Ο εμπνευστής της Novartis

Τάσος Καραμήτσος

Πάει, ξέφυγαν τελείως οι άνθρωποι (που μας κυβερνούν) και ακόμα δεν έχουμε μπει για τα καλά στην προεκλογική περίοδο.

Οι πρώτοι που υποψιάζουν -για να το πω κομψά- τον κόσμο ότι κάτι στραβό υπάρχει στη Δικαιοσύνη είναι οι ίδιοι οι υπουργοί τους που κατακεραυνώνουν ονομαστικά όποιον δικαστή δεν τους κάνει το χατίρι. Οποιον δεν λειτουργεί καταπώς ορίζουν οι ίδιοι, στους χρόνους που βολεύει την κυβέρνηση και την πολιτική της στόχευση.
Να τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Πρώτα απ’ όλα η υπόθεση Novartis καταλήγει σε ένα πρωτοφανές πολιτικοδικαστικό φιάσκο από το οποίο χαμένη είναι η κυβέρνηση αλλά και βαρύτατα τραυματισμένη η Δικαιοσύνη.

Οχι γιατί δεν υπάρχει σκάνδαλο φαρμάκων και -μεταξύ άλλων εταιρειών- της Novartis στην Ελλάδα. Για μία δεκαετία και έως ότου μπήκε η χώρα στο πρώτο μνημόνιο γινόταν τρομερή σπατάλη στον χώρο της Υγείας, με διαφθορά, με μίζες, με πολιτική εμπλοκή. Αυτό μπορεί να ήθελαν να το ερευνήσουν οι δικαστές, ή έστω κάποιοι δικαστές, και πολύ καλά έκαναν.
Οι πολιτικοί τους όμως προϊστάμενοι σε συνεργασία προφανώς με κάποιους δικαστές δεν είχαν... την ίδια προτεραιότητα, απλώς ήθελαν να σπιλώσουν πολιτικούς αντιπάλους για να ξανακερδίσουν τις εκλογές, αφού έχουν εξυπηρετήσει και τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους εταίρους περνώντας το Μακεδονικό.

Τι ωραίο και βολικό σχέδιο, έτσι; Οπως όσα έκανε μέχρι πρότινος ο Τσίπρας και του έβγαιναν όλα μια χαρά. Το «Οχι» έγινε «Ναι», το «Go back Madame Merkel» έγινε «Welcome home Angela», το «σκίζω το μνημόνιο» έγινε ένα ακόμα πιο σκληρό τρίτο μνημόνιο κ.λπ. κ.λπ.
Κάποια στιγμή όμως όλα τελειώνουν - πόσο μάλλον τα χονδροειδή ψέματα και τα πολύ επικίνδυνα παιχνίδια όπως αυτό της Novartis. Για να μη μασάμε λοιπόν τα λόγια μας, ο κ. Τσίπρας, ο ίδιος προσωπικά και κανένας άλλος, πήγε να εκτελέσει ηθικά -άρα και πολιτικά- μια ντουζίνα πολιτικούς του αντιπάλους. Να τους απαξιώσει και να τους εξευτελίσει αφανίζοντάς τους από τον χάρτη. Δεν λέω να τους φυλακίσει, γιατί όντως για να μπει κάποιος φυλακή πρέπει να βρεθούν τα πειστήρια του οικονομικού εγκλήματος που δεν είναι άλλα από λογαριασμούς ή κρυμμένα μετρητά. Αν όντως υπήρχαν τέτοια, τότε καλώς θα έπραττε και αυτός και μπράβο στους δικαστές που τα βρήκαν. Δεν γνωρίζω ποιος το σκέφτηκε όλο αυτό το διεστραμμένο πολιτικό κόλπο, ούτε ποιοι το ενορχήστρωσαν. Υπάρχει όμως κάποιος που να αμφιβάλλει ότι η τελική εντολή εκτέλεσής του δόθηκε από τον πρωθυπουργό;
Οσο όμως οι μαρτυρίες για μια τόσο σημαντική υπόθεση μετά από ένα χρόνο έρευνας περιορίζονται σε αυτές τύπου Μανιαδάκη (πες κάτι για κάποιον πολιτικό, για να μην την πληρώσεις εσύ!), τόσο αυτή θα γυρνάει πίσω κατακέφαλα σε όσους τη σκέφτηκαν. Και επειδή τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει, μπορεί τελικά να βρεθεί βαρύτατα μπλεγμένος και κάποιος απ’ όλους. Οποιος κι αν είναι.
Ας ελπίσουμε λοιπόν οι επόμενοι πρωθυπουργοί να μη διανοηθούν να στήσουν κάτι παρόμοιο, αλλά και ο αμέσως επόμενος να μην τολμήσει για χάρη συμψηφισμού να καλύψει τις ευθύνες όλων όσων στήνουν δίκες.

ΥΓ.: Ναι, οι δικαστές πρέπει να προστατευτούν πάση θυσία ακόμα και λάθος να έκαναν σε οποιαδήποτε περίπτωση. Αρκεί να αποδειχθεί λάθος και όχι δόλος.