Του πολίτη Π. Λ. ΠΑΠΑΓΑΡΥΦΑΛΛΟΥ…
Εν μέσω της πολιτικής και κοινωνικής αθλιότητας την οποία βιώνει ο άθλιος δημόσιος βίος της χώρας που μαστίζεται από πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας, παριστάνοντας τον ηγέτη, σκέφθηκα ν’ αποδράσω νοητικά από αυτό το νοσηρό περιβάλλον και να πάω πίσω στις ιδέες του Πλάτωνα (427-347).
Του Αθηναίου φιλοσόφου, τον μαθητή του Σωκράτη και θεμελιωτού του φιλοσοφικού συστήματος των ιδεών.
Το Κομμουνιστικό «φιλοσοφικό Λεξικό» γράφει γι’ αυτόν και τα εξής:
«Ο Πλάτωνας είναι ο δημιουργός ενός φιλοσοφικού συστήματος αντικειμενικού ιδεαλισμού, που παραδέχεται ότι δίπλα στον κόσμο των αισθητών πραγμάτων (όχι αληθινό κόσμο) υπάρχει ο αληθινός κόσμος των ιδεών που είναι απρόσιτος στις αισθήσεις μας και τον φτάνουμε με το νου.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα… οι ιδέες είναι αιώνιες και τα πράγματα διαβατικά… Η ιδεαλιστική φιλοσοφία του
Πλάτωνα έπαιξε τεράστιο ρόλο στην επεξεργασία της διδασκαλίας του Χριστιανισμού για την αθανασία της ψυχής και το αμαρτωλό της σάρκας, δηλαδή της ύλης» (βλ. την Έκδοση αυτού του λεξικού των Ρόζενταλ – Γιουντίν, από «Γιάννη Οικονόμου», Αθήνα 1956, από την Α’ Έκδοση της Μόσχας, 1945, λήμμα «Πλάτωνας»).
Ως προς την επιστημονική και φιλοσοφική αξία του Πλατωνικού έργου, μεταφέρω εδώ τούτη την έρευνα που
καταγράφει ο καθηγητής – Πλατωνιστής Βίκτωρ Γκόλντσμιθ, ο οποίος «έχει αφιερωθεί στην σπουδή της Πλατωνικής φιλοσοφίας».
Γράφει: «Για την περίοδο μόνο 1950- 1957, η βιβλιογραφία για τον Πλάτωνα και το έργο του αριθμεί 2.025 δημοσιεύματα» (βλ. το έργο του: «Ο Πλατωνισμός και η Σύγχρονη Σκέψη» – «Η θρησκεία του Πλάτωνα» Εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα χ.χ. σελ. 131).
Στον σύγχρονο κόσμο δεν υπάρχει φιλόσοφος και ερευνητής των κοινωνικών φαινομένων που επιχείρησε να γράψει χωρίς να περάσει αναγκαστικά από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Μόνο οι εν Αθήναις απελέκητοι «προοδευτικοί» των χρόνων της σήψης σνομπάρουν την αρχαιοελληνική γραμματεία, στο όνομα του… αντιρατσισμού!
Τι θλιβερά ανθρωπάκια!
Μετά τις… αντιδημοκρατικές αυτές σκέψεις έρχομαι στον Ηγέτη, όπως τον θέλει ο Πλάτων.
Πρέπει πρώτα να ξεκινήσουμε από το τι σημαίνει ηγέτης κατά το λεξικό: Ο καθοδηγητής, ο αρχηγός, αυτός που ηγείται, δηλαδή αυτός που προπορεύεται, αυτός που διευθύνει. Όπως βλέπουμε, τα καθήκοντα και η αποστολή του ηγέτη είναι πολύ σοβαρά, απαιτούν γνώση και ικανότητες κάθε είδους γιατί πολλές φορές, από τούτες ή τις άλλες αποφάσεις που θα πάρουν, καθορίζουν αποφασιστικά την μοίρα των λαών, των κρατών και των εθνών.
Αυτό σημαίνει ότι ενώπιον αυτού του γεγονότος, θα πρέπει ο εχέφρων, ο υπεύθυνος άνθρωπος να αισθάνεται δέος μπροστά σ’ αυτόν τον ρόλο. Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα της φαιδράς πορτοκαλέας και της φανφάρας, αυτό το δέος είναι ανύπαρκτο και οι πάντες σπεύδουν να παραστήσουν τον… ηγέτη και γι’ αυτό οδήγησαν την Ελλάδα στο σημερινό κατάντημα.
Σταχυολογώ, λοιπόν, μερικές σκέψεις του υποστράτηγου Άρη Διαμαντόπουλου, από το εμπεριστατωμένο δοκίμιο του: «Οι αρετές του ηγέτη κατά Πλάτωνα» (στο περιοδικό «Εθνικές Επάλξεις», τευχ. 83, Αυγούστου – Οκτωβρίου
2008, σελ. 20-30, όπου και η πλούσια βιβλιογραφία των κειμένων του Πλάτωνος).
Επειδή, όμως, οι γιαλαντζί προοδευτικοί διαβάζοντας «Εθνικές Επάλξεις» θα νομίζουν ότι πρόκειται για κανένα
εθνικιστικό… φασιστικό έντυπο (αυτά τα συγχέουν λόγω άγνοιας), σπεύδω να τους καθησυχάσω ότι αποτελεί
«Διμηνιαία Έκδοση του Συνδέσμου Επιτελών Εθνικής Αμύνης», όπου και κείμενο του ψυχιάτρου, υποστρατήγου
και Δόκτορος φιλοσοφίας Διαμαντόπουλου.
Γράφει ο ψυχίατρος, αναφερόμενος στον Πλάτωνα:
«Πρέπει να γίνει αποδεκτό ότι και οι ηγετικοί ρόλοι ανήκουν στους ανθρώπους αυτούς που από την φύση είναι προικισμένοι με τις αρετές εκείνες που ανταποκρίνονται στους κοινωνικούς ρόλους του καταμερισμού της εργασίας».
Πρόκειται για τους προικισμένους ανθρώπους τους οποίους ο Πλάτων κατατάσσει στο «βασιλικό γένος». Γράφει ο Πλάτων: «…Καθένας πρέπει να καταπιάνεται με ένα μόνον επάγγελμα από όσα θα υπάρχουν στην πόλη:
Με αυτό για το οποίο θα είναι από τη φύση του πιο κατάλληλα προικισμένος» (βλ. «Πολιτεία» Εκδ. «Πόλις»,
2002, – Σχόλια – μετάφραση Ν. Σκουτερόπουλος, σελ. 297).
Εδώ ο γράφων θα σταθεί για να κάνει τις εξής δύο παρατηρήσεις: Πρώτη: Το ότι κάποιοι στη σάπια δημοκρατία μας έγιναν «ηγέτες», από μια μαθητική κατάληψη ή από τις διαμαρτυρίες κατά των μνημονίων, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι διαθέτουν το «προικισμένο ταλέντο» του ηγέτη, κατά πώς το ορίζει ο Πλάτων. Δεύτερη: Πρώτος ο Πλάτων έκανε λόγο στην ιστορία της ανθρωπότητας για τον «καταμερισμό των έργων» μέσα στην πόλη και όχι ο Σκωτσέζος Οικονομολόγος Άνταμ Σμιθ (1723-1790), όπως διδάσκεται στα πανεπιστήμια της Ελλάδας.
Βέβαια ο ηγέτης γίνεται και μέσα από πραγματικούς κοινωνικούς αγώνες και όχι από το κληρονομικό δίκαιο
της διαδοχής, όπως συμβαίνει εδώ και έναν αιώνα στην Ελλάδα, όπου: Ο υιός διαδέχεται τον πατέρα πρωθυπουργό, ο εγγονός τον παππού πρωθυπουργό και ο ανεψιός τον θείο πρωθυπουργό.
Το αρρωστημένο αυτό φαινόμενο υιοθετεί την άποψη του σταλινικού βιολόγου Τροφιμ Λισένκο (1898 – 1976), ο οποίος υποστήριζε την τερατώδη θεωρία ότι μεταβιβάζονται κληρονομικά στον άνθρωπο και τα επίκτητα χαρακτηριστικά του.
Δηλαδή, αν ο πατέρας είναι κομμουνιστής, αυτή η ιδιότητα μεταβιβάζεται και στα παιδιά του! Πρόκειται για μια
παγκόσμια και διαχρονικά ανύπαρκτη θεωρία και γι’ αυτό η Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ την αποκαθήλωσε το
1963 με ηγέτη της τον Ν. Χρουστσώφ. Κι όμως ο «υπερήφανος» Ελληνικός λαός όλα τα δέχεται και τα ανέχεται αλλά και τα στηρίζει και τα αναπαράγει για έναν αιώνα και πάει λέγοντας! Λαός – μιλώ για τις πλειοψηφίες – της πλάκας.
Επανέρχομαι στον Πλάτωνα, ο οποίος έγραφε ότι ο ηγέτης πρέπει να διαθέτει ικανότητα λήψης αποφάσεων από μόνος του «αυτοεπιτακτικώς», μετά «από ορθή μελέτη των πραγμάτων» και κρίσεως «προκειμένου αυτές
να είναι επωφελείς για το σύνολο της κοινωνίας».
Αυτή την ικανότητα της «επιτακτικής τέχνης», την αναλύει ο Πλάτων στον «Πολιτικό» γράφοντας για τον διαχωρισμό της τέχνης «εκείνων, που πωλούν τα δικά τους προϊόντα και των μεταπρατών» (βλ. την έκδοσή του
από «Το Βήμα» 2001, 260, σελ. 45).
Πόσο απέχουν οι σημερινοί νάνοι πολιτικάντηδες από τις προδιαγραφές που θέτει ο Πλάτων για τους πραγματικούς
ηγέτες.
Όχι μόνον δεν διαθέτουν αυτοφυή πολιτική σκέψη και δεν αποφασίζουν με την «αυτοεπιτακτική» μέθοδο αλλά
υιοθετούν και ψηφίζουν «νόμους» που στέλνονται έτοιμοι από τα «τεχνικά κλιμάκια» των δανειστών, τα οποία τα χρόνια των σκληρών μνημονίων είχαν την έδρα τους στην οδό Πατησίων 12 (αυτό είχε καταγγείλει, ο τότε αντιπρόεδρος της Βουλής, καθηγητής Μητρόπουλος). Ήταν τότε που η παραιτηθείσα Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου μας είπε ότι «η σφραγίδα της παραδόθηκε στις Βρυξέλλες»!
Νάνοι πολιτικοί, νάνοι ψηφοφόροι, άθλια πολιτεία και αθλιότερη κοινωνία. Όλοι αυτοί δηλώνουν «υπερήφανοι»!
Σιαμαίοι «αντίπαλοι», οι οποίοι έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο από το αίσθημα της αξιοπρέπειας για την οποία ο
Γερμανός διανοητής Γκαίτε (1750-1832) έλεγε: «Ήρθε ο καιρός ν’ αποδείξουμε με πράξεις ότι η αξιοπρέπεια του
ανθρώπου ισούται με το μεγαλείο των θεών»! Καλά κρασιά! Πολιτικάντηδες και ψηφοφόροι και αντάμα τα παπαγαλάκια χορεύουν τον «χορό των κολασμένων», όπως έγραφε στα 1992 ο τότε μητροπολίτης Δημητριάδος
μακαριστός Χριστόδουλος (βλ. το άρθρο του της 6 ης Δεκεμβρίου 1992 στην εφ. «Το Βήμα» με τίτλο: «Έκπτωση Ήθους»).
έννοιες – κατά κανόνα! Παρακολουθώντας και αναδιπλώνοντας τα κείμενα του Πλάτωνος, διαβάζουμε τις θέσεις του για την αρετή, η οποία πρέπει να συνοδεύει την πολιτική δράση του ηγέτη που όταν «απουσιάζει από την εξουσία συμβαίνουν όλα τα κακά» (βλ. σχετικές σημειώσεις του Διαμαντόπουλου σε άλλα έργα του Πλάτωνος).
Κατά τον Πλάτωνα «η αρετή δεν διδάσκεται» και προορισμός της είναι «η ικανότητα να διοικεί ανθρώπους
εξασφαλίζοντας στους πολίτες όλα τα αγαθά». Αν πάρουμε τοις μετρητοίς την Πλατωνική διδασκαλία για την αρετή και τον προορισμό της, θα πρέπει ν’ αρπάξουμε βρεγμένες σανίδες και να βαράμε τους πολιτικάντηδες που αισθάνονται αλλεργία με την αρετή.
Εδώ τελειώνω ένα μικρό δείγμα της διδασκαλίας του Πλάτωνος για τις «αρετές του ηγέτη», με την παρατήρηση ότι αμφιβάλλω σφοδρώς αν οι σημερινοί ηγέτες της Ελλάδας διάβασαν κάτι σχετικό με τους προβληματισμούς του Πλάτωνα γύρω από τα προσόντα του ηγέτη κι αν έδωσαν κάποια σημασία στην περί αρετής θεωρία του για την αρετή και το αγαθό τόσο του ίδιου όσο και του μαθητή του Αριστοτέλη.
Για τα θεμελιώδη ζητήματα που θίγουν οι παγκοσμίου κύρους και διαχρονικής ενασχόλησης της ανθρωπότητας
γύρω από το έργο τους, τους παραπέμπω στα «Πρακτικά» και τις Ομιλίες που έγιναν στα δύο παγκόσμια συνέδρια στην Ελλάδα.
Το πρώτο το 1995 με θέμα: «Αριστοτελική Πολιτική Φιλοσοφία» και το δεύτερο το 1996, με θέμα: «Η Ηθική φιλοσοφία των Ελλήνων», (εκδόθηκαν με ευθύνη και επιμέλεια του καθηγητή της φιλοσοφίας Κ. Βουδούρη). Eκεί, δεκάδες Έλληνες και ξένοι ειδικοί επιστήμονες κατέθεσαν τις τεκμηριωμένες απόψεις τους για τα φλέγοντα ζητήματα που ερευνούν οι δύο μας φιλόσοφοι και τα οποία διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα παγκοσμίως.
Και επειδή αρκετοί ημιμαθείς του «Προοδευτικού» χώρου, θεωρούν ως ρατσιστική εκδήλωση την ενασχόληση με την αρχαιοελληνική γραμματεία και την ανάδειξη τής, τους παραθέτω μόνο τούτες τις δύο απόψεις.
Η πρώτη ανήκει στον Κ. Μαρξ, που είπε: «Ο Αριστοτέλης είναι ο μεγαλύτερος διανοητής της αρχαιότητας», ενώ οι
συντάκτες του «Φιλοσοφικού Λεξικού», προσθέτουν: «Ο μεγαλοφυής σοφός – εγκυκλοπαιδιστής, φυσιοδίφης, ο
μεγαλύτερος διαλεκτικός του αρχαίου κόσμου, δημιουργός της λογικής» (βλ. την έκδοση του λεξικού των Ρόζενταλ –
Γιουντίν από «Γ. Οικονόμου», Αθήνα 1956 από την Α’ έκδοσή του στην Μόσχα το 1945). Προοδευτικός και μάλιστα… ηγέτης χωρίς ώσμωση με την αρχαιοελληνική γραμματεία δεν νοείται. Ο Κ. Μαρξ που γνώρισε άριστα αρχαία ελληνικά, όχι μόνο διάβαζε κάθε χρόνο τον «Προμηθέα Δεσμώτη» από το πρωτότυπο, αλλά έκανε και την διδακτορική του διατριβή στα 1840 με θέμα που δεν έκανε κανένας… προοδευτικός Έλληνας: «Διαφορά της δημοκρίτειας και επικούρειας φυσικής φιλοσοφίας» (Εκδ. από «Γνώση», Αθήνα 1983, πρβλ. και Εριχ Φρομ.: «Η εικόνα του ανθρώπου στον Μαρξ» (Εκδ. «Μπουκουμάνη», 1975, σελ. 268).
Και επειδή είναι βέβαιο ότι πολλοί… προοδευτικοί του… αριστερού χώρου αγνοούν τον Προμηθέα του Αισχύλου, τους γνωρίζω τούτα τα λόγια του Μαρξ γι’ αυτόν: «Είναι ο πιο ευγενικός από τους αγίους και μάρτυρες στο ημερολόγιο της Φιλοσοφίας» (βλ. Κ. Μαρξ: «Κριτική της Φιλοσοφίας του Δικαίου του Χέγκελ», Εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα, χ.χ. σελ. 86).
Τέλος, και επειδή «προοδευτικά» παπαγαλάκια κάθε λογής και νεόκοποι σοσιαλιστές και γιαλαντζί επαναστάτες
μάχονται τον… ρατσισμό και στο πρόσωπο της αρχαιοελληνικής γραμματείας, παραθέτω και τούτη την άποψη του… ρατσιστή Άρη Βελουχιώτη. Όταν οι ναζιστές του Χίτλερ εγκατέλειπαν και τα τελευταία ελληνικά εδάφη, ο Άρης – έτσι ήθελε να τον λένε – έφτασε στην Λαμία, όπου μίλησε στο συγκεντρωμένο και ενθουσιώδες πλήθος από στήθους,
αρχίζοντας έτσι τον λόγο του, που έμεινε γνωστός στην ιστορία ως «Λόγος της Λαμίας»: «Ο λόγος αυτός δεν θα
μοιάζει καθόλου με τους λόγους που γνωρίσατε μέχρι σήμερα. Δεν πρόκειται να σας υποσχεθώ… όπως σας
υπόσχονταν οι παλιοί κομματάρχες. Ούτε θα σας τάξω λαγούς με πετραχήλια». Συνεχίζοντας θα πει: «Κάποτε η γωνία αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήταν δοξασμένη κι ευτυχισμένη και είχε έναν πολιτισμό που επί 2.500 χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ’ όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός ή άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού που λέγεται αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός» (βλ. το πλήρες κείμενο αυτού του λόγου του Πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη, στα: «Ντοκουμέντα της αντίστασης», Εκδ. «Το Ποντίκι», Αθήνα 1994, σελ. 245-273).
Δύο ώρες μιλούσε ο Άρης, χωρίς χειρόγραφο, ενώ οι σημερινοί «προοδευτικοί» βουλευτές δεν αρθρώνουν λέξη χωρίς το χειρόγραφο, αν και απαγορεύεται από τον κανονισμό της Βουλής. Διαβάζουν, δεν μιλούν.
Αλλά καταθέτω και τούτη την άποψη του… ανώνυμου αδελφού Γιάννη, ο οποίος ρίχτηκε στις φυλακές της «Μπαρουταποθήκης» της Λάρισας τον Ιούνιο του 1946 για «αδίκημα Τύπου», ως υπεύθυνος της Ελληνικής εφημερίδας «Αλήθεια» της Λάρισας. Ο Γιάννης ως φλογερός πατριώτης κομμουνιστής μέσα από τις φυλακές, υπεραμύνθηκε του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, όπως το γεγονός αυτό το κατέθεσε ο αρχισυντάκτης του «Ριζοσπάστη» Θάνος Ζαφειρόπουλος στο επετειακό φύλλο της 28 ης Οκτωβρίου 1993.
Στις αρχές του 1947, ο Ζαφειρόπουλος, δημοσιογράφος και αυτός βρέθηκε κατηγορούμενος για το ίδιο αδίκημα. Τότε, γράφει, ο ίδιος επισκεπτόταν τις φυλακές ο Άγγλος συνταγματάρχης «Γουΐκαμ, ο αποκαλούμενος και Κουλοχέρης», (του έλειπε το ένα χέρι) για «να σωφρονήσει τους κρατούμενους» και τους καλούσε: «Να ανανήψουν».
Σε μια επίσκεψή του: «Ο Γιάννης Παπαγαρυφάλλου βγήκε μπροστά από όλους τους κρατούμενους και με το θάρρος
και την λεβεντιά που τον διέκρινε, είπε: «Και ποιος είσαι εσύ, που ήρθες να μας σωφρονίσεις και να μας εκπολιτίσεις; Όταν εμείς δημιουργούσαμε τον Παρθενώνα και τις άλλες αξίες του πολιτισμού εσείς ήσασταν με την προβιά στις σπηλιές»!
Ο συγκρατούμενος κομμουνιστής δημοσιογράφος συνεχίζει, γράφοντας: «Και ο μεν κουλοχέρης, φανερά χολωμένος έφυγε με το κεφάλι σκυμμένο, ο Παπαγαρυφάλλου όμως είχε προσυπογράψει την μετέπειτα τραγική πορεία του προς τον Κρανίου Τόπο – το Μεζούρλο – συνήθη τότε χώρο εκτελέσεως στην Λάρισα», (βλ. το πλήρες κείμενο του Θ. Ζαφειρόπουλου, στο φ. του «Ρ» της 28 ης Οκτωβρίου 1993, με τίτλο: «Μάρτυρες της Ελληνικής Δημοσιογραφίας: Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: 45 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του μέσα από τις φυλακές»). – (Για την δολοφονία αυτή, που έγινε στις 20 Μαρτίου 1948, με την εκτέλεση του Γιάννη, βλ. το έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: Θύμα Διπλής Δολοφονίας», Εκδ. «Ergo», 2002, όπου και το πλήρες κείμενο του Ζαφειρόπουλου στις σελ. 196-197).
Το άρθρο μου αυτό το αφιερώνω στην μνήμη του Θ. Ζαφειρόπουλου που γνώρισα τον χρόνο του δημοσιεύματος.
Τελειώνοντας, λέω ότι θα έκανε πολύ καλό σε κάποιους μοντέρνους… σοσιαλιστές αν άνοιγαν και κανένα βιβλίο από την ματωμένη ιστορία της κομμουνιστικής Αριστεράς. Αυτό όμως, απαιτεί, χρόνο και μόχθο γιατί όπως διδάσκει και η Διαλεκτική Λογική: «Η γνώση έχει ιστορικό περιεχόμενο και δεν παράγεται ξαφνικά, όπως βγαίνει η σφαίρα από την κάννη του όπλου» (βλ. Μ. Μ. Ρόζενταλ: «Αρχές Διαλεκτικής Λογικής», ΕΚδ. «Γκαγκάριν», Αθήνα, 1962, σελ. 27). Με την… προοδευτική φανφαρολογία δεν αλλάζει η ζωή! Η γύμνια της πολιτικής και των επιχειρημάτων δεν
καλύπτεται από τον βερμπαλιστικό λόγο του… αντιρατσισμού, που πολλές φορές στρέφεται από τις εξουσίες κατά των Ελλήνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου