Αυτές οι οργισμένες αράδες χαράσσονται την ώρα που ο Ερντογάν αποφάσισε να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί μετά την δήθεν «απόφαση» του αρμόδιου δικαστηρίου της Τουρκίας που εκδόθηκε στις 10 Ιουλίου.
Το είχε αναγγείλει εδώ και ένα μήνα και το έκανε, όπως κάνει ό,τι λέει. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα οι εν Αθήναις γυρολόγοι της πατρίδας και των ιδεών περιορίζονται να περιγράφουν την σημασία της ως «πολιτιστικού μνημείου» και να επικαλούνται τα φληναφήματα του Διεθνούς Δικαίου τα οποία αναμασούν από τον Τουρκικό «Αττίλα» της Κατοχής της Κύπρου, από τον Αύγουστο του 1974.
Ο Τούρκος – που έχει πολλούς «φίλους» πρωθυπουργούς και υπουργούς στην Αθήνα – προχώρησε στο ιστορικό – θρησκευτικό πραξικόπημα παρά τις κατά καιρούς χλιαρές και άχρωμες αντιρρήσεις της Ρωσίας, των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των εκπροσώπων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, της UNESCO κτλ. (βλ. ρεπορτάζ «Δημοκρατίας» 10-7-2020, σελ.25).
Μετά την γνωστοποίηση της απόφασης άρχισαν τα παπαγαλάκια να μέμφονται τον Ερντογάν, να τον λοιδορούν, να τον στολίζουν με κοσμητικά επίθετα ενώ οι ακροατές, ξαπλωμένοι στους καναπέδες εξέπεμπαν τις δικές τους κοτσάνες από τηλεφώνου και μάλιστα από την σιγουριά της ανωνυμίας!
Για να δούμε όμως μερικά φληναφήματα του φοβισμένου πολιτικού συστήματος των Αθηνών που πάντα μας μιλά
για την… ειρήνη! Από το σχετικό ρεπορτάζ της «Δημοκρατίας» (φ. της 11 ης Ιουλίου 2020), αντιγράφω: «Σιώπησαν Σακελλαροπούλου, Μητσοτάκης και Τσίπρας…
Απορίες και αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η σιωπή (τουλάχιστον έως τις 10 το βράδυ) από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ ότι είχαν περάσει 5 ώρες από την ανακοίνωση της απόφασης».
Συνεχίζοντας γράφει: «Το ΚΙΝΑΛ καλεί τον ΟΗΕ, την UNESCO, το Συμβούλιο της Ευρώπης, την ΕΕ να καταδικάσουν απερίφραστα την ενέργεια της Τουρκίας και να επιβάλλουν κυρώσεις». Ενώ «το άμεσο κλείσιμο των συνόρων και εμπάργκο για όλα τα τουρκικά προϊόντα, καθώς και την μετατροπή του δήθεν σπιτιού του Κεμάλ σε μουσείο τιμής και μνήμης των θυμάτων της Ποντιακής Γενοκτονίας», ζήτησε ως αντίδραση ο Πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης Κ. Βελόπουλος (βλ. σελ. 24-25).
Παραθέτει και την γλυκανάλατη δήλωση του ΥΠΕΞ Ν. Δένδια, που θεωρεί την απόφαση «προκλητική και
απαράδεκτη»! Μια από τα ίδια. Στο ίδιο φύλλο διαβάζουμε: «Παγκόσμια Κατακραυγή εναντίον της Τουρκίας. Πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα ενημέρωσης». Παραθέτοντας δηλώσεις Αμερικανών Γερουσιαστών και Ρώσων αξιωματούχων. Τέλος, το πρωτοσέλιδο οκτάστηλο της εφημερίδας έχει ως τίτλο: «ΕΑΛΩ!». Και: «Ξύπνησαν τώρα όσοι σιωπούσαν».
Η «Ελεύθερη Ώρα», γράφει στο πρωτοσέλιδο: «Πάμε να πάρουμε την Πόλη» – «Ήρθε η ώρα να εκπληρωθεί η
προφητεία του καλόγερου ότι «το τέλος της Τουρκίας θα έρθει όταν η Αγία Σοφία γίνει τζαμί» (11-7).
Όπως πάντα αισιόδοξη η «Ε.Ω.», γιατί για «να πάρουμε την Πόλη» θα πρέπει να διαθέτει η Ελλάδα όχι μόνο λαό
αποφασισμένο να πολεμήσει αλλά και πραγματικούς πιστούς που να θέλουν να χύσουν το αίμα τους για την πραγμάτωση αυτή τού πολύχρονου ονείρου του Ελληνισμού.
Όμως ούτε το ένα έχουμε, ούτε και το άλλο υπάρχει στην αναγκαία ποσότητα και ποιότητα. Και το ένα και το άλλο
βρίσκονται σε πενιχρές ποσότητες.
Για το πρώτο – τον λαό – παραπέμπω στα άρθρα μου: «Ο δωσίλογος λαός» στα «Πολιτικά Θέματα» (Π.Θ.) 18-6-
1993 – «Η ατομική και πολιτική ευθύνη στην οικοδόμηση της εξουσίας «(ΠΘ» 11-9-1992 – «Η Πολιτική εξαχρείωση και ο κοινωνικός εκμαυλισμός» (Π.Θ.) 25-7- 1993, κ.τ.λ.) και, αναδημοσίευση στον Α’ τόμο του συλλογικού μου έργου: «Πολιτική και Κοινωνία στην Ελλάδα του Λαϊκισμού», Εκδ. «Π.Θ.» 2003.
Δυστυχώς, οι σάπιοι πολιτικάντηδες μπόρεσαν να σαπίσουν και μεγάλο τμήμα του «κυρίαρχου» λαού, ο οποίος για να κάνει τις δουλίτσες του, τους ψηφίζει και τους στηρίζει χρόνια (βλ. π.χ. τα άρθρα μου: «Η ανάγκη απομυθοποίησης του λαού και η αισιοδοξία του ΚΚΕ» (στα «ΠΘ» 22-1-2001 – «Οι λογαριασμοί της αμαρτίας και τα καθήκοντα των πιστών» (Π.Θ.), 8-5-2001 – «Η μετάλλαξη των Ελλήνων και ο επερχόμενος Εθνικός αφανισμός» «Π.Θ.», 7-12-2003 και «Αυτόν τον σάπιο λαό ποιος θα τον αγοράσει;» («Π.Θ.» της 1-10-2003).
Για Τριτη συνεχεια Όσο για την πλειοψηφία των υποκριτών… πιστών, αρκεί ν’ αναφέρω ότι: Τρία εκατομμύρια είχαν υπογράψει εναντίον των κυβερνητικών αποφάσεων για την κατάργηση του θρησκεύματος (Χ.Ο.) από τις ταυτότητες. Δήλωναν: «Δεν ζούμε χωρίς το Χ.Ο. στις «ταυτότητες» και ζητωκραύγαζαν – δεκάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα – τον
μακαρίτη Χριστόδουλο!
Όμως αυτά τα εκατομμύρια των πιστών δεν ήθελαν να χάσουν και την βολή τους και τις εκδουλεύσεις των πολιτικών νταβατζήδων (Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή) που το κατήργησε ο πρώτος και το υιοθέτησε ο δεύτερος. Αυτός, λοιπόν, ο κόσμος των 3.000.000 υπογραφών, αντιπροσωπεύοντας έστω και ένα ακόμη ψηφοφόρο έφτανε τις έξι εκατομμύρια ψήφους.
Συνεπώς, εντελώς ειρηνικά και αναίμακτα μπορούσαν ν’ ανατρέψουν το φαύλο θρησκειοκτόνο πολιτικό σύστημα αν
δεν το ψήφιζαν. Όμως και το ψήφισαν και το στήριξαν και το στηρίζουν! (βλ. τα άρθρα μου: «Ο Μπερτόδουλος λαός», «Π.Θ.» 14- 11-2003 και «Εθνικός εφησυχασμός: Η νέα εθνική Κερκόπορτα» (Π.Θ.) 26-4-1996 και αναδημοσίευση στον
Β’ τόμο του πιο πάνω έργου μου).
Αυτά τα εκατομμύρια των Ελλήνων πιστών με την πολιτική τους πολύχρονη συμπεριφορά συνετέλεσαν αποφασιστικά στην οικοδόμηση ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, με αποτέλεσμα να κατηγορούν Αμερικανοί αξιωματούχοι ότι «η Ελλάδα δεν έχει κοινή γνώμη»! Τους φάνηκε πολύ περίεργο όταν είδαν τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας της δυστυχούσης Ελλάδας Γιάννο Παπαντωνίου, να νοικιάζει πανάκριβο «ιδιωτικό τζετ» για να κυκλοφορεί στις ΗΠΑ.
Ήταν το 2003 (βλ. το άρθρο μου «Η Ελλάδα χωρίς κοινή γνώμη», στα «Πολιτικά Θέματα» 24-10-2003 και την
«Καθημερινή» 19-10-2003, σελ. 32). Ποιος ψήφιζε αυτόν τον κόσμο της πολιτικής αθλιότητας; Δεν τους ψήφιζαν
και πολλοί που δήλωναν – και δηλώνουν – ότι «δεν ζούμε χωρίς το Χ.Ο;». Ζουν και παραζούν όταν τα οικονομούν.
Αυτά από έναν «μη καλό Χριστιανό», όπως το δήλωσα ήδη εδώ και πολλά χρόνια (βλ. το άρθρο μου: «Από την σκοπιά ενός μη Καλού Χριστιανού», (Π. Θ.) 24 Δεκεμβρίου 1993).
Ο γράφων έχει την άποψη ότι με πιστούς που συμφύρονται με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και το οποίο χρόνια και χρόνια παράγουν και αναπαράγουν, δεν μπορούμε να πάρουμε την Πόλη και πολύ περισσότερο με την γραικύλικη συμπεριφορά των κυβερνώντων. Όσο για τους πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες της Ελλάδας, επαναλαμβάνουν τα γνωστά τετριμμένα:
Προσβολή ιστορικής μνήμη. Πρόκληση της πολιτιστικής ιστορίας και άλλα ηχηρά τίποτα, τα οποία συνοδεύονται από εκκλήσεις των ξένων να καταδικάσουν την «βάρβαρη πράξη του Ερντογάν». Και «να πάρουν μέτρα εναντίον του»!
Αυτοί, όμως, ως «υπεύθυνοι» κυβερνήτες και πολιτικοί παράγοντες το παίζουν – όπως πάντα – ευγενικοί. Αντί να κλείσουν αμέσως το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής. Αντί να καλέσουν τον Τούρκο πρεσβευτή για εξηγήσεις
και ενδεχομένως να τον απελάσουν. Αντί να καταγγείλουν την τουρκολαγνεία και την τουρκική προπαγάνδα κάποιων
καναλιών – που τους έδωσαν και ένα εκατομμύριο ευρώ για αμοιβή στην καμπάνια «Μένουμε σπίτι». Αντί να βγάλουν επιτέλους τον φερετζέ του φιλειρηνιστή και του λάτρη του Διεθνούς Δικαίου, το παίζουν ξανά και ξανά
«πολιτισμένοι» δηλαδή χεσμένοι! Αντί οι κυβερνώντες να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν στον ελληνικό λαό εθνική αυτοπεποίθηση για τις δυνατότητες που έχει η Ελλάδα να αμυνθεί αποτρεπτικά κατά της Τουρκίας, τον νανουρίζουν διαρκώς με τις αυταπάτες ότι οι «σύμμαχοι» και οι Ευρωπαίοι θα πολεμήσουν για μας!
Καταλήγοντας, επισημαίνω ότι ως προς την στάση των ΗΠΑ έναντι του Ερντογάν για το τζαμί του, είναι διχοτομημένη και αποτελεί αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης του εκλογικού αγώνος για την προεδρία. Ο πρόεδρος Ν. Τραμπ εμφανίζεται ήπιος ενώ ο αντίπαλός του Μπαΐντεν ασκεί δριμύτατη κριτική και την ίδια επαμφοτερίζουσα στάση δείχνει και η Ρωσία.
Ως κυβέρνηση λέει ότι το ζήτημα «είναι εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας», ενώ ο Πατριάρχης εμφανίζεται λαύρος κατά Ερντογάν. Τούτων δοθέντων είναι καιρός πλέον για τους εν Αθήναις κυβερνώντες να καταλάβουν ότι με λεκτικές πομφόλυγες και την πολιτική της μπούρδας, δεν υπερασπίζονται τα εθνικά θέματα της Ελλάδας τα οποία βρίσκονται σε
κρίσιμη καμπή.
Στο χωριό μου λένε ότι: Με πορδές δεν βάφονται αυγά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου