες από την πολιτική δραστηριότητα των βουλευτών της προδικτατορικής ΕΔΑ και τα Συνέδριά της! Ψωμί δεν είχανε αλλά γραβάτα φορούσαν οι τότε αγωνιστές. Βέβαια, ήρθε η μεταπολίτευση και ο «αντιστασιακός» Παπανδρέου από τη Σουηδία, και λανσάρισε στους «επαναστάτες» του ΠΑΣΟΚ το περίφημο ζιβάγκο ως κατατεθέν σήμα του… σοσιαλιστή!!!

Το φορούσαμε στην κατοχή και μετά γιατί δεν είχαμε πουκάμισο (υπάρχουν φωτογραφίες).

Που κατέληξε το ζιβάγκο; Στις πολυτελείς πισίνες, στις βίλες, στις πανάκριβες επώνυμες μάρκες ρούχων και αρωμάτων, σε μίζες, τραπεζικούς λογαριασμούς και εξωχώριες εταιρείες. Για τους «επαναστάτες» του ΣΥΡΙΖΑ – τύπου Βαρουφάκη και Τσακαλώτου – καταθέτω τούτο το γεγονός, το οποίο αποδεικνύει τη μπερτόδουλη συμπεριφορά τους για τη δήθεν λαϊκή τους προέλευση. Το καλοκαίρι του 1968 βρέθηκα κρατούμενος στη διαβόητη ασφάλεια της οδού Μπουμπουλίνας. Εκεί στα υπόγεια, υπήρχε και ένας κρατούμενος ναρκομανής με τον οποίο έκανα παρέα, όταν βγήκα από την απομόνωση. Όταν, λοιπόν, ήρθε η ώρα της δίκης του μου λέει: «Δικηγόρε, αν πάω στον εισαγγελέα μ’ αυτά τα παλιόρουχα που φοράω, θα φάω μεγάλη καμπάνα. Να μου δώσεις το παντελόνι σου».

Του έδωσα το παντελόνι και έμεινα με την μπιτζάμα! (όποιος θέλει το πιστεύει). Τι να πεις και να αφηγηθείς στους σημερινούς… αριστερούς και… συντρόφους μεγαλοαστούς που πέρασαν τη ζωή τους στα αμερικάνικα και αγγλικά κολλέγια! Καταλήγοντας λέγω:

Ο Λαϊκισμός, η μεγάλη νόσος της Ελλάδας, που εισήγαγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως εθνοκτόνος, πρέπει να ριχθεί στον κάλαθο της ιστορίας (βλ. το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002).

Ποιος τον διάβασε και ποιος τον ξέρει. Κατά κανόνα οι Έλληνες πολιτικοί της μεταπολίτευσης μπλοφάρουν και γι’ αυτό μας χρεωκόπησαν. «Κυρίαρχε» λαέ! Η πολιτική και ο ιδεολογικός αγώνας δεν είναι μπλόφα. Ξύπνα κάποτε. Σε οδηγούν στον ψόφο. Δεν το βλέπεις;