Ο κίνδυνος να τους πάρουμε στα σοβαρά, πλησιάζει

Γράφει ο
Νίκος Πατσιόγιαννης

Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους.  — Ζαν Κοκτώ
Ακόμα αντηχούν στα αυτιά τους τα νταούλια. Όχι βέβαια τα πραγματικά, μονάχα αυτά που μένουν στα λόγια. Γιατί άλλωστε και το νταούλι θέλει την τέχνη του για να το παίξεις. Οι ίδιοι το μόνο που τελικά είχαν να προτάξουν είναι το αριστερό τους άλλοθι και την ορμή της νεανικής τους αφέλειας.
Ή μήπως το αντίθετο;
Εδώ και 2,5 χρόνια παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση την προσπάθεια (;) ενηλικίωσης  των αιώνιων πολιτικών εφήβων. Ανεχόμαστε τα λάθη, τις παραλείψεις και τα ψέματά τους – κατά 
δήλωση του ίδιου του Πρωθυπουργού – προφανώς επιδεικνύοντας ενοχικά σύνδρομα όμοια με εκείνα των γονιών που δεν αφιέρωσαν όσο χρόνο έπρεπε στα παιδιά τους, δείχνοντας παροιμιώδη ανοχή στις σκανταλιές και τα καπρίτσια τους. Γιατί τελικά αυτό το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό τέλμα το οποίο ζούμε δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα του ρεβανσισμού και καπρίτσιου της, κυβερνώσας πλέον, Ελληνικής Αριστεράς, που με ευθύνη του Ελληνικού λαού, του άκρατου λαϊκισμού και την στήριξη των μωροφιλόδοξων ΑΝΕΛ,  ήλθαν, «κακή τη μοίρα», στην εξουσία. Ήθελε και αυτή να πει ότι κυβέρνησε τον τόπο, ότι κράτησε και αυτή για λίγο το τιμόνι, άσχετα εάν ήξερε να οδηγεί, φιλοδοξώντας να κινείται στο αντίθετο ρεύμα με το πόδι πατημένο στο γκάζι.
Είναι η χειρότερη εκδοχή της Αριστεράς, που ήρθαν με το σύνθημα να αλλάξουν την Ευρώπη και κατάφεραν σε λιγότερο από 3 – 4 μήνες να αλλάξουν συθέμελα οι ίδιοι, δίνοντας νέο νόημα στον όρο ‘πολιτική κωλοτούμπα’, παίρνοντας πίσω ΟΛΑ όσα ανέξοδα υπόσχονταν προεκλογικά, αφού πρώτα έβαλαν την Χώρα σε μια τεράστια περιπέτεια, καταδικάζοντάς την στον μόνιμο γύψο των capital controls κάνοντας τη χώρα περίγελο στη διεθνή κοινή γνώμη. 
Είναι αυτοί που έσπευσαν να τακτοποιήσουν ημέτερους και ‘Καρανίκες’, γνωστούς από τα παλιά συντρόφους τους από τις μαθητικές καταλήψεις, τα καφενεία με τα ρακόμελα και τα κάμπινγκ της νεολαίας, τοποθετώντας τους σε νευραλγικές θέσεις, χωρίς να έχουν στοιχειώδεις γνώσεις επί του αντικειμένου.
Είναι αυτοί που ανερυθρίαστα υιοθέτησαν  αναχρονιστικές και διχαστικές λογικές, αυτές που εδώ και χρόνια καταδίκαζαν,  με τις ανέξοδες καταθέσεις στεφάνων στην Καισαριανή, τα εγκαίνια του μουσείου του Μπελογιάννη, το μνημείο των ‘πεσόντων της ΕΡΤ’ (!). Κυρίως όμως την προκλητική ανοχή που δείχνουν στους μπαχαλάκηδες, κουκουλοφόρους, αναρχικές και παρακρατικές οργανώσεις, οι οποίοι αφού ελεύθερα και συστηματικά βανδαλίζουν το Κέντρο, πρόσφατα έφτασαν μέχρι το περιστύλιο του Κοινοβουλίου, αποχωρώντας ανενόχλητοι κατ’ εντολήν του προέδρου της βουλής.
Είναι αυτοί που αμετανόητα επιμένουν να ταυτίζουν τη σύγχρονη Ελλάδα και τον αδιαπραγμάτευτο ευρωπαϊκό της προσανατολισμό, με τις κάθε λογής χρεοκοπημένες σοσιαλ-κομμουνιστικές χούντες της Λατινικής Αμερικής και σπεύδουν άκριτα  με κρατικά χρήματα και lear jet να παραστούν στις κηδείες – φιέστες των νεανικών τους ειδώλων,  ταυτίζοντας την επανάσταση με την ‘άρνησης της γραβάτας’.
Είναι αυτοί που ήρθαν με την υπόσχεση να ‘σεβαστούν κάθε λέξη του Συντάγματος’ και που σύντομα κατέληξαν να βρίσκονται σε διαρκή και ανοιχτό πόλεμο με τη Δικαιοσύνη, προκαλώντας ανοιχτά τις αποφάσεις της, τη νομική της επάρκεια και ακόμα χειρότερα να αμφισβητούν τις προθέσεις της, δημιουργώντας μια ανεπανόρθωτη πληγή στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι πολίτες τον ρόλο των Θεσμών στην κοινωνία, μόνο και μόνο γιατί οι δικαστές αρνούνται να συναινέσουν στους σχεδιασμούς τους.
Κι εάν το καπρίτσιο ενός παιδιού, μπορεί να φαίνεται σε κάποιους για λίγο καιρό, ακόμα και χαριτωμένο, τα ένστικτα επιβίωσης με τα εκατέρωθεν ενδοκομματικά τους μαχαιρώματα, τις αλληλοκατηγορίες, τα καρφιά και τα συστηματικά ψέματα τους, αποδεικνύουν ότι βγάζουν πλέον τα χειρότερα ένστικτα των ενηλίκων.
Ο Αλέξης και συν αυτώ, προσπαθούν δήθεν να ενηλικιωθούν, ομολογώντας κυνικά, πρόσφατα στον Guardian, ότι ‘όταν ανέλαβαν δεν είχαν εμπειρία ή αίσθηση των δυσκολιών’, πιστεύοντας ότι με το αργοπορημένο και υποκριτικό αυτό mea culpa, ο λαός θα ξεχάσει και θα συνεχίσει να τους ανέχεται.
Αν σε κάτι έμειναν ευλαβικά πιστοί όλο αυτό το διάστημα το οποίο βρίσκονται στην εξουσία, είναι το πόσο αδίστακτοι μπορούν να γίνουν για να παραμείνουν λίγο ακόμα, γνωρίζοντας ότι ο λαός μπορεί να τους επέλεξε λόγω διαθέσεως τιμωρίας ή αναζητώντας την αλλαγή  με άγνοια προς το άγνωστο. Όμως σύντομα η ήττα τους θα είναι σίγουρα συντριπτική τόσο για τους ίδιους όσο και για την ευρύτερη Αριστερή παράταξη, παρά τις εκ του πονηρού φιλότιμες προσπάθειες όψιμων αναθεωρητών οι οποίοι διακηρύττουν ότι ‘αυτό δεν είναι Αριστερά’, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους, κλαίοντες και οδυρόμενοι ότι και αυτοί παρασύρθηκαν από την ρητορική της κατάργησης των μνημονίων ‘με ένα νόμο και ένα άρθρο’, επιβεβαιώνοντας απλώς τη ρηχή αφέλεια τους.
Τα προβλήματα τα οποία συσσωρεύονται και για τα οποία δεν δίνονται ούτε καν οι στοιχειώδεις λύσεις, δεν θα επιτρέψουν στην σημερινή Κυβέρνηση να συνεχίσει να κρύβει τη γύμνια της πίσω από δάχτυλό της. Η υψηλή ανεργία και η δυσβάσταχτη φορολογία, στοιχειώνει κάθε ελληνική οικογένεια, στραγγίζοντας τα όποια τελευταία ψήγματα πόρων και ηθικών αντοχών. Ο λαός όμως τώρα γνωρίζει και δεν ανέχεται την κοροϊδία  με τα δήθεν ‘αντίμετρα’,  ούτε την κραυγαλέα ανικανότητα και την αναχρονιστική ιδεοληψία του κυβερνητικού θιάσου.
Πρέπει επιτέλους να τους πάρει στα σοβαρά, δίνοντας τέλος στο συρφετό της επικίνδυνης παρεούλας, απαιτώντας παράλληλα από όποιον θα αναλάβει την ευθύνη της, σοβαρότητα, αποφασιστικότητα, ανιδιοτέλεια, προσήλωση, εξωστρεφή πατριωτισμό και πνεύμα δημιουργικής συνεργασίας και προσφοράς, αφού μόνο έτσι θα τελειώσουμε οριστικά με το παλαιό που μας σέρνει προς τα πίσω.

(npatsiogiannis@gmail.com)