Του Νίκου Αναγνωστάτου Πολλά δυσνόητα, αν όχι δυσεξήγητα συμβαίνουν σε τούτη τη χώρα που χρήζουν τουλάχιστον κάποιο σχολιασμό και ίσως κάποιες προτάσεις που ταιριάζουν σε ένα κανονικό ευνομούμενο κράτος. Με ιδιαίτερη προσοχή, συστολή αλλά και τόλμη, αισθάνομαι ως Έλληνας που ζει σε τούτη τη χώρα να παρέμβω στα δύο επικρατέστερα επίκαιρα γεγονότα που μας απασχολούν τούτη την ώρα:
α)Το κανονικό κράτος και οι λαθραίοι εισβολείς, είναι το πρώτο που έχει αναστατώσει την ελληνική κοινωνία και έχει φέρει σε δύσκολή πολιτική θέση την κυβέρνηση. Όπως ένας νοικοκύρης προστατεύει το σπίτι του, έχει τις πόρτες του κλειστές και δεν επιτρέπει σε κανέναν να εισέλθει, να μπει μέσα χωρίς την άδειά του, έτσι και ένα ευνομούμενο κανονικό κράτος έχει κλειστά τα σύνορά του και απαγορεύει την είσοδο σε όποιον δεν έχει νόμιμη άδεια να εισέλθει. Αυτονόητη κοινοτοπία θα μου πείτε. Ναι μεν αλλά φαίνεται ότι περιμέναμε την απόφαση του Ισπανικού Δικαστηρίου που αποφάσισε την ομαδική απέλαση λαθρομεταναστών, επειδή είχαν εισέλθει στην Ισπανία χωρίς άδεια, για να αντιληφθούμε και εμείς, ότι η αντίληψη που επικράτησε στη χώρα μας, λόγω της ηγεμονίας της αριστεράς, που δυστυχώς επικρατεί σε όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις, ότι ο κάθε «ταλαίπωρος» λαθρομετανάστης –άλλη ελληνικότατη λέξη αποκλεισμένη από την αριστερά – έχει δικαίωμα να εισέλθει στη χώρα μας και δη με επίσημη υποδοχή, να ζητήσει ενδεχομένως άσυλο, να του δοθεί ένα ΑΜΚΑ, να κυκλοφορεί ελεύθερος και κοντά στις εκλογές, να του δοθεί και η ιθαγένεια για να ψηφίσει. Να σταματήσει αμέσως η ντροπιαστική αυτή εικόνα του «ξέφραγου αμπελιού», όπου όποιοι θέλουν, όπως θέλουν, όπου θέλουν και όταν το θέλουν έρχονται στις ακτές των νησιών μας ωσάν στο σπίτι τους, χωρίς να ρωτούν κανένα και χωρίς να φοβούνται κανέναν, αλλά λίγο πολύ να απαιτούν να τους υποδεχθούμε και να τους φροντίσουμε ωσάν να είμαστε υποχρεωμένοι. Πρέπει να μπει τέλος σε αυτήν την απαράδεκτη εικόνα υποτελούς κράτους, ανίκανου να εφαρμόσει τους νόμους του.
Η Κυβέρνηση ας, αγνοήσει κάθε δήθεν φιλανθρωπική ή άλλου είδους φωνή και να ενεργήσει πλέον δυναμικά και αποφασιστικά ως κυρίαρχο κανονικό κράτος, στεγανοποιώντας κυριολεκτικά τα σύνορά μας. Όποιος δε διανοηθεί να εισβάλει, όπως με ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα που τους προσκαλούσε και έφθαναν επισήμως, με υποδοχή υψηλών επισκεπτών, θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να απωθηθεί στην οριογραμμή, χωρίς δισταγμό και με καμία επιφύλαξη διότι το pushback επιτρεπτό και επιβεβλημένο στην προκειμένη περίπτωση είναι. Την προστασία του σπιτιού μας επιδιώκουμε και τίποτε περισσότερο. Οι όποιες ενέργειες των της βάρκας, όπως βύθιση, γίνεται με δική τους ευθύνη και η όποια συνέπεια δεν μας αφορά. Αν με οποιοδήποτε τρόπο φθάσουν στην ακτή, χωρίς δεύτερη κουβέντα, αμέσως στο κλειστό κέντρο για τα περεταίρω. Να απαγορευτεί η όποια ανάμιξη ΜΚΟ που συντελούν αποφασιστικά στις αυξημένες ροές!
Ο νόμος του προστατευόμενου μάρτυρα είναι ο 2928/2001 και ειδικότερα το άρθρο 9 που αναφέρεται στην «προστασία μαρτύρων». Στην παράγραφο (1) διευκρινίζονται οι λόγοι προστασίας που είναι «από πιθανή εκδίκηση ή εκφοβισμό των ουσιωδών μαρτύρων». Υπάρχουν τέτοιοι λόγοι; Στην παράγραφο (2) αναλύονται λεπτομερώς τα μέτρα προστασίας, κυρίως με την συμβολή της Αστυνομίας. Στην παράγραφο (3) αναφέρεται η διαδικασία αποκάλυψης του ονόματος «κατά τη διαδικασία στο ακροατήριο». Οιονεί ακροατήριο δεν έχουμε εδώ; Ρητά αναφέρει ότι το Δικαστήριο μπορεί να αποκαλύψει τα στοιχεία του μάρτυρα, είτε κατόπιν αιτήματος αντιδίκου ή αυτεπαγγέλτως! Είναι η Επιτροπή οιονεί Δικαστήριο ή όχι; Τέλος στην παράγραφο (4) αναφέρει ρητά ότι: «Αν δεν έχουν αποκαλυφθεί τα στοιχεία ταυτότητας του μάρτυρα, μόνη η κατάθεσή του δεν είναι αρκετή για την καταδίκη του κατηγορουμένου». Επομένως, οι προστατευόμενοι μάρτυρες ως οι μόνοι «κατήγοροι», οφείλουν να αποκαλυφθούν, εκτός και αν είναι βέβαιοι ότι η μαρτυρία τους είναι άνευ ουσιαστικής αξίας, πέραν του διασυρμού των πολιτικών προσώπων.
Την ιδιότητα του «μάρτυρα Δημοσίου Συμφέροντος», την προσθέτει απλά ο ν.4254/2014 στο άρθρο 45Β, διευκρινίζοντας ότι «χωρίς να εμπλέκεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο στις εν λόγω πράξεις και χωρίς να αποβλέπει σε ίδιον όφελος», τον οποίο χαρακτηρισμό εγκρίνει ο Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, χαρακτηρισμός που «μπορεί να ανακαλείται με τον ίδιο τρόπο και σε οποιοδήποτε στάδιο της ποινικής δίκης». Ξανά το ερώτημα αν η διαδικασία της Επιτροπής συνιστά οιονεί Δίκη.
Σε κανένα σημείο των πιο πάνω Νόμων δεν προβλέπεται ότι ο μάρτυρας έχει κάποιο δικαίωμα παντελώς, ποσώ δε μάλλον να αποφασίσει ο ίδιος με ποιο τρόπο θα καταθέσει. Στο μόνο σημείο που ερωτάται ο μάρτυρας είναι αν συμφωνεί στα μέτρα προστασίας του (αρθ.9, παρ. 2, ν.2928/2001).
Αυτά προς το παρόν και όλοι αναμένουμε εναγωνίως τα αποτελέσματα της Προκαταρτικής Επιτροπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου