«Μικρός Ήρωας» ήταν το εβδομαδιαίο περιοδικό που πρωταγωνιστή του
είχε το «Παιδί Φάντασμα», τον κατά κόσμον Γιώργο Θαλάσση και το οποίο
κυκλοφόρησε από τον Φεβρουάριο του 1953 μέχρι και τον Ιούνιο του 1968.
Εκδότης και δημιουργός του ο Στέλιος Ανεμοδουράς ο οποίος υπέγραφε με το
ψευδώνυμο Θάνος Αστρίτης.
Τα σκίτσα ήταν-κυρίως- του Βύρωνα Απτόσογλου αν και υπήρξαν περιπτώσεις και άλλων εικονογράφων. Κατά τη διάρκεια των 15 χρόνων και μέσα από τις σελίδες 798 τευχών το ηρωικό Ελληνόπουλο και η παρέα του, η γλυκιά Κατερίνα, ο αιώνια πεινασμένος και λίγο καθυστερημένος Σπίθας, εκδικούνταν τον Γερμανό, τον Ιταλό και τον Βούλγαρο κατακτητή που είχαν μολύνει με την μπότα τους τα ελληνικά χώματα.
Γενιές ολόκληρες ανατράφηκαν με τα κατορθώματα του Γιώργου Θαλάσση, διαμορφώνοντας κατά ένα μεγάλο μέρος την κουλτούρα της μετα-κατοχικής νεολαίας ή οποία πρακτικά δεν είχε βιώσει την κατοχή λόγω ηλικίας αλλά είχε ζωντανά τα βιώματα μέσω των αφηγήσεων των γονιών τους.
Η γλώσσα του περιοδικού ήταν εσκεμμένα απλή, λιτή και κατανοητή ώστε οι νεαροί αναγνώστες να το κάνουν εύκολα κτήμα τους, να το απολαύσουν και παράλληλα βοηθώντας να ενισχυθεί το αίσθημα της πατριωτικής περηφάνιας που τόσο το είχαν ανάγκη τις δύσκολες εκείνες εποχές. Αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να γεμίσουν οι δρόμοι της Αθήνας και όχι μόνο, από «μικρούς ήρωες» που αντιμάχονταν τους Σεϊτάν Αλαμάν, Ρας Αμπάμπα, Φροϋλάιν Χ, Κίτρινη Έχιδνα, σινιόρ Παστίτσιο, Ρένο, Καμικάζι κ.ά. ων ουκ έστι αριθμός εχθρούς των Ελλήνων με ευφάνταστα ονόματα.
Το 1976 ο Λουκιανός Κηλαηδόνης γράφει σε δικούς του στίχους για την σπονδυλωτή θεατρική παράσταση «Το τραμ το τελευταίο», που ανέβηκε στο Άλσος Παγκρατίου, το γνωστό τραγούδι για το σκετς με ήρωα τον Γιώργο Θαλάσση. Αργότερα έγιναν κι άλλες μεταφορές στο ραδιόφωνο, στο θέατρο και την τηλεόραση των κατορθωμάτων του ηρωικού Ελληνόπουλου. Αξιομνημόνευτη η ερμηνεία του Δημήτρη Πιατά στο ρόλο του Σπίθα και του Γιώργου Νινιού στο ρόλο του Μικρού Ήρωα.
Το 1986 επανακυκλοφόρησαν τα τεύχη σε μορφή τόμων και αργότερα τα συμπεριέλαβε η Καθημερινή με μορφή κειμένου και το Πρώτο Θέμα με πλήρη εικονογράφηση. Το 1995 το περιοδικό ΑΝΤΙ εκδίδει για πρώτη φορά τα τεύχη 799 και 800. Αξίζει να σημειωθούν οι διάφορες επανεκδόσεις είτε με τη μορφή εικονογραφημένων είτε με τη μορφή αυτοτελών τόμων.
Η νεολαία όμως της εποχής είχε αποκοπεί πια από την κατοχή και ο Γιώργος Θαλάσσης δεν ήταν παρά ένας συνταξιούχος, ζούσε πια μόνος με τις αναμνήσεις του στο διαμέρισμά της οδού Πατησίων. Βλέπετε είχε χάσει από καιρό τη αγαπημένη του σύζυγο, την Κατερίνα και αθόρυβα κάθε εβδομάδα επισκεπτόταν τον τάφο της, στολίζοντας το βάζο που βρισκόταν εκεί με φρέσκα τριαντάφυλλα. Στο τελευταίο συρτάρι του γραφείου του ήταν προσεκτικά τυλιγμένα τα παράσημα και τα μετάλλια με τα οποία είχε τιμηθεί. Τα είχε ξεχάσει, δεν τον ενδιέφεραν, άλλωστε το μόνο που είχε κάνει ήταν το χρέος του προς την Πατρίδα…
«Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, μικρέ μου ήρωα, Γιώργο Θαλάσση…»
Τα σκίτσα ήταν-κυρίως- του Βύρωνα Απτόσογλου αν και υπήρξαν περιπτώσεις και άλλων εικονογράφων. Κατά τη διάρκεια των 15 χρόνων και μέσα από τις σελίδες 798 τευχών το ηρωικό Ελληνόπουλο και η παρέα του, η γλυκιά Κατερίνα, ο αιώνια πεινασμένος και λίγο καθυστερημένος Σπίθας, εκδικούνταν τον Γερμανό, τον Ιταλό και τον Βούλγαρο κατακτητή που είχαν μολύνει με την μπότα τους τα ελληνικά χώματα.
Γενιές ολόκληρες ανατράφηκαν με τα κατορθώματα του Γιώργου Θαλάσση, διαμορφώνοντας κατά ένα μεγάλο μέρος την κουλτούρα της μετα-κατοχικής νεολαίας ή οποία πρακτικά δεν είχε βιώσει την κατοχή λόγω ηλικίας αλλά είχε ζωντανά τα βιώματα μέσω των αφηγήσεων των γονιών τους.
Η γλώσσα του περιοδικού ήταν εσκεμμένα απλή, λιτή και κατανοητή ώστε οι νεαροί αναγνώστες να το κάνουν εύκολα κτήμα τους, να το απολαύσουν και παράλληλα βοηθώντας να ενισχυθεί το αίσθημα της πατριωτικής περηφάνιας που τόσο το είχαν ανάγκη τις δύσκολες εκείνες εποχές. Αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να γεμίσουν οι δρόμοι της Αθήνας και όχι μόνο, από «μικρούς ήρωες» που αντιμάχονταν τους Σεϊτάν Αλαμάν, Ρας Αμπάμπα, Φροϋλάιν Χ, Κίτρινη Έχιδνα, σινιόρ Παστίτσιο, Ρένο, Καμικάζι κ.ά. ων ουκ έστι αριθμός εχθρούς των Ελλήνων με ευφάνταστα ονόματα.
Το 1976 ο Λουκιανός Κηλαηδόνης γράφει σε δικούς του στίχους για την σπονδυλωτή θεατρική παράσταση «Το τραμ το τελευταίο», που ανέβηκε στο Άλσος Παγκρατίου, το γνωστό τραγούδι για το σκετς με ήρωα τον Γιώργο Θαλάσση. Αργότερα έγιναν κι άλλες μεταφορές στο ραδιόφωνο, στο θέατρο και την τηλεόραση των κατορθωμάτων του ηρωικού Ελληνόπουλου. Αξιομνημόνευτη η ερμηνεία του Δημήτρη Πιατά στο ρόλο του Σπίθα και του Γιώργου Νινιού στο ρόλο του Μικρού Ήρωα.
Το 1986 επανακυκλοφόρησαν τα τεύχη σε μορφή τόμων και αργότερα τα συμπεριέλαβε η Καθημερινή με μορφή κειμένου και το Πρώτο Θέμα με πλήρη εικονογράφηση. Το 1995 το περιοδικό ΑΝΤΙ εκδίδει για πρώτη φορά τα τεύχη 799 και 800. Αξίζει να σημειωθούν οι διάφορες επανεκδόσεις είτε με τη μορφή εικονογραφημένων είτε με τη μορφή αυτοτελών τόμων.
Η νεολαία όμως της εποχής είχε αποκοπεί πια από την κατοχή και ο Γιώργος Θαλάσσης δεν ήταν παρά ένας συνταξιούχος, ζούσε πια μόνος με τις αναμνήσεις του στο διαμέρισμά της οδού Πατησίων. Βλέπετε είχε χάσει από καιρό τη αγαπημένη του σύζυγο, την Κατερίνα και αθόρυβα κάθε εβδομάδα επισκεπτόταν τον τάφο της, στολίζοντας το βάζο που βρισκόταν εκεί με φρέσκα τριαντάφυλλα. Στο τελευταίο συρτάρι του γραφείου του ήταν προσεκτικά τυλιγμένα τα παράσημα και τα μετάλλια με τα οποία είχε τιμηθεί. Τα είχε ξεχάσει, δεν τον ενδιέφεραν, άλλωστε το μόνο που είχε κάνει ήταν το χρέος του προς την Πατρίδα…
«Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, μικρέ μου ήρωα, Γιώργο Θαλάσση…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου